Interstellar Overdrive

Σχεδόν 11 η ώρα. Τα αρχικώς 20 άτομα έχουμε αυξηθεί κατά 100+ και οι Jane Doe μόλις το έχουν λήξει. Υπενθυμίζοντας την γνωστή προκατάληψη του υπογράφοντα ως προς την εγχώρια σκηνή, σημειώνω τα εξής:

1) Μου άρεσε εκείνο το άλμπουμ που είχαν κυκλοφορήσει στο τζαμπέ. Στο live, τους περίμενα πιο indie. Εκείνοι το πήγαν πιο αντρίκιο, πιο Ziggy Was θα έλεγα. Προτιμώ τους δεύτερους.
2) Ψυχωμένα τα φωνητικά αλλά ρε singer, λίγο τη μπυροκοιλιά πρόσεχε, δυσκολεύει στο χορευτικό κομμάτι.
3) Αφήστε το ρημάδι το πανό. Ένα jpeg, 100kb το πολύ, αρκεί!
4) Αρκετά, αλλά ανώδυνα εκτελεστικά λάθη (βλέπε μεταλλόφωνο...).

Στην τελική, κρατώ με ικανοποίηση τον κιθαρίστα στα αριστερά. Και την ωραία μπαλάντα (Small talk with the devil, νομίζω).

Με φιλοφρονήσεις εκατέρωθεν, τα μέλη των A Place to Bury Strangers (που σημειωτέον, παρακολούθησαν τους Σαλονικιούς σε όλο το opening act) αρχίζουν να κουβαλάνε τα θανατηφόρα πετάλια τους επί σκηνής.

-Ρε, κοίτα τον ηχολήπτη! Έχει ένα μπουκάλι Jameson στην κωλότσεπη.

Δέκα λεπτά μετά:
-Ρε, δεν είναι ο ηχολήπτης, ο ντράμερ είναι!

Ρουφάνε και οι τρεις τους μια τελευταία, γενναία τζούρα ουίσκι (από αυτό του ντράμερ, εννοείται) και είναι πανέτοιμοι. Tracklist και σχετικά μη με ρωτάτε, δεν θυμάμαι. Έπαιξαν απ' όλα πάντως. Και παλιά (To fix the gash in your head) και χιτάκια (Keep slipping away) και καινούργια (You are the one). Ονόματα και σειρά, λίγη σημασία έχουν άλλωστε.

Και ξεκινάνε.

Πέρας πρώτου τραγουδιού και ήδη νιώθω τη σιγουριά του νικητή να μου χαϊδεύει τη ραχοκοκαλιά. Οι μάγκες το 'χουν. Για να περιγράψω το οργασμικό όνειρο που ακολουθεί, αρκεί να υπενθυμίσω, με τρεις λέξεις, τον ορισμό της shoegaze: Delay, echo, distortion. Πρόσθεσε σ' αυτές τα ατελείωτα reverbs και τις λούπες των death by audio (δια χειρός Oliver Ackermann) πεταλιών και ο ορισμός wall of sound μοιάζει πλέον ανεπαρκής στο να περιγράψει τη στιγμή. Universe of sound, θα το έθετα πιο σωστά. Πού να το φανταζόμουν ότι τόσος ήχος μπορεί να παραχθεί από μία και μόνο κιθάρα! Overdrive, πάνω σε overdrive, πάνω σε overdrive. Τα φωνητικά, δυσδιάκριτα μες σε ένα fuzzy νεφέλωμα μακρόσυρτων ηχογραμμών, περνούν σε δεύτερο ρόλο καθώς πασχίζουν ανέλπιδα να φτάσουν στα αφτιά μου αλλά αλήθεια, ποιος προσέχει τέτοιες λεπτομέρειες όταν ώτα και ομμάτια συντονίζονται ανάμεσα στις δισεκατομμύρια ταυτόχρονες ηλεκτρικές εκκενώσεις της ιονισμένης ατμόσφαιρας; Επώδυνα βολτ κρέμονται στις απολήξεις των δονούμενων νευρικών μου συνάψεων. Αν ήμουν κύκλωμα, θα είχα ψηθεί. Μανιασμένη φασαρία τεσσάρων διαστάσεων στριφογυρνά και διεισδύει σε κάθε ανοιχτή οπή του κακοποιημένου μου ακουστικού πόρου και αθροιστικά λειτουργώντας, υπό την καταλυτική επίδραση των απανωτών strobes και των πιτσιλωτών εφέ του προτζέκτορα, καμπυλώνουν το χρόνο και στερεοποιούν τον ήχο εντός της αιθούσης, εγκλωβίζοντας μέσα σε surround παραισθήσεις το παραδομένο, θεσσαλικό κοινό.

