Red Snapper's electrisfaction....

Για μια ακόμη φορά κάναμε το λάθος να πάμε νωρίς. Όχι μόνο αυτό αλλά πήγαμε νωρίς στο Αστόρια σε μια βραδιά διοργανωμένη στα πλαίσια των NME Carling Awards. Κάτι δηλαδή σαν να πας στο Ρόδον / Μύλο αντίστοιχα που έχεις πάει 100 φορές για συναυλία, να δεις κάτι παρόμοιο με το Battle of the Bands αλλά για dance σχήματα.
Τώρα τι να σας λέω, απλά ευτυχώς χάσαμε τους πρώτους (Zoot Woman για όποιον ενδιαφέρεται). Ο χώρος τίγκα στους αγγλάρες ...τώρα θα πείτε τι λεει; Λοιπόν ας ξηγηθούμε: Εδώ οι καλές συναυλίες δουλεύουν με ποσοστά 70-30. Δηλαδή μόνο 30% άγγλοι και οι ρέστοι πωρωμένοι φανς άλλων εθνικοτήτων, εκεί διασκεδάζεις έχει τζερτζελε και γενικά είναι ωραία φάση. Οι άγγλοι στην καλύτερη περίπτωση ξέρουν το σχήμα απ'τον τελευταίο μόνο δίσκο και στην χειρότερη είναι πωρωμένοι. Οπότε ο διπλανός σου, σου τραγουδάει τα λόγια στ'αυτί πιο δυνατά απ'τον τραγουδιστή. Αυτά έτσι πληροφοριακά.

Βρίσκουμε λοιπόν θέσεις (ω ναι, πάλι είχαμε κόσμο από Ελλάδα μαζί μας) στον εξώστη, πίνουμε τις Carling μας στην τιμή προσφοράς (το καλό του φεστιβάλ) και παράλληλα ταξιδεύουμε με την μουσική των Bent. Αξιοπρόσεκτο ντουέτο που μέσα σε τέσσερα κομμάτια κάλυψε ένα μισάωρο οπτικοακουστικής ομορφιάς. Εναλλαγές εικόνων και χρωμάτων απ'τον προτζέκτορα συμπλήρωναν απόλυτα την ελεκτρο-άμπιεντ αισθητική των ήχων που έβγαινε απ'τα σύνθια τους με ελαφρές drum & bass παρεμβολές απ'το beat. Ξεκούραστη ανάλαφρη μουσική, μάλλον δεν θα πάει και πολύ μακριά την ίδια την μπάντα, αλλά εμάς κάθε άλλο παρά μας κούρασε.
Άντε και τι το θέλαμε αυτό το 'δε μας κούρασε'. Ας είναι καλά οι Low Fidelity All Stars που πραγματικά μας τα κάναν τόσα με τις αηδίες τους. Παίζοντας κάτι στο οποίο οι mainstream εταιρίες μπορούν άνετα να βασίσουν το μέλλον της από καιρού πεθαμένης (και καραθαμένης από μέρους μου) britpop και το οποίο εντελώς αυθαίρετα θα ονομάσω brit-dance-ωπα-op μας κούρασαν απίστευτα. Δε λεω καλή μουσική για τον μέσο αγγλάρα και για τον πωρωμένο με την βρετανική σκηνή καθώς και για τον ανίδεο που ακούει κάτι τέτοιο πρώτη φορά αλλά για όποιον ζητάει κάτι παραπάνω, απλά δεν κάνει και ούτε θα κάνει... ποτέ. Καραγκιόζης ο τραγουδιστής και ψιλοκουρούμπελο πήδαγε από δω και από κει και όταν έπιασε το μπάσο και είπαμε «Άαα ξέρει και όργανο!» ήταν απλά για να το δώσει στον μπασίστα. Not for us, no way, never again.

Τώρα εντάξει, τους Red Snapper τους αγαπάτε και αγαπάμε αλλά ειλικρινά το τελευταίο τους άλμπουμ για μένα είχε αρκετά στοιχεία εμποροποίησης τα οποία ήλπιζα είτε να μην βγουν καθόλου στo live τους, είτε να υποβόσκουν. Έτσι και έγινε...
Ξεκινήσαμε αργά, μελωδικά και κάπως σαν να υπήρχε μια νευρικότητα ανάμεσα μας αλλά μετά από μισή περίπου ώρα ταξιδιού, είχε έρθει η ώρα. Ήταν για μένα (και για τους περισσότερους πιστεύω εκεί μέσα) η καταλληλότερη στιγμή για την εμφάνιση του Mc Det που με τα φωνητικά του μας συνεπήρε σε ξέφρενες χορευτικές κινήσεις. Πραγματικά η μετάβαση απ'την ακινησία στην υπερκινητικότητα σ'αυτή την συναυλία γινόταν ασυναίσθητα και κομμάτια όπως το 'the Rough and the Quick' που στο άλμπουμ μπορεί να φαντάζουν λίγο μονότονα στο live ήταν ότι πρέπει για να σε συνεπάρουν και ας μην είχαμε γυναικεία φωνητικά.
Love songs του στυλ 'Image of you' δεν είχαμε απόψε και έτσι η ερωτευμένη (μαζί και η δική μας) πλευρά γύρισε απογοητευμένη σπίτι. Κατά τ'άλλα απόλυτα ιδρωμένοι μετά τα δυο κομμάτια του encore (ένα απ'τα δυο ήταν το 'the Rake') γλιτώσαμε το κρυολόγημα στο τσακ.
Ότι καλύτερο για καλοκαιρινό φεστιβάλ δίπλα στην παραλία, αλλά την επόμενη φορά θα πάμε με καθυστέρηση...