(A great live) quantity of Raining Pleasure

Κάποτε πίστευα ότι η επιτυχία ενός συγκροτήματος στις ζωντανές εμφανίσεις του εξαρτάται από το κατά πόσο κατορθώνει να βγάλει τις ηχογραφήσεις στην σκηνή με πιστότητα. Σταδιακά και μεγαλώνοντας αναθεώρησα. Σήμερα πιστεύω ότι αν μπορείς να παίξεις τα τραγούδια σου ζωντανά, είτε προσαρμόζοντας τις ενορχηστρώσεις, είτε διασκευάζοντάς τα σε ελεύθερο βαθμό, είτε με οποιοδήποτε άλλο τρόπο, αλλά να τα παίξεις - και αυτό μιλάει από μόνο του αμέσως - έχεις πετύχει συνειδησιακά να προσφέρεις συγκινήσεις. Διότι αυτός είναι ο απώτερος σκοπός. Ό,τι δεν συγκινεί ξεχνιέται τόσο γρήγορα, που σύντομα δεν υπήρξε ποτέ. Και εδώ χρειάζεται ικανότητα αλλά και ηθοποιία. Εξάλλου ποιος πάει να παρακολουθήσει συναυλία, μόνον για να ακούσει κάποιον δίσκο; Κανείς. Οι αναμνήσεις είναι αυτές που ζητούμε όλοι.

Οι Raining Pleasure έφτασαν στην Αθήνα έχοντας στις αποσκευές τους ένα ανέλπιστα - ίσως ακόμη και για τους ίδιους - επιτυχημένο album, για να συγκινήσουν, να παίξουν τα τραγούδια τους ζωντανά, να υποδυθούν ρόλους, να φτάσουν μέχρι όσο πάει, έστω και αν είχαν να ξεπεράσουν την εξαιρετική παραγωγή του Coti K. στο studio, την ίδια τη ραδιοφωνική ταυτότητα της επιτυχίας τους δηλαδή. Και το βράδυ του Σαββάτου στο κατάμεστο Ρόδον Club - τα τελευταία εισιτήρια πουλήθηκαν στο ταμείο μια ώρα περίπου πριν την έναρξη και η επισήμανση sold out σημάδεψε οτιδήποτε μετά - κατάφεραν αυτό ακριβώς, με ένα κοινό που ταυτίστηκε απόλυτα με τις ιστορίες τους, που δεν τους άφηνε να κατέβουν από την σκηνή, που τους χειροκροτούσε συνεχώς. Και αυτό είναι επίτευγμα μιας μεγάλης μπάντας, πράγμα που έγινε άμεσα κατανοητό.

Κάποια πράγματα τελικά είναι απλά και κρίνονται από όσα σου δημιουργούν βαθιά εντός σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Όπως η μουσική των ανθρωπίνων παθών και αδυναμιών, όχι κατά ανάγκη αυτήν που όλοι εμείς οι γραφιάδες κρίνουμε, υπεροπτικά πολλές φορές, ως καλή, αλλά αυτήν που συστήνεται μόνη της από το δυνατό των μελωδιών, το συναίσθημα στην απόδοση, το ποιητικό των στίχων, την ερμηνεία τους - συχνά σημαντικότερη από τους ίδιους και το ζήσαμε αυτό το Σάββατο βράδυ - όλα όσα κάνουν ένα τραγούδι εκφραστή κάτι βαθύτερου. Και τέτοια είναι τα τραγούδια των Raining Pleasure.

Κάποτε θαυμαστής του 'Nostalgia' ο γράφων, σε βαθμό ταύτισης, βρήκε σταδιακά με τα ακούσματα τα κλειδιά του 'Flood'. Ένα μόνον του έλειπε και το απέκτησε περνώντας την πόρτα ασφαλείας του Ρόδον Club. Τώρα μπορεί να πει με σιγουριά ότι όλοι όσοι αγαπούν την μουσική σε αυτόν τον τόπο χρωστούν στον εαυτό τους την ευκαιρία να δουν μια φορά τους Raining Pleasure ζωντανά. Όσα θα αποκομίσουν είναι αρκετά για να νοιώσουν όμορφα, ζεστά, συντροφικά. Και αυτό παρακολουθώντας ανθρώπους απλούς, που είπαν περισσότερα ευχαριστώ από όσα τα τραγούδια που έπαιξαν. Και αυτό χαρακτήρισε κάτι και δεν ήμουν ο μόνος που το κατάλαβε, αν κρίνω από τη θερμή αποδοχή και τα encores που απαιτήθηκαν.

