Primavera Sound 2009 #1
Crazy Little Thing Called Rock (and no Roll)
Ας ερχόσουν για λίγο, μοναχά για ένα βράδυ...
Πάρε για παράδειγμα τον Δημήτρη τον Κανελλόπουλο που, από την απέναντι πλευρά ξεκινώντας, ήρθε για ένα μόλις βράδυ στο Primavera Sound '09 με αποκλειστικό σκοπό το κολοσσιαίο σε προσέλευση και συγκίνηση live του Neil Young, που μοιάζει σαν να έκλεισε έναν πρώτο κύκλο για το πραγματικά σπουδαίο πλέον φεστιβάλ της -σε μόνιμη κατάσταση φιέστας- πρωτεύουσας της Καταλονίας. Εσύ, κακομαθημένο και αιώνια δυσκλειτουργικό indie kid, ας διάλεγες την πρώτη ημέρα κατά την οποία οι My Bloody Valentine, απέδειξαν ότι δεν χρειάζεται να κυκλοφορήσουν τίποτε περισσότερο, γιατί στην πραγματικότητα δεν μένει τίποτε να ειπωθεί. Και άλλωστε ποτέ κάτι δεν θα ειπωθεί τόσο ΔΥΝΑΤΑ. Ή ακόμη απλά και μόνο - κακόμοιρε trend follower- για να είσαι αυτόπτης μάρτυρας στην πρώτη ουσιαστική ευρωπαϊκή εμφάνιση των The Pains Of Being Pure At Heart, οι οποίοι σήμερα καίνε αλλά αύριο θα λένε; κ.ο.κ.για τον καθένα από εσάς εκεί έξω.
Αλλά και εδώ μέσα, διότι απαιτείται επιτέλους περισσότερη micσυμμετοχή στα ετήσια Πριμαβέρεια δρώμενα. Μια χρονιά βρέθηκε κατά εκεί ο Σταυριανάκης, αλλά ούτε καν θυμάμαι πώς και τί έγινε και συναντηθήκαμε. Επιτρέπεται να απουσιάζει ο Πατώκος καθώς μένουμε με το στόμα ορθάνοιχτο μπροστά στο live μεγαλείο της Kristin Hersh, που θέλει δύο PJ Harvey για πρωινό και μία Patti Smith για μεσημεριανό (το βράδυ δεν τρώει, είναι και τα οικονομικά προβλήματα στη μέση); Μόνος ο Πολύζος παρέστη και εφέτος, αλλά ως είθισται είχαμε διαφορετικές συναυλιακές κατευθύνσεις, παρεκτός μίας και μοναδικής σύζευξης η οποία γλαφυρά θα περιγραφεί παρακάτω.
Κατά τα λοιπά, όπως θα προσπαθήσω να αποδείξω δια του ατόπου και της φετινής γιγαντιαίας παρουσίασης του τέταρτου Primavera, στην πενταετία που εξελίχτηκε από συνοικιακό σε μαγαζί γωνία, η ουσία είναι ότι το Primavera Sound έχει καταφέρει να μεταμορφωθεί από φεστιβάλ ψυχωτικών μουσικόφιλων χωρίς αντιδράσεις και πάθη, με ξεχειλωμένη ενέργεια και εγκυκλοπαιδική μουσική εμμονή, σε φεστιβάλ αρκούντως ψυχωμένων, αλλά πάντοτε έτοιμων να καταναλώσουν ικανή ποσότητα off mainstream μουσικής κουλτούρας ακροατών που ενίοτε είναι και οπαδοί, ίσως δε και οπαδών που ενίοτε είναι και ακροατές. Συνεχίζει μεν να έχει το μεγαλύτερο ποσοστό "ξενέρωτου" ακροατηρίου σε σχέση με τα φεστιβάλ παραλίας σε Ισπανία, αλλά και Αγγλία. Με προοδευτικές τάσεις όμως οι αναλογίες ιντελιγκέντσιας και know-how-to-have-fun ακροατηρίου ισοσκελίζονται ικανοποιητικότατα.
