ΛΑΪΚΟΤΡΟΝΙΚΑ RULEZZZ!

Η οριστική απάντηση στη ροκ ναφθαλίνη και τη φιλανθρωπική φορμόλη, που μας φλόμωσε με το πέρασμα του το μεγάλο τσίρκο των U2, ήρθε από τους Prodigy (σιγά μην ερχόνταν από τους Fucked Up). Και αυτό είναι σαρδόνια ηδονικό. Διότι βάσει στερεοτύπων οι Prodigy δεν θεωρούνται πλέον σχήμα πρώτης γραμμής, έχουν είκοσι χρόνια στην μουσική πιάτσα (όσα περίπου και οι U2 στην προηγούμενη επίσκεψη τους στη χώρα μας) και δεν εκφράζουν κανενός είδους μειονοτική ηχητική πρωτοπορία. Είναι όμως επικίνδυνοι, σε μία ιδιόμορφη του όρου διάσταση. Μαζί με τους Rage Against The Machine είναι ίσως τα δύο μοναδικά συγκροτήματα, στις εμφανίσεις των οποίων "απειλούνται επεισόδια". Οι γνωστοί-άγνωστοι επιλέγουν την επέτειο του Πολυτεχνείου, τις πορείες του Δεκέμβρη και τις συναυλίες των Prodigy.

Και αυτό το τελευταίο είναι το ίδιο γραφικό και άνευ σημασίας, όσο και επιφανειακά παρηγορητικό περί του ότι το παρόν του rock 'n' roll δεν είναι μόνο πρώτο θέμα για αφίξεις από celebrity και λίστες γερανών και γερανοφόρων. Δεν είναι μόνο αφορμή για νοσταλγικά πάρτυ από fan club που εξαργυρώνουν συνειδήσεις οπαδών και αναμνήσεις εξαγορασμένες σε τιμές δισκογραφίας. Είναι το rock 'n' roll μια ευκαιρία να βρεθείς στην κερκίδα με τον Θόδωρο από το Berlin και να επιμένει ότι κάτι τέτοια έκανε και ο Hendrix και τους μπέρδεψε όλους και φτάσαν τα πράγματα μέχρι εδώ. Είναι δηλαδή ακόμη μία άποψη, που έστω και εν μέρει παραμένει αιρετική και δεν έχει γίνει καθεστώς.

Το κλειστό γήπεδο μπάσκετ του ΠΑΟΚ (Παλατάκι στο εξής) γέμισε ασφυκτικά (δεν γίνεται πιο ασφυκτικά) με τον κόσμο των γηπέδων. Μετά το σοκαριστικό πρώτο φουλάρισμα, τα "ντου" -από ότι κατάλαβα- έγιναν σταδιακά, οργανωμένα και "ήσυχα", σαν σε αρμονική συνεννόηση διαμάχης ανάμεσα σε σεκιουριτάδες και ετοιμοπόλεπους οπαδούς. Κομμένα εισιτήρια αιωρούνταν γύρω από το γήπεδο και όποιος άρπαζε ένα αν είχε τόλμη έκανε την τύχη του και βρίσκονταν μέσα.

Σύνδεσμοι φίλων ΠΑΟΚ, ΑΡΗ ΚΑΙ ΗΡΑΚΛΗ κούνησαν λευκή σημαία για λίγες ώρες και μετέτρεψαν την sports arena σε πραγματική αρένα, χωρίς πάντως να ανοίξει ρουθούνι. Οι άνω των 30 είχαμε θέση μόνο στην κερκίδα, αλλά κι εκεί τα πράγματα δεν είχαν λιγότερη ένταση. Κάποιοι συνομήλικοι μας τόλμησαν να βρεθούν κάτω και ακόμη μετράνε τα πλευρά τους. Η λαϊκή electronica των Prodigy νίκησε κατά κράτος ό,τι άλλο συνέβη το Σάββατο το βράδυ στην πόλη. Και το ευφυές αντίστοιχο της που έδινε το παρόν στο Reworks φέστιβαλ (μεγάλο μέρος του κοινού πάντως έτρεξε προς το reworks μετά το πέρας του live), σίγουρα και το ξεθυμασμένο από χρόνια αλκοολίκι των Tindersticks. Δεν ξέρω αν στην Αθήνα ο κινητήριος μοχλός της συναυλίας υπήρξε το "Γαμ... ο ΠΑΟΚ και η Θεσσαλονίκη", πάντως στο Παλατάκι η φράση "Γαύροι μ.... γ.... τον Πειραιά" δόνησε την ατμόσφαιρα περισσότερο και από το μπάσο-γροθιά του Smack My Bitch Up. Όλα αυτά όσο ανόητα και γραφικά φαίνονται όταν τα διαβάζεις, άλλο τόσο σε συγκινούν όταν είσαι εκεί και τα ζεις.