Σπουδαία εμφάνιση μιας από τις σημαντικότερες εγχώριες μπάντες των ημερών μας, με δύο τραγούδια τους να παίζονται εις διπλούν (το ένα το 'Fake', φυσικά), με μερικές επιτήδειες διασκευές υπό το βάρος των περιστάσεων Morrissey - Siouxsie, Suzanne Vega), πλάι-πλάι με άλλη μια από Paul Anka που κανείς από αυτό το κοινό δεν θα αποδέχονταν ουδέποτε αλλιώς (εξιλέωση τάχα της εναλλακτικής κοινότητας για κάποιους που λιθοβόλησε εξιλαστήρια στις επαναστάσεις της;), με ξεκάθαρη και σαφή την αίσθηση ότι όλα αυτά γίνονται στον σωστό χρόνο επιβαίνοντας στο τραίνο της ιστορίας, με έναν σπουδαίο - εκφραστικό - τραγουδιστή και με πολλά θαυμάσια τραγούδια. Οι ενστάσεις υπάρχουν βέβαια αφού το παλιότερο υλικό τους ήταν ελαφρώς υποτιμημένο και ο ήχος κατά διαστήματα μετριότατος. Λιτά και αποκεντρωμένα, πάραυτα. Το αντίδοτο στα τείχη της μητρόπολης που για δύο συν ώρες χορεύοντας ξεχάσαμε ότι υπάρχουν.

Να αναφέρω ακόμη ότι την συναυλία άνοιξαν με ένα μικρό set οι Serpentine, τολμηροί αλλά με εμφανή απειρία. Αποδεδειγμένα πολύ μικρό κακό όταν έχεις τον χρόνο μπροστά σου τελικά.

Πάνος Πανότας

>>>>

Έχω καιρό να γράψω ένα τέτοιο κείμενο... Η αφορμή πρέπει να πω πως με εξιτάρει: η μεγαλύτερη και σπουδαιότερη συναυλία -μέχρι την επόμενη- του αγαπημένου μου γκρουπ, των Raining Pleasure! Το σίγουρο είναι πως δεν πρόκειται να διαβάσετε μία συνηθισμένη και -κυρίως- αντικειμενική εκδοχή του Σαββατόβραδου της 23ης Φλεβάρη στο Ρόδον club.

Οι Raining Pleasure όπως θα καταλάβετε είναι φίλοι μου και όπως επίσης θα καταλάβετε, είμαι ένας από αυτούς τους φίλους τους που ξεκίνησαν το fan club τους. Συγχωρέστε με για τυχόν πλατιασμούς και -για κάποιους από εσάς- σαχλούς συναισθηματισμούς. Είμαι ακόμα συγκινημένος από αυτό έζησα και η σύνταξη ενός τέτοιου κειμένου δεν με βοήθησε ιδιαίτερα να ξεπεράσω αυτή την συγκίνηση. Μάλλον το αντίθετο...

Tonight, I gave the greatest performance of my life τραγουδάει η σπουδαία Shirley Bassey. Κάπως έτσι ήταν και για τους φίλους μας από την Πάτρα. Δεν είμαι και πολύ σίγουρος αν ήταν η καλύτερή τους εμφάνιση -μάλλον τους έχω παρακολουθήσει σε ακόμα πιο εντυπωσιακές παραστάσεις-, αλλά σίγουρα ήταν η πιο σημαντική. Κατέκλυσαν -κυριολεκτικά, μιας και στο soundcheck το Ρόδον χρειαζόταν... κουβάδες από το νερό που έμπαινε από το τρύπιο ταβάνι (φτιάξτε το βρε παιδιά!!!)- ένα τόσο ιστορικό club, απλησίαστο όνειρο για τα περισσότερα ελληνικά, και δη τα αγγλόφωνα, σχήματα.

Ένας κόσμος υπέροχος που έκανε τον Vassiliko και τα υπόλοιπα παιδιά να μην θέλουν να κατέβουν από τη σκηνή. Ένα γκρουπ που κατέβασε κόσμο από όλες τις γωνιές της Ελλάδας, ένα γκρουπ που εμάς, τους φίλους τους που ξεκίνησαν αυτό το fan club προς τιμήν τους, μας έφερε σε επαφή με πάνω από 150 άτομα (αριθμός που ανεβαίνει συνέχεια, αφού ούτε οι ίδιοι οι στενοί μας φίλοι δεν έχουν προλάβει να γραφτούν ακόμα...) από όλη την χώρα.

Τι να σας πώ; Ποια κομμάτια έπαιξαν; Ίσως να το έχετε διαβάσει αλλού, ίσως κι όχι. Δεν χρειάζεται όμως να τα ξαναγράψω. Μπείτε στο site του myplanetb612 και διαβάστε το setlist της βραδιάς. Δεν το κάνω μόνο για... διαφήμιση, αλλά και επειδή πραγματικά μου φαίνεται ανούσιο κάτι τέτοιο. Τι άλλο να σας πω; Ότι έπαιξαν υπέροχα; Ναι. Ήταν σπουδαίοι, όπως πάντα. Απόδειξη για αυτό το ότι ο κόσμος τους χειροκροτούσε συνέχεια μέχρι το τέλος, με τρομερό ενθουσιασμό.

