Primavera Sound 10 : One fine day in my odd past....
Ημέρα 2η:
Είναι πάνω κάτω περί τα είκοσι άτομα ο... ευρύς οικογενειακός κύκλος με τον οποίο οδεύουμε κάθε χρόνο προς το PS και από την ώρα που ανακοινώνονται τα πρώτα ονόματα μέχρι την οριστικοποίηση του line up, γίνονται με τους περισσότερους ουκ ολίγες συζητήσεις περί του περιμένουμε να δούμε, τι "πεθαίνουμε" να δούμε και τι όταν το δούμε θα μας αλλάξει τη ζωή. Όταν μάθαμε ότι θα παίξουν και οι Pixies φέτος και μάλιστα ως δεύτερο ουσιαστικά μεγάλο όνομα μετά τους Pavement, αντιμετωπίσαμε το γεγονός σχεδόν με υπεροψία. Ποιοι Pixies τώρα... τους είδαμε τους ξαναείδαμε... και πολύ πιθανόν είναι να τους δούμε σύντομα πάλι. Σε ένα τέτοιο φεστιβάλ πας για να ακούσεις ακραία ονόματα τύπου Health ή έστω ιδιαιτερότητες από το παρελθόν του τύπου Mission Of Burma. Κούνια που μας κούναγε...
Ο "Πατριάρχης" που ως γνωστόν λειτουργεί τον χρόνο αντίστροφα, καταφέρνει και μπαίνει στο χώρο του Parc Del Forum λίγο πριν τις έξι το απόγευμα και κάπως έτσι μας μεταφέρει θετικότατες εντυπώσεις για τους A Sunny Day In Glaskow, ως ένα από τα πιο δροσερά και αυθεντικά ανεξάρτητα ονόματα του φετινού line up. Που είσαι Arvo Part να δεις τα "τέκνα σου". Εμφανίζονται αύριο το μεσημέρι στο κέντρο της πόλης, στο πάρκο του Miro... αλλά αυτό θα είναι μάλλον αδύνατο να το πετύχουμε. Μαζί με αυτούς χάνουμε και την εμφάνιση των γκαραζοχίπστερς Harlem, για τους οποίους τα είχαμε πει σχετικά πρόσφατα, αλλά μαθαίνω ότι ανεβαίνουν στη σκηνή τόσο μεθυσμένοι, όσο δεν τους επιτρέπει ακόμη ο ελάχιστος μύθος τους.
Όσο αδύνατο είναι να διαβείς την ατέλειωτη ουρά στο Auditori για να αντικρύσεις την φωνή της Hope Sandoval, άλλο τόσο εύκολο είναι να προωθηθείς στις πρώτες σειρές της San Miguel για να διαπιστώσεις αν οι New Pornographers έχουν φέρει μαζί τους την Neko Case. Όχι φυσικά, αλλά μένεις ούτως ή άλλως για ένα μισάωρο, άλλωστε το τελευταίο τους άλμπουμ είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον σε σχέση με το προτελευταίο, που ήταν τουλάχιστον ενδιαφέρον σε σχέση με το προηγούμενο... Το αετίσιο αυτί του Δημήτρη Κάζη πιάνει τον δεύτερο κιθαρίστα που είναι κρυμμένος κάπου δεξιά, εγώ όμως ακούω λειψές κιθάρες, λιγόψυχες φωνές και εν γένει την ψυχή μιας μπάντας που είναι τόσο Καναδοί, ώστε να μην τους αντέχουν ούτε οι συμπατριώτες τους. Οι New Pornographers εκφράζουν με τον καλύτερο τρόπο την χρυσή indie μετριοπάθεια, η οποία ανέκαθεν πήγαινε πακέτο με την τιμιότητα και την ευθύτητα. Εδώ ψάχνουμε για είδωλα όμως, όχι για λογιστή...