Prefestival Day: Χορέψετε, χορέψετε, τα νιάτα να χαρείτε/ γιατί σε τούτη τη ζωή, δεν θα τα ξαναβρείτε
Από την αρχή δεν μου είχε κάτσει καλά αυτός ο συνδυασμός τελικού Champions League με ημερομηνία άφιξης στη Βαρκελώνη. Ως καλά γνωρίζετε, η Barca το σήκωσε στο πολύ χαλαρό (παρά τις αντίθετες προσδοκίες μου) και το βράδυ της 27ης Μαϊου του 2009 δεν ήταν ότι καλύτερο για να τριγυρνάς στους δρόμους της Βαρκελώνης. Και εκεί, όπως και εδώ αρκετές φορές, οι πανυγηρισμοί εύκολα μετατρέπονται σε πλιάτσικο, πεσίματα από τον Τζίμη το Σουγιά και την παρέα του και ανόητη βία κατά τουριστών (ευτυχώς που δεν είμαστε τουριστόφατσες, όπως κόλλησε να λέει ο Άστεγος). Οπότε, γοργά- γοργά χωθήκαμε σε ασθματικής έμπνευσης μπαρ με αντενδείξεις για μη αλκοολικούς, τυπικής ανακάλυψης Φώτη Βαλλάτου, που φέτος μπορεί και πάλι να μην κατέφτασε με ακόμη περισσότερους ειδικούς οδηγούς πόλης στην τσέπη, αλλά περιέργως είχε λάβει οδηγίες και παρότι δεν μας εξανάγκαζε σε ατέλειωτα χιλιόμετρα μέχρι να φτάσουμε στο ίδιο αλκοολικό σημείο, από όπου άλλωστε είχαμε ξεκινήσει, έθετε σαφείς στόχους προορισμού.
Το μεσημέρι είχαμε προλάβει να γιορτάσουμε τα γενέθλια της Ροζίτας με χοιρομέρι, παντσέτα και έναν ύποπτο συνδυασμό "σαμπάνια/ μαλλί της γριάς", η ευτελής τιμολόγηση του οποίου μας ξεγέλασε και δεν μας εμπόδισε να παρασυρθούμε στο πιο ανόητο "κεφάλι" του τριημέρου. Ο Πολύζος κάτι μου λέει μηνυματικώς περί του ότι ο Dalek τους έχει στήσει για τα καλά στο Apollo (στις προ- φεστιβαλικές εκδηλώσεις, που από μέρες ξεκινάνε πλέον σε ολόκληρη την πόλη), αλλά το μόνο πράγμα με το οποίο εκπλήσσομαι είναι τα 75 ευρώ "σύνολο-όλα" για μία άνευ ετέρου αλκοολική κατανάλωση δέκα ατόμων στο ειδικό μπαρ του Φώτη, στο οποίο καθώς φεύγουμε αρχίζει να αχνοακούγεται επιτέλους η μουσική. Μάλλον επειδή έχει αδειάσει. Γενικά στη Βαρκελώνη, η σχετική νομοθεσία έχει διαλύσει εντελώς πλέον το ζήτημα "μουσική στα μικρά μπαρ", με αποτέλεσμα τα περισσότερα να μην έχουν καν DJ και να παίζουν σε εντάσεις με τις οποίες οι ενισχυτές τους έχουν κερδίσει ζωή για τα επόμενα 43 χρόνια τουλάχιστον. Ζωή να έχουν λοιπόν, αλλά εμάς κάπου μας χαλάει αυτό.
1st Festival Day: Oh My God, It's My Bloody Valentine!
