Pukkelpop '09 - day 2
Δεύτερη Ημέρα: Θόρυβος, Άρχοντες και οι Άρχοντες του Θορύβου
Η top model εμφάνιση κι η εξαιρετική διάθεση -παρά την πρωινή ώρα- της Emily Haines με τους υπόλοιπους Metric (7/10) ήταν η καλύτερη προαναγγελία μιας καλής (και πιο δροσερής, όπως κι η ίδια) ημέρας, της καλύτερης του τριημέρου όπως αποδείχτηκε. Θα θέλαμε βέβαια να μην επέμεναν αποκλειστικά σχεδόν στο πρόσφατο 'Fantasies', αυτό ήταν όμως που τους ανέβασε στην Main Stage. Καλή κι η συνέχεια με τους Alberta Cross (7/10) στην Marquee που παρουσίασαν εδώ την επερχόμενη κυκλοφορία τους, δείχνοντας πως η μετακίνηση από το Λονδίνο στην ΝΥ προσέθεσε απολαυστικό θόρυβο και μεταμόρφωσε την θρηνητική κατά τα άλλα folk-americana τους.
Η Shelter ανέλαβε την δεύτερη ημέρα να στεγάσει τους θορυβοποιούς, εκεί ήταν λοιπόν που βάλθηκαν οι A Place To Bury Strangers (9/10), με την καινούργια τους δουλειά στις βαλίτσες, να δικαιώσουν την φήμη της "NY's loudest band" και το κατάφεραν βέβαια καθώς, με τον Oliver Ackermann να βιαιοπραγεί στην κιθάρα και τα -δικής του κατασκευής- pedals, έδωσαν ωμό και ζωτικό θόρυβο που θα χλώμιαζε τους χθεσινοβραδινούς My Bloody Valentine, ενώ οπωσδήποτε θα έκανε και τους Mary Chain να ιδρώσουν. Ανέβασαν απ' το πρωί ακόμη ψηλά τον πήχυ της ημέρας, για τους Future Of The Left (10/10) όμως που είχαν σειρά ήταν σαν μια βόλτα στο πάρκο, έτσι όπως πυροδότησαν την σκηνή απ' την αρχή ακόμη με το 'Arming Eritrea' (μαζί και τα ξέφρενα circle pits καθώς το security ήταν ανύπαρκτο) και την κράτησαν εκεί, με τον Andy Falkous να εκπέμπει κύματα οργής και ειρωνείας δυσανάλογα με το μικρό του εκτόπισμα, καθώς εναλλασσόταν μεταξύ κιθάρας και πλήκτρων. Ισοπεδωτικό post-hardcore σε ευθεία γραμμή από τους προκατόχους τους Mclusky, αντάξιο του -δηλωμένου- προτύπου τους (που συμπτωματικά θ' ανέβαινε στην ίδια σκηνή λίγο αργότερα), υψηλή ενέργεια αλλά και χιούμορ απ' τους Ουαλλούς που τα είχαν όλα εκείνο το μεσημέρι (παρά την γκρίνια του Falkous για την ώρα που εμφανίστηκαν).
Μια χλιαρή εμφάνιση (The Airborne Toxic Event -5/10), δύο αδιάφορες (Glasvegas και Vampire Weekend -2/10) και μία απαράδεκτη (Patrick Wolf -0/10, που εμφανίστηκε σαν drag queen ή disco diva, δεν μπορέσαμε να προσδιορίσουμε) δεν κατάφεραν να ρίξουν την διάθεσή μας καθώς περιμέναμε τον Bill Callahan (9/10) στην Chateau. Πλαισιωμένος από πλήρη μπάντα, ο lo-fi gentleman μπορούσε να ακτινοβολεί ταυτόχρονα ηρεμία, ευγένεια αλλά και σκοτεινή ένταση που κρυβόταν λίγο μόλις κάτω από την επιφάνεια καθώς διέτρεξε τις δύο πρόσφατες δουλειές του, και μόνο στο τέλος θυμήθηκε τους Smog και το 'Cold Blooded Old Times', όαση αρχοντιάς μέσα στον θόρυβο που ήταν το κυρίαρχο θέμα της ημέρας και τα σκουπίδια που είχαν αρχίσει να συσσωρεύονται παντού στο festival.
