Primavera Sound 2009 #2
2nd Festival Day: The Day Of Being Pure At Sounds
Έγινες σοβαρό παιδί/ με αφεντικού μουσούδα/ βαρύ πεπόνι δηλαδή/ και με χοντρή τη φλούδα
Την επόμενη ημέρα παντελώς μη πλήρης δυνάμεων, αντιμετωπίζω με το καλημέρα στην είσοδο του forum, ένα μάτσο προβληματισμένων μουσικογραφιάδων -εντόπιων και μη- περί της μη εξέλιξης του Kevin Shields ως μουσικού. Προσπερνάω τα περιέργως βαριά πεπόνια της εναλλακτικής μουσικής σκέψης, και καθώς χαζεύω το πρόγραμμα, υποψιάζομαι ότι μάλλον θα τη βγάλω καθαρή μέχρι το τέλος. Δεν μου φαίνεται και πολύ φορτωμένη σήμερα η μέρα.
Bat For Lashes: Fox By Mistake
Κατά λάθος και άνευ βάθους αλεπού, δηλαδή, μιας και η Natasha μετά και την παρολίγον off mainstream ζωντανή λαμέ εμφάνιση της με έπεισε τελικά ότι δεν είναι τίποτε περισσότερο από την Ελένη Δήμου της εναλλακτικής ποπ σκηνής των late 00s. Ένα new age pop φαινόμενο, που περισσότερο σαγηνεύει παρά συγκινεί πραγματικά, με πλαστικά ελάφια στη σκηνή, ορθά εφαρμοστό κολάν στα οπίσθια και ενορχηστρώσεις από studio που ποτέ δεν άνοιξαν την πόρτα τους στη δεκαετία του 90. Ελπίζω να γκάβλωσε τουλάχιστον ο γερό Scott Walker όταν ηχογραφούσαν παρέα αυτό το απαράδεκτα γλυκερό τραγουδάκι. Τόσο πολύ δεν αντέχω που παρατάω τη θέα του σωστού κορμιού της και την κάνω για τις ευθαρσείς πατσαβούρες που ακούνε στο όνομα Vivian Girls.
Vivian Girls: The Vivian West Goods
Μόνο ως αγαθό της δυτικής ποπ βαρβαρότητας, μπορώ να δεχτώ την αδυναμία των Vivian Girls να γράψουν ένα αξιομνημόνευτο τραγούδι, ενώ τη ίδια ώρα όλα τα τραγούδια τους ακούγονται ομοιόμορφα catchy, ισόποσα hooky και ιδιόμορφα pase, αλλά μόνο αφού τελειώσουν. Την ώρα που τα ακούς θέλεις να ακούς μόνο αυτά και τίποτε άλλο. Και τα κορίτσια πρέπει να έχουν κοπανηθεί για αρκετές εργατοώρες, καθώς ο ήχος τους είναι πρότυπο ζαλισμένου κιθαριστικού δεσίματος και η μπασοντραμογραμμή τους αντανακλα δονήσεις, που δεν αφήνουν να πάνε χαμένα τριάντα ολάκερα χρόνια πανκ ποπ εξέλιξης στη χαμένη τους ζωή. Αν κανείς ακόμη δεν τις έχει χαρακτηρίσει Αμερικάνες Elastica των 00s, παίρνω το copyright μου αγκαλιά και πάμε για ανεφοδιασμό σε νερά, ποτά, τροφίματα μέχρις ότου να επιδείξω με ανόητη υπερηφάνια το t-shirt της ημέρας στους εμπνευστές και έμμεσους στόχους αυτού.
The Pains Of Being Pure At Heart: Only Thirty Minutes Of Pain
Στο πρώτο κάγκελο πίστα έχουν καρφωθεί -από τα νωρίς μάλλον- η Νατάσσα, η Έφη και η Έρη, που ηλικιακά είναι στο όριο του "να" και του "να μην" ταυτιστούν με τα τραγούδια. Ο Απόστολος από δίπλα μου είχε ήδη ωριμάσει μουσικά όταν η Postcard σήκωνε πανιά και εγώ αισθάνομαι ότι παρότι το προσπάθησα τελικά είμαι εκτός target group. Με πιάνει μια ασήκωτη ποπ φιλοσοφία καθώς οι TPOBPAH προσπαθούν να αποδείξουν ότι έχουν και ψύχωση εκτός από ψυχή, σκέφτομαι με μηδενιστική αφέλεια ότι τούτο εδώ το συγκρότημα γράφει τα τραγούδια που αγαπάμε και μόνον αυτά, αλλά δυστυχώς δεν τα γράφει πλέον για εμάς. Για αυτό και μας τη χαρίζει και δεν μας επιτρέπει να σπαράξουμε στις συγχορδίες του A Teenager In Love. Ασφαλώς και δεν είναι σπουδαία μπάντα και μακάρι να γίνουνε, που δεν το βλέπω δηλαδή. Βέβαια δεν τους χρειάζεται κι όλας. Αυτό που χρειάζονται είναι να τους μείνει έστω και για ελάχιστο ακόμη η ικανότητα να εκφράζουν το απόλυτα αληθινό τώρα, με έναν αδιάφορα δανεικό τρόπο, που μοιάζει να μη θυμάται, αλλά απλά να ξαναζεί σαν πρωτογενές deja vu το χθες. Όποιος δεν συγκινήθηκε κατά τη διάρκεια του τριαντάλεπτου σετ των νεαρότατων Αμερικάνων δεν βλέπω για ποιο λόγο άραγε αποφάσισε να έρθει στο Primavera. Ας κάτσει σπίτι του του χρόνου. Αυτό είναι το πνεύμα αυτού του φεστιβάλ. Το σημαντικό τώρα, που επιβάλλεται να μην υπάρξει ως σπουδαίο αύριο, όταν πια δεν θα το έχουμε ανάγκη.
