Primavera Sound 10 : I came across a cache of non electric friends
Ημέρα 3η
Η ημέρα ξεκινάει με εντυπωσιακό πολυτελές δείπνο παρέα με την αφρόκρεμα της ελληνικής μουσικογραφίας των 80s και 90s. Προτιμούμε ατόφια vegeterian πιάτα, διότι ο Δημήτρης Κάζης το παράκανε με τις καταχρήσεις όλο το τριήμερο... Ασυγκράτητος. Του το συγχωρούμε πάντως γιατί μας διηγείται διήμερα με New Christs και Pixies, με τους πρώτους να μαζεύουν περισσότερο κόσμο από τους δεύτερους, επιβεβαιώνοντας του μέλλοντος τους το αληθές. Κόβεται βίαια η συζήτηση περί του επερχόμενου reunion των Propaganda και της σύμπραξης τους στη σκηνή μαζί με τον Απόστολο 'Πατριάρχη' Βαρνά, για να προλάβουμε να ακούσουμε έναν neuρό όχι και τόσο νεαρό...
Και η San Miguel έχει ανοίξει και μας περιμένει σήμερα από νωρίς. Οι phillies Dr Dog όμως και η αναιμική indie pop στην οποία επιμένουν ακούγεται σαν ένα τραγούδι των Pavement που το έχεις βγάλει καμιά πενηνταριά φωτοτυπίες μέχρι να αποφασίσεις να ασχοληθείς μαζί του (Σιόντορος copyright). Επιμένουμε λοιπόν στη γνωστή κορυφογραμμή της ATP, με σύντομη πρόσβαση και προς τη Vice, όπου ο Anthony Rother (μόνος πλέον εν ζωή από το ανάδελφο δίδυμο των Neu) προσπαθεί φιλότιμα να κάνει τη μέρα νύχτα. Έχει τον ήχο, έχει τον ρυθμό που αν τον αποκαλέσουμε motorik θα εκνευριστεί και θα φύγει, έχει και άξιους συμπράκτες μαζί του. Έχει όμως και έναν καταλάνικο ήλιο πάνω από τα κεφάλια των ακροατών του, που προϊδεάζει καλύτερα για την pop των Clean, που παρότι μελαγχολική πάντοτε έκρυβε ψήγματα φωτός. Ας χειμωνιάσει να τον δούμε στα μέρη μας σε καταλληλότερες συνθήκες το λοιπόν.
Οι Clean από κάθε άποψη έχουν σπουδαιότερη φήμη από ότι οι Bats, τους οποίους είχαμε δει πέρσι στην πρώτη εμφάνιση ΝεοΖηλανδέζικου σχήματος στο Primavera (να έρχεται η ώρα των Chills άραγε;). Η εμφάνιση τους όμως χωρίς να είναι ψυχρολουσία, ήταν μάλλον ψυχρή σε σχέση με ότι περιμέναμε. Έμοιαζαν και ακούγονταν εκτός live κλίματος, συμπαθείς πλην αμήχανα κουρασμένοι, ευτυχείς για την επιστροφή στα δρώμενα, αρνούμενοι όμως ακόμη να ανταποκριθούν στο ύψος της φήμης τους. Μείναμε με την ευχάριστη ιδέα ότι από το ρόστερ των καημών διαγράφηκαν και τούτοι, η υπόλοιπη ανάμνηση όμως μάλλον θα ξεθωριάσει εύκολα.
Atlas Sound. Αυτό που δεν περιμένεις να ακούσεις live δεν έρχεται ποτέ και προστίθενται και αυτοί (αυτός) σε έναν ακόμη ατέλειωτο κατάλογο ονομάτων που τους έθρεψαν τα studio και τους εξέθεσαν οι ζωντανές σκηνές. Που τα μεγαλεία που έχει ζήσει εδώ γύρω ο Cox με τους Deerhunter...
Μετά από μερικές άσκοπες όπως αποδείχτηκε τελικά βόλτες και έρευνες που δεν κατέληξαν εκεί που έπρεπε, παραμένουμε στην Pitchfork Stage για τις "ανανεωμένες" Slits που λίγες ημέρες πριν εμφανίστηκαν και στην Αθήνα, από την οποία όμως είχαμε ήδη φύγει. Η Ari Up σχεδόν άφαντη πάνω στη σκηνή... ενώ η καινούργια η πιτσιρίκα αλωνίζει πέρα δώθε και εν γένει οι 'σοκολά' παρουσίες κλέβουν την παράσταση. Όχι τόσο μη typical girls όσο υπήρξαν κάποτε και με τη reggae να κερδίζει μάλλον το punk στην αναλογία των δόσεων. Οι Slits ξεσηκώνουν, αλλά η εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας για αυτές ήταν πάντα να προκαλούν και να ανατρέπουν. Και οι "τριανταπεντάρες" Slits του 2010, παρότι περνάς καλά στα live τους, απέχουν πολύ από τις παραπάνω έννοιες.
