Yesterday's Enemy
Μακράς αναμονής και μακράς διάρκειας αποδείχτηκε η κυριακάτικη συναυλιακή επίσκεψή μας στην οδό Λιοσίων, μιας και από τις εννιά και κάτι μέχρι λίγο μετά τις δύο είναι σαφέστατα ένα αξιοσέβαστο χρονικό διάστημα. Και σαφώς δεν τίθεται θέμα περί του χορταστικού περιεχόμενου, αλλά όταν η επόμενη είναι εργάσιμη, καλό είναι να τηρείται και κανένα ωράριο. Κάποιοι δουλεύουν την επόμενη...
Αφού λοιπόν ψυχαναλυθήκαμε περιμένοντας και περιμένοντας, στη σκηνή ανέβηκαν αρχικά οι Totem και o DJ Moya, ενώ ακολούθησαν δύο ακόμα MCs με το προσωνύμιο Χνάρια. Για να μην μακρηγορώ, αυτό στο οποίο επιδόθηκαν είναι hip-hop με βαρύγδουπο ελληνικό στίχο και ανέμπνευστα samples. Συγγνώμη, συγγνώμη, low-bap το λένε...Κι αν μουσικά προκάλεσαν τόσο ενδιαφέρον όσο το ματς Ελλάδας-Σουηδίας στο Euro, περιφερειακά είχαν τις στιγμές τους, μιας και ο "μαχόμενος επαναστάτης" Totem φρόντισε να μας ενημερώσει για την ακεραιότητα αυτού και των ομοϊδεατών του, για το ξεπούλημα και την κατάντια των Public Enemy, για το ότι ο μεγαλύτερος οπαδός τους απουσιάζει μην αντέχοντας τον ξεπεσμό (προφανώς έπρεπε να τιμηθεί με κάποιο -διακριτικό πάντα- τρόπο αυτή η συμβολική κίνηση-απουσία του καλού "πατερούλη") και λοιπά μεγαλόστομα. Τι να πω; Μόνο η λέξη μιζέρια μου έρχεται στο μυαλό, τίποτα άλλο. Και για να είμαι πιο ακριβής, δεν διαφωνώ σε πολλά από τα συγκεκριμένα πιστεύω και λεγόμενα περί επαναστάσεων και κοινωνικοπολιτικών θέσεων (μάλλον τα θεωρώ αυτονόητα), αλλά το όλο στήσιμο και περιτύλιγμα είναι για λύπηση. Κάτι σαν το ΚΚΕ εν έτει 2008 μου κάνει... Δογματική προσήλωση στην μία και μοναδική αλήθεια, λαϊκισμός, ετοιμότητα για "αυτοθυσία" (λέμε τώρα) και φυσικά καμία, μα καμία επαφή με το τριγύρω περιβάλλον.
Αφού το βιώσαμε κι αυτό, εκεί που λέμε να, έφτασε η ώρα να δούμε Flavor Flav και τα ρολόγια του στη σκηνή, προηγήθηκε ένα μισαωράκι κατά το οποίο ο κύριος πλέον DJ των Public Enemy, o DJ Lord, με την αρωγή ενός MC-κονφερασιέ προσέφεραν στο κοινό ο μεν πρώτος την αδιαπραγμάτευτη ικανότητα στο scratching, που αποσπασματικά ήταν εντυπωσιακή αλλά δε νομίζω ότι ουσιαστικά διέφερε από την αντίστοιχη του Y. Malmsteen στην κιθάρα (νομίζω αντιλαμβανόμαστε) κι ο δεύτερος τίποτα παραπάνω από τη συνεχή παρουσίαση του ...πρώτου συν την αλά telemarketing υπενθύμιση της ύπαρξης του www.publicenemy.com. (και για όσους δεν το έμαθαν, ας κάνουν τώρα κλικ...)
Με αυτά και μ' αυτά ήγγικεν η ώρα και το συμπέρασμα γρήγορο και σαφές. Οι Public Enemy είναι κάτι σαν τους Sex Pistols, τους Metallica, τους Iron Maiden, τους Dead Kennedys κοκ. Αν δεν τους αγαπήσεις και δεν τους δεις σε μία ηλικία μεταξύ 15 και 23 χονδρικά, χάθηκε το τρένο. Σαφώς θα κατανοήσεις την σπουδαιότητά τους, την προσφορά τους, την τιμιότητα να χοροπηδάνε επί δυόμισι ώρες, οργώνοντας τη σκηνή σεβόμενοι το κοινό τους, την έκσταση των οπαδών που λαμβάνουν ευφορικά το feedback της νεότητάς τους (παροντικής ή παρελθοντικής), τους κώδικες μιας διαφορετικής κουλτούρας αλλά... Αλλά δεν θα μπεις ποτέ ψυχή και σώματι μέσα σ' αυτό. Απλά θα παρατηρείς.
Και αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι δεν ήταν όλα καλοστημένα. Και το "It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back" ακούστηκε ολόκληρο, και ακολούθησε εκρηκτικό "greatest hits", και δεν έλειπε σχεδόν τίποτα από την Public Enemy μυθολογία (αν και ο Professor Grief που έμεινε πίσω δεν είναι μικρό κομμάτι). Μια καλοδουλεμένη πολυμελής μηχανή, έντονη και άμεση, πού δεν είναι ευδιάκριτο κατά πόσο πρεσβεύει πια την επαναστατικότητα της ή αυτό έχει γίνει full-time εργασία. Εξάλλου κατεστημένο και επανάσταση απ' ό,τι λένε δεν πάνε μαζί. Γι' αυτό και σε όλες τις αναμενόμενες πολιτικοποιημένες τοποθετήσεις (Bush, Obama, τρομοκρατικές επιθέσεις στην Ινδία) περισσότερο έρεπε κανείς προς το μειδίαμα παρά την ταύτιση.
Σε καμία περίπτωση, για να τελειώνω, δε νομίζω ότι κάποιος που αγάπησε κάποτε τους Public Enemy, έφυγε παραπονεμένος και το τονίζω πως ελάχιστοι μπορούν να στήσουν ένα τέτοιο σόου δείχνοντας να το βιώνουν πραγματικά. Περί ταύτισης, αποτίμησης και ουσιαστικότητας όμως, είναι άλλα τα μέτρα και τα σταθμά. Αν θέλετε την αποκλειστικά δική μου αίσθηση, το κυριακάτικο live δεν ήταν κάτι περισσότερο από μία ιστορική, φασαριόζικη και χρονικά καθυστερημένη επίσκεψη στο Gagarin.
ΥΓ: Αν πάλι πιστεύετε ότι όσα μόλις έγραψα είναι ένα κάρο μαλακίες, στείλτε mail στην συναγωνίστρια στο Mic, Νάντια Πούλου που όλο το βράδυ χοροπηδούσε εκστασιασμένη με ένα αφοπλιστικό χαμόγελο...
Σας χαιρετώ.