Λίγο μετά τις 7 εμφανίζονται στη Vice οι The Oh Sees και παρότι καταφθάνουμε καθυστερημένοι στην πιο απομακρυσμένη σκηνή του PS, ευτυχώς προλαβαίνουμε αρκετή από την εμφάνιση της μεγάλης έκπληξης των φετινών "μικρών" του φεστιβάλ. Συντονισμένοι στυλιστικά στο εναλλακτικό κλίμα των καιρών, συμπράττουν επί σκηνής σαν μια παλιοπαρέα ερασιτεχνών glue sniffers με τα καλύτερα οράματα από τους υπόλοιπους στη γειτονιά. Ανάμεσα στην art πλευρά του punk και την home άποψη περί του garage, ο τραγουδιστής τους κερδίζει τις εντυπώσεις ως ένας John Lydon των φτωχών. Πλην τίμιων και πάλι. Θα μου άρεσε να τους δω του χρόνου να συγκεντρώνουν ακόμη περισσότερο κόσμο. Ναι, αυτοί θα το άξιζαν.
Δεν ξέρω πως τα περνάνε οι υπόλοιποι εκεί στο Austin του Texas, αλλά είμαι σίγουρος ότι οι Spoon τα βρίσκουν κάπως δύσκολα. Το ακούγαμε και στους δίσκους, αλλά στο live διαπιστώσαμε ότι είναι περισσότερο Ευρωπαίοι από όσο θα μπορούσε να αντέξει όχι ο μέσος Τεξανός, αλλά και ένας βέρος Λονδρέζος. Στο Τέξας το new wave μπάσο άλλωστε, υποθέτω ότι θα είναι επικηρυγμένο. Σε όλη τη διάρκεια του live έχω την αίσθηση ότι ακούω ένα ατέλειωτο mash up από Thin Lizzy σε εναλλαγή με Cure, Joy Division και πάλι από την αρχή. Λίγο πιο πέρα ο Ηλίας Πυκνάδας του Mixtape δείχνει να πιστεύει ότι ακούει το καλύτερο συγκρότημα του κόσμου. Και κάπως έτσι άπαντες μένουμε ευχαριστημένοι!
Κάποιες αόριστες ελπίδες υπήρχαν και από τους Bristol- έζους Beak, λόγω της παρουσίας του Geoff Barrows ασφαλώς, τις σκότωσε άμεσα όμως ο Δημήτρης Κανελλόπουλος και κάπως έτσι πήραμε άμεσα το δρόμο για αλλού...
Ακόμη ψάχνω να βρω τι ακριβώς με πείραξε από όσα έφαγα, ήπια, είδα, έκανα και αποφάσισα να σταθώ στην κερκίδα της Ray Ban γύρω στις 8 και κάτι για να προλάβω την είσοδο στη σκηνή των Cocorosie. Πέραν του ότι αποφάσισαν να ντυθούν σαν γκρουπ από το καρναβάλι της Πάτρας που σατιρίζει την κατάσταση των δημόσιων βρεφονηπιακών σταθμών, έπαιζαν σε εντάσεις -ήχου και συναισθημάτων- που από πάνω απαιτούσαν να κάνουμε και ησυχία για να καταλαβαίνουμε τι γίνεται. Κοινώς... μία ημέρα ήρθε περιέργως περίοδος μετά από χρόνια στην Kate Bush και το αίμα έφερε στην επιφάνεια τις Cocorosie και την δύσκαμπτη pop τους, που ξεγελάει με οργανάκια, άρπες, πατίνια, πιατίνια και λοιπές σαχλαμάρες που επιστρατεύουν οι ανύπαρκτοι για να δώσουν το παρών. Η μόνη ελπίδα είναι μετά από αυτή την εμφάνιση ενώπιον τόσων χιλιάδων κόσμου, να το πάρουν απόφαση και να διαλυθούν. Τι άλλλο να περιμένουν πια;
Θα ακολουθήσουν είκοσι μαρτυρικά λεπτά μέχρι να στηθούμε στη Vice και να αποδώσουμε τιμές ηρώων στους Wire. Τά 'φερε έτσι ο άτιμος ο διοργανωτής, ώστε στη διπλανή σκηνή , του ATP, να εμφανίζονται οι Beach House, ναι αυτό το μικρό indie θαύμα για το οποίο όλοι μιλάνε με τα καλύτερα λόγια. Αχός βαρύς δεν ακούγεται, τίποτε δεν ακούγεται για την ακρίβεια.... αλλά χιλιάδες κόσμου έχουν μαζευτεί πάνω-κάτω-πέρα-δώθε και η όλη κατάσταση θυμίζει απογευματινή λειτουργία και από ώρα σε ώρα περιμένουμε να μοιραστεί και το αντίδωρο. Οι Beach House θα έπρεπε να εμφανίζονται σε καλόφημο πιάνο- μπαρ... να διακόπτουν την εμφάνιση τους την ώρα του δείπνου, σεβόμενοι τα λεφτά που πληρώνει ο πελάτης και να επανέρχονται για ένα διακριτικό τέλος την ώρα του χωνευτικού ποτού. Πώς βρέθηκαν σε ροκ φεστιβάλ με χιλιάδες πιστούς από κάτω, ένας θεός το ξέρει... Και εις άλλα με υγεία, ο ύπνος χαρίζει ζωή.