Επιστροφή στη μεγάλη σκηνή το λοιπόν. Πριν μερικές ώρες συζητούσαμε ότι ήταν τελικά επιτυχία του Synch η εμφάνιση της Florence και της μηχανής της σε σχεδόν ανύποπτο χρόνο, μιας και φέτος είναι από τα πρώτα ονόματα στα περισσότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ. Μισή ώρα αφότου ανέβηκε στη σκηνή, ήμασταν σίγουροι ότι του χρόνου μάλλον πρόκειται να υποβιβαστεί και πάλι. Μπορεί αυτή τη φορά να μην ήταν εκνευριστικά μεθυσμένη και ανήμπορη να ανταποκριθεί στο hype της, το αποτέλεσμα όμως έτεινε στο ίδιο αρνητικό πηλίκο. Τελικά σκέφτομαι ότι αυτό που ξεχωρίζει την κάθε Florence από την κάθε Ριάννα δεν είναι το υποτιθέμενο εναλλακτικό υπόβαθρο, αλλά η έλλειψη ικανού μηχανισμού για να την ανεβάσει στα ψηλά πατώματα του pop stardom. Οπότε αναλίσκονται στις φερώνυμες indie σκηνές, μιας και τα αμιγή στάδια δεν είναι για το βαλάντιο τους... Καλό θα ήταν να μην πετύχουμε και του χρόνου τη Florence μπροστά μας, παρά τα όμορφα μακριά πόδια της.
Καθώς ξεσκονίζουμε τις κερκίδες της ATP, διότι παρότι φεστιβαλιστές παραμένουμε κομψοί, σκέφτομαι ότι οι Polvo είναι είκοσι χρόνια συγκρότημα και χαμογελάω για το ότι στα Metropolis πάντα τους βρίσκω κάτω από την ετικέτα... New Rock. Κι εδώ που τα λέμε τα είκοσι του χρόνια τα φανερώνει με άνεση το πολυκαιρισμένο θορυβώδες ροκ τους που ποτέ δεν τόλμησε να πάει κόντρα στις διδαχές της παρέας του Thurston Moore. H διακοπή οχταετίας κάπου στα μισά της καριέρας τους δεν φαίνεται να τους έβλαψε και τόσο πάντως. Ο ήχος τους έχει αυτό το σταδιακό χτίσιμο που απαιτεί η δομική θεωρία των θορύβων, το μέλλον μας καλεί στη San Miguel stage όμως για την εμφάνιση των ελπιδοφόρων Charlatans.
Πριν από δεκατρείς αιώνες είχαν εμφανιστεί κάπου στη Μπότσαρη για δύο φορές μέσα στο ίδιο βράδυ και όσοι ήταν εκεί το λένε και το ξαναλένε μέχρι να γεννηθούν επιτέλους και τα εγγόνια τους. Την αποψινή εμφάνιση δεν νομίζω να τη συζητάμε για καιρό. Πρώτο χτύπημα το κορακί μαλλί του Tim Burgess, που από το βάψε-βάψε θα σηκωθεί και θα φύγει με τη μία μια μέρα, καθώς θα βαρεθεί να πέφτει με δόσεις. Δεύτερο χτύπημα το ίδιο το περιεχόμενο του Some Friendly που καλούμαστε να ακούσουμε ολόκληρο σήμερα, όχι βέβαια με τη σωστή σειρά για να μην έρθει τόσο σύντομα η κορύφωση του The Only One I Know. Το άλμπουμ έχει "γεράσει" τόσο πολύ... τα πλήκτρα του ακούγονται πιο τυποποιημένα και από αυτά του Manzarek, το mad έχει πάει περίπατο, το groove πέθανε και το chester είναι πλέον ένα field στο οποίο παίζουν άλλοι. Αντίο...