Το μόνο που θυμάμαι αυτή τη στιγμή και γελάω ήταν ότι δεν μπορούσα να μιλήσω στο τέλος από το ξελαρύγγιασμα που έπαθα φωνάζοντάς τους να παίξουν το "Deep Blue" (είχα προλάβει να δω το playlist και ήμουνα βέβαιος πως θα έπαιζαν τα εξίσου αγαπημένα μου "2U" και "Billy's Hard Laid"), το οποίο και δυστυχώς δεν έπαιξαν... ( (Το ότι με έβριζαν, γιατί τους έσπασα τα νεύρα... είναι άλλη ιστορία!)

Το μόνο είπα; Λάθος, θυμάμαι κι άλλα...

Θυμάμαι δύο από τους στενούς φίλους των Διάφανων Κρίνων να σκίζονται να βοηθήσουν στο στήσιμο των οργάνων και του υπολοίπου ηχητικού εξοπλισμού του γκρουπ και να δηλώνουν ότι θα ακολουθούν στο εξής το γκρουπ παντού. Αν απορείτε, μάθετε ότι μιλάμε για δύο φοβερά άτομα, μέλη μίας ακόμα πιο φοβερής παρέας, η οποία ήρθε σε επαφή με το γκρουπ μέσω του Κώστα Βάμβουκα, ηχολήπτη των Κρίνων και των Raining Pleasure... Νίκο, ειδικά εσένα σε ευχαριστώ για την προσφορά σου!

Θυμάμαι το Φώτη, μάνατζερ του γκρουπ, να χορεύει με το Vassiliko επί σκηνής το "Is That Yoo?", ένα από τα πρώτα hits της μπάντας... Το Φώτη που χωρίς να έχει τίποτα ειδικές γνώσεις -φοιτητής ήταν κοινωνιολογίας ο άνθρωπος- κατάφερε με ακούραστο τρέξιμο και όπλο την πίστη του στο γκρουπ, και την φιλία του βεβαίως μαζί τους, να τους οδηγήσει σε ένα δρόμο που διαγράφεται αρκετά ενδιαφέρων και γεμάτος προοπτικές. Μπράβο αγορίνα μου!

Θυμάμαι επίσης, το άγχος μου όταν στήναμε τα cd's με τα οποία μας τροφοδότησε η φίλτατη Lazy Dog, πρώτη εταιρεία του γκρουπ, αλλά και τις μπλούζες με στίχους του γκρουπ και το λογότυπό του. "Θα τα πάρει κανένας; Θα τα βλέπει από εδώ ο κόσμος; Θα γραφτεί κανένας στο fan club; ή θα μας πάρουν με το ψιλό;"

Τελικά, o πάγκος που στήσαμε έγινε ένα σημείο συνάντησης, ένα σημείο που επισκέφτηκε η πλειοψηφία των παρευρισκομένων στο Ρόδον, είτε για να μας μιλήσουν και να ζητήσουν πληροφορίες για το fan club, είτε για να αγοράσουν μπλούζες και 2 cd's. Τους ευχαριστούμε όλους και οψόμεθα για καλύτερη... εξυπηρέτηση στο μέλλον. )

Θυμάμαι έναν από τους ηχολήπτες να λέει πως «όπως πάνε αυτοί σήμερα, πρέπει να παραγγείλουμε μπέικον και αυγά για το πρωινό μας», θέλοντας να τονίσει το πόσο είχε ενθουσιαστεί τα κοινό με το γκρουπ και τούμπαλιν.

Θυμάμαι τη βλακεία που έκανα να μην φανταστώ από μόνος μου αυτό που είπε ο παραπάνω ηχολήπτης και να ξανανέβω στη θέση του dj λίγο πριν αρχίσει το encore... Ένα encore που διήρκησε μισή σχεδόν ώρα... Ένα encore που ήταν ένα παρατεταμένο χειροκρότημα. Μία δικαίωση!!!

Θα μπορώ να γράψω κι άλλα... Δεν έχει νόημα. Ήδη σας γέμισα με άχρηστες πληροφορίες. Σας ευχαριστώ για το κουράγιο να διαβάσετε το καθ' όλα υποκειμενικό κείμενό μου. Ευχαριστώ και τα παιδιά από το Mic.gr. Τα λέμε στις 27 Μάρτη, στο club Τελώνειο, στην Πάτρα (Raining Pleasure live σε διοργάνωση του fan club τους).

Παναγιώτης Κονδύλης