Μόλις μπουκάρω στον τεκέ/ τον αργιλε τσακώνω/ και μες στο φυλλοκάρδι μου/ τραβώ τον ξελιγώνω
Παρότι πολυετής και βετεράνος πλέον, κάθε χρονιά με το που κατεβούμε στη γνωστή πλέον στάση της κίτρινης γραμμής του Metro με κατεύθυνση Le Pau, εντυπωσιάζομαι (σχετικά, δεν πέφτω και από τα σύννεφα) από το άρωμα της φούντας, που καλύπτει ήδη από την απόσταση του χιλιομέτρου το φεστιβάλ, που ακόμη δεν έχει καν αρχίσει. Στις ελληνικές συναυλίες τα "τσιγάρα" δειλά αλλάζουν χέρια, στο εξωτερικό όμως η ημιπαρανομία από χρόνια έχει καταλήξει καθεστώς με το οποίο -ευτυχώς- κανείς δεν ασχολείται. Εδώ ζούμε υπό τη σκέπη του υιού Πλεύρη βέβαια, που έκανε δύσκολο στρατό και δεν μας επιτρέπει να την πίνουμε στα live. Τέλος πάντων... οι Ισπανοί την καλοπίνουνε - και καλά κάνουνε τα παιδιά- οπότε με αυτό το χαρακτηριστικό άρωμα (και όχι υπό το παραδοσιακό του ελληνικού ψητού λουκάνικου) κατευθυνόμαστε για να παραλάβουμε πάσα, βραχιολάκια και τα σχετικά. Η πρόσχαρη, νόστιμη, πλην ακόμη άγνωστη μελαχρινή Ισπανιδούλα, είναι και φέτος εδώ (για τρίτη χρονιά στο ίδιο πόστο, μεγάλη καριέρα μιλάμε!).
The Magic Markers : Look What We Have Not Done
Δεν υπήρχε και τίποτε το εναλλακτικό ως λύση και έτσι περισσότερο σαν μονόδρομος, παρά σαν επιλογή ουσίας, σε ένα φεστιβάλ με πάνω από εκατό, και με εξήντα στο νερό must see ονόματα, επέλεξα να ξεκινήσω με ένα από τα χειρότερα live του τριημέρου, όπως έμελε να αποδειχτεί. Οι Magic Markers κατ' εμέ δεν έπαιξαν ποτέ. Ένας εδώ και άλλος εκεί, ακούμπησαν ντροπαλά τις χορδές τους, δεν ακούμπησαν ούτε με προφυλάξεις τα τύμπανα τους και μας είπαν κάτι ακατάληπτα, αλλά δυστυχώς όχι ακατάλληλα για τα αυτιά μας. Εκείνη η περίφημη ελλειπτική ψυχεδελική τους διάσταση ουδέποτε έκανε το πέρασμα της από τον ακόμη ηλιόλουστο ορίζοντα του λιμανιού της Βαρκελώνης και κάπως έτσι με βήμα σχετικά ταχύ ο μονόδρομος οδηγεί στην μεταφερόμενη -κατά πως φαίνεται με τα χρόνια- σκηνή Vice/ Ray Ban. Τα γλιτώσαμε για φέτος τα 39.000 σκαλοπάτια, Απόστολε, μη μιλάς καθόλου!
The Bats: Some People Are Perfect Most Of The Time
Τόσα χρόνια ουδέν κακό είχαμε να πούμε για την υπέροχη -και πάντοτε στα όρια του καθαρού με το οξύ- pop των Νεοζηλανδών Bats και ελπίζαμε αυτή η πολυετής συμπάθεια -σχεδόν αγάπη- να μη "σπάσει" από ένα απογευματινό live στη μέση του -για αυτούς- πουθενά. Και έτσι και έγινε. Είτε κοπιάρουν τους κοντοχωριανούς Go Betweens , είτε εξαντλούν κάθε πιθανό όριο στο οποίο μπορεί να σε οδηγήσουν οι χαρακτικές στιγμές στο πρώτο άλμπουμ των Smiths, οι Bats είναι και επί σκηνή ό,τι εμπιστεύεσαι σε κάθε τους ηχογράφηση. Αληθινοί και τίμιοι (το είπε ο Βαρνάς, συμφώνησε ο Μπούρας και όποιος άλλος το άκουσε), με μία rhythm section που ποτέ δεν κάνει λάθος (ηγέτης μπασίστας γαρ...) και μία ντροπαλή παρουσία που δεν λέει να τους εγκαταλείψει μετά από τόσα χρόνια. Ενθουσιάστηκαν με τα τέσσερα αστέρια που τους χάρισε το Mojo για τα νέα τους τραγούδια και μαζί με αυτά πολλά παλιά και αγαπημένα ενθουσίασαν εμάς. Το δε North By North όπως μου εκμυστηρεύτηκαν αργότερα ήταν ούτως ή άλλως επιλογή στο set list, αλλά γενικότερα είχαν χρόνια να ακούσουν κάποιον να τους το ζητάει (δεν το πίστεψα!). Οι Bats φάνηκαν και ήταν απολύτως χαρούμενοι που βρέθηκαν μπροστά στο κοινό του σήμερα, να υποστηρίζουν ένα σχεδόν ξεχασμένο, άγνωστο, αλλά υπέροχο χθες...