Λιγο πριν, λίγο μετά είδαμε και τους Drums, έτσι δεν είναι; Σαν Joy Division χωρίς το μπάσο, έτσι δεν είναι; Μέχρι να πάνε για surfing δεν μας τράβηξε τίποτε το ενδιαφέρον, έτσι δεν είναι; Και όλα τα ξεχάσαμε πολύ γρήγορα, έτσι δεν είναι; Πως είπες ; Είναι οι Pains Of Being Pure At Heart του 2010; Όχι, έτσι ΔΕΝ είναι!
Οι Ισπανοί είχαν από μέρες εξαντλήσει τα συμβολικού αντιτίμου εισιτήρια για το κονσέρτο αφιέρωμα στον ήρωα της φλαμένκο κιθάρας Camaron, που γύρω στις δέκα ελάμβανε χώρα στο Auditori, και κάπως έτσι η αξιότιμη οικογένεια Κάζη δεν μπόρεσε να διαπιστώσει αν αυτός είναι ένας άξιος λόγου καλλιτεχνίζον επαγγελματικός προσανατολισμός για τα βλαστάρια τους, που ήδη σκαλίζουν επικίνδυνα τις πατρικές κιθάρες.
Πριν από όλα αυτά, αμέλησα να περάσω από τους No Age, διότι τους είχα τεστάρει επαρκώς προ δύο ετών και είπα να δώσω την τελευταία ευκαιρία της ζωής τους στους Grizzly Bear. Μετά από μόλις είκοσι λεπτά αποχωρώ εξαγριωμένος με τούτους τους μπουχέσες, την ντροπή του Brooklyn, που από πάνω μολύνουν και τον κάποτε ατίθασο κατάλογο της Warp... Ο συνδυασμός βλαχοαμερικανιά και Radiohead, μπορεί να είναι πράγματι περισσότερο απαράδεκτος από όσο ακούγεται... Κι αν οι Built To Spill κατατάσσονται πλέον στα παραδοσιακά ροκ γερόντια, έχουμε από χρόνια απομακρυνθεί από το δικό τους ροκ Idaho. Κάπου παραδίπλα διαφημίζουν τον σοφιστικέ έρωτα τους οι Matt & Kim διάβασα όμως τόσες συνεντεύξεις τους τον τελευταίο μήνα, που δεν αντέχω να έρθω αντιμέτωπος και με την ηχητική ρουτίνα της καθημερινότητας τους.
Μετά από δύο ολέθριες εμπειρίες το λοιπόν... έμελε να γίνει και το μοιραίο λάθος. Οι επόμενες επιλογές είναι τρεις σε απόλυτη παράλληλη σύνδεση: Sunny Day Real Estate (ποτέ δεν με τρέλαναν, τώρα που έχουν αναγνωριστεί και ως οι πατέρες του emo θα ασχοληθώ μαζί τους;), Liquid Liquid & Gary Numan. Το icon κερδίζει έναντι των πραγματικών μουσικών και κάπως έτσι μας δίνεται η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τη χειρότερη εμφάνιση που έγινε ποτέ σε κάποια από τις σκηνές του PS στα χρόνια της παρουσίας μας σε αυτό...
Με μία μπάντα νεαρών ψευδογκοθάδων του συρμού, που καλύτερα θα τα κατάφερναν ως αχθοφόροι στην ιχθυόσκαλα, με μαλλί χειρότερα βαμμένο από του Tim, χωρίς όμως να έχει στεγνώσει ακόμη η βαφή... και με φωνή που προφανώς αποτελεί δώρο της χειρουργικής επιστήμης όταν έχασε τη δική του, ο Gary Numan του 2010 είναι ένα τεράστιο φιάσκο, μια παταγώδης ρέπλικα, της ρέπλικας, της ρέπλικας του πρωτοπόρου που για ένα νανοδευτερόλεπτο του μουσικού χωροχρόνου υπήρξε. Σχεδόν σε καλεί να τον χλευάσεις για να βγάλεις τα σπασμένα. Επιστρατεύει γρήγορα γρήγορα το Cars μπας και αλλάξει το κλίμα... Στο πυρ το εξώτερον, ειδικά μετά από αυτό.
