Back from the (g)rave
The Raveonettes + The Stereo Shortcuts
Gagarin 205 - 1.4.2005
Αν είχα την τιμή και χαρά να γράφω το script για το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Star, θεωρώ ότι οι παρακάτω γραμμές θα πέρναγαν από το Auto Cue του αγαπημένου μας τηλεοπτικού καναλιού:
"Μάγεψε η ξανθιά καλλονή Σαρίν Φου το πλήθος των παρευρισκομένων στην μοναδική της εμφάνιση σε γνωστό κέντρο διασκέδασης της Αθήνας το βράδυ της Παρασκευής μαζί με το συγκρότημά της, τους Ραβεονέτες. Η πανέμορφη Σκανδιναβή όπως ήταν αναμενόμενο τράβηξε όλα τα βλέμματα του αντρικού πληθυσμού, φορώντας ένα πανάκριβο μαύρο φόρεμα διάσημου σχεδιαστή μόδας. Μιλώντας αποκλειστικά στο Star μας είπε ότι της αρέσει πολύ η Ελλάδα και το ούζο, αλλά και κυρίως οι Έλληνες άνδρες. Την Δευτέρα το μεσημέρι, αποκλειστικά στις κάμερες του Super Star με την Χριστίνα Λαμπύρη, η όμορφη Σαρίν θα αποκαλύψει ότι στην Αθήνα γνώρισε επιτέλους τον αληθινό έρωτα στο πρόσωπο διάσημου συμπατριώτη μας μουσικού, καθώς και ότι θα επιστρέψει σύντομα στην χώρα μας για την ηχογράφηση της συνεργασίας της με την απόλυτη Ελληνίδα σταρ, Έλενα Παραρίζου!"
Ωραίες στιγμές!
Σε ακόμα πιο ωραίες στιγμές από αυτές που λατρεύει ο RnR λαός μας, οι Stereo Shortcuts με νέο drummer πλέον, τον πρώην Versace Widow (πέθανε ο μόδιστρος, πέθανε και η χήρα του), Billy the Kid, με ένα 30λεπτο σχεδόν σετ, προετοίμασαν το έδαφος για τους Raveonettes. Εάν επαναλάβω τα θετικά στοιχεία των Stereo Shortcuts και για ποιους λόγους θεωρώ σημαντική την ύπαρξη μίας μπάντας με τέτοιο attitude και ήχο, θα κατηγορηθώ πάλι ότι "δημιουργώ" hype. Αλήτη, ρουφιάνε, διαπλεκόμενε δημοσιογράφε. Ας επικεντρωθούμε αυτή την φορά στα αρνητικά για να ρίξουμε στάχτη από φτηνά τσιγάρα (αγορασμένα πριν από τις αυξήσεις του Αλογοσκούφη) στα μάτια των κομπλεξικών: Η αβυσσαλέα μάχη με το μικρόφωνο που έστησε ο μπροστάρης Μάκης, στην οποία βγήκε βέβαια νικητής, όμως με απώλειες, οι, με σχετικά μεγάλη διάρκεια, διακοπές μεταξύ των κομματιών που αναιρούσε την ορμή και τον ρυθμό, όπως και το γεγονός ότι αναμένω πλέον την όποια συνέχεια.
Εν τω μεταξύ στο βασίλειο της Δανίας...
Λοιπόν το νέο album των Raveonettes που θα κυκλοφορήσει πρώτα τον Μάιο στην Αμερική και στην συνέχεια, τον Ιούλιο στην Ευρώπη, κακώς ονομάζεται "Pretty In Black"! Βλέποντας την Sharin Foo να παίρνει την θέση της στην σκηνή του Gagarin δίπλα στον Sune Rose Wagner, αυθόρμητα καταλήγεις σε άλλους εναλλακτικούς και καλύτερους τίτλους, όπως "Cool goddess in black". Οι δυο τους, μαζί με τα υπόλοιπα μέλη των "ζωντανών" Raveonettes, (Anders Christensen στο μπάσο, Manoj Ramdas στην κιθάρα και Jakob Hoyer στα drums) για τα υπόλοιπα 80 σχεδόν λεπτά ευτυχώς δεν ανάγκασαν κανέναν να μετανιώσει που δεν προτίμησε τους εξαιρετικούς κατά τα άλλα Lali Puna ή τους... Alphaville (ήμαρτον!) που εμφανιζόντουσαν σε άλλους χώρους της Αθήνας την ίδια στιγμή.