Spectrum: Come On Feel The Space Between Us
Δεν τους παρακολούθησα για περισσότερο από τρία-τέσσερα τραγούδια. Αλλά έστω και έτσι στα πεταχτά μου καρφώθηκε η εντύπωση ότι ο Sonic Boom και οι συναστρικοί του σύντροφοι την κάνουν πολύ καλύτερα τη δουλειά τους από ότι η λαμέ πσιχεδέλικα μισθοφορική παρέα του Jason Pierce (βλέπε και παρακάτω). Δεν είναι ο ήχος και ο τρόπος μου, αλλά, ΝΑΙ, είναι ο ήχος και ο τρόπος του ροκ που δεν θέλει να απαγκιστρωθεί από την ψυχοτροπική θεώρηση και την βασανιστική ταχύτητα στην ανάπλαση της δράσης του. Εν έτει 2009 οι Spectrum είναι μία ρετρό φουτουριστική ροκ ορχήστρα που σε ορισμένες στιγμές ακούγεται ικανή να "απογειωθεί" παρότι τα καύσιμα που καίει έχουν στην πραγματικότητα "λήξει" από καιρό και σε κάθε επόμενο ξεψυχισμένο έλασμα των χορδών παραμονεύει μια ανώμαλη προσγείωση. Χάρηκα που τα "είπα" επιτέλους με τον κάποτε ηχητικό "ήρωα" μου Pete Kember πάντως. Θάνατος στους εχθρούς μεγάλε! Όχι άλλα χάπια, κλείσαν τα πάρτυ!
The Vaselines: I didn't know i was bored with you (till i saw you to rock but not to roll)
Το μεσημέρι είχα αγοράσει και την πρόσφατη συλλεκτική/ επετειακή/ αρπαχτική βινυλιακή τους επανεμφάνιση, μετά τους Bats είχα κέφια για ακόμη περισσότερη άδολη και αντιηρωική pop, στο βωμό των προσωπικών εμμονών, αλλά ήδη από το τρίτο τραγούδι στο set κατάφεραν και με έπεισαν ότι τελικά δεν υπήρξαν ποτέ το αδικημένο συγκρότημα που πάντοτε ήθελαν να είναι. Οι Vaselines έχουν όμορφο ήχο, είναι συμπαθείς και επιμελείς, ενίοτε ποτίζουν τις ιδέες τους και με συναισθήματα, αλλά δεν έχουν απολύτως τίποτε για να σε τραβήξουν κοντά τους. Κι έτσι φεύγεις να προλάβεις να πάρεις κανένα ποτάκι πριν ξεκινήσει η Marnie Stern, η οποία όπως σοφά πρόλαβες να δεις στα παρασκήνια των Bats έχει αν μη τι άλλο υπέροχα μακριά πόδια.
