From Where... to Despair... to the Show!

Το 'where' είναι η δεύτερη λεξούλα από την εύγλωττη φράση «Μα που είναι ρε γαμώτο;». Την εκστόμισαν πολλοί από αυτούς που μάταια αναζήτησαν τους Public Enemy στο αριστοκρατικό αίθριο της Μονής Λαζαριστών, προτού πληροφορηθούν ότι το όλο σκηνικό είχε ήδη μεταφερθεί στην Υδρόγειο. Το 'Despair' είναι το συναίσθημα που θα εξέφραζαν λίγο αργότερα (με πιο «ακατανόμαστες εκφράσεις») όταν θα διαπίστωναν ότι -με 30ο εξωτερική θερμοκρασία- απαιτούνταν τρεις ακόμη δοκιμασίες για να μπορέσεις να παρακολουθήσεις το show:

1) Να μην καταντήσεις επιληπτικός κυνηγώντας κουνούπια στον αέρα, στο έδαφος, μέσα σου και πάνω σου.

2) Να καταφέρεις να επιβιώσεις απολαμβάνοντας την φυσική ευεξία που χαρίζουν τα Σφαγεία μετά τις 9 το βράδυ.

3) Να θεωρείς τους 45ο (εσωτερική θερμοκρασία πλέον) ως ιδανική ευκαιρία για λίγη σάουνα πριν βγεις στις παραλίες για το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος.

Επειδή όμως έχω διακηρύξει πολλάκις ότι όταν τουλάχιστον γίνονται συναυλίες με σημαντικά ονόματα, καλό είναι να μη γκρινιάζουμε, θα αρκεστώ σε σκόρπια σχόλια του όσα είδα και δεν άκουσα το βράδυ της Κυριακής:

** Παρέες που πολύ θα ήθελαν να είναι συμμορίες, κυριλέ αλητεία με παπουτσάκι ECHO των 350 ευρώ, street κουλτούρα της συμφοράς, λίγοι και ΜΟΝΟΙ οι αυθεντικοί που άξιζαν του σεβασμού μας. Τα ξέρουμε αυτά από χρόνια. Και cool πιτσιρικάδες με τη μαμά από έξω να τους περιμένει υπομονετικά στη BMW. Μου αρέσουν κάτι τέτοια. Σοβαρά. Και μου αρέσει και η Z4!

** Αρκετές λαμέ γκόμενες -ευτυχώς-, όλα τα λεφτά στην δεύτερη από αριστερά κοπελιά από την Camel και σε μια άλλη από το κοινό που όμως δεν αποκαλύπτουμε ποια είναι... μην παρεξηγηθούμε κι όλα!

** Ιδιότυποι... έλληνες Hell's angels είχαν αναλάβει την φύλαξη του χώρου, του γκρουπ, της συναυλίας και ημών των ιδίων. Τελικά σε κάποια φάση πέσανε κάτι μάπες σε έναν τύπο... δεν μπόρεσα όμως να εξακριβώσω το γιατί. Τα πνεύματα πάντως ηρέμησαν.

** Παρευρέθη και η κρατική (δεν της αρέσει πια να την αποκαλούμε κρατική. Δημόσια να λες - Μ.Α.) τηλεόραση με το καίριο ερώτημα της ρεπόρτερ (καλό-ξανθό-μωρό) «Τι εκφράζει η μουσική των Public Enemy;». Κάποιος έπρεπε να της απαντήσει το all time classic «Το ροκ είναι τρόπος ζωής!».

** Η μπάντα έσκασε με δίωρη καθυστέρηση και οι περισσότεροι έδειχναν να έχουν χάσει την όρεξη τους για συναυλία. Τα κουνούπια δεν κοιμήθηκαν καθόλου εκείνο το βράδυ πάντως.

** Ενώ το public νόμιζε πως άρχισε το show, στην πραγματικότητα μόλις είχε αρχίσει το soundcheck και ένας γραφικός μαύρος ούρλιαζε για κανά μισάωρο επί της σκηνής για να αγοράσουμε CD (κάτι bootleg της συμφοράς) και μπλουζάκια. Τελικά το show άρχισε...

** Ο Chuck D είναι ΘΕΟΣ, ο Flavor Flav είναι ο συνήθης Μπόζο (και ασχημογέρασε κι όλα), οι τύποι (από τους S1W) με τα martial χορευτικά πολύ άτομα, και ο κοντός ο βοηθητικός ράπερ (o «καθηγητής» Griff νομίζω...) έχει την πλάκα του. Κιθάρα και μπάσο στο φουλ, ο Terminator X απών. Πλήρης μπάντα πάντως, πανικός και σαματάς επί σκηνής... αν ακούγαμε και τις ρίμες... Πέρασαν πέντε λεπτά και τέσσερα... μικρόφωνα μέχρι να καταφέρει να ακουστεί ο Chuck D!

** Μετά από πολύ κόπο οι ρίμες ακούστηκαν και ο ηχολήπτης -που είχε και γενέθλια- ελπίζω να έχει ήδη απολυθεί! Δεν βάζανε καλύτερα τον Αλέκο από τους Γκούλαγκ που κάπου τον πήρε το μάτι μου να «μάχεται» ανάμεσα στο πλήθος;

** "Bring the Noise", "Black Steel in the hour of chaos", "Welcome To The Terrordrome", "Don' t Believe the hype", "Fight The Power"... όλοι οι θρύλοι ήταν εκεί. Κομμάτια που σε «χτυπάνε» μόνο και μόνο στην ιδέα της ιστορίας τους. Εκτελέσεις από μέτριες έως κακές. Φυσιολογικό και δικαιολογημένο. Στο studio η αρτιότητα, στα live ο σαματάς. Το hip hop επί σκηνής ποτέ δεν υποσχέθηκε εκτελεστική δεινότητα. Και καλά έκανε...

** Στο 'Revolverlution' και τα υπόλοιπα καινούργια πολύς ο σαματάς και η άσκοπη η κιθαριά... Από το 1994 και μετά οι Public Enemy πάσχουν εντόνως από έμπνευση για φρέσκα πράγματα και το έχουν ρίξει στα -αλά γήπεδο- συνθήματα εν μέσω άστοχου θορύβου. Διαφωνείτε;

** Είχε συμβεί και προ τριετίας στην εμφάνιση / πανηγύρι του Ice-T. Αρκετοί MCs συμπατριώτες μας ανέβηκαν στη σκηνή με την προτροπή των ίδιων των Public Enemy... Ο Ice T βέβαια είχε κάνει ολόκληρο battle of the MCs επί σκηνής. Την Κυριακή το γέλιο ήταν λιγότερο!

** Τους είχα δει προ τριετίας στη Ρώμη και μου είχαν φανεί ψυχροί και κουρασμένοι. Αυτή τη φορά μου φάνηκαν πιο παθιασμένοι και ορεξάτοι. Ούτε και εκείνη η συναυλία, όμως, ούτε και η τωρινή πρόσθεσαν ή αφαίρεσαν κάτι στη σχέση μου με το συγκρότημα. Ίσως περισσότερο μετράει το feeling του να βλέπεις ζωντανά το μοναδικό ριζοσπαστικό συγκρότημα μετά τους Pistols, και ίσως το τελευταίο ριζοσπαστικό συγκρότημα της ιστορίας της pop.

**Θέλω να δω live τον Eminem. Είναι κακό τώρα αυτό;

** Ερώτημα: ποια η σχέση των Public Enemy με τον Γιώργο Μαζωνάκη;

(Φωτογραφίες - Άκης Καλλόπουλος)