Pink Martini

Χορευτικός λάιτ πειρασμός και ραφινάτος πυρετός

Πολύ ωραίος ο νέος χώρος συναυλιών που εγκαινίασαν οι Pink Martini στο Fix. Κάτι μεταξύ μιούζικ χωλ και νάιτ κλαμπ. Η μεγάλη ευρύχωρη σκηνή σήκωσε άνετα τους δέκα ροζ μαρτίνους. Το επιβλητικό ντεκόρ πίσω τους ήταν ένας τεράστιος ανεμιστήρας που παραπέμπει σε νουάρ της δεκαετίας του '60. Δεν ξέρω αν έκανε δουλειά αλλά σίγουρα ο χώρος ήταν πολύ αεράτος, παρά τις αρειμάνιες προσπάθειες των παρευρισκομένων. Αν μη τι άλλο λειτούργησε ψυχολογικά, υποβάλλοντάς μου την ιδέα ότι ρουφάει την κάπνα. Η ακουστική πολύ μελετημένη ως την τελευταία λεπτομέρεια, σε σημείο που ν' ακούγονται ακόμα και οι κλαγγές των μαχαιροπήρουνων. Ποια μαχαιροπήρουνα; Ε, αυτά που χειρίστηκαν άτσαλα όσοι κάθισαν στα πλαϊνά λόμπι.

Α, ξέχασα να σας πω ότι στο πλάι, ένθεν και ένθεν, υπάρχουν πολυθρόνες και καναπέδες για όσους βαριούνται να στέκονται όρθιοι ή να ξεροσταλιάζουν στο μπαρ. Κάθεσαι με την παρέα σου, χαβαλεδιάζεις, παίρνεις το ποτό σου, τσιμπάς το κατιτί σου, λες και καμιά κουβεντούλα να περνά η ώρα κι ακούς αυτούς τους ωραίους τύπους που προσπαθούν να φτιάξουν ατμόσφαιρα. Ακόμα - ακόμα, να θες, μπορείς να κάνεις κι ένα πούρο το οποίο θα το προμηθευτείς από την κυρία που κάθεται δίπλα από την είσοδο στις τουαλέτες των ανδρών. Στην αρχή νόμισα ότι είν' εκεί για να εισπράττει είσοδο για να κάνεις την ανάγκη σου. Μετά εστίασα καλύτερα στην προθήκη - υγραντήριο που είχε μπροστά της και που νόμισα αρχικά ότι ήταν τραπεζάκι. Έτσι λύθηκε η παρεξήγηση.
Οι πολυφυλετικοί Martini άργησαν αρκετά. Το κοινό δεν στριμώχτηκε ιδιαίτερα. Οι περισσότεροι ντυμένοι για κοσμική έξοδο. Βγήκαν χαλαρά γύρω στις 11 και 20 κι άρχισαν αμέσως να το ξεσηκώνουν. Πολλά κρουστά στα δεξιά. Πέντε μόνιμα και δύο έκτακτα που ενίοτε γίνονταν σειστά. Μεγάλη ποικιλία [από κόνγκας, τύμπανα και τουμπελέκια μέχρι βιμπράφωνο, ντέφι και μαράκες]. Δυο πνευστά [τρομπόνι, τρομπέτα και δεύτερη τρομπέτα]. Εννιά άντρες και στη μέση μια καλλονή να άδει, να σείει και να χτυπά τσαχπίνικα το ντέφι της. Μπροστά αριστερά ένα πιάνο Yamaha κι ένας πολύ πολύ κεφάτος πιανίστας έτοιμος για όλα.

Το ρεπερτόριό τους πλούσιο και άκρως διασκεδαστικό. Από τζαζ, μπλουζ και λάτιν, μέχρι σόουλ, φοξ τροτ, ταγκό, νανούρισμα, σάμπα, ρούμπα, ως και το 'λαϊκό' πια Bolero. Κυρίως διασκευές με αρκετές μεταγραφές από την κινηματογραφική οθόνη. Αλλά και τρία νέα δικά τους κομμάτια. Παιγμένα με ένταση και αρκετές ευχάριστες παραλλαγές. Πιο πολύ απ' όλα μου άρεσε η εκτέλεση του "Que sera, sera", με το πιάνο να 'χαλάει' έξοχα την μελωδία του ρεφρέν, πηγαίνοντάς την προς το καμπαρέ και το ξεκούρδιστο βαριετέ. Μου έκανε εντύπωση που δεν τραγουδήσανε την τελευταία στροφή "now I have children of my own, they ask their mother what will they be..." Το κοινό ενθουσιάστηκε με "Τα παιδιά του Πειραιά" σε απόλυτη μίμηση της Μελίνας αλλά και με τα "Donde estas Yolanda" και "Sympathique".

Οι σχεδόν δύο ώρες κύλησαν πολύ ευχάριστα σε κλίμα ευφορίας και χορού, οι ερωτευμένοι βρήκαν την άγια τους χαρά σε ουκ ολίγες στιγμές, κι όλα εξαργυρώθηκαν όπως έπρεπε με τα δύο ανκόρ. Σε ανύποπτους χρόνους ψιλοσόλαραν ένας προς έναν όλοι οι μουσικοί, με πιο βιρτουόζους τον τρομπετίστα Gavin Bondy, τον βιμπραφωνίστα και φυσικά τον πιανίστα Thomas Launderdale. Η βραδιά έκλεισε με το "Brazil" και βάλθηκα ν' αναρωτιέμαι γιατί δεν διασκεύασαν το ιδιαίτερα αγαπημένο μου "Cherry pink and apple blossom white". Δεν ρώτησαν όμως αν έχουμε καμιά παραγγελιά. Η China Forbes μας είπε 'ευχαριστώ', 'καληνύχτα', ότι 'you are very wonderful audience' ή κάτι παρόμοιο και φυσικά ότι 'we will be back in Thessaloniki as soon as..."

Όσο για την 'κορώνα' περί "μη υποστήριξης της πολιτικής του προέδρου μας" πέρασε μάλλον στο ντούκου. Όταν γύρισα να φύγω αρκετοί είχαν ήδη αποχωρήσει. Ως χώρος βέβαια λέει πολλά κι ελπίζω να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στα μουσικά τεκταινόμενα της πόλης μας.

Παρα-συμπαθητικά
H easy lisening σελίδα τους
Το Five(o'Clock)pm φαν κλαμπ
Οι στίχοι τους κι όχι μόνο

ΥΓ1: Ωραία τα θεωρεία-ράμπες του 2ου πατώματος!
ΥΓ2: Που έτρεχε έτσι αλαφιασμένος ο πιανίστας μετά το πέρας; Τον είδα να διασχίζει απρόσεκτα το δρόμο, να τρυπώνει σ' ένα ταξί και να βιάζεται να φτάσει κάπου.