Το κόλπο των Raveonettes είναι καλοστημένο και καταδικασμένο να πετύχει. Στήνοντας ένα εντυπωσιακό Wall of Fuzz Sound, που όσο πάει και θυμίζει τους αδερφούς Reid στα καλύτερά τους, έχοντας μία χαρακτηριστική αρμονία και συνεργασία στα φωνητικά της Sharin και του Sune, σεβόμενοι απόλυτα τις '60s vocal pop αναφορές τους και όλη την ρομαντική σημειολογία των '50s.
Ο ενθουσιασμός του Sune εξισορροπείται από την συγκροτημένη Sharin και μαζί με τους υπόλοιπους μουσικούς χτίζουν μικρά garage και shoegazing διαμαντάκια, τα οποία, ομολογουμένως μπορεί φαινομενικά να μοιάζουν πανομοιότυπα, και είναι, αφού η φιλοσοφία τους στην συνθετική προσέγγιση είναι έτσι κι αλλιώς περιοριστική από μόνη της, όμως αυτό δεν αλλοιώνει καθόλου την αξία τους.
Το αθηναϊκό κοινό, αυτοί οι 500 τέλος πάντων που βρεθήκαμε στο Gagarin, άκουσε με ικανοποίηση όλα εκείνα τα τραγούδια μέσα από τα "Whip It On" και "Chain Gang of Love" που περίμενε, όμως προσωπικά με μεγαλύτερο ενδιαφέρον άκουσα το δείγμα από το επερχόμενο "Pretty In Black". Στο "Somewhere In Texas" έδεσαν τον 50s country ήχο με το rock'n'roll, στο "Love In A Trashcan" απολαμβάνουμε το πιο εμπνευσμένο pop κιθαριστικό riff της έως τώρα πορείας τους, ενώ στο "Twilight" αποτίνουν φόρο τιμής στα ασπρόμαυρα horror b-movies. Παρούσες, προηχογραφήμενες φυσικά και η Moe Tucker, μα και η θεά Ronnie Spector στο "Ode To L.A.". Το κερασάκι στην τούρτα βέβαια είναι και η διασκευή στο "My Boyfriend's Back", το νούμερο 1 hit του 1963 του girl group των The Angels, τραγούδι που έγραψε ο σημερινός παραγωγός των Raveonettes, Richard Gottehrer.
Προχωράνε λοιπόν οι Raveonettes στο μέλλον, κοιτώντας πάντα προς το παρελθόν, αλλά αυτή την φορά πιο απελευθερωμένοι. Και μπορεί μεν, όπως μου αντιτείνει φίλος που προτίμησε την Lali από την Puna από την Sharin από την Κοπενχάγη, να ανακυκλώνουν τις επιρροές τους και να αναμασάνε τετριμμένα ρομαντικά κλισέ, όμως αγαπητέ, το κάνουν τόσο προσεγμένα και τόσο ειλικρινά, που σε κερδίζουν, χωρίς καν να χρειαστεί να σου χαμογελάσει η Sharin. Αν βέβαια σου χαμογελάσει, τότε φίλε, την πάτησες για τα καλά, και θα είσαι ο πρώτος που θα αγοράσει το "Pretty In Black" όταν οι φίλοι δισκοπώλες το υποδεχθούν στα ράφια τους.
Ηλίας Πυκνάδας
* * *
The Raveonettes
Vilka Live Stage - 2.4.2005
Οι Δανοί Raveonettes ήλθαν στην πόλη μας πριν λίγες ημέρες εκπροσωπώντας την -μεγάλη πρόσφατα- Σκανδιναβική σκηνή που ειδικεύεται στις παντός είδους αναβιώσεις, καθώς στηρίζεται στην παράδοση των tribute bands. Επίκαιροι κατά συνέπεια οι Raveonettes μέσα στο πρόσφατο αναβιωτικό κύμα, περισσότερο μάλιστα καθώς οι δύο μέχρι τώρα δουλειές τους έχουν προσελκύσει κι εδώ αρκετούς φίλους.