Η εμφάνιση των Wire δεν θυμίζει σε τίποτε την προ τετραετίας τρομοκρατική επιστροφή των Gang Of Four. Το punk τους παραμένει πανεπιστημιακού επιπέδου και ακόμη και όταν αγγίζει τα άκρα, δεν λησμονεί ότι η προσέγγιση τους στη μουσική υποκατέστησε κάποτε την αδυναμία τους να αφοσιωθούν σε κάποια άλλη τέχνη. Το setlist μοιράζεται ικανοποιητικά σε αυτά που θέλουμε να ακούσουμε εμείς και σε αυτά που θέλουν να παίξουν αυτοί από την δεύτερη περίοδο τους. O Colin Newman είναι όντως η εύθραυστη παρουσία που ξαφνικά μετατρέπεται σε πρότυπο οργής και έχω μια αίσθηση ότι θα ήταν πολύ όμορφα να επιστρέψουν σε λίγα χρόνια για να γιορτάσουμε τα σαράντα χρόνια των περιπετειών τους στη μοντέρνα μουσική, όπως ισχυρίζεται και ένα περιοδικό που βάφτισαν κάποτε.
Αφού οι Wilco δεν βαριούνται με ό,τι τέλος πάντων κάνουν πάνω στη μεγαλύτερη σκηνή ενός φεστιβάλ που σε λίγη ώρα από τώρα είναι έτοιμο να πάρει φωτιά... τι λόγος μας πέφτει εμάς; Αυτό το είδος του αμερικάνικου ροκ στο οποίο συμβαίνει ένα ενδιαφέρον πράγμα ανά τέσσερις δίσκους, αλλά κατά τα λοιπά δεν πηγαίνει και τίποτε λάθος, θα υπάρχει πάντα, οπότε ποιος ο λόγος να το λοιδορούμε με μανία; Λίγο πιο πέρα οι Les Savy Fav εφορμούν και πάλι στην ATP. Όλοι θέλουν να δουν τον Μουσάτο Αρχηγό να κάνει τα δικά του, να βγάζει τα ρούχα του, να ουρλιάζει, να τους φιλάει στο στόμα και να κάνει τα πάντα γης-μαδιάμ. ΟΚ. Οι Les Savy Fav έχουν κερδίσει το στοίχημα του ροκ εν ρολ τσίρκου. Με εκείνο το στοίχημα της μουσικής τι να έγινε άραγε; Γύρω μου οι περισσότεροι είναι σοκαρισμένοι από ό,τι βλέπουν και ψάχνουν να βρουν που έβαλαν το πρόγραμμα για να θυμηθούν και το όνομα της μπάντας.
