Primavera Sound 2007 : Φεστιβάλ πολλών ταχυτήτων... (2)

Το ότι υπάρχει κόσμος που δεν του αρέσουν οι Blonde Redhead (σαν τον Γεράσιμο που έσπευσε στην A.T.P. να αποκοιμηθεί με Black Mountain) είναι ευχάριστο για τις επαγγελματικές προοπτικές των ανά τον κόσμο ψυχιάτρων. Εμείς, ως γνωστό, "κοβόμαστε" για τους δίδυμους Ιταλούς που περιβάλουν την γλυκερά αγριεμένη Γιαπωνέζα και το βράδυ της Παρασκευής έδρασαν ενώπιόν μας με διάθεση, ενέργεια και απόδοση τουλάχιστον πέντε φορές πιο ανεβασμένη από τις προ διετίας εν Ελλάδι εμφανίσεις τους. Βοήθησε και το '23' στα πλαίσια του οποίου η καταθλιπτική οργή τους τιμάει, κυρίως το δεύτερο συνθετικό αυτής, κάποια αλώβητα στάνταρ του παρελθόντος και μία Kazu να χορεύει ανέμελα γύρω από τις στροβιλιστές κιθάρες σα να τραγουδάει σε twee pop μπάντα (χωρίς shoegaze αναφορές όμως!).

Λίγο πριν, είχαμε προλάβει ένα μισάωρο από τους Black Lips. Αγριεμένο, αλλά ακίνδυνο, rock 'n' roll, ανατρεπτικό και παράλληλα παραδοσιακό. Συγκρότημα αντιφάσεων εν γένει... για αυτό και από τη ζωντανή τους εμφάνιση ελάχιστα πράγματα σου μένουν μετά την αποχώρηση.

Σφαίρα στην A.T.P. για τους Band Of Horses. Έτσι και έχουμε χάσει το Funeral τον έχω σκοτώσει τον Βαλλάτο, που επιμένει να χάνεται στα πιο απίθανα μέρη. Ευτυχώς το αφήνουν για το τέλος και η απαραίτητη λιτανεία λαμβάνει χώρα. Θυμόμαστε ότι είναι το κομμάτι που "ανήγγειλε" την έξοδο των Κόρε. Ύδρο. στη χειμωνιάτικη μάχη του Gagarin. Δάκρυα, χαρτομάντιλα κ.λπ. No Rest at all, όμως, καθότι από λεπτό σε λεπτό άρχεται το Dance Rock όργιο των Girls Against Boys.

Τους είχα χάσει κάπου στα μέσα των 90s στην Αθήνα και όλα αυτά τα χρόνια τους συγκαταλέγω στα μεγαλύτερα συναυλιακά μου απωθημένα. Μπαίνουν μετριοπαθώς και χλιαρά με τραγούδια από τις τελευταίες τους δουλειές, που μάλλον κανείς δεν έχει όρεξη να ακούσει. Η πρόστυχη ιστορία του Venus Luxury No 1 Babe είναι που ανατινάζει τα πράγματα και ένα σερί τεσσάρων τραγουδιών μέσα από το αλάνθαστο House Of GVSB είναι που δίνει το έναυσμα για το μεγαλύτερο γλέντι που στήθηκε στο φετινό Primavera! Από εκεί και πέρα απώλεια μνήμης και κινητού τηλεφώνου υπογραμμίζουν τις δυνατότητες του γκρουπ ακόμη και για μια δεύτερη ευκαιρία στο χώρο της δισκογραφίας, παρότι τουλάχιστον στην Αμερική αυτήν τη στιγμή το να επιμένεις σε sexy, χορευτικό, up-tempo και ηδονιστικό rock είναι η νο.1 προϋπόθεση για το ταμείο ανεργίας. Ή μήπως κάποιος πρέπει να τους γνωρίσει με τους LCD Soundsystem... Ο κόσμος πάντως φαίνεται να μην τους γνωρίζει και οι περισσότεροι έχουν ήδη πιάσει στασίδι για το δίδυμο Fall- Maximo Park.