Marnie Stern: She Is It, She Is It and she is it, yeah she is it, She is It, And She Is Fucking Just It
Από την ξενέρα της πολυκαιρισμένης βαζελίνης, στην τσίτα της Μάρνης, που ματώνει πάνω από τις κιθάρες χωρίς λιπαντικά και προφυλάξεις και επιτέλους το είδαμε και live τούτο το θαύμα! Και είναι όντως τέτοιο. Καθώς οι κιθαριστικές τεχνικές που έχουν αναδείξει ανά τους αιώνες απόλυτως αρσενικά ρόκενρολ φαινόμενα, μετατρέπονται στα χέρια της σε όργανο ανατροπής και επαναπροσέγγισης της πρωτοκαθεδρίας του ραϊοτγκερλισμού στις καλύτερες μορφές του, η Marnie και το σπινταρισμένο ροκ τρίο της (μία μελαχρινή θεά στο μπάσο και ο πιο τυχερός ντράμερ στον κόσμο -του-) διαμελίζει το επί του δίσκου δύσκαμπτο ροκ, σε μία απόλυτα sexy και σπιντάτη ροκενρολ εμπειρία, που όμοια της θα αναζητήσετε στα πρώτα άγνωστα χρόνια των Pussy Galore και σε υποδιπλάσιες ταχύτητες στην αδυναμία των Make Up να συντονιστούν στο ρυθμό που αναζητούσαν στα τρία πρώτα χρόνια της ύπαρξης τους. Συγκοπή και ένταση, διακοπές και συνεχή τροχίσματα, μια rhytmh section καραβοτσακισμένη που συναντιέται μόνο στην τελική έκρηξη. Εκεί που δεν αντέχεις να ακούς κι άλλο ή εκεί ακριβώς που αποφασίζεις να ακούσεις μέχρι να γίνει καμιά ζημιά. Και που να έρθει η ώρα για τους Sun O ))) δηλαδή...
Σε παρακαλώ απόψε/ την καρδιά μου βρες και κόψε/ πάρε την αναπνοή μου/ βάλε τέρμα στην ζωή μου
Καλή και τέρμα ροκ γκόμενα η Μάρνη, αλλά έχει έστω και ένα τραγούδι ικανό να σε κόψει στα δύο; Ένα τραγούδι αγαπημένο, δηλαδή, απ' την ψυχή της να είναι βγαλμένο; Όχι δεν έχει! Και επειδή κάθε τόσο και κάθε λίγο υπάρχει μεγάλη ανάγκη από τέτοια τραγούδια, αφήνουμε κατά μέρος τη θεωρία και σπεύδουμε με συγκίνηση να εγκαινιάσουμε τη σκηνή του pitchforkmedia.com, το οποίο αρίβαρε και αυτό φέτος στο Πριμαβέρα, μην τυχόν και γίνει η στραβή και χάσουμε το In Our Talons.
Bowerbirds: And The People Sing- Deet-deet-deet.... Deet-deet-deet.... Deet-Deet-Deet.... Deet-Deet
Με σχεδόν όμορφη ακορντεονίστρια και εμφανώς έκπληκτος από την ανταπόκριση (αλλά και την αριθμητική υπεροχή...) του κοινού του απόψε, ο Phil Moore, μας υποψιάζει από την αρχή για ένα επερχόμενο άλμπουμ, νευρικότερο τε και πιο έντονο, από το ούτως ή άλλως αψεγάδιαστο Hymns For A Dark Horse. Τα νέα τραγούδια των Bowerbirds ακούγονται συναρπαστικά τουλάχιστον επί σκηνής. Τέλος! Η Beth Tacular (μας) χαμογελάει συνέχεια... και ο Απόστολος δίνει με βροντερή φωνή το σύνθημα- κατατεθέν για να αρχίσει η απαγγελία του τραγουδιού, που ουκ ολίγες νύχτες μας "έκοψε" σε μπαρ και συναθροίσεις προ έτους. Οι Bowerbirds είναι η οικολογική folk φαλτσετιά, που επιτρέπεις στον εαυτό σου σε ένα φεστιβάλ από το οποίο οι μόνοι μεγάλοι απόντες είναι ασφαλώς οι Fleet Foxes. Μηνυματικώς όμως ειδοποιούμαι από τον Μίχο ότι στην Α.Τ.P. γίνεται το "έλα-να-δεις" με τους Jesus Lizard και τρέχω να προλάβω όσο ακόμη είμαι σε κατάσταση που μπορώ και βλέπω.
