Piano Magic - Tilbury on Cloves

Είναι στιγμές που θα ήθελα να ξυπνούσα σε μια άλλη φανταστική χώρα... Σε μια χώρα όπου θα άκουγα τον εκφωνητή του βραδινού δελτίου ειδήσεων να μεταδίδει την είδηση "μάγεψε το αθηναϊκό κοινό χτες το βράδυ ο Glen Johnson στη συναυλία που έδωσε..."! Σε μια χώρα όπου μουσικά σχήματα σαν τους Tilbury on Cloves θα τα καλούσαν οι πολιτιστικές εκπομπές της τηλεόρασης... Σε μια χώρα όπου οι συναυλιακοί χώροι θα πρόσφεραν αξιοπρεπείς συνθήκες απόλαυσης της μουσικής... Όνειρα θερινής νυκτός! Φευ, ζω στη χώρα όπου τα δελτία "μαγεύονται" γλοιωδώς διαπλεκόμενα από παραστάσεις που οργανώνει το αφεντικό του καναλιού και παρίσταται η πολιτική και πνευματική ηγεσία (και καλά!) του τόπου...

Όπου η κρατική τηλεοπτική κουλτούρα-άλλοθι είναι η έντεχνη σοβαροφάνεια και οι ρεμπέτικες ...κοψιδο-κομπανίες. Και σε μια χώρα όπου χώροι οριακά κατάλληλοι για ...αποθήκες εταιρειών φορτοεκφόρτωσης φιλοξενούν συναυλίες. Το χειρότερο δε, είναι ότι αυτές οι περιπτώσεις περιβάλλονται από έναν μανδύα δήθεν underground και ψαγμένης "παρακμής"... Πρέπει να ομολογήσω ότι ξενέρωσα φρικτά όταν έμαθα το χώρο που θα φιλοξενήσει τους Piano Magic. Αλλά ας είναι.. Γνωστά τοις πάσι πράγματα είναι αυτά, ας μην επιμείνω... Άλλωστε, η δύναμη της μουσικής εκείνο το βράδυ της Παρασκευής τελικά κατανίκησε τους όποιους περιορισμούς και την κακή ενέργεια του χώρου...

Τους Tilbury on Cloves που άνοιξαν τη βραδιά τους έχω σε εκτίμηση, αλλά παρόλα τα καλά στοιχεία κάτι τους λείπει ώστε να μην είναι μια απλώς αξιοπρεπής μπάντα... Οι συνθέσεις τους τραβούν πολύ περισσότερο απ' όσο αντέχει το περιεχόμενό τους, ενώ οι κιθαριστικές γραμμές, που χρωστούν πολλά στον καμπανιστό ήχο των Chameleons και το ατμοσφαιρικό κελάρυσμα των Durutti Column ακροβατούν ριψοκίνδυνα ανάμεσα στο ταξιδιάρικο και τη βαρετή ομοιομορφία. Ένας ήχος ο οποίος σίγουρα θα σαγήνευε τον Τάσο Πατώκο, ο οποίος όμως εκείνη την ώρα περνούσε το δικό του ...δράμα στη συναυλία του Jason Molina μερικά χιλιόμετρα πιο κει...

Για τους Piano Magic τι άλλο πια να πούμε... Ο Glen Johnson είναι πια αναμφίβολα ένας από τους μεγαλύτερους και πιο πηγαίους συνθέτες της γενιάς μας (και ας τον αγνοούν στη "φυσική" του πατρίδα, όπου προτιμούν να ασχολούνται ανά δίμηνο με το κάθε ατάλαντο ...κιθαροφόρο μειράκιο)! 10 χρόνια έκλεισαν πια στη δισκογραφία (πότε πέρασαν;) και δεν θα μπορούσαν να μην περάσουν και από τη χώρα που τους αγκάλιασε ίσως περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη.

Από την πρώτη-πρώτη νότα ήδη καθάρισαν το παιχνίδι και κέρδισαν τις καρδιές... "No closure", από τα αγαπημένα μου ever κομμάτια, ορισμός της γοητευτικής λιτότητας και της απέριττης ομορφιάς. Θα μείνουν στη σκηνή για την επόμενη μιάμιση ώρα... Δεμένοι και καλοκουρδισμένοι, καθοδηγούμενοι από έναν σχεδόν κεφάτο Glen Johnson και έναν κιθαρίστα (Franck Alba) ο οποίος έπαιζε ...παπάδες, δεν δυσκολεύτηκαν να παρασύρουν εμάς και εαυτούς (με τον Glen να στυλώνει στο υπερπέραν το γαλανό απλανές βλέμμα που θύμιζε Ian) στη δίνη της μουσικής τους μαγείας (έστω και χωρίς ...πιάνο). Έπαιξαν χωρίς κανένα κόμπλεξ παλιά κομμάτια, αγνόησαν δίσκους που δεν άντεξαν στο χρόνο (π.χ. το πρώτο τους "Popular Mechanics" ή το 4AD-ικό ολίσθημά τους) και απέδειξαν ότι διαθέτουν το "γνώθι σ' αυτόν", καθώς επικεντρώθηκαν στους δύο μεγάλους δίσκους, για τους οποίους και θα περάσουν στην ιστορία: το "Artists' rifles" και το "The troubled sleep". Το "Love and music" γνώρισε μια αποθεωτική ερμηνεία, η γαλλιδούλα Angele David-Guillou (είναι και στους Klima) συγκίνησε στο χαμηλών φωτισμών "The unwritten law", ενώ το "Speed the road, rush the lights" σάρωσε με τη δυναμική έντασή του, ενθουσιάζοντας και τον δύσκολο αρχισυντάκτη μας. Το πιο σημαντικό; Η όλη παρουσία πιστοποίησε ότι η μπάντα είναι ενεργή, δραστήρια και δημιουργική και απέχει πολύ από το κύκνειο άσμα της...