There's something about Polly...

Δε μπορεί... απ' όσους μας ανατρίχιαζαν στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, μόνο η Polly Harvey έμεινε να μην προκαλεί χασμουρητά. Μετά την άχαρη παρένθεση του προηγούμενου δίσκου, η φιγούρα για την οποία κανείς εδώ και χρόνια δεν αποφασίζει αν είναι τελικά όμορφη ή άσχημη, εδραιώνει φέτος μια και καλή την παρουσία της στα διαχρονικά rock δρώμενα κυκλοφορώντας ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Αυτό το κάτι συνεχίζει να τρέχει με την Polly εδώ και αρκετά χρόνια λοιπόν, οπότε ο υπογράφων θεώρησε και αυτή τη φορά ιερό καθήκον το να ανέβει την κατά τα άλλα δυσβάσταχτη ανηφοριά του Λυκαβηττού.

Indie μωρά (που ως γνωστόν στην Σαλόνικα είναι κατά πλειοψηφία κουβάδες, στην Αθήνα ευτυχώς ανεβαίνει το επίπεδο), συνήθεις συναυλιακοί ύποπτοι και ήδη με το δεύτερο τραγούδι η P.J. δείχνει ότι βρίσκεται επιτέλους και πάλι στο σωστό δρόμο. Τραγούδια σαν το 'Meet Ze Monsta' την ξεχωρίζουν από όλα τα υπόλοιπα καρτουνίστικα αντίγραφα της P. Smith. Το μοιραίο κόκκινο φόρεμα της περασμένης εμφάνισης, έδωσε τη θέση του σε ένα σχεδόν παιδικό μίνι φουστανάκι, ένα ροζ καλτσόν και μια παιχνιδιάρα performer, που φαίνεται να βαρέθηκε τον άχαρο ρόλο της παρακμιακής femme fatale (εν ολίγοις: άσε την Diamanda Galas να πεθάνει μόνη της!). Αυτή τη φορά περισσότερο την είδαμε να χορεύει, παρά να επιβάλλεται κρατώντας την κιθάρα. Δεν μπορώ να αποφασίσω τι προτιμώ, δυστυχώς. Στα συν πάντως η στυλιζαρισμένη αγριάδα τόσο της πρωταγωνίστριας, όσο και της υπόλοιπης μπάντας. Στα μείον η αγωνία να επιδειχθεί το όλο αυτό πράγμα.

Στο encore μας περίμενε κατ' αρχήν ένα μεγαλειώδες 'Rid Of Me' και πριν από αυτό σχεδόν ολόκληρο το νέο άλμπουμ, σε ωραίες, ζόρικες και απλές εκτελέσεις. Το 'Shame' το θεωρώ ήδη μεγάλο κομμάτι και πιστεύω ότι θα βρει γρήγορα τη θέση του στα κλασσικά κομμάτια της κυρίας Harvey. Εις θιασώτης του ολυμπιακού ιδεώδους ανάγκασε την P.J. να χορέψει ένα ολόκληρο τραγούδι αγκαλιά με τη σκιαχτική φιγούρα του "Φοίβου", γεγονός που κατά τα άλλα θα μπορούσες να το πεις και χαριτωμένο. Η συνήθης ρήση περί του ότι η P.J. είναι θεά, ακούστηκε και πάλι από εκατοντάδες στόματα και επιβεβαιώθηκε σε μεγάλο βαθμό. Η μέρα που τα live και οι δίσκοι της θα είναι βαρετά φαίνεται να βρίσκεται πολύ μακριά ακόμα. Η τύπισσα άλλωστε βγαίνει και παίζει το 'Taut' (απόσπασμα από το προ ετών έπος με τον John Parish) ενώ από κάτω ο λαός απαιτεί γλυκανάλατα τραγουδάκια του τύπου 'C'mon Billy' κ.λ.π. Με ένα μεγαλειώδες 'Victory' δώσαμε το γνωστό ραντεβού για την επόμενη φορά...

