Προσεδάφιση στον πλανήτη "Φθινοπωρινή Μελωδία"

Είναι να απορείς μερικές φορές που ενώ βρίσκεσαι σε μια άσχημη γειτονιά, τα πάντα γύρω σου ομορφαίνουν και λειτουργούν ως εφαλτήριο για την απόδραση απ' την σκληρή πραγματικότητα. Λόγοι μπορεί να υπάρχουν πολλοί που συνηγορούν σ' αυτό, στην περίπτωση των θαμώνων του Gagarin- της Λιοσίων- την περασμένη Πέμπτη μόνο ένας· η επίσκεψη των περίφημων Σουηδών μελωδών Radio Dept., η οποία συνοδεύτηκε από μέρος της εξαίσιας πλειάδας συνθέσεων που συντροφεύει ακροατές δοσμένους στους ατμοσφαιρικούς ήχους και όχι μόνο.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα απ' την αρχή. Η συναυλία πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του 2ου Jumping Fish Live και το lineup της δεύτερης βραδιάς αυτού συμπλήρωσαν οι προηγηθείσες εμφανίσεις των γηγενών συγκροτημάτων Trap, His Majesty The King Of Spain και Travel Mind Syndrome. Ουδεμία παραφωνία παρατηρήθηκε και η ώρα έναρξης τηρήθηκε σχεδόν ευλαβικά. Ήταν λοιπόν, μια καλή ευκαιρία να ανοιχτούν και σε ένα πολυπληθέστερο κοινό τα δικά μας παιδιά, αν και μερικά απ' αυτά έχουν δώσει προ πολλού τα διαπιστευτήρια τους.

Πρώτοι οι Trap ανέβηκαν στο σανίδι γύρω στις 20.00, ενώπιoν λιγοστών παρευρισκομένων. Το ύφος τους δεν επιφύλασσε μεγάλες εκπλήξεις και συνταίριαζε Stereophonics, Purresence και Placebo, ενώ το τραγούδι "Falling" (track του Οκτώβρη στο Jumping Fish) παραπέμπει σε Starsailor μπαλάντα. Αποδείχτηκε ότι, σαφώς, απαιτείται μια περισσότερο προσωπική παρέμβαση απ' το γκρουπ για να καρποφορήσει το μίγμα του. Παρόλα αυτά, έβγαλαν ενέργεια στην ολιγόλεπτη παρουσία τους, αφήνοντας και κάποιες ελπίδες να αιωρούνται.

Αμέσως μετά, το εκφραστικό σχήμα του Νεκτάριου Κουβαρά, οι His Majesty The King Of Spain κατέλαβαν την σκηνή. Καθώς ο κόσμος γέμιζε σταδιακά το Gagarin, το εξαμελές σχήμα αράδιαζε ψυχωμένα και με περίσσια δεξιοτεχνία το set του, που απαρτίζονταν από blues/folk pop κομψοτεχνήματα. Δεν αποτελεί απλώς μια εντύπωση εμού, αλλά μια κατά γενική ομολογία παραδοχή, το γεγονός ότι ο Κουβαράς, αφού δοκιμάστηκε επιτυχώς live δίπλα σε "μεγάλα ονόματα" - Jonathan Richman, Marc Almond - και ύστερα από την επαρκή τριβή πολυάριθμων εμφανίσεων, έχει περάσει σε άλλο επίπεδο. Ο αέρας και το καλλιτεχνικό θράσος δεν του έλειψε ούτε την Πέμπτη όταν βρέθηκε να καθοδηγεί μια καλοκουρδισμένη μπάντα. Μια ομάδα που έχοντας σαν συμπαραστάτες, το βιολί, το μεταλόφωνο, τις κιθάρες, το μπάσο, τα πλήκτρα, το μπάντζο, την mariachi τρομπέτα και τις φωνές, κερδίζει και δεν αλλάζει. Ξεχώρισαν, το αέρινα ακουστικό "Come On (Pretty Baby)" με τις ανδρόγυνες διφωνίες να συναρπάζουν, το "Encyclopedic Knowledge" συνοδεία του ρυθμικού του σκέρτσου, η εναλλάξ απόδοση του "Space Oddity" του Bowie και ενός τραγουδιού tribute σε εκείνον, με στίχο κλειδί "Ziggy is my father, Twiggy is my mother/ I'm David Bowie's son". Προσθέστε και το εκκωφαντικό κλείσιμο με ένα γκοσπελίζον έπος με τρεμάμενες κιθάρες και μπόλικη εσωτερική ένταση, το οποίο και θα συμπεριλαμβάνεται στην επερχόμενη κυκλοφορία του που είναι προγραμματισμένη για το 2011.