Έχουν περάσει υπερβολικά πολλά χρόνια από τις πρώτες εμφανίσεις των Prodigy στην πρώην Crypton (Insomnia νομίζω τότε) και αργότερα την πρωτοχρονιά του 93 προς 94 στο Terminal. Στο πρώτο δεν ήμουνα, ενώ από το δεύτερο κάναμε λίγο πριν την ενηλικίωση ένα πέρασμα αγγαρείας πριν καταλήξουμε να περάσουμε το πρώτο βράδυ της χρονιάς στο Εναλλάξ υπό ήχους κλασσικότατου live rock. Οι Prodigy τότε για εμάς ήταν οι εχθροί, το rave... και τέλος. Τότε τα πράγματα ήταν για τελευταία φορά μάλλον χωρισμένα σε στρατόπεδα. Όσοι βρίσκαμε κάποιο ενδιαφέρον στους Prodigy δεν τολμούσαμε να το ομολογήσουμε σε αυτούς που μαζί τους αγοράζαμε t-shirt των Therapy?. Τρία χρόνια μετά κυκλοφορεί το Fat Of The Land....στο Berlin ακούγεται το Firestarter κάθε μισή ώρα και τα πάντα αλλάζουν οριστικά. Τα πάντα είχαν αλλάξει βέβαια ένα χρόνο πριν με τη σαρωτική εμφάνιση τους στο Glastonbury, που ουσιαστικά γέννησε τη rocktronica που έμελε να σαρώσει τα πάντα με τη σειρά της στο εγγύς μέλλον, εδώ όμως είναι Ελλάδα και δη Βόρεια Ελλάδα.

Μπήκαμε στο Παλατάκι λίγο πριν τις δέκα, χωρίς να περιμένουμε sold out τέτοιων διαστάσεων. Σταθήκαμε με το ζόρι στα σκαλιά μιας κεντρικής απέναντι από τη σκηνή κερκίδας και γύρω μας άλλαζαν χέρια μπουκάλια με ρετσίνες, "τσιγάρα" και μείγματα cola-ρετσίνα σε επιληπτικές συχνότητες. Θυμήθηκα ότι η τελευταία φορά που είχα πάει στην 4 "τη μικρή" ήταν στο ΠΑΟΚ-Άρσεναλ και ότι στο γκολ είχα βρεθεί δέκα σειρές κάτω χωρίς να το καταλάβω. Το Invaders Must Die και η σύνδεση του με τον πρώιμο ήχο των Prodigy βοήθησε το live να μην κάνει καμία "κοιλιά" ακόμη και στα καινούργια τραγούδια. Όλο το υπόλοιπο set list ήταν ένα greatest hits, σαν κι αυτό που θα επέλεγε ο μέσος μη συνετός οπαδός τους. Λίγο πριν το τέλος γνωρίζαμε ότι μας περιμένει το No Good (Start The Dance), το ευρωπαϊκό Teen Spirit που ακόμη καταφέρνει και μυρίζει ως απόλυτα τέτοιο. Στο Voodoo People έπαιξε ένα αξιοπρεπέστατο mosh pit σε συνδυασμό με προσωπικές προσπάθειες του καθενός για "καρέκλα" που θα δημιουργούσε αμηχανία στο κοινό των Slayer. Είδα κόσμο με T-Shirt των Exodus, Black Flag, Arctic Monkeys, Exploited... και του Ark Festival (!!!). Όταν όμως άναψαν όλα τα φώτα στη μέση του Poison είδα ότι οι περισσότεροι ήταν γυμνοί από τη μέση και πάνω. Άκρως γηπεδική η κατάσταση πλέον.

Παρότι απόλυτοι εκφραστές της ξεχασμένης πλέον Generation X των 90s, το ροκ σώου των Prodigy θυμίζει με έντονο τρόπο τα 70s: ίσες δόσεις από ανθρώπινη δύναμη και τεχνολογική υποβοήθηση, εξαντλητικοί φωτισμοί αλλά και μουσικοί-μονάδες, που φτάνουν στα όριά τους. Δύο frontmen που καταφέρνουν να πείσουν ότι δεν δίνουν παράσταση, παρότι όλοι γνωρίζουμε καλά πως κάτι τέτοιο συμβαίνει. Ένα απόλυτα λαϊκό θέαμα με την καλύτερη έννοια του όρου, χωρίς ίχνος ειρωνίας ως προς την αξία των λαϊκών θεαμάτων.

Η ίδια η μουσική των Prodigy καλά δομημένη στην ρότα της προοδευτικά αυξανόμενης επιθετικότητας απευθύνεται στους πάντες και από την άλλη γυρνάει την πλάτη στους περισσότερους, που με τα χρόνια τη βρίσκουν τυποποιημένη ή ξεπερασμένη. Οι εντάσεις στις ζωντανές τους εμφανίσεις χτίζουν το μύθο μιας αέναα επαναλαμβανόμενης filthy tour που για είκοσι χρόνια τώρα προσπαθεί να αποδείξει ότι οι Prodigy υπήρξαν τελικά οι πραγματικοί επαναστάτες του αγγλικού ήχου και όχι δήθεν οι Sex Pistols. Εγώ κοντεύω να το πιστέψω πάντως!

Αν δεν ήσουν το Σάββατο το βράδυ στο Παλατάκι, τότε είσαι στη μόδα!

Και αυτό δεν είναι απαραίτητα υπέρ σου.