Funky Monks

Οι Red Hot Chili Peppers είναι τουλάχιστον δύο διαφορετικά συγκροτήματα (υπάρχουν απόψεις και για περισσότερα). Είναι το συγκρότημα που έπειτα από ένα συγκλονιστικό καλλιτεχνικό και εμπορικό ζενίθ με το Blood Sugar Sex Magik, αδιαφόρησε για προσδοκίες, απαιτήσεις και πεπατημένες, κυκλοφόρησε τη δισκάρα το One Hot Minute, να ξεκινάει με το Warped (από τις καλύτερες ακραίες φάρσες που επεφύλαξε μια μαζική μπάντα στους οπαδούς της) και σχεδόν έπαιξε την μέχρι τότε προσπάθεια προς την κορυφή κορώνα-γράμματα. Είναι όμως και το συγκρότημα, που με το Californication, όχι μόνο επανεφηύρε την πρώτιστα εμπορική του διάσταση, αλλά έκτοτε την πατένταρε και κάθε τόσο την επανασερβίρει ως τέτοια σε αδιάφορους και εσωτερικά επαναλαμβανόμενους δίσκους. Ακόμη και αν δεχτούμε το Californication ως ένα καλό δίσκο (που δεν είναι) από το 1999 και μετά η έννοια της καλλιτεχνικής αξίας έχει πάψει να ακολουθεί τους Peppers. Με γειά τους, με χαρά τους.

Παρόλα αυτά είναι όλοι τους (και οι παρόντες και οι απόντες) ροκ παίχτουρες (που λέει και ο Στυλιανός Τζιρίτας) και έχουν rhythm section, που όσο και αν αδικεί τον εαυτό της σε ένα πατενταρισμένο νταπα-ντούπα εδώ και 13 χρόνια, αν θέλει θα καταλήξει να "πετάει φωτιές". Και στα live συνήθως το θέλουν, όπως διαπιστώναμε, είτε βλέποντας τους στο εξωτερικό, είτε σε DVD κλπ, τόσα χρόνια που τους είχαμε κατατάξει ως ν.1 εντός συνόρων συναυλιακό απωθημένο (άντε μαζί με τους AC/DC). Η προαγωγή του Klinghoffer από βοηθητικό σε πρώτο κιθαρίστα της μπάντας, μπορεί μεν να μην τους άφησε ακίθαρους (όπως έχει σχολιαστεί), αλλά σίγουρα στέρησε από πολύτιμη φαντασία τα αντίστοιχα μέρη των συνθέσεων τους, οι οποίες ούτως ή άλλως, κατά τα ανωτέρω, είχαν στερηθεί ήδη μεγάλο μέρος της φαντασίας του παρελθόντος. Ο Anthony Kiedis είναι χαρακτηριστική περίπτωση performer, που έχει καταβληθεί από τα χρόνια που έφυγαν και με πρόχειρους υπολογισμούς δίνει επί σκηνής το 20-30 % από ότι έδινε το 1992 (πάλι καλά να λέμε... οι περισσότεροι μετά από 20 χρόνια σε οποιαδήποτε δουλειά, δεν έχουν να δώσουν τίποτε).

Με αυτά τα δεδομένα οι Red Hot Chili Peppers είναι πρώτης τάξεως συναυλιακή ευκαιρία για τον Έλληνα ή τον Κροάτη (λέμε τώρα...) οπαδό που τους περιμένει είκοσι χρόνια, αλλά φαντάζομαι ο μόνιμος κάτοικος Los Angeles, που έχει να θυμάται περιοδείες και περιοδείες δεν έχει και πολλά να περιμένει από δαύτους πλέον. Το show τους ήταν καλό. Παρά τη γιγάντωση, παραμένουν μία rock 'n' roll μπάντα, που θα βγει και θα παίξει μουσική, χωρίς πολλά φτιασίδια, εφφέ και λοιπές σαχλαμάρες (αυτό που κάνουν και οι Killers που λέγαμε, αλλά με άλλου είδους φρεσκάδα- ακόμη τουλάχιστον). Τα μεγέθη απαιτούν ασφαλώς video wall και στην περίπτωση τους είναι μετρημένα, δεν κλέβουν την παράσταση από τη μουσική και σκηνοθετημένα στην αισθητική που τόσα χρόνια έχουμε συνδυάσει με την MTV εικόνα των Peppers. Δεν ευαγγελίζονται το stadium rock ως το "τελευταίο προπύργιο των λαών", όπως ηλιθιωδώς πάνε να μας πείσουν κάποιοι άλλοι, απλώς μη μπορώντας πλέον να ξεφύγουν από αυτό, το προσαρμόζουν στα δικά τους μέτρα. Οι Peppers έρχονται από μία εποχή που οι μπάντες κατέβαλαν πράγματι υπερπροσπάθεια για να φτάσουν στην κορυφή και είναι φυσικό σήμερα να είναι ένα μάλλον κουρασμένο συγκρότημα.

