Rechenzentrum vs. SchneiderTM
... go SouthEast διαβάσαμε στον γαλάζιο ουρανό της αφίσας με το πίσω μέρος του λεωφορείου περιοδείας. Είναι αυτό το λεωφορείο που τους τουράρει σε όλη τη νοτιοανατολική Ευρώπη με σπόνσορα το Ινστιτούτο Γκαίτε. Η Θεσσαλονίκη ήταν η 11η από τις 14 στάσεις αυτής της διαδρομής. Και κάθε αφίσα περιέχει μισό μέτρο από το λεωφορείο αυτό που είναι μήκους επτά μέτρων, όπως θα αντιληφθήκατε μ' έναν πρόχειρο υπολογισμό.
Ως opening acts διαφημίστηκαν οι Peekay Tayloh & Bios Soundsystem. Εξάλλου η περιοδεία αυτή ήταν ιδέα του Bios, όπως διάβασα και στο δελτίο τύπου. Βέβαια, ο Peekay δεν εμφανίστηκε στη Θεσσαλονίκη. Κι αν αυτοί οι άλλοι, που εμφανίστηκαν πριν την κόντρα του τίτλου, ήταν όντως οι Bios Soundsystem δεν μπορώ να το πω μετά σιγουριάς. Θα προτιμούσα επιπλέον ν' αφήσω αυτό το εισαγωγικό άνοιγμά τους να περάσει ασχολίαστο.
Γύρω στις εντεκάμιση, λοιπόν, βγήκαν οι πολυαναμενόμενοι αντίπαλοι. Γιατί πολυαναμενόμενοι; 1ον διότι εδώ και πολύ καιρό ακούστηκε ότι θα έρθουν όλοι μαζί στο Principal. 2ον γιατί το Principal τους έκανε πάσα στην kazandb, φοβούμενο ότι δεν μπορούν να γεμίσουν το χώρο του. 3ον διότι η μέρα που διάλεξαν να τους φέρουνε πέφτει ανάμεσα σε δυο γιορτές με φόντο το σαββατοκύριακο. Παρόλ' αυτά όμως βρέθηκαν καμιά 150 με 180 που μπόρεσαν, θέλησαν, ήξεραν, δεν έφυγαν κι έσπευσαν να ζεστάνουν το χώρο του ηχουργείου και να φτιάξουν μια ωραία ατμόσφαιρα υποδοχής.
Οι rechen-schneider ανέβηκαν στη σκηνή κι έδειξαν ιδιαίτερα κεφάτοι από το πρώτο κιόλας λεπτό. Αστειεύτηκαν πρώτα με τον εαυτό τους [ανταλλάσσοντας μειωτικούς χαρακτηρισμούς], ύστερα με την ώρα έναρξης [είν' ένα ευχάριστο απόγευμα, είπαν χαρακτηριστικά], μετά με τον ήχο και τους μικροφωνισμούς [είπαν πως όλα ήταν από πριν αυτο-σχεδιασμένα], με το ρεπερτόριο [η επανάληψη τους φτιάχνει], με τα γενέθλια του Lillevaen [έκλεισε τα 24 και είχαν σκοπό να τα περάσουν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου βλέποντας μια τσόντα], αλλά και με το κοινό [γιατί γελάτε; αυτό υποτίθεται πως είναι ένα λυπητερό τραγουδάκι! παίζοντάς το περιπαίζοντάς το].
Πίσω τους κι επάνω τους βλέπαμε συνεχώς εικόνες να χορεύουν, λεπτομέρειες αυτών να μεγεθύνονται, να στροβιλίζονται, να φλουτάρουν, να ηλεκτρίζονται, να βαυκαλίζονται. Η πανδαισία αύτη είχε το ακριβές ανάλογό της στη μουσική. Πότε άλογο και πότε έλλογο ανάλογο. Και μη φανταστείτε ότι ήταν ένα ηλεκτρονικοποιημένο κόνσεπτ. Όχι. Πολλές κλασικές επιρροές καλοχωνεμένες κι αφομοιωμένες σουλατσάριζαν αβέρτα, πότε φόρα παρτίδα και πότε καλύτερα καμουφλαρισμένες. Funk, soul, new wave, punk, art, synth, pop, kraut, ambient, romantic, melodic, electric, vocalistic, experimental, oriental, supplemental.
Πολύ πλούσιος σίγουρα ο μουσικός τους κόσμος, εκτείνεται ευχάριστα σε πλάτος και σε βάθος, χρόνου και χώρου. Όμως ούτε κι οι φίλοι του πειραματισμού και του αυτοσχεδιασμού παραπονέθηκαν. Τα τραβήγματά τους ήταν γενναία και χουβαρνταλίδικα, και οπτικά και ακουστικά. Δε δίστασαν να εκτροχιαστούν ή να βγάλουν το λεωφορείο απ' το δρόμο, δεν έκαναν παύσεις ούτε διάλειμμα και δεν έχασαν στιγμή το χιούμορ τους, ιδιαίτερα με τους φωνητικούς τους πειραχτήριους ακτιβισμούς.
Μετά από δυο ώρες εναλλαγών μεταξύ κλασικών οργάνων και laptops, μας φιλοδώρησαν μ' έναν επιτόπιο xenakiκό αυτοσχεδιασμό μακράς διαρκείας, κάτι σαν σπέσιαλ αποχαιρετισμό, κάτι σαν strangers in the night, κάτι σαν αλληλόδραση εν τη γενέσει. Και πέρασαν απέναντι. Μας βρήκαν εκεί στις θέσεις που καθόμασταν, στεκόμασταν, κουνιόμασταν, κοιταζόμασταν. Ήταν απλά μια πλατιά αστρική προβολή τρίτου τύπου.
