Pukkelpop '09 - day 1
The Belgian Way ή η αλήθεια για τα βελγικά ανέκδοτα
Το Kiewit είναι ένα βελγικό χωριό κοντά στο "τριεθνές" με την Ολλανδία και την Γερμανία που θα πρέπει να κουραστείτε πολύ στο Google-Earth για να το εντοπίσετε. Με λίγη τύχη ίσως βρείτε το Hasselt, την κοντινότερη πόλη, 60,000 όμως επισκέπτες απ' όλες τις άκρες του Βελγίου δεν είχαν καμιά αμφιβολία το πρωί της Τετάρτης για τον τρόπο που θα έφταναν στον χώρο του festival που, παρότι με την παρούσα μορφή του αριθμεί λιγότερα από δέκα χρόνια ύπαρξης, φιλοδοξεί να βρεθεί ανάμεσα στις μεγαλύτερες καλοκαιρινές διοργανώσεις του είδους. Αν θα το καταφέρει βέβαια είναι άλλη υπόθεση όπως θα δούμε παρακάτω.
Βρεθήκαμε κι εμείς ανάμεσα στο ενθουσιώδες -περισσότερο απ' όσο θάπρεπε, για την δική μας ασφάλεια- πλήθος εκείνο το πρωινό, για διάφορους λόγους: η περιέργειά μας να διαπιστώσουμε πόσο διαφέρουν τα βελγικά λειβάδια απ' τα δανέζικα που τόσο λεπτομερειακά εξερευνήσαμε τα τελευταία χρόνια, η διάθεσή μας να δειγματίσουμε τις περιβόητες μπύρες trappist (εμπειρία που συνιστούμε ανεπιφύλακτα), περισσότερο όμως το line-up που, παρότι οπωσδήποτε χαμηλού προϋπολογισμού έτσι όπως τα μεγάλα -και ακριβά- ονόματα είναι ελάχιστα, επιδεικνύει τα τελευταία χρόνια εξαιρετική διεισδυτικότητα σε κάθε περισσότερο ή λιγότερο φωτισμένη indie και underground γωνιά, στο ίδιο περίπου χαμηλό ύψος με τα ραντάρ της blogόσφαιρας.
Οκτώ σκηνές (Main Stage, Marquee, Shelter, Club, Chateau, Boiler Room, Dance Hall και Wablief -οι τρείς τελευταίες αποκλειστικά αφιερωμένες σε electronica και dance γι' αυτό και επρόκειτο να τις αποφύγουμε επιμελώς) και 204 συνολικά ονόματα υπόσχονταν λοιπόν ένα πολύ πυκνό όσο και ενδιαφέρον τριήμερο κι ήταν έτσι πράγματι, για όσους τουλάχιστον άφησαν τις -πολλές- αδυναμίες της διοργάνωσης κι επικεντρώθηκαν στην ουσία, την μουσική δηλαδή.
Πρώτη Ημέρα: Καύσωνας, Εκπλήξεις και Ταξίδια στο Παρελθόν
Πρώτη ενδιαφέρουσα παρουσία και έναρξη ουσιαστικά το μεσημέρι της Πέμπτης με τους Howling Bells (6/10) στην Marquee που έγειραν την πρόσφατα γυαλισμένη pop τους προς τις noir και dream-pop διαθέσεις που έδειξαν παλαιότερα, δροσίζοντας το πυρωμένο μεσημέρι και κερδίζοντας τις εντυπώσεις με μοχλό την λιλιπούτεια αλλά αισθησιακή Juanita Stein. Νωρίτερα, η ήπια ηλεκτρισμένη και άνευρη folk των Vetiver (4/10) είχε αποτύχει να μας κρατήσει στο καμίνι της Chateau. Το ίδιο απόγευμα, οι βετεράνοι Wilco (7/10) στην Marquee τα πήγαν πολύ καλύτερα απ' την προηγούμενη συνάντησή μας, καθώς από τότε φαίνεται πως κατάφεραν να ενσωματώσουν την εκρηκτική κιθάρα και παρουσία του Nels Cline φέρνοντας την alt-country τους κοντύτερα στον ήχο του Neil Young. Αργότερα, η αμεσότητα κι η ειλικρίνεια του Andrew Bird (5/10) αποδείχτηκαν λίγες καθώς, μετά την πολύ καλή αρχή, η εμμονή στην πιο χαμηλότονη τραγουδοποιϊα του εξανέμισε γρήγορα την προσοχή μας.
Η πρώτη έκπληξη της ημέρας ήρθε εκείνο το απόγευμα απ' τους βρετανούς Big Pink (8/10) στην Club που φόρτωσαν τις shoegazer ατμόσφαιρες της πρώτης δουλειάς τους με νεύρο, αρκετό θόρυβο και ψυχεδέλεια καταφέρνοντας να τις μεταμορφώσουν και μόνο στο τέλος θυμήθηκαν την pop πλευρά τους με το -σχετικό- hit 'Dominos'.