Λίγο αργότερα στη σκηνή του Pitchfork δεν θα μπορούσαν να εμφανίζονται άλλοι από τους Japandroids. Αν αύριο στέλναμε μια μπάντα στον πλανήτη Άρη που έπρεπε σώνει και καλά να τους δείξει από πόσες φάσεις πέρασε το εναλλακτικό ροκ τα τελευταία 20 χρόνια δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να επιλέγαμε αυτούς. Αυτοί τουλάχιστον είναι όσο Καναδοί αντέχουμε και επιπλέον είναι απόλυτα πιστοί στην έννοια του Post Nothing καθώς αυτό τείνει προς το Post Anything, περνώντας ασφαλώς και μια βόλτα από το We Created Nothing.
Το να προτιμάς να πας να δεις για νιοστή φορά τον Marc Almond αντί του Panda Bear λογικά πρέπει να σου αφαιρεί το δικαίωμα του να γράφεις σε μουσικά περιοδικά. Καθότι όμως ακόμη δεν έχει θεσμοθετηθεί η σχετική ελεγκτική αρχή, πράξαμε ούτως... Ακόμη ένας Marc, παρότι αναγραμματισμένος, που είδε μπροστά του κόσμο και κοσμάκη, που είχε χάσει για χρόνια. Και ως γνήσια ντίβα φρόντισε να μην τον απαγοητεύσει. Ελπιδοφόρο ξεκίνημε με το Tears Run Rings και τυπικό κλείσιμο με το Tainted Love... Στο ενδιάμεσο ο Almond των early 90s μέχρι σήμερα. Ούτε Mother Fist , ούτε μάμ-μπας... Αυτά ήθελε, αυτά έπαιξε. Και εμείς εκεί θέλαμε να ήμαστε και εκεί σταθήκαμε. Και από ότι θυμάμαι περάσαμε καλά.
Την ίδια πάνω κάτω ώρα οι Shellac τηρούσαν την παράδοση που τους θέλει να είναι το συγκρότημα εκείνο που δεν λείπει από κανένα Primavera και οι Cold Cave προσπαθούσαν να πείσουν ότι είναι οι Soft Cell του σήμερα. Δεν είναι όμως, αλλά ούτε και έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι τους καθότι έπαιζαν στο stage του Pitchfork, που είναι και το μοναδικό με στέγαστρο σε όλο το campus του φεστιβάλ...
Λίγη ώρα πριν ανέβουν στη σκηνή οι Pixies, συνειδητοποιώ ότι σε διαχρονικό επίπεδο είναι το σπουδαιότερο και ταυτόχρονα το μεγαλύτερο όνομα που μπορεί να φιλοξενηθεί στο PS και να εναρμονίζεται απόλυτα με την αισθητική και τις πολιτικές του φεστιβάλ. Όπως το Primavera έτσι και οι Pixies ενσαρκώνουν το indie rock τη στιγμή ακριβώς που προσπαθεί να βρει την έξοδο από την εσωστρέφεια, που είναι το πρώτο και στις περισσότερες των περιπτώσεων, το παντοτινό χαρακτηριστικό του. Το PS γλύτωσε της εσωστρέφειας σε κάτι περισσότερο από πέντε χρόνια, οι Pixies χρειάστηκαν γύρω στα 20. Αν το έχουν καταφέρει δηλαδή.
Το δικό τους reunion είναι το πιο τίμιο που έγινε ποτέ. Ήρθαν να πάρουν πίσω αυτά που τους χρωστούσε όχι η μουσική ιστορία, αλλά η μουσική βιομηχανία και το κοινό των μεγάλων συναυλιών. Ήρθαν να αποδεχτούν το καταπίστευμα που από νωρίς τους είχε αφήσει ο Cobain. Ήρθαν με 20-25 τεράστια τραγούδια να μας δώσουν αυτό που πάντα θέλαμε και τίποτε περισσότερο. Ούτε νέος δίσκος, ούτε ιστορίες αγάπης μεταξύ τους, ούτε τίποτε. Ένα απόλυτα τίμιο sell out, που έπρεπε επιτέλους να λάβει χώρα.