Και ο ντράμερ (Robi Gonzalez)... Τι παλικάρι και αυτό... Σκέτη μηχανή. Άχαστο μέτρημα, ακούραστος, άπαιχτος!

Το live δεν χαλάρωσε πουθενά, ενώ το τελευταίο (σχεδόν μισάωρο) track-συνονθύλευμα περισσής ενέργειας, αυτοσχεδιασμού και "δεσίματος" βρίσκει τον Ackermann να παίζει με τις ηλεκτρομαγνητικές συχνότητες γονατιστός πάνω από την αναπληρωματική του κιθάρα (ανάμεσα στις ξεσκισμένες χορδές της προηγούμενης), τον Dion Lunadon να κοπανάει στο δάπεδο το ηρωικό του μπάσο (αφού επί αρκετή ώρα έχει παίξει με τη μία και μοναδική του εναπομείνασα χορδή) και τον Gonzalez σε σταθερό, λυσσασμένο τέμπο να αδημονεί να βρέξει επιτέλους με άφθονο αλκοόλ το στεγνό του λαρύγγι.

Αυτό ήταν, τέλος. Αρκεί 1 και κάτι ώρα ζωντανών APTBS να σου γεμίσει το κεφάλι; Οπωσδήποτε!

Εν κατακλείδι, για πρώτη φορά παρακολούθησα τον, κατά τη γνώμη μου, πιο μοντέρνο κιθαρίστα της γενιάς του. Ο Oliver Ackermann απέδειξε ότι χωρίς βιρτουοζιλίκια και ταχυδακτυλουργίες αλλά με διορατικότητα και εγκεφαλική ουσία μπορεί κανείς να τιθασέψει όχι το μουσικό όργανο, αλλά τον ήχο τον ίδιο. Σαν εύπλαστο υλικό να τον διαμορφώσει, να τον εξελίξει και να τον κατευθύνει ακριβώς εκεί, στον προσωπικό του καμβά: Στα επιχρυσωμένα ακροφύσια των ηχείων του Stage.

Δεν ξέρω εάν όντως είναι το πιο θορυβώδες σχήμα στη Νέα Υόρκη, αναμφίβολα πάντως οι APTBS είναι το δυνατότερο γκρουπ που πέρασε από τη Λάρισα.

Βγαίνοντας, να σου Ackermann και Lunadon μπροστά μου. Τους σφίγγω το χέρι, ευγενέστατοι και χαμογελαστοί και οι δυο, ανταποδίδουν.
- Guys, great show!
- Oh, thank you.
- No, we thank you.

Ωραίο live, αξιομνημόνευτο. Τουλάχιστον, για όσες ημέρες το τύμπανο συνεχίζει βουίζει...

***
Και δυο κουβέντες για το Stage: Και γαμώ τους χώρους, ζεστό, άνετο, φιλικό, με τίμιες... τιμές και μερίδες στο ποτό. Λαϊβάδικο που πηγαίνεις τουαλέτα αφήνοντας το κινητό σου στο stand, μην ανησυχώντας για τυχόν "ψείρισμα". Τα μεροκάματα για το service λίγα μεν (ένα για την ακρίβεια), αλλά τέτοιες εποχές, τέτοια λόγια.

Ασχέτως με τον εκάστοτε διοργανωτή (η Doledrums στη συγκεκριμένη περίπτωση), μόνο και μόνο ο χώρος του Stage καθιστά τη Λάρισα ενδιάμεσο σταθμό μεταξύ Αθηνών-Θεσσαλονίκης.

***

Φωτογραφίες - Άκης Καλλόπουλος (από το live της Θεσσαλονίκης)