Pinkie Maclure και John Wills
Η ψυχαγωγία της αποψινής βραδιάς θα προσφερθεί από την Σκωτσέζα Pinkie Maclure και το σταθερό συνεργάτη της, εδώ και κάμποσα χρόνια, John Wills. Εξαιρώντας τους ίδιους τους Sigmatropic (που ήταν το "support", αλλά όχι και ακριβώς, μιας και εμφανίστηκαν ΚΑΙ πριν αλλά ΚΑΙ μετά την Pinkie), τους φίλους τους και το προσωπικό του μαγαζιού, είναι αβέβαιο αν όσοι ήρθαν να δουν την Pinkie ξεπερνούσαν τα είκοσι άτομα. Κάποιος από αυτούς με κάπως ευρύχωρο σπίτι, θα μπορούσε άνετα να την καλέσει να παίξει στο σαλόνι του, ώστε να αποφεύγαμε την εύρεση θέσης παρκαρίσματος στην περιοχή, αλλά και την ακατάσχετη φλυαρία της ευτραφούς κυρίας που δεν έβαλε γλώσσα μέσα καθ'όλη τη διάρκεια της συναυλίας - ας είναι καλά ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού που την έβαλε στη θέση της, όχι ότι αυτή πτοήθηκε δηλαδή και ιδιαίτερα, αλλά τουλάχιστον χαμήλωσε λίγο το volume.
Tώρα, από όλα τα group που έρχονται στην Ελλάδα, υπάρχει η ειδική κατηγορία αυτών που μάς επισκέπτονται συχνά γιατί έχουν εδώ ένα θερμό κοινό, πιστότερο από οποιαδήποτε άλλη γωνία της γης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι ο Nick Cave στην προ-Kylie εποχή, οι Puressence, ο Steve Wynn ή οι Tindersticks. Η Pinkie Maclure φαίνεται ότι ανήκει σε μια δική της, χωριστή κατηγορία: αν και γνωρίζει ότι θα παίξει μπροστά σε είκοσι άτομα, έρχεται στην Ελλάδα για δεύτερη φορά (με εμφανίσεις σε Αθήνα και Πάτρα(!)), αποδεικνύοντας ότι μάς αγαπάει, δίχως να απαιτεί τίποτα για αντάλλαγμα. Μια πρόσκληση συμμετοχής στο album των Sigmatropic, ένα 7ιντσο σε label Έλληνα εταιριάρχη, ένα άρθρο σε κάποιο παλιό fanzine, λίγο airplay στο ραδιόφωνο - είναι όλα όσα χρειάζεται η Pinkie για να παραδεχτεί και να εκτιμήσει το ελληνικό κοινό. Έστω κι αν χωράνε όλοι σε ένα σαλόνι. Και έστω κι αν κανείς τους δε λέει στην ευτραφή κυρία να σωπάσει (καθ'ό,τι και ευτραφής, άρα και με βαρύ χέρι, και άρα δε λέει να πας να ακούσεις την Pinkie και να βρεθείς χωρίς να το καταλάβεις με μωβ μάτι).
Η Pinkie και ο John ωστόσο θεωρούν το Μικρό Μουσικό Θέατρο "great venue", και αυτό φαίνεται στις κινήσεις τους, στην άνεσή τους, στη διάθεσή τους να μιλήσουν με τον κόσμο. Εκείνος είναι ψηλός και "χαριτωμένα" άγαρμπος, φτιάχνει λούπες επί σκηνής και πειράζει συνεχώς μια ηλεκτρακουστική κιθάρα για να παράγει τους πιο παράξενους ήχους. Εκείνη δίνει την εντύπωση της καθημερινής Αγγλίδας που ξυπνά το πρωί, πίνει το τσάι της με μπόλικες φρυγανιές με βούτυρο και μαρμελάδα (english breakfast λέγεται αυτό) και μετά πιάνει δουλειά ως γραμματέας, όπου την περισσότερη ώρα την περνάει κάνοντας τηλεφωνήματα στους συγγενείς της. Ακόμα και ο Ευταξίας θα αισθανόταν την ανάγκη να της δώσει κάμποσες συμβουλές σχετικές με το image της - και συγκεκριμένα για το πώς θα μπορούσε να μεταλλαχθεί σε μια εναλλακτική PJ Harvey ή σε μια σκοτεινότερη Beth Gibbons, και την επόμενη φορά να μη χρειαστεί να παίξει στο Μικρό Μουσικό Θέατρο, αλλά στο Gagarin (τουλάχιστον). Όλα αυτά, βέβαια, μέχρι τη στιγμή που θα αρχίσει να τραγουδάει. Γιατί από εκείνη τη στιγμή και μετά, ό,τι μοιάζει καθημερινό πάνω στην Pinkie εξαφανίζεται με τη μία, και αυτό που μένει στη σκηνή είναι η μυστηριώδης αύρα της.
