Βάλε το κόκκινο φουστάνι

Όλο το βράδυ περίμενα να πιάσει μια κιθάρα και να της σκίσει τα ράμματα. Αλλά η PJ Harvey ήταν αγκαλιά με το σαξόφωνο. Εγώ την ήθελα με χορδές και το κόκκινο φουστάνι, όπως το 2001 στο Rockwave, που μας έχυσε τα μυαλά στα πατώματα και όταν βγήκαν οι Πλασέμπο, μετά απ’ αυτήν, ήταν σα πλασέμπο.

Εκείνο το φουστάνι το πόθησα, εκείνη τη στιγμή ήθελα, σαν τελειωμένη φαν, να τη βαλσαμώσω: να μου παίζει το Stories from the city σε λούπες. Τη συναυλία την είχα ζήσει σε ροκ έκσταση, σκαρφαλωμένη στους ώμους ανθρώπων ερωτευμένων με την Πόλι που σόλαρε από καρδιά σε καρδιά.

Ανατρίχιασα και προχθές, στο Release Athens, όταν τραγουδούσε σεξπηρικά, «words that maketh murder». Ναι, Πόλι, οι λέξεις πονάνε, σφάζουν, βγάζουν ένα μαχαίρι και στο καρφώνουν στο στήθος, εκεί που νιώθεις τον πόνο από αγαπημένη φωνή που σε απαρνιέται ή σε κρίνει σκληρά και κάνεις να συνέλθεις καιρό ή και χρόνια ή και ποτέ. Το LET ENGLAND SHAKE πρόλαβα και το αγάπησα. Όχι όσο το Stories.

Ίσως είμαι κακομαθημένη, ο εφιάλτης του καλλιτέχνη, ίσως προτιμώ τα παλιά τους, όπως ο Μπάμπης Αργυρίου, αλλά ήθελα να χτυπηθώ στο Is this desire, στο αποφασιστικό This is love that I am feeling… Ήθελα και το Istanbul (not Constantinople) που τραγούδησε στην Ιστανμπούλ πριν η Αγιά-Σοφιά γίνει χαμάμ. Δε θα ταίριαζε όμως. Στην Αθήνα θα ταίριαζε το This Mess We ‘re In  και θα το τραγουδούσα όλο. Αντί αυτού τραγούδησα λέξη λέξη, το «little fish big fish swimming in the water/ come back here man gimme me my daughter» που με διακτίνισε πίσω στην Oυαλία του ‘98 όταν το άκουγα στην τηλεόραση και κολλούσα άσχημα, όπως με κείνον τον ωραίο τύπο που είχα αφήσει πίσω στη Σαλονίκη. Ίσως μια μέρα, στο μέλλον, να έρθει να παίξει (απενοχοποιημένη) όλα της τα παλιά, όπως η Πάτι Σμιθ που έρχεται με το Horses.

Είπε και το 50 foot queenie που λειτούργησε στην καριέρα της σα μάντρα: Έγινε τεράστια στην παγκόσμια σκηνή, βασίλισσα ύψους πολλών μέτρων, αυτή η μικροσκοπική κοπέλα∙ όπως η Έιμι Γουάινχαουζ, που κι αυτής το υποσυνείδητο εκπλήρωσε οριστικά το δικό της Back to black. Τα τραγούδια είναι ξόρκια - και η Πόλι Τζέι μάγισσα που τα σκορπάει στο σύμπαν.

Αυτή τη φορά αλώνιζε σε ένα δασικό ινσταλέσιον νεράιδας. Πώς γίνεται να είναι τόσο τέλεια, τόσο εικονική, όλο αυτό πώς μπορεί να είναι αληθινό, αν και πώς μπορεί να μην είναι: σα μια ναρκισσιστική επιφάνεια που είναι αδύνατον να τσαλακωθεί, να πληγεί. Τη φαντάστηκα να τρώει, να πλένει πιάτα (α, όχι), να σφουγγαρίζει, να κατουράει (αυτό ίσως), να αγκαλιάζει (τον Κέιβ), όπως σε κείνο το βίντεο τού πιο αχ τραγουδιού, του Henry Lee, που μας μάγεψε χίλιες φορές.

Αυτή τη φορά ήταν λιγότερο ροκ, περισσότερο φολκ, σαν τον Αγγελάκα: με τα χρόνια μαζευόμαστε, σκορπιζόμαστε λιγότερο, κουλάρουμε, και έτσι ήταν η PJ Harvey πάνω στη σκηνή, δροσερό τοπίο: είναι όλο και πιο τοπίο με τα χρόνια, εικαστική, μπορείς να την τοποθετήσεις στη ΜΟΜΑ. Ίσως η επόμενη συναυλία της γίνει στο Ηρώδειο, κατανυκτική σαν θεατρικό με το φεγγάρι από πάνω να κινείται φωτορυθμικά, αλλά κρίμα, γιατί καμιά δεν κρατάει μια κιθάρα όπως αυτή - και ποιος κόπτεται για το σαξόφωνο.

Χειροκροτούσα με μανία για το ανκόρ, βρισκόμουν στην πρώτη σειρά, σύριζα στα κάγκελα, δίπλα σε ένα αναπηρικό καροτσάκι, με θέα στα ανορεξικά της γόνατα, στα πτητικά της χέρια. Όλα στη θέση τους μέσα στη μπέρτα του ξωτικού, κι από κάτω ένα μαύρο βρακί σκέτο. Ένας τύπος ήρθε για λίγο κι έφυγε, «Να δω τα πόδια της, είναι υπέροχα», είπε. Είχα χάσει προς στιγμήν τους άλλους, είχα κερδίσει λίγη θέα, όταν η Πόλι άρπαζε για λίγο μια κιθάρα κι ένιωσα ξανά τα μυαλά μου να χύνονται.

Η Εύη Λαμπροπούλου είναι συγγραφέας. Έχει γράψει τα βιβλία xάπι-Λου, Σχεδόν Σούπερ, Όλα τα μήλα.