Έστω και αν την προτιμάμε με ψηλοτάκουνα πέδιλα, συνεχίζουμε να την αγαπάμε, λοιπόν! Επίσης εσείς εκεί στο Mic προσέξτε τα λόγια σας... η επόμενη προσβολή των "θείων" θα τιμωρηθεί όπως της αξίζει. Εκμεταλλεύεστε την αναγκαστική απουσία μου, ρεμάλια! Τον Δεκέμβρη απολύομαι ρε, προσέχετε!

*Δεν είδα τους Bokomolech καθώς έφτασα με την ψυχή στο στόμα με το που τέλειωσε το πρώτο τραγούδι της P.J.
*Με εξωτερική βοήθεια, καλύτερη επιλογή bar αυτή τη φορά. Την επόμενη φορά υπόσχομαι να τιμήσω περισσότερο το Closer

Άρης Καραμπεάζης

* * * *

Billy Jean is not my lover... Polly Jean is!

Στο 1ο ραντεβού μας στην Αθήνα στο Ρόδον ήρθε σαν ένα αγριεμένο θηλυκό, το οποίο αν και με δυσκολία μπορούσα να διακρίνω από το βάθος της ασφυκτικά γεμάτης αίθουσας, με μάγεψε. Στο 2ο στο Manchester, ήταν πιο σεμνή, πιο ώριμη, πιο εκλεκτικά ολοκληρωμένη καλλιτέχνης και κέρδισε τον σεβασμό μου για πάντα. Στο 3ο, σε εκείνο το Rockwave ήταν η απόλυτη rock ντίβα της εποχής μας. Και το βράδυ της Κυριακής που πέρασε, στο 4ο πλέον ραντεβού μας; Απλά η Polly Jean Harvey. Το αγριεμένο θηλυκό, η ώριμη και ολοκληρωμένη καλλιτέχνης, και η απόλυτη rock ντίβα.

Όσοι θεώρησαν την εμφάνιση της, "λίγη", λόγω της περιορισμένης μόλις στα 70 λεπτά, χρονικής διάρκειας συναυλίας της στο Λυκαβηττό, θα πρέπει να διερωτηθούν τι παραπάνω μπορεί να πρόσθετε στην αξιολογική αρχειοθέτηση της βραδιάς στο συναυλιακό μνημονικό μας, αν έμενε στη σκηνή για 15-20 περισσότερα λεπτά. Τίποτα απολύτως βέβαια, εκτός και αν η αξία μίας καλλιτεχνικής εμπειρίας για κάποιους προσδιορίζεται από μία αλλοπρόσαλλη συνάρτηση χρηματικού αντιτίμου και χρονικής διάρκειας.

Την ώρα λοιπόν που ο tour manager της Polly δεν ξεκόλλαγε από την τηλεόραση στα παρασκήνια παρακολουθώντας την πατρίδα της να προσπαθεί να κάνει το θαύμα, χωρίς όμως να σκεφτεί ότι ο Θεός λέγεται... Ζιζού, η P.J Harvey με τους μουσικούς που την πλαισιώνουν στην περιοδεία για την προώθηση του έκτου πλέον album της, με ανάγκασε όχι μόνο να αυτομαστιγώνομαι που παραλίγο να μην ανέβω στον Λυκαβηττό για να παρακολουθήσω την μάχη Πετεινών και Λιονταριών, αλλά και να αδιαφορήσω πλήρως, όταν φίλος σε πλήρη σύνδεση μου έλεγε "ο Lampard σκόραρε ρε μαλάκα!".

Η P.J, με το think-pink punk sic στυλιζαρισμένο ζεβρέ look της (το παραδέχομαι, απαράδεκτη ενδυματολογική περιγραφή, αλλά με έναν ταπεινό μουσικογραφιά έχετε να κάνετε, και όχι με την Madame Figaro αυτοπροσώπως) και με σκηνική συμπεριφορά μίας καθώς πρέπει rock chick on speed, είτε χοροπηδώντας γύρω από τον Josh Klinghoffer και τον Dingo, που έβγαζαν μάτια στην κιθάρα και στο μπάσο αντίστοιχα, είτε μπροστά από τον για χρόνια συνεργάτη της, Rob Ellis στα drums, πραγματικά,- και προσέξτε τώρα μία επιτυχημένη και δόκιμη έκφραση περιγραφής ενός συναυλιακού γεγονότος η οποία αποτελεί το απόσταγμα πολύχρονης εμπειρίας στην μουσική αρθρογραφία και ταυτόχρονα συμφωνεί και με την πλειοψηφία των συνομιλητών μας μετά το τέλος της συναυλίας- γ-ά-μ-η-σ-ε!