Και ένα δυσθεώρητο χάρισμα. Χωρίς να πιάνουν ποτέ απόδοση, χωρίς να ζορίζονται, να ιδρώνουν, να τρέχουν και να μη φτάνουν. Σχεδόν σαν δημόσιοι υπάλληλοι του εαυτού τους. Τυπικά θεϊκοί. Η Kim Deal παίζει ατάραχη σαν να πλέκει εργόχειρο. Λες και τους οδηγεί κάποιος άλλος χέρια, πόδια και σώμα. Εκτελέσεις αλάνθαστες και αστείρευτη ενέργεια, χωρίς να καταλαβαίνεις από που έρχεται. Ομοίως ιδανικό και το αποψινό playlist. Θα συμπεριλάβει ένα Winterlong, όπως ακριβώς το θέλαμε, δεν θα φυλαχτεί από κανένα σουξέ. Και όταν στο τέλος τριάντα και πλέον χιλιάδες κόσμου τραγουδούν το Where Is My Mind? καταλαβαίνεις επιτέλους ότι αυτό το τραγούδι γράφτηκε και εκτελέστηκε κατ' αυτό τον τρόπο γιατί προφανώς εξ αρχής και οι ίδιοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει στο μυαλό τους και φτάνουν σε αυτά τα επίπεδα δημιουργίας.
Εκεί που ειρωνικά γελάγαμε ο ένας με τον άλλον για το αν θα πάμε μέχρι την San Miguel να ακούσουμε... και πάλι τους Pixies, οι τελευταίοι με αχαρακτήριστη άνεση εκμηδένισαν οποιονδήποτε άλλο πέρασε από την ίδια σκηνή τα τελευταία πέντε χρόνια. Ειδικά οι Pavement που τόλμησαν να το κάνουν μια μέρα πριν, ήταν πλέον σαν να μην είχαν εμφανιστεί ποτέ.
Δεν έχω λύσει ακόμη την απορία μου αν μετά από όλα αυτά υπήρξαν άνθρωποι που τόλμησαν να πάνε να ακούσουν τις ασημαντότητες των Yeasayer, αν το έκαναν όμως τότε σίγουρα θα επρόκειτο για οπαδούς του Κώστα Μπίγαλη, που όπως λέει και ο Θεοδόσης Μίχος, δικαιούνται και αυτοί το δικό τους revival.
Όχι ότι λίγο αργότερα τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Οι Ιταλοί υπερ-απατεώνες The Bloody Beetroots Deathcrew 77 με ένα μείγμα από Justice, Falco και Exploited έστησαν ένα απολύτως άκυρο αισθητικά και μουσικά πανηγύρι, που όμως κατάφερε να κρατήσει σε υψηλά επίπεδα την αδρεναλίνη της βραδιάς και τουλάχιστον να μην μας νταουνιάσει απότομα. Άλλωστε πρόκειται περί σύμπραξης δυνάμεων που απέφερε μέχρι και μία αλλόκοτη άποψη στο New Noise των Refused σε μία όντως διεθνή συνομωσία του θορύβου! Λες να το θυμηθούν και οι Anthrax στο Primavera; Το moto των BBD77 περί του καλλιτέχνη που δεν χρειάζεται να τρέχει μόνος του πάνω στη σκηνή, επιβεβαιώθηκε πλήρως το ξημέρωμα της Παρασκευής προς Σάββατο στη Βαρκελώνη, είναι σίγουρο όμως πως υπό διαφορετικές συνθήκες δεν θα τους δίναμε σχεδόν καμία σημασία.
Ο Diplo είχε διπλή (χα, χα) εμφάνιση σήμερα, τόσο κατά μόνας στις τέσσερις και μισή το πρωί, όσο και ως Major Laser νωρίτερα, στη στέγη της Pitchfork που πλέον είναι το δεύτερο σπίτι του. Στη σκέψη και μόνο ότι θα βρισκόμουν ενώπιος - ενωπίω με τον ήχο του, έβαλα τα δυνατά μου να πάω για ύπνο μην τύχει καμιά στραβή και παρασυρθώ. It's oh so... zeroes! Τα λέμε στο revival των late 20s!
_____
Primavera Sound 10 : I came across a cache of non electric friends (3η μέρα)