The Jesus Lizard: Hey Sometimes We Act Like Animals/ Sometimes We Act Like Girls/ Sometimes Like Animals
Από άποψη χωροταξίας η ATP είναι η πιο μακρόστενη σκηνή του Primavera, ενώ κατόπιν της μεταφοράς της περσινής "πρώτης-στη-θάλασσα" Vice, είναι και η ομορφότερη από άποψη περιβάλλοντος. Έχει και κερκίδα πλάι στη σκηνή για να ξαποστάσεις. Την Πέμπτη το βράδυ όμως και κατά τη διάρκεια του σετ των αμετανόητα σφυροκοπούντων τούτων Αμερικάνων, όχι πέτρα για να ξαποστάσεις δεν υπήρχε, αλλά ούτε ελάχιστος τόπος να σταθείς. Το 2009 τους βρίσκει σε πλήρη ευρωπαϊκή δραστηριότητα σε όλα τα gigs του All Tomorrow's Parties και τα καλύτερα παιδιά του Albini ever φαίνεται να κρατάνε το "πνεύμα" περισσότερο ζωντανό από όσο θα περίμενε ο καθένας. Τι να κάνουμε κι εμείς; Εκμεταλλευόμαστε το ότι κάποιες κοπέλες της παρέας ζυγίζουν κάτι περισσότερο από μια τσάντα με δίσκους και οργανώνουμε επιτόπια και αυτοσχέδια crowd surfing! Ένα γενικό πανηγύρι επικρατούσε, όχι τόσο hardcore όσο παλιά, αλλά σίγουρα απολύτως ιδρωμένο και αυθεντικό. Ο David Yow, ημίγυμνος και λυσσασμένος, από τη σκόνη και το μοτόρι των ντραμς που δευτερόλεπτο δε σταμάτησε, υπογραμμίζουν ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά. Οι Jesus Lizard είναι οι Γκούλαγκ των H.Π.Α. ... ή οι Γκούλαγκ είναι οι Jesus Lizard του Ελλάντα; Αιώνιο το ερώτημα! Ο Αλέκος όμως είναι σε μάλλον καλύτερη φόρμα από τον Δαβίδ. Κάπου στην προσπάθεια επιβίωσης πετυχαίνω για μία και μοναδική φορά τον Πολύζο, ο οποίος δεν ξεχωρίζω αν ουρλιάζει από ενθουσιασμό ή βρίζει από οργή. Θα σας τα πει ο ίδιος άλλωστε (όλο το καλοκαίρι θα έχετε να διαβάζετε για το Πριμαβέρα).
Phoenix: No Use For A Dancefloor Right Now
Ποιος μας στρίμωξε τώρα μετά την Ανάσταση και πριν την Ανάληψη, στο αγχωμένα trend indie χαράκωμα τούτων εδώ των όμορφων και καθαρών Γάλλων, που ποτέ δεν υπήρξαν κάτι περισσότερο από συμπαθείς; Ο ήχος που βγαίνει πάντως από τα ηχεία της Rockdeluxe είναι κάτι παραπάνω από up-to-date ηλεκτρονικό indie με κάτι σαν βαριές κιθάρες και με εξυπνάδα αναφέρεται ποικιλλοτρόπως σε όσους αναζητούν τα ρημάδια τα σημάδια της Factory, πριν από την αυριανή εμφάνιση- έκπληξη των A Certain Ratio. Μία τεράστια indie kids λαοθάλασσα τους προσκυνάει και καθώς το γυρίζουν σε γκλαμουράτο ροκ για να μας αρπάξουν όλους με τη μία, σίγουρα θα σκέφτονται ότι θα μπορούσαν να έχουν γίνει τόσο μεγάλοι και κατόπιν τόσο ανόητοι όσο οι Dandy Warlhols. Με αυτά και με αυτά όμως η ώρα πέρασε και έφτακε η μεγαλύτερη ώρα. Και ευτυχώς ήμασταν μεγαλειωδώς έτοιμοι για να τη ζήσουμε.