Μπορεί μεν, ορισμένα από τα πολλά τραγούδια του πρόσφατου "Uh Huh Her" που ακούστηκαν να μην είχαν και την ανάλογη ανταπόκριση από το μεγαλύτερο μέρος του κοινού, που λογικό είναι να μην έχει προλάβει να τα ακούσει, αλλά ακόμα και έτσι, οι εκτελέσεις του ομώνυμου που άνοιξε την βραδιά και των "The Letter", "Who the Fuck?", "Shame" και "Cat On The Wall" πρέπει να ώθησαν αρκετά κόσμο προς το δισκοπωλείο της γειτονιάς, τον George τον αγαπητό Αφρικανό πωλητή των Εξαρχείων, ή το δοξασμένο Soulseek.

Από εκεί και πέρα η επιλογή των τραγουδιών του υπόλοιπου σετ ήταν ένα πολύ καλό ενδεικτικό της συνολικής πορείας της στην δισκογραφία. Από το βραβευμένο με Mercury "Stories...", ακούστηκαν τα "Big Exit", "Good Fortune", "The Whores Hustle & The Hustlers Whore", από το λίγο πιο άνισο "Is This Desire" μόνο το προσωπικά αγαπημένο "A Perfect Day Elise", από το album συνεργασία με τον John Parish "Dance Hall At Louse Point" το "Taut", από το ένα από τα καλύτερα albums των '90s "To Bring You My Love" τα "Meet Ze Monsta" και "Down By The Water" καθώς και b-side της ίδιας εποχής, "Harder", και προς μεγάλη μου έκπληξη τέσσερα τραγούδια από το ίσως ένα από τα πιο συγκλονιστικά ντεμπούτα των τελευταίων δεκαετιών, το "Dry", τα "Dress", "Fountain", "Plants and Rags" και "Victory" που έκλεισε και το ένα και μοναδικό encore.

Και τι encore... Από τα πιο ανατριχιαστικά που έχει ζήσει ο Λυκαβηττός, με την Polly Harvey να βγαίνει μόνη της με μία κιθάρα στην σκηνή, να χαμογελάει και... απλά "Rid Of Me".

Μοναδικό τραγελαφικό της βραδιάς, το "ντουέτο" της Polly με τον Φοίβο, και δεν εννοώ ούτε τον Έλληνα Stock, Aitken & Waterman στην οικονομική συσκευασία του ενός, ούτε τον Δεληβοριά, αλλά την πετυχημένη - ο Θεός να την κάνει - μασκότ των Ολυμπιακών Αγώνων, που κάποιος έξυπνος πέταξε στην απορημένη φίλη του Vincent Gallo. Δεν της δίναμε καλύτερα ένα "Fuck The Olympics" σετάκι - μπλούζα, κονκάρδα και αυτοκολλητάκια για όλη την οικογένεια σε προσιτή τιμή - να μας νιώσει;

Όσο για τους παλιούς καλούς Bokomolech, δυστυχώς, όταν ανέβαιναν στην σκηνή του Λυκαβηττού, εγώ έβγαζα το αλάτι της παραλίας από πάνω μου...

Links
Επίσημη Polly Jean
Ανεπίσημη Polly Jean
Πολύ Ανεπίσημη Billy Jean
Και κλάμα οι Αγγλιδούλες
Fuck The Olympics 1
Fuck The Olympics 2
Ένας Φοίβος στην μη οικονομική συσκευασία των τριών

Ηλίας Πυκνάδας

(Φωτογραφίες - Στέλιος Καζαντζής)