Για ένα τέταρτο περίπου μετανοούμε ενώπιον των Liquid Liquid που τους προδώσαμε τόσο άδικα. Κύμβαλα τε και τύμπανα ατάκτως χτυπημένα χαρακτηρίζουν το στιβαρό του ήχου τους και ελπίζουμε ένα από αυτά να εκσφενδονιστεί μέχρι την παραδίπλα σκηνή και να πετύχει στο δόξα πατρί τον Gary Numan να ησυχάσουμε... Και σαν να μη φτάνει αυτό πληροφορούμαι ότι και οι Sunny Day δεν αρνήθηκαν να δώσουν μία γνήσια rock 'n' roll εμφάνιση, με την οποία απαίτησαν και αυτοί με τη σειρά τους να πάρουν ό,τι τους αρνήθηκε το παρελθόν. Άντε και του χρόνου με τον Gary Glitter...
Όταν δεν έχουν μείνει και πολλές δυνάμεις μετά από ένα συνεχές και αδιάλειπτο τριήμερο, το μόνο που θέλεις είναι ένα πανηγυρικό τρίωρο για το τέλος. Και παρότι οι μήνες που πέρασαν από το πέρασμα των Pet Shop Boys σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη δεν είναι δα και τόσοι πολλοί, κανείς μας δεν αρνείται την ικανότητα τους να μας ξεσηκώσουν και πάλι.
Το show είναι ασφαλώς ακριβώς το ίδιο (και απαράλλαχτο) μιας και βρισκόμαστε ακόμη στην Pandemonium tour. Ο ήχος είναι όμως τουλάχιστον δυο φορές καλύτερος και κυρίως πιο δυνατός από ότι στο Παλατάκι και μπαίνοντας με το It's A Sin οι PSB δεν αφήνουν πολλά περιθώρια να μην αντιδράσεις. Οι κακεντρεχείς λένε ότι ο Neil Tennant έχει μάθει επιτέλους να συγχρονίζει ιδανικά τα χείλια του με τα χέρια του Chris Lowe στην κονσόλα, αυτή την προβληματική όμως γύρω από τα live του ντουέτου νομίζω ότι την έχουμε εξαντλήσει επαρκώς. Το Primavera Sound τους κοιτάει ίσια στα μάτια και πάνω από είκοσι χιλιάδες κόσμος αφήνουν στην άκρη το indie pride και για μιάμιση ώρα ακολουθούν τους κανόνες της pop, σε διαχρονική σύμπραξη ευτέλειας και υψηλού γούστου. Στο encore είμαστε ήδη εξαντλημένοι και καθώς αποχωρούμε για τις τελευταίες ανάσες πριν το τέλος δεν μπορώ καν να ξεχωρίσω αν αυτό που ακούγεται είναι το Being Boring ή όχι...
Τι διαλέγεις για το τέλος; Τις ακρότητες των Health, το αδέκαστο χτύπημα του The Field ή την στάσιμη πρωτοπορία των Orbital; Εμείς διαλέξαμε την μουσικά πιο ατυχή επιλογή, ουδόλως όμως το μετανιώσαμε. Το τέλος του Primavera Sound λαμβάνει με ιδανικό τρόπο χώρα στην πρώην Rockdeluxe - νυν Ray Ban stage και μόνον. Εκεί που μαζεύονται όσοι έχουν κουραστεί να κυνηγούν τρεις ημέρες το έγκριτο της μουσικής και θέλουν ένα τελευταίο ξέσπασμα, απλά για να θυμούνται (ή καλύτερα για να μην θυμούνται). Και οι Orbital το έδωσαν με τον καλύτερο τρόπο. Με μπόλικο equipment και με τα ίδια sample δια των οποίων πορεύονται εδώ και εκατοντάδες χρόνια... Belinda και Bon Jovi... Dr Who... και ξανά μανά Dr Who! Στην εποχή του mash up και των αλλεπάληλων σουξέ που προσπερνάνε το ένα το άλλο στις γωνίες πριν καν το αντιληφθείς, οι Orbital παραμένουν στα ίδια. Και είναι ολοφάνερο ότι το έχουν χάσει το τρένο. Θα μπορούσαν να το ρίξουν στο ακουστικό ροκ ή απλά να γράφουν βαρετή μουσική για βαρετές ταινίες. Επιμένουν στο ίδιο πράγμα που έκαναν πάντοτε και υπό τις συνθήκες του ξημερώματος του Σαββάτου είναι σαν να οδηγάς μετά από χρόνια το παλιό σου -πάλαι ποτέ- γρήγορο αυτοκίνητο και να ανακαλύπτεις και πάλι την γοητεία των ατμοσφαιρικών αλόγων, που έχουν πνιγεί στα TSI και τα ηλεκτρονικά turbo... στους χαμηλού κυβισμού κινητήρες, που ναι μεν τρέχουν αλλά το κάνουν χωρίς καμία γοητεία.