Μες στο κόλπο είσαι χωμένος/ και γλυτώνεις παρά τρίχα/ τώρα είσαι βολεμένος/ και σου κόψανε το βήχα
Spiritualized: Ladies And Genlemen We' re floating into nothingness
Τέρμα το ανέκδοτο με τον Jason Pierce και τα ζαχαρωτά που μας τα πουλάει για παραισθησιογόνα σε δήθεν τιμή ευκαιρίας. Οι Spiritualized, τα μαύρα μπουζουκοπίσω φωνητικά τους και ο ντράμερ που αξίζει βραβείου διότι δεν τον παίρνει ποτέ ο ύπνος παρότι φυλλοροεί πάνω από τα σνερ, δεν αξίζουν μία και δεν προσφέρουν κανένα μουσικό ταξίδι, σε όποιον τουλάχιστον έχει τα κότσια να το παραδεχτεί. Λυπάμαι τον τόσο κόσμο και κοσμάκη, που ψάρωσε και φέτος και μαζεύτηκε γύρω από την Rockdelux για να καπνίσει μπάφους και να επιδιώξει το ψυχεδελικό όνειρο. Ήταν φόλα, είναι φόλα, ξέρουμε τι θα είναι και του χρόνου.
Throwing Muses: We Would Like To Thank Tassos Patokos From Greece For His Ameristi Symparastasi All These Tough Years
Στο αποψινό παραλλήλημα περί του απόλυτου indie ήχου που τώρα φτάνει στα αυτιά μας, θεωρούμε τον Πατώκο ως μόνο υπεύθυνο για την εισαγωγή των Throwing Muses στην ευρωπαϊκή ήπειρο και του αποστέλλουμε απανωτά sms αγάπης και σεβασμού (αυτός τελικά είχε κοιμηθεί από νωρίς και μόνο την επομένη αποκρίθηκε!). Η Kristin Hersh είναι τεράστια πάνω στη σκηνή και είναι έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο. Μόλις κατέβει θα ξεχαστεί και δεν θα το κάνει ασφαλώς, αλλά αυτό δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Οι Throwing Muses του 2009 δεν παρεκλίνουν νότα από αυτό που οι ίδιοι όρισαν και στιγμάτισαν, με εμμονή και απώλειες εδώ και δεκαετίες και σχεδόν μας κάνουν να δακρύσουμε για το πόσο κάποιοι άνθρωποι καταφέρνουν και μένουν πιστοί σε ό,τι λατρεύουν και θεωρούν σωστό, έστω και αν δεν τους βγήκε και τελικά σε καλό. Μία τέτοια συναυλία όμως, δεν είναι αφορμή για δάκρυα. Είναι η αιτία να αναρωτηθούμε επιτέλους γιατί ζούμε όλοι μας με τον μύθο των Pixies και αγνοούμε με τόσο σκληρό τρόπο την πραγματική αλήθεια! Επανόρθωση τώρα, παρακαλώ!
Art Brut: Do Not Stay Off The Crack
Οι Art Brut είναι το πρώτο- πρώτο live που βρήκαμε μπροστά μας όταν πατήσαμε πρώτη φορά τα τιμημένα χώματα του Primavera, προ πενταετίας πλέον. Next Big Thing τότε μας οδήγησαν άμεσα στο ψάξιμο του δίσκου τους. Πέντε χρόνια μετά τίποτε το μεγαλειώδες δεν τους έχει απομείνει, ο Eddie Argos όμως συνεχίζει να στηρίζει την όποια καριέρα του στις εναλλαγές σαρκασμού και αυτοσαρκασμού (φτωχό κολπάκι πλέον). Παλιότερα τραγούδια όπως τα For The Band και My Little Brother υπογραμμίζουν την ποιοτική διαφορά στο "νεύρο" της μπάντας, ενώ νεότερες επαναλήψεις μιας ούτως ή άλλως περιορισμένης θεματολογίας υπενθυμίζουν ότι είναι καιρός να γράψουν ένα τραγούδι με το οποίο να παίρνουν στα σοβαρά τον εαυτό τους. Πρώτα οι ίδιοι και ύστερα μπορεί να ακολουθήσουμε και εμείς.