Η σκυτάλη παραδόθηκε στους Travel Mind Syndrome, οι οποίοι είχαν δύσκολη αποστολή που σχετίζονταν, αφενός με το να συνεχίσουν σε αντίστοιχους ρυθμούς και αφετέρου προλογίζοντας κατάλληλα την απόβαση των Radio Department. Ήταν η τρίτη φορά που ήρθα σε ζωντανή επαφή μαζί τους και πλέον μπορώ να πω με σιγουριά ότι πρόκειται για συγκρότημα αξιώσεων με κολλητικά τραγούδια. Η arena pop/rock πλατφόρμα τους είναι ιδιαιτέρως εκδηλωτική και ρυθμοκεντρική, δίνοντας έμφαση στην πληκτροφόρα μελωδικότητα, την αρμονική συνεννόηση groovy μπασογραμμών και ζωηρών ντραμς καθώς και στις κρυστάλλινες riff πατέντες που λάνσαρε ο Edge στις χορδές του κιθαριστικού pop/rock στερεώματος. Ο τραγουδιστής τους δε, βγαίνει μπροστά όποτε πρέπει και ξεπερνά τον σκόπελο των φωνητικών ακροβασιών. Θέλουν κάμποσο ακόμα για να μας κάνουν να αναφωνήσουμε "Έκαστος στο είδος του και οι Travel Mind Syndrome στους μοντέρνους ποπ αιθέρες". Ως επικρατέστερη live βόμβα ψηφίζεται το "For your love".

Ο τίτλος του κειμένου ξέρετε σε ποιους αναφέρεται. Γιατί, άλλωστε, να το κρύψουμε. Το τρίο των Radio Dept πάτησε για πρώτη φορά σε ελληνικά χώματα και μας τίμησε δεόντως με την μονόωρη στάση του στο πάλκο. Το μελαγχολικό κιθαριστικό τους νέφος σε συνδυασμό με τις αρμονίες του synthesizer υπερέβη τα όρια της συγκινητικής εμπειρίας και προσέγγισε εκείνα της συγκλονιστικής. Η αλήθεια είναι ότι μέσα σε αυτό το στενό χρονικό πλαίσιο κατέστη αδύνατο να καλύψουν επαρκώς τις καλύτερες στιγμές της έως τώρα πορείας τους, που είναι ομολογουμένως πολλές. Θα ήταν, εντούτοις, αχαριστία αν δεν επιδοκιμάζαμε εκ των υστέρων αυτή τη συναρπαστική συναυλία και μέναμε στις ελλείψεις κομματιών απ' το "ιδανικό setlist" του καθενός.

Εμφανίστηκαν μέχρι σήμερα, εκτός των άλλων, αρκούντως ανθεκτικοί στους κραδασμούς της δισκογραφίας, ρίχνοντας στο στίβο αυτής όλα αυτά τα τραγούδια που σκέπασαν τον ουρανό του συναυλιακού χώρου. Επιλέγοντας να ερμηνεύσουν τα δημιουργήματά τους δίχως φιοριτούρες από μικροφώνου και λοιπούς εντυπωσιασμούς, κέρδισαν και τους μη φιλικά προσκείμενους σε τέτοια, ως επί το πλείστον, "εσωστρεφή" ακούσματα. Δεν χρειάστηκε απ' τον τραγουδιστή/κιθαρίστα Johan Ducanson η παραμικρή ένδειξη που να υποδηλώνει την ιδιότητα του performer. Ο άνθρωπος δεν ανήκει στην κατηγορία των τελευταίων. Μαζί με τους Martin Larsson (μπάσο/κιθάρα) και Daniel Tjader (synth/laptop), έμειναν πιστοί στις αρχές της ζωντανής αναπαράστασης του shoegaze, κοιτάζοντας πότε τα υποδήματά τους και πότε το υπερπέραν. Η επικοινωνία με το κοινό ήταν διακριτικά παρούσα, κάτι που έσπευσε να δικαιολογήσει ο Ducanson λέγοντας το αυτονόητο` πως είναι ντροπαλοί.

Μας πηγαινοέφερναν στο χρόνο, γυρίζοντας πίσω στο δίσκο Lesser Matters με το "Lost and Found" και το αισθαντικό highlight "1995", στρέφοντας το βλέμμα στις αξιομνημόνευτες EP καταθέσεις τους "Freddie and the Trojan Horse", "This Past Week" , προχώρησαν στο 2006 και το Pet Grief με τα θεσπέσια "I Wanted to Feel the Same" και "Worst Taste In Music", παραχωρώντας, όμως, την μερίδα του λέοντος στο τελευταίο τους άλμπουμ Clinging to a Scheme. Οι πρόσφατες αυτές στιγμές περιείχαν το άρωμα της Sarah Records μέσω του "Domestic Scene", την εύθραυστη υφή της belearic pop των Saint Ettiene ("Never Follow Suit") που τόσο λείπει απ' το σημερινό ποπ σκηνικό, τις χορευτικές synth γραμμές του "Heaven's On Fire" που θα ζήλευαν ακόμα κι οι Pet Shop Boys και έκαναν τους παρευρισκομένους να λικνιστούν στο άκουσμά τους, τo indie pop χάσιμο του "This Time Around". Βάζω εδώ βιαίως μια τελεία στο ξεδίπλωμα του set και σας προτρέπω να τους παρακολουθήσετε από κοντά όπου κι αν τους πετύχετε. Παίδες σας περιμένουμε το συντομότερο δυνατό και πάλι στα μέρη μας. Παρακαλώ να μεταφραστεί η πρόσκληση στα σουηδικά και να σταλεί στο γκρουπ!