Την ώρα που έχουμε περάσει ήδη για τρίτη και τελευταία φορά φέτος την έξοδο του φεστιβάλ, δεν υπάρχει μυαλό και κουράγιο να προβληματιστούμε πάνω στην απέραντη παρελθοντολαγνεία στην οποία ψυχαναγκαστικά υποκύψαμε τρεις μέρες και το αν τελικά βγήκαμε αλώβητοι ή όχι. Υπάρχει μόνο η αγωνία να βρεθεί ο κατάλληλα πράος συνεπιβάτης, που θα βγάλει την παραδοσιακή φωτογραφία του τέλος. Όπως και έγινε.
P.S 10 - 1 Μην γκρινιάζετε για την Di Di και τη Μαλακάσα... Οι Ισπανοί το έχουν εντός ορίων πόλεως το κόλπο και εδώ και πέντε χρόνια δεν έχουν φροντίσει να βρουν έναν τρόπο για να επιστρέφουν οι δεκάδες χιλιάδες κόσμου στο κέντρο. Ήμαρτον με τις ουρές σαλιγκάρια για τα ταξί και το κλειστό μετρό! Που είναι οι Ισπανοί ταρίφες; Γιατί δεν την αράζουν από έξω; Μυστήριο...
P.S 10 - 2 Κάπως έτσι τα ξενοδοχεία στα 50 μέτρα από το φεστιβάλ κάνουν παραπάνω από πλατινένιες δουλειές. Εκεί στρατοπεδεύσαμε και εμείς φέτος. Και όσο περνάνε τα χρόνια το Primavera γίνεται ολοένα και πιο ακριβό σπορ... Από όλες τις απόψεις... Το 2005 είχαμε ανέβει με 400 ευρώ στην τσέπη έκαστος (είχε κάνει σχετική έρευνα ο Τσάβαλος)....
P.S 10 - 3 Το Primavera δεν επιλέγει τα media βάσει ανόητων κριτηρίων του τύπου "κάντε μας συνεντεύξεις" κ.λ.π. Θέλει να έρχονται σε αυτό, να μιλάνε για αυτό και να γιγαντώνεται. Η διαπίστευση είναι απλή υπόθεση και πλέον στη sala της Adidas μαζεύεται η μουσική βιομηχανία όλης της Ευρώπης και όχι μόνο. Κάπως έτσι γίνεσαι talk of the business και όχι απλά of the town.
P.S 10 - 4 Ασφαλώς και όλα τα παραπάνω είναι απολύτως υποκειμενικά. Η Michelle Kondou μου στέλνει ήδη θεμιτό "mail διαμαρτυρίας" για τους Wilco και αναφέρει χαρακτηριστικά ότι "Νιώθω τυχερή που ήμουν εκεί (αν και έχασα Japandroids & Les Savy Fav). Εκπληκτικές εκτελέσεις σε όλα τα κομμάτια από το Shot in the arm μέχρι το Impossible Germany - cool, collected & grand performers και ο Nels Kline απλά divine guitarist." Παρότι διαφωνώ ασφαλώς, δεν μπορώ να διαφωνήσω στο ότι υπάρχει και αυτή η προοπτική και είναι το ίδιο αληθινή.
P.S 10 - 5 Δεν μπόρεσα να εντοπίσω, παρά τις αντίθετες φήμες, τη nursery stage, όπου αφήνεις το νεογέννητο/ νήπιο/ κουτάβι ή ότι άλλο έχεις και συνεχίζεις αμέριμνος να παρακολουθείς τα indie τεκταινόμενα κάθε επόμενη χρονιά... Θα ενημερωθούμε προσεχώς.
P.S 10 - 6 Το αεροδρόμιο της Βαρκελώνης έχει γίνει περισσότερο μακροσκελές από το ετήσιο review του φεστιβάλ. Περπατάς περπατάς και το Gate ακόμη να εμφανιστεί. "Πιο μακριά και από την Vice Stage... είναι αυτή η πύλη της Aegean" μουρμουρίζει ο Δημήτρης Κάζης, στην έσχατη ατάκα της φετινής χρονιάς λίγο πριν ξεραθούν άπαντες στον ύπνο και δεν μιλήσει ξανά κανείς σε κανέναν.
_____
