Στον πεζόδρομο της Βαλτετσίου
Πολύ πιθανόν να μένετε στην Αθήνα και να μη μάθατε ποτέ για αυτό το live. Βέβαια, δεν ήταν ακριβώς live, αλλά κάτι σα happening (στα πλαίσια μιας οικολογικής ημερίδας που έλαβε χώρα στον πεζόδρομο), ωστόσο είναι λιγάκι παράδοξο που αυτή η εμφάνιση διαφημίστηκε τόσο λίγο - μόνο μερικά flyers δύο μέρες πριν, και τηλεγραφικές καταχωρήσεις στις εφημερίδες. Αρκετά χρόνια πριν, οι Pleasure είχαν γεμίσει ασφυκτικά τον ίδιο πεζόδρομο παίζοντας μέσα στο μαγαζί που βρίσκεται στη γωνία του πεζόδρομου - οι περισσότεροι από όσους είχαν έρθει τότε να ακούσουν δεν έβλεπαν καν το συγκρότημα, αλλά έμοιαζε σα μία από τις ομορφότερες συγκεντρώσεις της "indie κοινότητας". Όλα αυτά, πριν το "Fake" και το "Dancing Queen". Mετά, έγιναν ένα από τα ελάχιστα ελληνικά groups που κατάφεραν να γεμίσουν το Ρόδον. Κάτι πρέπει να πήγε στραβά, λοιπόν, γιατί αυτό το Σάββατο, οι Pleasure έπαιξαν για έναν μισοάδειο πεζόδρομο, που ούτε ένας πολύ αισιόδοξος δε θα μπορούσε να αποκαλέσει "μισογεμάτο".
Και αυτό που πήγε στραβά δεν έχει άμεση σχέση με το ίδιο το group. Οι δύο δίσκοι τους στην πολυεθνική ήταν πολύ καλοί για αυτό που ήταν, οι ζωντανές τους εμφανίσεις γίνονταν όλο και καλύτερες, η παραγωγή των albums δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τις αντίστοιχες διεθνείς κυκλοφορίες και, για να μην ξεχνιόμαστε, πρόκειται για ένα συγκρότημα που διαθέτει, αν όχι τον καλύτερο, έναν από τους ικανότερους Έλληνες ερμηνευτές. Aυτό που στην πραγματικότητα πήγε στραβά είναι ένα μέρος από τους οπαδούς τους, όσοι άρχισαν να στραβώνουν με την επιτυχία του "Fake" και την υπερπροβολή του λόγω των διαφημιστικών spot, και πιο πρόσφατα, όσοι βιάστηκαν να τούς ξεγράψουν οριστικά μετά από την εμφάνισή τους στο Fame Story.
Η όλη υπόθεση είναι πολυσυζητημένη εντός των τειχών της εν λόγω "indie κοινότητας" και τα επιχειρήματα έχουν πλέον κουράσει αρκετά. Το θέμα είναι πως μοιάζει τουλάχιστον εγωιστικό να απαιτείς από ένα group να αρνείται την ευκαιρία να διαφημιστεί (έστω και σε υπερβολικό βαθμό), για να μη μαθευτεί το μυστικό από "άσχετους". Είναι ελιτίστικο με την κακή έννοια να απαγορεύεις νοερά στο "mainstream" κοινό να ασχολείται με τους δικούς σου ήρωες και να ξενερώνεις όταν ακούς το "Fake" σε ringtone ή τη μητέρα σου να σε ρωτάει "πώς το είπαμε εκείνο το συγκρότημα από την Πάτρα;"... Όσο για το Fame Story, είναι ιδέα μου, ή έγινε πολύ κακό για το τίποτα; Αν δεν κάνω λάθος, στο ίδιο ακριβώς show εμφανίστηκε και ο Βοσκόπουλος - ένας τραγουδιστής που οι γονείς μας έπιναν άλλοτε νερό στο όνομά του, αλλά δεν άκουσα κανέναν τους να λέει ότι ήταν ξεπεσμός ή ο,τιδήποτε άλλο. Γιατί οι οπαδοί του Νταλάρα δε θα χαλαστούν που θα εμφανιστεί με το Ρέμο; Γιατί το καλλιτεχνικό "πάντρεμα" Αλεξίου - Θεοφάνους ξίνισε μονάχα τους "σοβαρούς" μουσικοκριτικούς; Γιατί η Θεοδωρίδου που ξεκίνησε να κάνει ντουέτα με τον Τριαντάφυλλο μπορεί πλέον να ερμηνεύει "ποιοτικό" ρεπερτόριο; Πολύ φοβάμαι πως η απάντηση σε όλα αυτά είναι πως το κοινό όλων των παραπάνω είναι περισσότερο υγιές από εμάς. Δεν πιστεύει στα μυστικά για λίγους, δεν υπεραναλύει τα πάντα, δεν πιστεύει ότι ένα διαφημιστικό τρικ είναι αναγκαστικά ξεπούλημα και ότι οι πολλές πωλήσεις είναι κακό σημάδι. Αυτό που θέλω να πω είναι πως το να μη σου αρέσουν οι Pleasure (και οι οποιοιδήποτε Pleasure) επειδή δε σου αρέσουν τα τραγούδια τους είναι φυσιολογικό, αλλά να μη σου αρέσουν πια επειδή βγήκαν στο Fame Story, είναι πολύ απλά λάθος.