Αποτελεί πλέον παράδοση το ότι ποτέ δεν έχω δει τους Fall ζωντανά και δε σκόπευα να τη χαλάσω (παρότι στα κλεφτά πρόλαβα μισό τραγούδι)! Οι υπόλοιποι μιλάνε για μια μπάντα που προσπαθούσε να παίξει καλά και για έναν Mark E. Smith που ευτυχώς δεν κατάφερε να τους το χαλάσει απόλυτα. Απομακρυνθείτε γρήγορα από την Estrella Damm Stage καθότι πλησιάζει το άχαρο εφηβικό ροκ των Maximo Park.

Στην A.T.P., οι Modest Mouse ανακηρύσσουν εαυτούς πραγματικούς διαδόχους των Pavement. Ο Johnny Marr κερδίζει ξεχωριστές επευφημίες από το κοινό, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν κλέβει την παράσταση. Ο κόσμος είναι εντυπωσιακά πολύς και οι Modest Mouse άξιζαν να παίζουν ακόμη και στην κεντρική σκηνή. Όχι τόσο το Dashboard, όσο το τελειωτικό 10λεπτο anthem Spitting Venom είναι που συνηγορούν για την παραπάνω άποψη. Πριν από αυτό, ζήσαμε ημέρες 70s με συνεχόμενο τζαμάρισμα από ολόκληρη την μπάντα... σε progressive διάθεση, αλλά με το κατάλληλο punk attitude.

Τα πράγματα είναι δύσκολα για τους Low που ακολουθούν αμέσως μετά. Παρά την ευχάριστη έκπληξη του ογκώδους και επιβλητικού (λέμε τώρα...) ήχου, δύσκολα αποσπούν την προσοχή του πολυάριθμου κοινού που τους κληροδότησαν οι Modest Mouse. Ο Τσάβαλος επιστρέφει συγκρατημένα ενθουσιασμένος από τους Maximo Park και είμαι σίγουρος ότι στο Avopolis θα γράψει ότι ... "γάμησαν", "πήραν κεφάλια" και άλλα τέτοια διθυραμβικά.

Τους Built To Spill τους έχω βαρεθεί εδώ και αιώνες. Και οι ίδιοι την πάρτη τους λογικά! Χάσαμε που χάσαμε τους Chromeo, οπότε οφείλουμε να εξαγνίσουμε την κιθαριστική μανία της ημέρας με τους Hot Chip. Οι οποίοι παρότι είναι σούργελα ολκής εμφανισιακά και εντελώς άχαροι στο επί σκηνής στήσιμο, τραβάνε όλο το Primavera προς το μέρος τους και ουδείς σταματάει να χορεύει για μια ώρα και κάτι. Η καλύτερη ώρα να κάνεις ενδιαφέρουσες φιλίες δηλαδή... αν και οι Ισπανίδες μας είχαν απογοητεύσει ήδη από το 2005. Δεν τη δουλεύουν και πολύ την αποτρίχωση και γενικά ρέπουν προς το στιλ-παρτάλι. Αλλά για τους Hot Chip λέγαμε νομίζω, που παίζουν και το καινούργιο το My Piano και τελικά είναι και μια χαρά παιδιά.

Ουδείς αντέχει τώρα τα πριόνια του Luke Slater. Γραμμή για ύπνο και επιστροφή για το τρίτο μέρος του δράματος!

THIRD DAY:
(βοηθητικός κινητήρας και ενισχυτικά καύσιμα)>/i>

Πάει ο Ted Leo, πάνε και οι Pharmacists... Με το ζόρι φτάνουμε κατά τις εφτά για να προλάβουμε τους Architecture In Helsinki. Που κανονικά θα έπρεπε να λέγονται Agrotica 2007. Τι επαρχιώτες Αυστραλοί είναι τούτοι; Βουτηγμένοι σε χίπικα γονίδια και υποκρινόμενοι εραστές του αστικού funk. Τους προτιμώ στα remixes των άλλων, όπου και κρύβεται επιμελώς η πλατειάζουσα αδυναμία τους. Προτού μας πάρει κανένας ύπνος γραμμή για κάπου αλλού.

