Sunny Pleasure of… MATISSE
Sunny Side of the Razor, Matisse, Raining Pleasure
Όταν η παρέα ξεκινούσε για την τριπλή συναυλία, κακά τα ψέματα, τα περισσότερα επιφωνήματα θαυμασμού προορίζονταν για τους Raining Pleasure, με τους Sunny Side of the Razor να είναι ο άγνωστος Χ. Ξέραμε ότι οι Matisse θα είχαν σίγουρα το ενδιαφέρον τους, αλλά... Φτάνοντας στη Μονή Λαζαριστών ακούγονταν ακόμα οι τελευταίες νότες από τα sound check. Ώρα 21:30. Η ημίωρη αναμονή για το πρώτο σχήμα, αυτό με την Σάνυ Χατζηαργύρη, κρίθηκε λογική από άπαντες, μια που -εδώ που τα λέμε- και η προσέλευση δεν ήταν απολύτως η αναμενόμενη. Κουβεντούλα στις εξέδρες, χαβαλεδιάρικη ατμόσφαιρα και χαλαρή θέαση ήταν το τρίπτυχο για την μπάντα που άνοιξε το live...
"Η σειρά άλλαξε και τώρα θα παίξουν οι Raining Pleasure" ανακοινώθηκε λίγο μετά. Για όποιον λόγο κι αν συνέβαινε αυτό, τώρα οι Matisse είχαν να ανέβουν ένα... βουνό. Τι εννοούμε; Η πλειοψηφία δύσκολα θα περίμενε, μετά την υποτιθέμενη κορύφωση της συναυλίας που θα συνεπαγόταν η εμφάνιση των Πατρινών βροχερών φίλων μας, για να ακούσει και τους ταλαντούχους Matisse. "Ένα - δυο τραγούδια για να πάρουμε κλίμα και... φύγαμε" ήταν η σταθερή επωδός. Οι Pleasure ξεκίνησαν, συνέχισαν και τελείωσαν, χωρίς ποτέ να πλησιάσουν τις καλύτερες ζωντανές στιγμές τους. Το μερίδιο φταιξίματός μας είναι σαφές, καθώς η μειωμένη προσέλευση δεν καλλωπίστηκε ούτε από κάποιο τρελό κέφι των πιστών, όμως και το διαρκές παρακλητικό λέγε - λέγε του Βασιλικού δεν... πότισε τη γλάστρα! Καλοί, άγιοι, αλλά δεν αρκεί ένα encore του "Dancing Queen" ούτε τα "Love me, love me, love me" και "Fake" είχαν στον θεσσαλονικιώτικο αέρα τη δροσιά του cd. Πάντως, μην στενοχωριέστε παιδιά, δεν θα το πούμε στην Ιουλιέτα...
Και ξαφνικά... Κάποιοι βάλθηκαν να αποδείξουν ότι η ζωγραφική ακούγεται και μαγεύει και τα αυτιά μας! Οι Matisse έσκασαν μύτη στη σκηνή, με το ιδιαίτερο παρουσιαστικό του τραγουδιστή τους να είναι η πρώτη έκπληξη για τον γράφοντα, που δεν είχε μυηθεί αρκούντως στη μουσική τους - αμαρτία εξομολογημένη ουκ έστιν αμαρτία...
Δεν συγκρατήσαμε τη σειρά των τραγουδιών. Δεν μας ένοιαξε αν το "Gas" δεν ήταν εκεί ή αν το "She bop" ήταν το μόνο διπλό άκουσμα. "5 seconds of love", "Killer kids", "Call me, call me, call me", "Snowwhite"... τι να πρωτοδιαλέξεις; Με τέτοια εκπληκτική επαφή με τον κόσμο, κανείς δεν έκανε τελικά το βήμα προς τα έξω. Πολύ καλοδουλεμένη η μπάντα του Γιάννη Μασούρα, μια που αυτός είναι το μόνο ιδρυτικό μέλος της ομάδας που στο έβγα του 1999 ή στο έμπαινε το 2000 έκανε τα πρώτα δειλά της βήματα, πήρε σβάρνα κάθε ανυποψίαστο παρόντα με τη διαύγεια του ήχου της, με τη φωνή και του τραγουδιστή της (είναι ο Ελληνοαυστραλός Άλεξ Καββαδίας) και με τη σκηνική παρουσία της. Τα πρόσφατα ταξίδια των Matisse σε Λονδίνο, Βόρεια Αγγλία και Σκωτία σίγουρα έκαναν δουλειά και απολαύσαμε μια έτοιμη για όλα εκδοχή του αγγλόφωνου ροκ στα μέρη μας. Πότε ξανάρχονται, άραγε;
Δημοσθένης Ξιφιλίνος