MTV GR DAY
Θυμάμαι αμυδρά την πρώτη μετάδοση του MTV στην Ελλάδα, στα τέλη του '80. Μουσική κι αισθητική επανάσταση, έβαλε τις άνυδρες μέρες του φιλότιμου πλην λίγου μουσικοράματος και άλλων συναφών μουσικών εκπομπών, που τροφοδοτούσαν τα διψασμένα ώτα και οφθαλμούς μας με το σταγονόμετρο, στο χρονοντούλαπο. Όχι όμως για πάντα, αφού το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης έκρινε ότι η μετάδοση αλλοδαπών μουσικών εκπομπών βλάπτει την ελληνική μας κουλτούρα, και σταμάτησε την ελεύθερη δορυφορική του μετάδοση. Πότε ακριβώς; Όλως τυχαίως, όταν άνοιγε το πρώτο ελληνικό τηλεοπτικό μουσικό κανάλι, το mad.tv. Το οποίο δεν τα πήγε κι άσχημα, στα πλαίσια πάντα μιας ελληνικής επιχείρησης αναπαραγωγής προϊόντων εκ της αλλοδαπής. Γι' αυτό και η βραδιά της Κυριακής είχε, πάνω από όλα, έναν θριαμβευτικό χαρακτήρα, της επιστροφής - για τους παλιότερους, ενός 'φίλου' από τα παλιά.
Για τους νεότερους, ήταν μια ευκαιρία για ένα δωρεάν μεγάλο μουσικό πάρτι. Ο τόπος είχε κατακλειστεί από 16χρονα αγόρια και κορίτσια, που με τον ενθουσιασμό τους μετέτρεψαν τη συναυλία σε μια γιορτή. Το κοινό που δυστυχώς λείπει από τις περισσότερες συναυλίες -για λόγους είτε οικονομικούς είτε μουσικών προτιμήσεων- και που δημιούργησε πανεύκολα ένα κλίμα εκρηκτικό. Βέβαια, σε αυτό βοήθησε η ιδέα της ζωντανής μετάδοσης σε Αθήνα και εξωτερικό, που μετέτρεψε το show από ένα inside γεγονός σε τηλεοπτικό event. Κι αυτό φάνηκε περισσότερο στους μουσικούς, που ήταν εμφανές ότι έδιναν τον καλύτερο δυνατό εαυτό τους, χωρίς να περιμένουν γι' αυτό το ομολογουμένως δυνατό feedback του κοινού. Βέβαια, το ελευθέρας της προσέλευσης, πέραν από τα πλείστα καλά, είχε και το γνωστό 'κακό' του ανομοιογενούς και σε μεγάλο βαθμό άσχετου κοινού. Ευκαιρία όμως και γι' αυτούς να δουν κάτι διαφορετικό, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα παρακολουθούσαν. Όσο για το Καλλιμάρμαρο, είναι απλά το ιδανικό μέρος για μεγάλες εκδηλώσεις. Κρίμα που -εύλογα- δεν μπορεί να χρησιμοποιείται πιο συχνά για συναυλίες, η ατμόσφαιρα του χώρου είναι εκπληκτική.
Στο στάδιο (το οποίο είχε γεμίσει από πολύ νωρίς) έφτασα λίγο πριν βγει στη σκηνή η Gabriella Cilmi. Ήταν ό,τι πρέπει για την περίσταση: pop, καλλίφωνη, sexy. Τα πιτσιρίκια ξετρελάθηκαν! Η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε πολύ γρήγορα, και σε αυτό βοήθησε και η πραγματικά άψογη παραγωγή του event - ένεκα και της ζωντανής μετάδοσης, που δεν επέτρεψε 'κοιλιές' βαρεμάρας και αποσυντονισμού.
Η συνέχεια των Kaiser Chiefs, ένα σφηνάκι αδρεναλίνης! Ανέβηκαν στη σκηνή και τα έσπασαν, στριμώχνοντας σε 30 μόλις λεπτά crowd surfing, stage climbing, ποζεριλίκια, ποδοβολητά, συν όλες τις γνωστές τους επιτυχίες. Πραγματικά εκρηκτική εμφάνιση, ενόψει του καινούργιου άλμπουμ και του αναρίθμητου τηλεοπτικού κοινού, που απογείωσε το group από την πρώτη στιγμή. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε άμεσα στο ξεσήκωμά τους και το γλέντι στήθηκε, αντάξιο της μουσικής φαντασμαγορίας που ήθελε να προμοτάρει το MTV.
Με αυτά και με αυτά, οι μηχανές είχαν ανάψει στο φουλ, για την εμφάνιση στη σκηνή των headliners R.E.M., τις παλιές καραβάνες των μεγάλων συναυλιών. Η υποδοχή τους από τον κόσμο έντονη, μα μετά τα ένα δύο πρώτα τραγούδια τους φάνηκε η επιρροή της μουσικής ασχετοσύνης μεγάλου μέρους του κοινού: Η μουσική των R.E.M. είναι μια κλάση (ίσως και περισσότερες) πιο πάνω από το νταβαντούρι ενός φασαριόζικου ροκαρίσματος. Αποτέλεσμα, ακόμα και στις πρώτες σειρές μετά την μπάρα, όσοι (αρκετοί) δεν πολυγνώριζαν το συγκρότημα, χαβαλέδιαζαν μεταξύ τους κι έπαιζαν με τα κινητά τους. Οι R.E.M. βέβαια ακάθεκτοι (μην ξεχνάμε και τις κάμερες), συνέχισαν να παίζουν τα τραγούδια τους κατά το γνωστό μότο ένα καινούριο - ένα παλιό (προσωπικό μου highlight, το 'Electrolite'), και να επιβάλλονται αργά, μα σταθερά στο ετερόκλητο κοινό, σπάζοντας το φράγμα με την ξεχωριστή κι έμπειρη μουσική τους ενέργεια. Ε, κι όταν έχεις στο οπλοστάσιό σου τραγούδια όπως το 'The one I love' και το 'Losing my religion', το οποιοδήποτε κοινό είναι καταδικασμένο να παραδοθεί και να γίνει μια ομογενοποιημένη μάζα, από αυτές που γέννησαν τον όρο stadium rock και που συνιστούν μια πάντα αξιοσέβαστη συναυλιακή εμπειρία.
Ο Michael Stipe ήταν, πέραν από άψογος performer, κι ιδιαίτερα γενναιόδωρος με τους θεατές του, πετώντας πολυάριθμες σελίδες με τα τραγούδια του κι επιδιδόμενος σε crowd surfing δύο φορές, την ώρα που τραγουδούσε το 'The one I love' και το 'It's the end of the world as we know it', δημιουργώντας το απόλυτο πανδαιμόνιο. Μετά από μιάμιση ώρα εμφάνισης, μας αποχαιρέτησαν με το 'The man on the moon', προσθέτοντας μια τελευταία πινελιά συναισθηματικής φόρτισης σε μια άψογη, από κάθε άποψη βραδιά.
Πραγματικά εύχομαι τέτοιου είδους μουσικά γεγονότα (χωρίς κούφιες τυμπανοκρουσίες, μα με ουσία) να γίνονται πιο συχνά στη χώρα μας.