Jarvis Cocker: We're throwing our hands around Jarvis
Αντιστεκόμενος στα σουξέ της εποχής του, τα οποία όρισε ανεξίτηλα και πάνω από κάθε ανταγωνιστή, και με ένα setlist από το οποίο μονάχα το Fat Children, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως σχετικά γνωστό single, ο Jarvis όχι μόνο συγκεντρώνει όλο τον κοσμάκη στην κεντρική κονσόλα της Estrella Damm, αλλά και τον κρατάει εκεί βιδωμένο. Οπότε, ναι, είναι καλός περφόρμερ, σχεδόν περφορμάρα, θα μπορούσα να πω, αν δε με ενοχλούσε αιωνίως αυτό το παρουσιαστικό, που είναι πάντα μία σύζευξη του Στάθη Ψάλτη εκτός σκηνής με κάτι άλλο που συνέχεια αλλάζει. Για όσους ρωτάνε, ακόμη κυλιέται. Αυτό το κάτι άλλο είναι σήμερα μία εξαναγκασμένα καλλιτεχνίζουσα φιγούρα, με μούσι και περίσκεψη. Και μάλλον είναι η καλύτερη εκδοχή ever. Το γκλαμ ροκ δεν σου ταιριάζει όταν είσαι μόνος και κάπως έτσι το περισσό νεύρο δεν ταιριάζει στον μοναχικό Jarvis του 2009. Οι ιστορίες του είναι πάντοτε όμορφα καθημερινές και καθώς σουλατσάρει ανόητα πάνω στη σκηνή, έρμαιο αυτής της ανίατης αμηχανίας που τον διακατέχει on public, σκέφτομαι ότι ο Jarvis είναι ο μοναδικός αξιοπρεπής σταρ, που μας ξέρασε η μπριτποπτόνικα των 90ς. Ούτε καν σκόπευα να ασχοληθώ με την παρουσία του απόψε, τελικά όμως ήμουν από αυτούς που δεν δεν την έκαναν ούτε για ένα λεπτό!
Saint Etienne : Σάρα Σε Φοβάμαι, Σάρα Σε Αγαπώ...
Λίγοι οι μήνες μετά την πρόσφατη εμφάνιση τους στην Ελλάδα, κάτι όμως οι υποσχέσεις για ολάκερο Foxbase Alpha, κάτι που είχαμε όρεξη για χορό άνευ σκέψης, αφοσιωθήκαμε για αρκετή ώρα στους Saint Etienne και χάσαμε και τον Dan Deacon ο οποίος τα έκανε όλα αγιάλα πάνω και κάτω από τη σκηνή, αποδεικνύοντας ότι είναι ο Man Man για το 2009. Όσο διασκεδάζει το κοινό τους, έχω την εντύπωση ότι οι ίδιοι οι Saint Etienne βαριούνται. Έχουν προσπαθήσει να κάνουν ουκ ολίγες ενδιαφέρουσες αλλαγές στον ήχο και την αισθητική τους , καμία όμως δεν τους έκατσε εμπορικά. Οπότε μεροκαματάκι με τις χρυσές μας επιτυχίες... και ας μην παν στην ευχή τα παλιά, διότι με αυτά ταϊζουμε τις οικογένειες μας. Μετά τα τέσσερα σουξέ in a row όμως παθαίνω overdose συμμετοχικής εμπορικότητας και ξεκινάω για εκεί που κανείς δεν θα περίμενε να με βρει. Ούτε εμένα, ούτε τον Θεοδόση Μίχο, που εδώ και τέσσερα χρόνια έχουμε σχεδόν κάνει τάμα το να μην παρακολουθήσουμε ποτέ τους Shellac και τον Steve Albini, που μαζί μας βαράνε κάθε χρόνο κάρτα στο φεστιβάλ.