Λίγα χιλιόμετρα μακριά από τη Βαλτετσίου, οι Vercase Widow σε μια γεμάτη αθηναϊκή σκηνή αφιέρωναν με ειρωνεία ένα κομμάτι τους στο "πιο ηλίθιο χαμόγελο του κόσμου", αυτό της Καλομοίρας, προτείνοντας η εικόνα της να γίνει περιτύλιγμα για σοκολατάκι, κάτι σαν την Τζοκόντα (δεν το είχε πει και η Τατιάνα αυτό μερικές εβδομάδες πριν;). Και αυτό ήταν μιζέρια. Όπως μιζέρια είναι να χάνεις χρόνο για να ασχολείσαι με αυτά που δε σου αρέσουν, όταν υπάρχουν τόσα πράγματα να ανακαλύψεις τριγύρω. Και δε με ενδιαφέρει τι είναι η Καλομοίρα, αλλά το να αρχίσεις να τη θάβεις μοιάζει τόσο εύκολο που κανονικά δε θα έπρεπε να μπαίνεις καν στον κόπο. Από την άλλη, το να εμφανιστείς στο Fame Story - είτε συμφωνείς με το concept, είτε όχι - είναι ένα στοίχημα, γιατί σημαίνει ότι για τέσσερα λεπτά θα σε βλέπουν στις οθόνες τους ένα και πλέον εκατομμύρια άνθρωποι. Κάποιοι θα το αποκαλέσουν "ξεπούλημα". Δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό, ιδιαίτερα όταν θυμάμαι πως κάπου στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, γύρω στην ηλικία των 14, δεν άκουγα τίποτα άλλο από τις μουσικές εκπομπές του Antenna τα μεσημέρια και Κλικ FM τα βράδια, και σκέφτομαι πως, για παράδειγμα, αν ο Τσαουσόπουλος δεν είχε βάλει ποτέ James και ο Moυρατίδης ποτέ Inspiral Carpets, μπορεί σήμερα να είχα μείνει ακόμα στον Geronimo Groovy. Ελπίζω οι τότε φίλοι των James και των Inspirals να μην είχαν θεωρήσει "ξεπούλημα" τα συγκεκριμένα playlist...
Δεν έχω γράψει ακόμα τίποτα για τη συναυλία καθεαυτή. Ίσως και να μην έχει και πολλή σημασία. Για την ιστορία, οι Raining Pleasure ήταν πραγματικά πολύ καλοί, και με απρόσμενα καλό και διαυγή ήχο για τέτοιου βεληνεκούς event (μια σκηνή που στήθηκε από το πουθενά, σε έναν σχετικά στενό πεζόδρομο). Είπαν ασφαλώς το "Fake" και το "Capricorn", αλλά και το "Romance" από τον πρώτο δίσκο και το "Is That Yoo?", συγκινώντας βαθιά τους "παλιούς". Ή όσους τέλος πάντων από αυτούς υπήρχαν τριγύρω. Κοιτάζοντας γύρω μου, είδα σχεδόν αποκλειστικά καινούριες φάτσες, χαμογελαστές και κεφάτες - ίσως ένα δείγμα από τη νέα γενιά της "indie κοινότητας". Και ελπίζω αυτά τα νέα παιδιά να τα καταφέρουν καλύτερα από μας στο να στηρίζουν αυτούς και αυτά που αγαπάνε.
