Queens of the Stone Age + Eagles of Death Metal
Οι πολυάριθμοι fans που έχουν συγκεντρωθεί από νωρίς θέλουν βέβαια μόνο να δούν τον Josh Homme και ν' ακούσουν τα τραγούδια που περιμένουν, όμως η μεγάλη οπωσδήποτε προσμονή για το -θεωρητικά- κορυφαίο rock group των τελευταίων χρόνων χρωματίζεται και με κάποιους τόνους σκεπτικισμού καθώς, παρά την εξαιρετική πρόσφατη κυκλοφορία τους, το σανίδι της σκηνής είναι αυτό που θα δείξει πως βγήκαν οι QOTSA από την δυσκολότερη μάλλον κρίση που πέρασαν μέχρι τώρα, όπου έχασαν δύο πολύτιμα μέλη ενώ αμφισβητήθηκε ανοικτά ακόμη και η συνέχειά τους.
Ανάμικτα τα συναισθήματα κι οι σκέψεις λοιπόν πριν το σημαντικότερο ίσως live των τελευταίων χρόνων στην πόλη μας, που διαλύονται όμως αμέσως από το -μεγάλο- χέρι του Homme όταν, χωρίς περιστροφές, εξαπολύει αντί χαιρετισμού το σαρωτικό 'Someone's In The Wolf' μετατρέποντας fans και δύσπιστους σε άμορφη παλλόμενη μάζα. Συμπαγής όγκος, βαρύς κι όμως ευκίνητος όπου επιπλέει η αέρινη φωνή του Homme ενώ ο εικονογραφημένος Joey Castillo, απερίσπαστος, ασκεί ακατονόμαστες πράξεις βαρβαρότητας στο drum kit και, αυτός είναι πράγματι ο ήχος ενός group στο απόγειο των δυνάμεών του.
Η αρχική ομοβροντία συνεχίζεται σαν οδοστρωτήρας με το 'Feel Good Hit Of The Summer' προτού η ορμή ανακοπεί -λίγο μόνο- με το 'The Lost Art Of Keeping A Secret', για να προχωρήσει με εμβόλιμες βομβίδες ('Medication', 'Avon') ανάμεσα σε τραγούδια όπως το 'The Sky Is Fallin' που δίνουν την ευκαιρία στους χίλιους περίπου παρευρισκόμενους να ξαναβρούν την ανάσα τους, καθώς φαίνεται ότι απόψε ο Homme με την συμμορία του βρίσκονται σε μεγάλη ημέρα και η -αναμενόμενη- έκρηξη έρχεται σύντομα με το 'A Song For The Dead', όπου θυμόμαστε και την απουσία του Mark Lanegan.
Γνωρίζουμε βέβαια από την προηγούμενη συνάντησή μας με τους QOTSA ότι η απόκοσμη όσο και σύντομη συνήθως παρουσία του Lanegan θα προσέθετε απλά το σκοτεινό αλλά ακριβό στολίδι, κι έτσι όμως οι Queens δείχνουν να τα έχουν όλα. Από την μανία του Castillo (που από μόνος του αξίζει την μισή τιμή του ομολογουμένως αλμυρού εισιτηρίου) μέχρι την cool αυτοπεποίθηση του Troy Van Leeuwen (κιθάρα και διάφοροι άλλοι ήχοι) και την διακριτικά sexy Natasha Shneider στα πλήκτρα, όλα συνοψίζονται στην επιβλητική παρουσία του Josh Homme που με τις ζυγισμένες κινήσεις μεγάλου αιλουροειδούς μπορεί να είναι ταυτόχρονα αισθησιακός και επικίνδυνος (όπως διαπίστωσαν, έγκαιρα ευτυχώς, κάποιοι κακομαθημένοι) κι ο οποίος βρίσκει τις ευκαιρίες να συνομιλήσει με τον κόσμο, να χαιρετίσει όσους παρακολουθούν από τα απέναντι κτίρια ή να εξηγήσει αναλυτικά πως πρέπει να ξοδέψουμε τις επόμενες τρείς ώρες μας. Μοναδικό κενό στην σκηνική εικόνα η αδυναμία οπωσδήποτε του φιλότιμου Alain Johannes να γεμίσει τα παπούτσια του "παράφρονα" Oliveri (όπως κι οι περισσότεροι φυσιολογικοί άνθρωποι άλλωστε).