Ο Vini Reilly, και οι Durutti Column, κάτι παλεύει εκεί με τις κιθάρες του..., αλλά εμείς δεν την παλεύουμε με την πάρτη του. Η χρόνια έλλειψη μαζικής αποδοχής τον έχει βαρέσει καθώς φαίνεται και έχει βαλθεί να ανακαλύψει όλες τις μετά πανκ κιθαριστικές δυνατότητες. Καλό κουράγιο σύντροφε!

Σχεδόν τυχαία περνάω από τη Vice Stage, όπου μπροστά σε όχι παραπάνω από 100 σκόρπιους ο Man Like Me δίνει ένα απίστευτο show! Πρόκειται για Άγγλο τυπάκο που κινείται ανάμεσα στους Streets και τους... Monty Pythons, εμφανίζεται με εσώρουχα και κάλτσα Arsenal και εκτός από το βοηθό laptoper έχει και έναν τύπο με καμπαρντίνα και γυαλί ηλίου που περιφέρεται άσκοπα στη σκηνή. Ο ίδιος ριμάρει δυνατά, σκαρφαλώνει στα σίδερα, ανακατανέμει τους ενισχυτές πάνω στη σκηνή... κατεβαίνει να χορέψει με το λαό του και από το πουθενά μας φτιάχνει τη διάθεση. Άψογος!

Φτάνει πια με την Patti Smith. Ας τα παρατήσει. Ας την παραιτήσουν. Όχι άλλο Because The Night! Όχι πάλι τα ίδια και τα ίδια για τον πόλεμο και την ειρήνη. Ας οργανώνει ποιητικές βραδιές. Απίστευτο χασμουρητό στην επί σκηνής απόδοση των διασκευών του Twelve. Αν ήμουν ο διπλανός μου με το φοβερό old school T-Shirt των Nirvana θα της έριχνα κάνα δυο κεσεδάκια τηγανιτές πατάτες στη νυσταγμένη μετάλλαξη του Smells Like A Teen Spirit. Πάρτα Smith!!!

O Paul Simonon σώζει την κατάσταση στους The Good The Bad And The Queen. Είναι στιλάτοι, ωραίοι και προχωρημένοι. Παίζουν άψογα και έχουν όμορφες ιστορίες να σου πούνε. Αλλά εσύ δεν έχεις να κάνεις τίποτε για αυτό. Σπάνια μια τόσο καλή live εμφάνιση δεν προκαλεί καμία απολύτως (ούτε θετική, ούτε αρνητική) αντίδραση στο κοινό. Όλα βαίνουν ήρεμα και απλά. Καλά που είναι και ο πρώην Clash-er να παίρνει τις γνωστές πόζες και να προκαλεί τα χειροκροτήματα του κοσμάκη. Άλλη ιστορία που μπάσο παίζει όποτε θυμάται. Ανά τρία λεπτά δηλαδή! Σοφιστικέ φάση, storytelling και συμπάθεια...
Ο Φώτης επιστρέφει από τον Matt Eliott. Δεν είναι φάση για φεστιβάλ μας ανακοινώνει. Βαρύ το κλίμα. Τρεχάτε να πιάσουμε θέση να δούμε τα πόδια της Kim Gordon και πάλι.

Το 2005 είχα βαρεθεί με τους Sonic Youth στο Primavera. Και αυτό το προβλέψιμο Death Valley 69 στο τέλος με είχε κουράσει απίστευτα. Σήμερα, όλο το Daydream Nation κύριοι από την αρχή μέχρι το τέλος! Το Daydream Nation λοιπόν είναι ένα ιστορικό, σχεδόν concept άλμπουμ που μας αφηγείται... Τι λέω τώρα! Απρόσμενα top της εμφάνισης το Hey Joni και το Kissability! Τα σουξέ τα έχω βαρεθεί. ...About the stormy weather και πάλι; Πάμε λίγο βαθύτερα! Ο Lee Ranaldo είναι ο σταρ της βραδιάς αγαπητοί! Ο Thurston έχει γίνει γραφικός και η Kim το παλεύει, αλλά δεν τη γλιτώνει την εμμηνόπαυση (πλάκα πλάκα σε ποια περιοδεία να είχε τελευταία φορά περίοδο η Patti Smith... χε χε, ωραίο ανεκδοτάκι αυτό!). Για encore διάφορα outtakes (μα πού τα θυμούνται όλα ρε γμτ!) και φεύγουμε με περισσό ενθουσιασμό. Παρά ταύτα δεν θα ήθελα να δω ξανά live τους Sonic Youth. Ας μείνουμε με αυτήν την του κεριού φωτεινή εντύπωση.