Η μοναδική φορά που είχαμε δει να ανακόπτεται η ορμή του Andy Falkous νωρίτερα ήταν όταν αναφέρθηκαν οι Jesus Lizard (10/10), κι ήταν εύκολο να καταλάβουμε γιατί. Οι άρχοντες του hardcore και του θορύβου ήρθαν εδώ σε μια από τις μετρημένες εμφανίσεις από την επανασύνδεσή τους και, παρότι είμαστε πάντα επιφυλακτικοί σε τέτοιες επιστροφές, οι Lizard δεν μας άφησαν κανένα περιθώριο. Κατέλαβαν την Shelter με την ήρεμη ικανοποίηση της γάτας που βλέπει μπροστά της ποντίκια κι ευθύς αμέσως άρχισαν να την οργώνουν με την Birthday Party-ική μέθοδο της καμένης γης, ο Dennison (στην χαρακτηριστική ολύμπια ηρεμία του) με τα γνωστά βάναυσα riffs και τις προς κάθε κατεύθυνση χαοτικές αποδράσεις της κιθάρας, και βέβαια ο David Yow στον ρόλο του ημιπαράφρονα ιεροκήρυκα. Πραγματικό στοιχείο της φύσης, δεν μπορούμε να φανταστούμε κάτι που θα μπορούσε να σταματήσει τον Yow εκείνο το απόγευμα καθώς ωρυόταν, κτυπιόταν, κολυμπούσε στο πλήθος, πετούσε τα ρούχα του και μετά ξανάρχιζε απ' την αρχή, κρατώντας πάντα το αφηνιασμένο κοινό σαν μαριονέτες στις άκρες των δακτύλων του. Εκρηκτική εμφάνιση από έναν χαρισματικό performer και μακράν το κορυφαίο live του τριημέρου. Μπορεί σε κάθε reunion να υπάρχει ο κοινός παρονομαστής (η εξαργύρωση δηλαδή), στην εποχή όμως που το r'n'r φαίνεται να χάνει τον δρόμο του οι Lizard ήταν απαραίτητοι για να θυμίσουν πως πρέπει να γίνονται αυτά τα πράγματα.
Μετά απ' αυτό, η σύγκριση ήταν αναπόφευκτη -και συντριπτική- για τους νεόκοπους θορυβοποιούς Health (1/10) που, παρά τις ενδιαφέρουσες δουλειές τους, έδωσαν εδώ την εντύπωση κακομαθημένων παιδιών σε κατάσταση αμόκ που προσπαθούσαν να βρούν ποιο απ' τα παιχνίδια τους θα κάνει περισσότερη φασαρία. Θόρυβος για τον θόρυβο, χωρίς ουσία ή περιεχόμενο. Ο Hank Williams III (8/10) αντίθετα προσέφερε την μοναδική γνήσια έκπληξη της ημέρας. Κουβαλώντας το βαρύ όνομα του παππού του, εμφανίστηκε κυριολεκτικά με δύο καπέλα καθώς επιδόθηκε με την πολυμελή και πολύχρωμη μπάντα του στην ενεργητική αλλά παραδοσιακή hillbilly-country που σύντομα έβαλε ολόκληρη την Shelter σε κίνηση. Σταδιακά, κράτησε μόνο τους απαραίτητους απ' το group, άλλαξε το stetson του σε jockey και την hillbilly σε hellbilly και ρίχτηκε σε κολασμένο garage-punk με death metal αποστροφές, ξεσηκώνοντας το κοινό με διαφορετικό αυτή τη φορά τρόπο. Θα θέλαμε να ξέραμε την γνώμη του παππού του για όλα αυτά, οι Crystal Antlers (6/10) όμως στην Chateau ελάχιστα μπόρεσαν να προσθέσουν, καθώς ανακάτεψαν φιλότιμα garage, prog και αρκετή ψυχεδέλεια με πρωταγωνιστές τα σπαρακτικά ουρλιαχτά του Jonny Bell και βέβαια την farfisa, μας άφησαν όμως μπερδεμένους παρά τις θετικές εντυπώσεις.
Η δεύτερη παράκαμψη των θορυβοποιών μέσα στην ημέρα ήταν στην Main Stage για τους Men-Machines, τους Kraftwerk δηλαδή (7/10) όπου, βέβαια, βρήκαμε αυτό ακριβώς που περιμέναμε: ανεπηρέαστοι από τις δεκαετίες που μεσολάβησαν, τις αλλαγές προσώπων -μόνο ο Ralf Hutter απομένει απ' την κλασική τετράδα- αλλά και μερικούς κακομαθημένους fans που επέμεναν να τους τυφλώνουν με laser (και πάλι η απουσία security), με παγωμένη αποστασιοποίηση, αρχοντική γαλήνη και εξαιρετικά -όπως πάντα- visuals έκαναν επί μιάμισυ ώρα αναδρομή σε όλη την πορεία τους παρουσιάζοντας ένα greatest hits απ' το Autobahn μέχρι το Tour De France, υπνωτίζοντας και απορροφώντας το κοινό, μαζί κι εμάς.
Παλιοί μας γνώριμοι οι Black Lips (8/10), τους συναντήσαμε αμέσως μετά στην Chateau πολύ πιο συγκροτημένους απότι τους θυμόμασταν καθώς φαίνεται πως έχουν βρεί τους τρόπους να διοχετεύουν την περίσσεια αδρεναλίνη τους, χωρίς αυτό να τους εμποδίσει βέβαια να δώσουν ενεργητικό και αυθόρμητο r'n'r (ή flower punk αν προτιμάτε), στο οποίο συνεισέφεραν με διάφορα κρουστά, stage-diving και γενικότερο ενθουσιασμό διάφορα μέλη των Health και Crystal Antlers, στήνοντας πραγματικό party μέσα στην προχωρημένη νύχτα.
_____