Shellac: So Much Action That It Hurts
Δε θέλω να φανταστώ τι ηχητικές προσκρούσεις έλαβαν χώρα προ διετίας στο κεκλεισμένης της ακουστικής Auditori, καθώς η παρέα δοκίμαζε τις αντοχές των ακροατών της στο μπάσο που ποτέ δεν συμπάθησε την κιθάρα, αλλά συνεταιρίστηκαν όλοι μαζί εναντίον των ντραμς. Οι Shellac δεν είναι ούτε το χθες, ούτε το αύριο, ούτε το τώρα. Είναι το "άλλο". Και το "άλλο" περισσότερο το παρατηρείς, παρά το ζεις. Για τρία- τέσσερα τραγούδια μένω άφωνος από την τεχνική της φουλ επίθεσης τους. Μετά τους συνηθίζει το μυαλό μου και ότι ακούω που μοιάζει σαν ορθή επανάληψη του αμέσως προηγούμενου. Νωρίτερα στην ίδια σκηνή είχα κάνει μία σύντομη περαντζάδα από τους άρχοντες του απλωμένου θορύβου, τους Drones. Μου φάνηκαν μια ιδέα πιο focused απ' ότι οι αλμπινικές εξισώσεις. Μην πως και για τους Sun O ))), οι οποίοι κατάφεραν και σκιάχτηκαν αρκετοί ανυποψίαστοι, καθώς άπλωναν ένα αταίριαστα μίζερο ηχητικό πέπλο πάνω από όλες τις υπόλοιπες κοντινές σκηνές του Primavera. Σπουδαίο συγκρότημα, αλλά απαιτεί ιδιαίτερες συνθήκες για να αναδειχτεί και σίγουρα όχι αυτές που προϋποθέτουν ένα απόλυτα καλοκαιρινό φεστιβάλ. Μαζί με τους Shellac πάντως, όλη η τριάδα απέδειξε σήμερα, ότι το Primavera δεν είναι, όπως πολλοί πιστεύουν, ανόητη μάζωξη indie παθογένειας. Θυμόσαστε και την φίρμα Boris από τα πέρσι ασφαλώς.
A Certain Ratio: Du..... Du..... Du.... Du..... Du...... Du......
Το είχα καταλάβει από νωρίς ότι σήμερα δεν υπάρχουν μεγάλες αντοχές. Θα έπεφτε φωτιά να με κάψει όμως αν έφευγα από το Forum χωρίς να προσκυνήσω στο ξωκλήσι των A Certain Ratio, του μοναδικού πράγματος που κατάφερα ποτέ να ακούσω, που να κινείται στα ανοιχτά όρια του funk, χωρίς να είναι disco ή hip hop (οι Talking Heads δεν μετράνε). Συστήνονται μετριοπαθώς, σαν να είναι απολύτως σίγουροι ότι όχι δεν τους θυμάται, αλλά ότι δεν τους γνωρίζει καν κανείς. Περνάνε ορθά κοφτά σε μια ιστορική ανασκόπηση και αποδεικνύουν ότι αυτοί ήταν οι πραγματικοί αλήτες της Factory, όταν όλοι οι άλλοι δίπλα τους ήταν προβληματικά παιδάκια. Αυτοί προοικονόμησαν το θαύμα των Happy Mondays. Αυτοί όριζαν τους δρόμους του Manchester, όταν οι υπόλοιποι ήρωες ήταν κλεισμένοι στις ντουλάπες τους. Οι A Certain Ratio είναι πραγματικοί μουσικοί ήρωες, με τον ίδιο τρόπο που είναι και οι Gang Of Four. Στο δρόμο της επιστροφής ο ήχος τους υπάρχει στα κεφάλια μας ατόφιος και τίποτε δεν θα μπορέσει να τον καθαρίσει μέχρι αύριο.
More Music For Devoted People/ My Space Lounge/ Ray Ban Unplugged Fiascos
Εκτός από το αντίσκηνο του My Space, το οποίο υπήρχε και πέρσι, και υπό τη σκέπη του οποίου άγνωστες και λιγότερο άγνωστες μπάντες έκαναν ένα πέρασμα σε μουσικές ανθρώπινες στιγμές αγκαλιά με τους οπαδούς τους, φέτος προστέθηκε και το μαύρο τεντόπανο της Ray Ban. Που μάλιστα έμελε να φιλοξενήσει τους Phoenix, τους Horrors, τον Herman Dune και διάφορα άλλα αστεράκια. Με χωρητικότητα πενήντα ατόμων και με εμφάνιση σα χώρο αναμονής για να σου κάνουν εμβόλιο, δεν αποδείχτηκε τελικά και η καλύτερη ιδέα. Οι Phoenix κάπως το παλέψανε, οι Horrors τις αρχίσανε ήδη από εκεί τις σαχλαμάρες τους, ενώ κάθε φορά που πήγαινες να χώσεις το κεφάλι σου στην τέντα να δεις τι γίνεται, μία κατά τα άλλα όμορφη κοπέλα ούρλιαζε να απομακρυνθείς, γιατί υπάρχει κίνδυνος ασφυξίας. Οπότε στη διάρκεια όλου του τριημέρου προτιμήσαμε τις "ατόφιες" σκηνές με τον θρυλικό πριμαβερίσιο θαλασσινό αέρα.
_____