Μία ροκ μπάντα λοιπόν με αδιάφορους πλέον δίσκους, με άπειρα σπουδαία γραμμένα live χιλιόμετρα και με ιστορική βάση πέρα από κάθε συζήτηση, έστω και υπό καθεστώς χρόνιας κούρασης, δεν είναι δύσκολο φαντάζομαι να δώσει ένα live στο οποίο θα περάσουν όλοι καλά. Χρειάζεται προφανώς λίγη παραπάνω ενέργεια από το συνηθισμένο. Εφόσον επιλέγεις να μην παίξεις με "λεμόνια" και "γερανοφόρα", οφείλεις να δώσεις κάτι παραπάνω από το 100%, προσαρμόζοντας την κούραση, στις δυνατότητες που σου δίνονται πλέον, εφόσον βρίσκεσαι για τα καλά στην κορυφή. Οι Peppers αντ' αυτού αρκούνται σε μία μετριοπαθή αναπαραγωγή της ενέργειας, που ούτως ή άλλως εμπεριέχεται στη μουσική τους, αυτό όμως δεν αρκεί. Και αν ασημαντότητες του τύπου Dani California δεν απαιτούν και πολλά πολλά (γιατί και πάλι ασημαντότητες θα είναι), όταν δεν βάζεις φωτιά στο στάδιο σε κάθε γύρισμα της κιθάρας στο Suck My Kiss, και περιμένεις τον αναπτήρα του καθενός που πρωτοέπιασε βυζί υπό τις νότες του Under The Bridge, για να καταγράψεις μια σπουδαία συναυλιακή στιγμή, τότε κάπου έχεις χαθεί στην πορεία. Και οι RHCP όντως κάπου έχουν χαθεί: στην υπερπροσπάθεια, στην γιγάντωση, στο ότι είναι στον κατάλογο των ροκ σχημάτων τα οποία ξέρουν οι πάντες, στην κούραση, στις αλλαγές μελών... Κάπου εκεί ανάμεσα τέλος πάντων.

Βέβαια όλα αυτά ελάχιστη σημασία είχαν το βράδυ της Τρίτης, γιατί ακόμη και αν οι Peppers δίνανε την καλύτερη συναυλία της ζωής τους, με το setlist όνειρο του πιο αισιόδοξου οπαδού τους (ατυχήσαμε και στο setlist, 2-3 συναυλίες πιο πίσω ακούστηκε μέχρι και το Sir Psycho Sexy), αυτό θα είχαν τη δυνατότητα να το απολαύσουν μετά βίας 1.000 άτομα μες στο χώρο, που με στρατηγικά τυχαία τοποθέτηση βρέθηκαν στα ελάχιστα σημεία, όπου άκουγες κάτι παραπάνω από τον ήχο ενός τραντζίστορ, που κάνει μια συμπαθητική προσπάθεια να διασκεδάσει 20-30 άτομα σε ένα πάρτυ, που κάηκε το κυρίως στερεοφωνικό. Τέλος. Αν σε μια τέτοια συναυλία δεν έχεις φροντίσει να υπάρχει ήχος, είναι σαν να μην έχει γίνει η συναυλία ποτέ.

Για την ταλαιπωρία στο μπες-βγες, τις άπειρες κλειστές θύρες (υπήρχε 80.000 κόσμος.... και υπήρχαν μέρη του σταδίου ερημωμένα, γιατί ακριβώς δεν θα κατάφερνες τίποτε αν βρισκόσουν εκεί, έστω και αν είναι η είσοδος της θύρας που έχεις αγοράσει εισιτήριο!), τους security, που δύσκολα θα τα έβγαζαν πέρα σε παιδικό πάρτυ με εξαγριωμένους μπόμπιρες, και την αναλογία 3 μεζούρες νερό/ 2 μπύρα αντί 5 €, ασφαλώς χωρίς απόδειξη (προφανώς τα ΜΑΤ έχουν ξεμείνει στην Ύδρα και δεν βρίσκουν καράβι να γυρίσουν), δεν χρειάζεται να παραπονιόμαστε. Είναι πράγματα που μας αρέσουν!

Τέλος, αυτό το "πήγε ο Τσαλίκης", "ήρθε ο Νταλάρας", "πηγαινοέρχεται ο Κανάκης"... που αναπαράγεται με δήθεν ειρωνεία σε κάθε τέτοιου είδους live δεν το καταλαβαίνω, ειλικρινά. Που νομίζουν ότι πάνε κάποιοι πηγαίνοντας στους Peppers δηλαδή; Στους Mayhem ή στη Julia Holter; Ποιον θέλουν να δούνε δηλαδή στα V.I.P. όσοι πάνε και στήνονται εκεί γύρω για να κοζάρουν; Τον Καρανικόλα και τον Καλοφωλιά; Και στο Μιλάνο στους RHCP οι αντίστοιχοι Κανάκηδες θα είναι προφανώς. Γιατί νομίζετε δηλαδή ότι μαζεύεται 80.000 κόσμος στους Peppers και όχι στους Wovenhand; Όσοι αναγνωρίζουν το rock 'n' roll μόνο ως μαζικό φαινόμενο και γκρινιάζουν όποτε διαπιστώνονται τάσεις απομονωτισμού και εσωτερικότητας, θα έπρεπε να χαίρονται με κάτι τέτοια. Και στο κάτω κάτω πόσο ροκ είναι πλέον να ειρωνεύεσαι τον Νταλάρα, που είναι ο μοναδικός εγχώριος καλλιτέχνης του οποίου οι συναυλίες προκάλεσαν riots αντίστοιχα με την πρώτη έκρηξη του punk;