Τραγουδώντας σα να δίνει θεατρική παράσταση, η Pinkie διαθέτει ένα μαγευτικό ερμηνευτικό χάρισμα: με φωνητικές ακροβασίες που κόβουν την ανάσα, συγκλονιστικούς λαρυγγισμούς και λυγμικές ανάσες, η φωνή της Pinkie είναι από μόνη της μια εμπειρία. Μπορεί να ακουστεί απόλυτα ρομαντική τη μία στιγμή και ακραία απειλητική την επόμενη, να περάσει από τη soul στο punk μέσα σε μόνο μία νότα, να ξεπροβάλλει από μια μελαγχολική ρετρό σκηνή των sixties στα καρέ των ταινιών του Lynch. Tα δε νέα της κομμάτια είναι αρκετά σκαλοπάτια πιο σκοτεινά από ό,τι έχουμε ακούσει στο παρελθόν, ακολουθώντας μια κατά βάση ακουστική κατεύθυνση που περιβάλλεται από τους γνώριμους ήχους (σφυρίγματα, τρένα - φαντάσματα, θροΐσματα κλπ), προορισμένα να ακουστούν εφιαλτικά, για να καταλήξουν γλυκειά συντροφιά σε αιθεροβάμονες διαθέσεις.
Δεν είναι το ίδιο είδος συναυλίας με ό,τι έχουμε συνηθίσει. Θέλουμε πολύ να παίξει κάτι από τα προηγούμενα albums αλλά ντρεπόμαστε να το ζητήσουμε, γιατί μάλλον κι εκείνη θα εκπλαγεί στην παραμικρή ιδέα ότι κάποιοι από κάτω περιμένουν να ακούσουν τα "hits" (λέμε τώρα). Ακόμα και στα παλαμάκια που παρακαλούν για ένα encore, μένει ντροπαλή πάνω στη σκηνή, μας ευχαριστεί, και παίζει ένα ακόμα τραγούδι από το νέο album. Μετά, ο John πατάει πάνω στην πεταλιέρα του και από εκεί δίνει ένα σάλτο και φεύγει από τη σκηνή, ενώ η Pinkie αφήνει κάτω το μίνι-ακκορντεόν της που μοιάζει με παιδικό παιχνίδι (εγώ θα το ονόμαζα "ακκορντεονάκι", αλλά υπάρχει και πιο δόκιμος όρος που λέγεται "κονσερτίνα") και κάνει το ίδιο. Έχοντας γεμίσει την ατμόσφαιρα γεμάτη σκιές και ανήσυχους στοχαστικούς ήχους, μοιάζουν με ξωτικά που φανερώθηκαν για λίγο και μετά εξαφανίστηκαν.
Το backstage του μαγαζιού είναι μια μυστήρια υπόθεση. Εγώ επιμένω ότι είναι τουαλέτα για το κοινό με μια μικρή κουζίνα για να πλένονται τα ποτήρια. Άλλοι μου λένε ότι εκεί είναι τα "καμαρίνια". Όπως και να'χει, ο χώρος καλύπτει και τις τρεις αυτές ανάγκες. Η Pinkie και ο John κάθονται για λίγο εκεί μετά τη συναυλία πίνοντας μπύρα, η κοπέλα στο μπαρ πηγαινοέρχεται να φέρει μπουκάλια, οι Sigmatropic ακούγονται ξανά από τη σκηνή, δύο παιδιά που έχουν ταξιδέψει ειδικά από την Καλαμάτα για τη συναυλία έχουν φέρει ένα παλιό βινύλιο της Pinkie για να τούς το υπογράψει, εκείνοι χαιρετούν και συνομιλούν με όλους σα να είναι παλιοί τους φίλοι, και είναι σα να έχουν όλα επιστρέψει στην πραγματική ζωή, μετά από ένα μεγάλο σουρρεαλιστικό διάλειμμα.