Προχωρώντας το απόγευμα υποχωρούσε κι η αφόρητη ζέστη που μας ταλαιπωρούσε όλη την ημέρα, με τη βοήθεια φυσικά και των διοργανωτών που έκαναν τις συνθήκες μέσα στις σκηνές αβίωτες και το νερό δυσεύρετο όσο και πολύτιμο (€2,25 για ένα ποτήρι). Κάπως έτσι η διοργάνωση κέρδισε από σκηνής τον -αμφίβολης τιμής- τίτλο "the hottest festival", τα ονόματα όμως που είχαν σειρά (όπως κι η καταιγίδα που φαινόταν στον ορίζοντα) υπόσχονταν πολύ ενδιαφέρουσα συνέχεια.
Οι DeVotchKa (9/10) ήταν όπως τους περιμέναμε, με την ρετρό εμφάνιση να τονίζει την ιδιαιτερότητα της gypsy - spaghetti - polka τους απ' τις δύο τελευταίες δουλειές όπου επικεντρώθηκαν και, ό,τι τους έλειπε σε ενέργεια το αναπλήρωνε βέβαια με την ιδιοσυγκρασία του ο τροβαδούρος Nick Urata που άφηνε την κιθάρα του μόνο για να ερωτοτροπήσει με το theremin, ένα live που κορυφώθηκε με τις ημίγυμνες ακροβάτιδες που τυλίγονταν στις κορδέλες που κρέμονταν απ' την κορυφή. Η έξωθεν καλή μαρτυρία -αν χρειαζόταν- ήρθε αργότερα το ίδιο βράδυ απ' τον Mike Patton που δήλωσε από σκηνής: "είδα μια καλή μπάντα σήμερα, τους DeVotchKa!". Οι Black Angels (6/10) αντίθετα ήταν λιγότεροι απ' ότι περιμέναμε, επηρεασμένοι ίσως κι οι ίδιοι από τις λυσεργικές ατμόσφαιρες των τραγουδιών τους που προσπαθούσαν ν' αναπαράγουν όσο πιστότερα στους δίσκους μπορούσαν, γι' αυτό και κρατήσαμε μόνο την ψυχωμένη παρουσία της Stephanie Bailey στο drum kit.
Η καταιγίδα που φαινόταν από νωρίς, περίεργη ίσως κι αυτή, διάλεξε να μας επισκεφτεί τελικά την ώρα του "surprise act", της επίσημης δηλαδή έκπληξης του festival με αποτέλεσμα, εκτός βέβαια από τον δικό μας ολοκληρωτικό διαποτισμό, το αδιαχώρητο στην ήδη γεμάτη από κόσμο και προσμονή Marquee, η οποία εξερράγη όταν στην σκηνή εμφανίστηκε ο Josh Homme ακολουθούμενος από τον Dave Grohl και τον John Paul Jones. Συμπληρωμένοι με τον Alain Johannes στην δεύτερη κιθάρα συστήθηκαν σαν οι Them Crooked Vultures επιβεβαιώνοντας έτσι τις φήμες της blogόσφαιρας για το νέο supergroup και, μέσα στο γενικό παραλήρημα ρίχτηκαν στο υλικό τους που, προς δική μας έκπληξη, έχουν ήδη έτοιμο και που ακούστηκε για πρώτη ίσως φορά. Τέτοια all-star παρουσία στην σκηνή είναι βέβαια συναρπαστική, συνολικά όμως φάνηκαν ανέτοιμοι κι οι εντυπώσεις παρέπεμψαν περισσότερο σε κάποιο side project των QOTSA καθώς η κινητήρια δύναμη ήταν η χημεία των Homme και Grohl, με τον Jones στο μπάσο και τα πλήκτρα να νομιμοποιεί μάλλον την θέση των υπολοίπων στο rock πάνθεον (7/10).
Το αντίθετο ακριβώς ήταν οι Faith No More στην Main Stage (8/10), σαν μια συνάντηση με παλιούς φίλους που τους ξαναβρήκαμε σε εξαιρετική διάθεση, θυμηθήκαμε τα περασμένα, ακούσαμε το μισό περίπου Angel Dust και διασκεδάσαμε με τις -όχι πάντα κομψές- αντίκες του Mike Patton. Για να γιορτάσουμε την επανασύνδεση διασκεύασαν και το 'Reunited (and it feels so good)' των Peaches and Herb, ενώ στο encore μας επεφύλαξαν την ενδιαφέρουσα μείξη του 'Chariots Of Fire' με το 'Stripsearch' και βέβαια το 'We Care A Lot'. Έχουν τελικά και τα καλά τους τα reunion και, μοναδική ίσως αντίρρηση ήταν ο τρόπος που η απόλυτα κυριαρχική -και εγωκεντρική- παρουσία του Patton στην σκηνή επισκίασε κάθετι άλλο (ακόμη και τα τραγούδια).
Κι αφού η βραδιά είχε εξελιχθεί σε nostalgia trip, ήταν ταιριαστό να κλείσει με τους My Bloody Valentine (6/10) που όμως, περισότερο από ένα χρόνο μετά την δική τους επιστροφή, φάνηκαν αυτή τη φορά σαν αυτό που είναι, ξαναζεσταμένο δηλαδή φαγητό, καθώς είδαμε κι ακούσαμε τα ίδια με την περισυνή μας συνάντηση και με τον ίδιο τρόπο. Έχουν λοιπόν και τα reunion ημερομηνία λήξης.
_____
