Raining Pleasure, Closer, Film
Φεύγοντας από το σπίτι, σχεδόν τρέχοντας για να προλάβω, και καθώς ο ταρίφας μου άνοιγε την βραδιά μουσικά με απίστευτα άσματα τύπου "το νινί σέρνει καράβι" και "αγαπώ, αγαπώ μια πιτσιρίκα / είναι τρέλα, είναι τρέλα, είναι γλύκα" - το αγαπημένο του ήρωα Παναγιώτη Τόκου βεβαίως - στιγμές και εικόνες άρχισαν να περνάνε από το μυαλό μου...
- Τα πρώτα φτωχά πλην τίμια live των Raining Pleasure στην Αθήνα, εκείνο το απόγευμα το κάτι σαν συνέντευξη στα γραφεία της EMI, το απίστευτο sold out Ρόδον την επόμενη μέρα...
- Το απίθανο τριήμερο tour μαζί με τους Closer στην Μεγάλη Βρετανία συντροφιά με τα Κρίνα, και οι μάχες στο playstation του tour bus.
- To πρώτο μεγάλο live των Film στο Club22 μαζί με τους Matisse και εκείνο το βράδυ που πέτυχα τα φιλμάκια στο τραμ στη Νέα Σμύρνη να φεύγουν κουρασμένα από το studio ενώ τελείωναν την ηχογράφηση του νέου τους album.
Η βραδιά στον Κεραμεικό, κακά τα ψέματα, ήταν ένα πρώτης τάξεως showcase των τριών "ναυαρχιδών" του αγγλόφωνου roster της ελληνικής ΕΜΙ. Μίας εταιρίας, της μοναδικής μπορώ να πω, που τα τελευταία χρόνια έχοντας μία σταθερή ομάδα συνεργατών με μεράκι, έχει πραγματικά αγκαλιάσει- αν και ορισμένοι προσάπτουν, κακώς κατά την γνώμη μου, και μία ενοχλητική εμπορική προσέγγιση - τα συγκροτήματά της που αναδείχτηκαν μέσα από το indie/εναλλακτικό τοπίο της χώρας.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τους Film οι οποίοι έχουν αφήσει πίσω τους για τα καλά την ταμπέλα του νέου συγκροτήματος, και αποτελούν πλέον ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά της ελληνικής αγγλόφωνης ποπ/ροκ δισκογραφίας. Το ότι προσωπικά για μένα ο ήχος τους και τα τραγούδια τους, ειδικά με την κατεύθυνση που πήραν με το "Angel B", δεν είναι κάτι που θα άκουγα σπίτι μου δεν ακυρώνει σε καμία περίπτωση το γεγονός ότι οι Film είναι από τα καλύτερα group μας αυτή την στιγμή. Ειδικά στα live. Η Ελένη συνεχίζει να εμπνέει πάνω στη σκηνή, επιβεβαιώνοντας κάτι που έλεγα λίγα χρόνια πριν σε εκείνο το πρώτο μεγάλο live που λέγαμε ότι πραγματικά "το έχει", ενώ αν ισχυριστεί κάποιος ότι το στούντιο αδικεί πάρα πολύ την ενέργεια και την ορμή που έχουν οι Film στο ζωντανό τους, δεν θα μπορούσα παρά να συμφωνούσα μαζί του.