Το ζευγάρι των Sharin Foo και Sune Wagner που από καιρό βέβαια έχει επεκταθεί σε πενταμελές σχήμα εμφανίστηκε λοιπόν μπροστά στους απροσδόκητα λίγους προσελθόντες για να παρουσιάσει την επικείμενη τρίτη κυκλοφορία του και, παρότι ήταν φανερό ότι έχουν συνηθίσει σε μεγαλύτερες προσελεύσεις, ξεκίνησαν απτόητοι προσφέροντας την δική τους συνταγή κλασικού garage, '50's και '60's pop και rockabilly περασμένα από την αισθητική και τον κιθαριστικό θόρυβο των Jesus And Mary Chain, με τον Wagner κύριο υπεύθυνο φυσικά για το τελευταίο και προφανή, όπως και στην τελευταία δουλειά τους, την μεταστροφή προς την noise pop αντί τον σχεδόν μονοχρωματικό τοίχο θορύβου που οικοδομούσαν την τελευταία φορά που τους είχαμε συναντήσει.
Όπως ήταν αναμενόμενο το set τους επικεντρώθηκε στην νέα τους δουλειά, διανθισμένο με γενναίες δόσεις από τις δύο προηγούμενες και κυρίως το ΕΡ Whip It On που έπαιξαν σχεδόν ολόκληρο ('Do You Believe Her', 'Veronica Fever', κλπ) προς μεγάλη ικανοποίηση των παρευρισκόμενων. Και τα νέα τραγούδια όμως, παρότι ακούγονταν για πρώτη φορά (με εξαίρεση το 'Love In A Trashcan') είχαν καλή υποδοχή καθώς βρίσκονται στο γνώριμο για τους φίλους τους κλίμα. Εκτός από τα προαναφερόμενα βέβαια, στα highlights της βραδιάς ανήκουν οπωσδήποτε και τα 'Heartbreak Stroll' και 'That Great Love Sound' που ξεσήκωσαν τις θερμότερες αντιδράσεις του κοινού.
Αναπόφευκτο επίκεντρο του ενδιαφέροντος φυσικά η αισθησιακή παρουσία της Sharin Foo, ταυτόχρονα απλή, sexy και, κάποιες στιγμές, σχεδόν παιδικά απλοϊκή που στόλιζε με τα κομψά φωνητικά της τον θόρυβο των υπολοίπων και ξεχώριζε χωρίς προσπάθεια δίπλα στον συνήθως σιωπηλό Wagner και τον υπερκινητικό (μερικές φορές στα όρια της υπερβολής) δεύτερο κιθαρίστα.
Το μακροσκελές αλλά σύντομο set list συντομεύτηκε λίγο ακόμη (μάλλον εξαιτίας της περιορισμένης προσέλευσης), εμπλουτίστηκε όμως στο τέλος με την διασκευή του 'Come On Everybody' του Eddie Cochran και έκλεισε με μια εκκωφαντική "Raveonettes disco extravaganza" (με τα λόγια της Sharin), ενώ οι Δανοί κράτησαν για το -μοναδικό- encore τα 'Beat City' και 'Attack Of The Ghost Riders' που περίμεναν από την αρχή οι περισσότεροι, αποχωρώντας όταν το θερμόμετρο βρέθηκε στο ψηλότερο σημείο.
Το θετικό του περιορισμένου ακροατήριου ήταν βέβαια ότι αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από ένθερμους φίλους που δημιούργησαν και την ανάλογη ζεστή ατμόσφαιρα, ενώ υπήρξαν και οι στιγμές (κυρίως από την πρώτη τους δουλειά) που παρέσυραν και τους υπόλοιπους. Ανάμεσα όμως στον κιθαριστικό θόρυβο του Wagner και την αισθησιακή pop της Sharin έλειπαν αυτά που, με την απουσία τους, έκαναν τον ήχο των Raveonettes ανεπανόρθωτα "καθαρό" και ακίνδυνο, πιστό κατά την σκανδιναβική παράδοση παράγωγο των προτύπων τους, ώστε ν' απομένει μόνο το επιδέξιο και διαβασμένο r'n'r fun που οι Δανοί προσέφεραν φιλότιμα, ώστε να φύγουμε ικανοποιημένοι καθώς γνωρίζαμε από πριν ακριβώς τι έπρεπε να περιμένουμε, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι μέσα στην αίθουσα.
Γιάννης Παπαϊωάννου
[Φωτογραφίες - Άκης Καλλόπουλος]