Ακροατές μαστουρωμένοι κυνηγάνε/ ψάρια ολόφρεσκα Μοντέρνας Μουσικής
My Bloody Valentine: No More Sound, Just Too Loud
Και καθώς η παραπάνω φράση συνεχιζόμενη στο άπειρο θα μπορούσε μόνη αυτή να περιγράψει την επιδρομή του τελεσίδικα δυνατού ήχου, που για δύο ώρες σχεδόν μας έστελναν από τη σκηνή της Estrella Damm ο Kevin Shields και η άσπονδη παρέα του, απλά ψελίζουμε σκόρπιες φράσεις του στυλ "Να γιατί δεν βγάζουν νέο δίσκο, αρνούνται να ασχολούμαστε μαζί τους, μαλάκες μουσικογραφιάδες σαν κι εμάς, δεν τους αξίζουμε", "εδώ τελειώνει ο θόρυβος μια και καλή, δεν υπάρχει παραπέρα", "για αυτό θαμπώθηκε η Patti Smith όταν τους άκουσε, είχε χαζέψει η γριά τόσα χρόνια με τον Χριστόφορο Κροκίδη της Αμερικής στο πλάϊ της". Φτύνοντας κατάμουτρα την indie πόζα κάθε εποχής, αφοσιωμένοι σε ένα αλλοπρόσαλλο sound system που ξεκινάει από τον Eddie Cochran, δεν τελειώνει στον Hendrix και περνάει από την αυτιστική ταύτιση με την αναζήτηση της απόλυτης υπερηχητικής παράκρουσης, οι My Bloody Valentine μας έστησαν στον τοίχο, μας τουφέκισαν χωρίς πολλά- πολλά και πριν καν ψελίσουμε στιχάκια για την πατρίδα και όλους αυτούς, που είχαν έρθει έτοιμοι να τους αποκηρύξουν ως δήθεν δεινοσαυρικά όντα. Ήταν, είναι και θα είναι αυτοί που εξάντλησαν δια παντός τις δυνατότητες του εναλλακτικού ροκ, από τις πιο ευαίσθητες μέχρι τις πιο απόκωφες στιγμές τους. Δόξασι! Αυτοί που μοίραζαν ωτοασπίδες στην είσοδο το απόγευμα, κάτι ήξεραν τελικά. Δεν πιστεύω να τις χρησιμοποίησες;
The WAVVES: Don't Cry Baby, It's Only A Fallen European Tour
Πέρασα τρεκλίζοντας και παραμιλώντας από τα υπόστεγα της Pitchfork Stage και αντί να ακούσω τον κυμματοθραύστη πιτσιρικά να καταρρίπτει μόνος του τον μύθο των MBV (όπως πολλοί περίμεναν ότι θα κάνει), ακούω όλες τις φυλές του Ισραήλ να τον βρίζουνε. Είχε προηγηθεί μία εμφάνιση που δεν ξεκίνησε και άρα δεν τελείωσε ποτέ, λόγω ιδιοτροπίας, λόγω ηχητικών προβλημάτων, λόγω γνωστών ιπτάμενων αντικειμένων επί σκηνής, από ένα παράδοξα συνειδητοποιημένο indie κοινό, που, όχι, δεν ήρθε έτοιμο να αποθεώσει κάθε μαλακισμένο νερντάκι, που μάγκεψε από τα σουλάτσα στα blogs, πριν καν τολμήσει να κάνει μια τσάρκα στις πιο κακόφημες γειτονιές της πόλης του.