Οι Closer πάλι είναι ένα από εκείνα τα groups που θα μπορούσες να πεις ότι έχουν προ πολλού κερδίσει τη θέση τους στην ιστορία. Μετά από μία απουσία χρόνων οι οποία επέφερε σκέψεις για αλλαγή μουσικής κατεύθυνσης αλλά στην ουσία, όπως φαίνεται, είχε ως αποτέλεσμα αλλαγές στη σύνθεση του σχήματος, οι Closer επανήλθαν. Στο δεύτερο στην ουσία live show της νέας σύνθεσης μετά το support στους Mercury Rev κάποιους μήνες πριν, καθώς και κάποια λίγα μικρά live για φίλους και γνωστούς, οι "νέοι" Closer είχαν να αντιμετωπίσουν ένα περίεργα αλλοπρόσαλλο κοινό. Και εξηγώ: Με πολύ ενδιαφέρον παρατηρούσα πιτσιρικοπαρέες στις μπροστινές γραμμές, εμφανώς κοινό των Raining Pleasure να μην γνωρίζουν τα κλασσικά, για μας τους "παλαιότερους", τραγούδια των Closer, να κουράζονται και να αποχωρούν άρον άρον προς τα πίσω, "τρομαγμένοι" από την πραγματικά μεγάλη ένταση του ήχου. Ήταν τόσο μεγάλη η απουσία ώστε να "χάσουν" μία γενιά; Ίσως. Σημασία όμως έχει ότι για εμάς, ακούγοντας πάλι τους Closer live ακόμα και αν εμφανέστατα φάνηκαν λίγο ασύνδετοι, δικαιολογημένα βέβαια, δεν μπορούμε παρά να ανυπομονούμε να βάλουν μπροστά φουλ τις μηχανές, να κυκλοφορήσουν το νέο album και να τους ξαναδούμε, τότε, πάλι από κοντά.
Όσο για τους Raining Pleasure; Τα βουντού και τα ευχέλαια και πάλι δεν έπιασαν προφανώς αφού η εμφάνιση τους στη σκηνή συνοδεύτηκε από τεχνικό πρόβλημα που τους έστειλε εκτός σκηνής αμέσως μετά το πρώτο τραγούδι του σετ, κάτι που πάγωσε τον γεμάτο Κεραμεικό. Γενικά αυτό το κάτι που έχει στοιχειώσει τις ζωντανές εμφανίσεις του δημοφιλέστατου και αρκετά πλέον crossover αγγλόφωνου group μας, έκανε και πάλι την εμφάνισή του, με αποτέλεσμα να μην καταφέρουν να απογειώσουν κόσμο που είχε κατέβει από νωρίς ίσως και μόνο γι' αυτούς. Όχι ήταν γενικά ένα κακό live, αλλά ακόμα και εγώ που δεν φοβάμαι να πω ότι δεν ήμουν καθόλου αυστηρός κριτής τους Pleasure, ίσα ίσα ως παλιά μου αγάπη αδιαφορούσα για τις κακοτοπιές τους, πρέπει να ομολογήσω ότι περιμένω εκείνο το live που θα πάρει από το χέρι τους πολυάριθμους πλέον φίλους του group και θα τους απογειώσει. Διότι εάν υπάρχει ένα συγκρότημα που έχει τα τραγούδια για να μετατρέψει μία συναυλία σε ένα ατελείωτο πάρτυ αυτοί είναι οι Pleasure μας. Όμως έχει ακούσει κανείς κάποιο πάρτυ όπου ο οικοδεσπότης-dj κάνει λεπτά ολόκληρα να περάσει από τραγούδι σε τραγούδι, αρχίζει τις παρλάτες, και επιχειρεί in-jokes με τις καλεσμένες του, ακόμα και αν αυτή είναι η Έλλη Πασπαλά; By the way, μας έπεσε λίγο βαρύ το έντεχνο στιφάδο, νομίζαμε ότι θα σκάσει και ο Lynch από κάποια μεριά και δεν...
Το αξιοπερίεργο όμως ήταν ένα. Το τραγούδι που πραγματικά απογείωσε το live ήταν το άκρως γηπεδικό και ραδιοφωνικό, μη σου πω και διαφημιστικό, νέο τραγούδι τους που όλοι ακούγαμε για πρώτη φορά. (Θα σας έλεγα πως ονομάζεται, όμως ξέχασα να ρωτήσω, και δεν θέλω να ενοχλώ τώρα τα παιδιά στο τηλέφωνο. Ναι, είμαι ένας κακός, κακός ρεπόρτερ).