Queens of the Stone Age + Eagles of Death Metal
Πάμε πίσω 10 μήνες... τότε που τα κορμιά της Σφυρή και της Καραντάσιου έπεφταν με αυτοθυσία στο χώμα του αστραφτερού γηπέδου του beach volley. Τίγκα οι κερκίδες, ο πολυάριθμος αντρικός πληθυσμός έχανε την μπάλα από τις κουκλάρες cheerleaders αλλά και την Βραζιλιάνα superstar του αθλήματος Sandra Pires και τα διάφορα dance χιτάκια της Ολυμπιακής εποχής με λίγο από Χατζηγιάννη δονούσαν την ατμόσφαιρα. Το αρχαίο πνεύμα, εκείνο το αθάνατο, ξέρετε τώρα, έμπλεξε με τα μαγιουδάκια και η χαρά μας φυσικά ανείπωτη!
Επιστρέφουμε στο σήμερα (και πιο συγκεκριμένα την Τετάρτη το βράδυ)... τώρα τα κορμιά που πέφτουν στο χώμα είναι εκείνα των ενθουσιωδών φίλων των Queens of The Stone Age, ύστερα από αρκετό crowd-surfing. Οι κερκίδες σχεδόν άδειες, αφού λογικά οι περισσότεροι προτίμησαν να είναι πιο κοντά στη σκηνή όρθιοι, ενώ ο γυναικείος πληθυσμός ήταν καρφωμένος στον ομορφάντρα και αρκούντως r'n'r ποζερά Josh Homme. Και καθώς ο ανοιχτός χώρος μπροστά από την θάλασσα του Φαλήρου ήθελε πάρα πολύ να γεμίσει από τις βαριές κιθάρες του, κάτι έμοιαζε να τον εμποδίζει.
Στην αρχή πίστευα ότι φταίει η θέση που στεκόμουν, οπότε πλησίασα λίγο περισσότερο. Στη συνέχεια μου έφταιγε ο αέρας που πιθανόν να έπαιρνε τον ήχο μακριά, οπότε χώθηκα στο κέντρο, ανάμεσα από τα ηχεία. Ok, κάποια στιγμή έριξα και ένα μπινελίκι στην "διοργάνωση", το παραδέχομαι. Όμως στην πραγματικότητα, όπως μου το επεσήμανε πρώτος ένας φίλος όταν χαλαρώναμε στο μικρό μπαράκι του Mo Better, που στήθηκε στην κεντρική προβλήτα, μετά το τέλος της συναυλίας, οι ίδιοι οι Queens ίσως και να μην ήθελαν να μας τρυπήσουν τα αυτιά.
Την τελευταία φορά που τους είχα παρακολουθήσει, με Oliveri και Lanegan στην τότε παρέα, στo Βρετανικό σκέλος της περιοδείας για την προώθηση του "Rated R", ο συναυλιακός χώρος έμοιαζε έτοιμος να κατεδαφιστεί από τον ογκώδη ήχο τους. Τώρα πλέον, έχω την εντύπωση ότι ο Josh κρατούσε αυστηρά τον ήχο, και ιδιαίτερα τις κιθάρες, χαμηλά. Αποτελέσματα δύο: Πρώτον, να περάσει ακόμα πιο μπροστά τα φωνητικά του αλλά και τα πλήκτρα της πρόσφατης προσθήκης στο σχήμα, Natasha Shneider, και δεύτερον, να βγάλουν έναν καθαρότατο ήχο ακόμα και στις ιδιαίτερες συνθήκες μίας open-air συναυλίας σε έναν χώρο που δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ πριν για κάτι τέτοιο.
Νωρίτερα, είχαν πάρει την σκυτάλη από τους Eagles of Death Metal. Το σχήμα του κολλητού του Homme, Jesse Hughes με το χαρακτηριστικό μουστάκι, μας πέταξε μία σειρά από r'n'r κλισέ, και θα λέγαμε ότι και μας άρεσε, αν μπορούσε να μας τραβήξει την προσοχή τόσο ώστε να μην εξερευνούμε τον χώρο και να μην τα λέμε με τους συνήθεις φίλους και συναυλιακούς υπόπτους κατά την διάρκεια του μισάωρου σετ.
Οι QOTSA πάντως, με τις πρώτες νότες του Regular John, έδειξαν γιατί αποτελούν μία από τις σπουδαιότερες μπάντες αυτή την στιγμή. Ακόμα και ο πρόσφατος αντικαταστάτης του Nick Oliveri, ο Alain Johannes, έδειξε τα δόντια του λύκου με τα οποία ξεχωρίζουμε τους Queens από όλα τα υπόλοιπα σχήματα του λεγόμενου σκληρού ήχου. Η αρτιότητα και ο χαρακτήρας ενός σχήματος σαν τους QOTSA είναι αυτός που χρόνια τώρα έχει κερδίσει φίλους από διαφορετικά μουσικά στρατόπεδα, και δεν τους απογοήτευσε ούτε στιγμή και αυτή την φορά.
Αφήνοντας τα παραδοσιακά χιτάκια του ένδοξου παρελθόντος στην άκρη, (ενθουσιασμός εξασφαλισμένος) όπως τα "Feel Good Hit of the Summer", "The Lost Art of Keeping a Secret", "Noone Knows" και πάει λέγοντας, χτυπάω το κεφάλι μου στα κότερα του Φαλήρου για να θυμηθώ πότε και εάν είχε βγει ένας τόσος γεμάτος, πλούσιος και καθαρός ήχος σε ανοιχτή συναυλία στην Ελλάδα όπως όταν ακούσαμε ζωντανά τις καλύτερες στιγμές του πρόσφατου και εξαιρετικού από όλες τις απόψεις "Lullabies To Paralyze" (όπα, το χτύπημα απέδωσε: ίσως στους Pixies). Ακόμα και αν έπρεπε να βρω την πιο στρατηγική θέση για να τον ανακαλύψω στην πλήρη δυναμική τους, η οκτάλεπτη περιπέτεια που ήταν το "Someone's in the Wolf", το ίσως ένα από τα singles της χρονιάς "Little sister" αλλά και το δαιμονιώδες "Meditation", για να μην αναφέρω και το προσωπικό αγαπημένο "Burn The Witch" μεταξύ άλλων, απλά επιβεβαιώσαν ότι όπως οι Mark Lanegan, Dave Grohl, Billy Gibbons, Brody Dale, Shirley Manson, Barrett Martin και πολλοί άλλοι, ε, σίγουρα όλοι θα θέλαμε να είμαστε Βασίλισσες της Λίθινης Εποχής, έστω και για μία μέρα.
[Φωτογραφίες - Άκης Καλλόπουλος]