The Horrors: Sunday Joy, Monday Sadness
Ήτοι, Κυριακή χαρά- Δευτέρα Λύπη, για όσους δεν κατέχουν την φαντασία της μετάφρασης. Τι σου είναι οι Horrors; Σχεδόν ένα τίποτε! Αποθεώνουν το underground fashion και κυκλοφορούν τον πιο απαράδεκτο δίσκο της garage rock έκλαμψης των 00s. Μουχλιάζουν για λίγο οι γκαρνταρόμπες τους και λίγο πριν το τέλος της δεκαετίας βάζουν υποψηφιότητα για τις καλύτερες new wave φωτοτυπίες στην Οδό Μελενίκου της βρετανικής μουσικής βιομηχανίας. Και εκεί που θαρρείς ότι έστρωσε το πράγμα, αντιμετωπίζεις πάνω στη σκηνή μία παρέα συνολικού βάρους 153 κιλών, που αδυνατεί να σηκώσει στις πλάτες της όχι το ασήκωτο βάρος όλης της αραχνιασμένης 4ADίλας, που με το ζόρι κάποιοι της φορτώσανε, αλλά και δέκα γαμημένα δευτερόλεπτα από ένα ημισωστό ρεφρενάκι που της έμελε να γράψει κάποτε. Ηχητικά προβλήματα και τούτοι... βεντετιλίκια της συμφοράς.... και χαλασμένη κόκα, που σου φωνάζει κόλα τους μία μούντζα και μία γιούχα και τράβα Απόστολε να πάμε για πουθενά αλλού. Όλους τους υπόλοιπους ξαφνικά τους έχω χάσει από γύρω μου...
Ebony Bones: More Scissors, Less Sisters
Τι αλλλού; Πάλι στην ίδια σκηνή είμαστε; Πως έγινε αυτό; Στο ενδιάμεσο πάντως έχω κάνει υπεροπτική περαντζάδα από την Rockdeluxe και με έναν διαστροφικά περίεργο τρόπο, αυτό που κάνει ο Aphex Twin και οι οθόνες του μου ακούγεται/ φαίνεται από τα πιο παρωχημένα μουσικά πράγματα που θα μπορούσα να συναντήσω. Πέραν ουσιών και ουσίας σκέψης, το ίδιο δεν θα συμβεί μετά από κανά δίωρο με τον Squarepusher, τον οποίο παρότι το μυαλό μου δεν τον "σηκώνει", την αντιλαμβάνεται την προσπάθεια του να μετατρέψει την ανατροπή σε απόλαυση. Για το τσούρμο κάτω από την ετικέτα και τη γυναίκα-περίπτωση Ebony Bones δεν θα πω πολλά. Μετά από μία πνευματικά, σωματικά και συγκινησιακή εξαντλητική ημέρα, ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί. Ένας- δύο είχαμε μείνει όρθιοι στα μπροστά από τον ελληνικό συρφετό του τριημέρου, μέχρι που πήρε το μάτι μου τον Quentin να έχει περισσότερη ενέργεια και από τους επί σκηνής δρώντες. Χάρηκα όλο αυτό το crossover dance ξεσάλωμα, έτσι κι αλλιώς δεν άντεχα τίποτε άλλο εκείνη την ώρα. Δεν μου έκατσε και πολύ καλά το rawk δεκανίκι του Seven Nation Army, σε version που άνετα θα διάλεγε ο Φασουλής για το κλουβί του με τις βαρετές τρελές.
Ξαφνικά θυμάμαι ότι το σπίτι που νοικιάσαμε στο κέντρο της Βαρκελώνης έχει μερικές εκατοντάδες σκαλιά που χωρίζουν την είσοδο του από το κρεβάτι μου και με τη βία βάζω Απόστολο και Ροζίτα στο πρώτο ταξί που βρίσκεται μπροστά μας, αδιαφορώντας με χαρακτηριστική γαϊδουριά για όλα τα υπόλοιπα μέλη μιας από νωρίς κατακερματισμένης παρέας. Και αύριο μέρα θα είναι, λογικά...
_____
To highlight ήταν την τρίτη μέρα, αλλά θα πηδήξεις τη δεύτερη;