Isis... και Pelican. Εγώ δεν έχω σχέση με αυτά τα πράγματα. Είμαι φλώρος δηλωμένος! Οι Pelican πλάκα πλάκα βαράνε αφόρητα δυνατά και καλύπτουν όλο το φεστιβάλ με τον ήχο τους. Στη Θεσσαλονίκη του VASI. PAP θα τους είχαν σταματήσει για ηχορύπανση οι δημοτικοί αστυνομικοί. Ο Γεράσιμος προσκυνάει για δύο ώρες τους Wilco και ανακοινώνει σε όλους την έναρξη της αυτοκρατορίας τους. Στην Ισπανία δηλαδή είχε ξεκινήσει ήδη, καθότι ήταν εξώφυλλο σχεδόν σε όλα τα μουσικά έντυπα της χώρας. Κοίτα να δεις...

Οι Klaxons έχουν ακυρώσει ήδη εδώ και δυο ημέρες. Μαζί και οι Shitdisco. Στη θέση των Klaxons, λίγο μετά τις τρεις το πρωί, εμφανίζονται οι Battles και κανείς δεν περίμενε αυτό που επακολούθησε. Μια ροκ μπάντα που βγάζει dance μουσική πάνω στη σκηνή σε απίστευτες ταχύτητες, με απίστευτες ικανότητες. Ακόμη δε μάτωσε ο drummer; Ο τύπος από τους Helmet τι σκαρώνει εκεί πίσω με τους ενισχυτές; Έχει δει κάποιος άλλος εδώ γύρω κάτι παρόμοιο σε συναυλία; Εγώ πάντως όχι! Πρέπει να είσαι μονοτερματικά κολλημένος ή απλά αστοιχείωτος για να μην ερεθίζεται η αισθητική σου από αυτό που ακούς ακριβώς τώρα. Οι Battles αναθεωρούν με μανία το post-rock από την ταράτσα της βαρετής μανιέρας του και το εκτοξεύουν στα υπόγεια του βρώμικου ιδρώτα και του ορθού punk attitude. Και το συναυλιακό Primavera Sound 2007 κλείνει με έναν ατελείωτο θρίαμβο.

Συγνώμη κύριε DJ Hell, συγνώμη κύριε Erol Alkan! Χάσαμε τον Φώτη από ώρα και ο Θεοδόσης με την Έφη καταρρέουν. Μερικές "τελειωμένες" φωτό για ανάμνηση και τέλος. Πώς κατάφερα και έμεινα με το "θέλω κι άλλο" στο μυαλό, ακόμη το αναρωτιέμαι...

Άψογα! Τα είπα όλα άραγε;

Με ακόρεστη μανία για ύπνο μετά από απίστευτη ταχύτητα μετάδοσης όλων των παραπάνω,

Υ.Γ. Την επόμενη ημέρα οι μισοί από εμάς (όχι εγώ!) τραβάνε κατά το Apollo κάπου στο κέντρο της Βαρκελώνης και περιμένουν να έρθουν σε οργασμό με δεκάλεπτο εκρηκτικό The Past Is A Grotesque Animal! Μένουν με την όρεξη. Δείτε παραπάνω τι φοράει ο προσφάτως χωρισμένος ηγέτης των Of Montreal και θα καταλάβετε γιατί αποφάσισε να μην ευχαριστήσει τους οπαδούς του!