Η συνέχεια είναι κατήφορος κορεσμένος από τις ποσότητες μπύρας που, αδυνατώντας πλέον να καταναλωθούν, καταιονίζονται στον ήδη αρωματισμένο αέρα και κάθε τραγούδι επαυξάνει το γενικευμένο χάος που επικρατεί κάτω από την σκηνή: 'In My Head', 'Little Sister', 'Burn The Witch', 'A Song For The Deaf', εμβόλιμο το υπέροχο 'I Never Came' (a song about fuckin', then stoppin') και ο Josh Homme οδηγεί με σιγουριά μέχρι την κορύφωση στην αρκετά πειραγμένη εκτέλεση του 'No One Knows' όπου η κολασμένη κλιμάκωση είναι και το πανηγυρικό φινάλε. Ο κόσμος αρνείται φυσικά ν' αποχωρήσει κι έτσι το group επιστρέφει με δύο δωράκια, 'Mexicola' και 'Regular John' που ολοκληρώνουν το καλύτερο ίσως live της χρονιάς, αφήνοντας λιγότερες από δύο ώρες σε όσους σκοπεύουν να ολοκληρώσουν την υλοποίηση των οδηγιών του Josh.
Στην εξαιρετική βραδυά είχε βέβαια την συμβολή του κι ο Jesse Hughes που παρουσίασε το νέο και πολύ ενδιαφέρον πρόσωπο των Eagles Of Death Metal (πρώην project-μασκότ του Homme) με εντελώς διαφορετική σύνθεση όπου ο ίδιος περιορίζεται στην δεύτερη κιθάρα δίπλα στον "πολύ" κο. Dave Catching (γενικό πρόσταγμα στο Rancho De La Luna), την αεικίνητη Samantha Maloney στα drums και τον αγαθό γίγαντα Bryan O'Connor στο μπάσο. Αλλαγμένος -προς το καλύτερο- κι ο ήχος των EODM που, χωρίς τον Josh, φαίνονται να εγκαταλείπουν την psychobilly καρικατούρα προσεγγίζοντας το stoner, κάνοντας αγνώριστα τα τραγούδια τους και πολύ κοντινά με τα αρκετά καινούργια που έπαιξαν, με τα 'I Only Want You' και 'Flames Go Higher' να ξεχωρίζουν και τον Catching να κλέβει την παράσταση από τον ενθουσιώδη Hughes, μαζί φυσικά με την Samantha στην οποία ταιριάζει οπωσδήποτε καλύτερα το προσωνύμιο "The Devil" του τελευταίου. Ένα group που θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας για το μέλλον.
Παρόν λοιπόν σχεδόν ολόκληρο το ποίμνιο του -αυτοαποκαλούμενου- "ποιμένα των περίεργων" Josh Homme που μας χάρισε μιαν αξέχαστη βραδιά όπου είδαμε από πρώτο χέρι το παρόν και μάλλον και το μέλλον του rock, όπως αυτά εκφράζονται από το αδιαμφισβήτητα πλέον κορυφαίο group. Οπωσδήποτε ανώτεροι από την προ διετίας προηγούμενη συνάντησή μας οι QOTSA παρουσίασαν ένα σφικτοδεμένο set όπου τίμησαν - αντίθετα απότι ίσως περιμέναμε- όλες τις προηγούμενες δουλειές τους προς ικανοποίηση των τυχερών παρευρισκόμενων καθώς, παρά τις διακεκριμένες απουσίες, εμφανίστηκαν ενισχυμένοι μετά την πρόσφατη κρίση αποδεικνύοντας έμπρακτα το "ουδείς αναντικατάστατος", με την εξαίρεση βέβαια του Josh Homme γύρω από το πείσμα αλλά και το χάρισμα του οποίου είδαμε να συσπειρώνεται η πλέον ομοιογενής όπως φαίνεται ενσάρκωση του group μέχρι τώρα, παντοδύναμο σύνολο αποφασισμένο και ικανό να διατηρήσει αλλά και να επεκτείνει τα κεκτημένα.
