A Resident dancing alone
Είχαμε την τιμή να υποδεχθούμε για δεύτερη φορά στην πόλη μας τους Residents και να δεχθούμε την πρόσκληση για μια περιήγηση στον μαγικό τους κόσμο ή, για την ακρίβεια, στην υπερ-ρεαλιστική άποψή τους που έχει την ικανότητα να μετατρέπει ως δια μαγείας τους θεατές σε στήλες άλατος. Είναι αλήθεια πως τίποτε δεν μπορεί να προετοιμάσει τον θεατή για μια εμφάνιση του θρυλικού σχήματος. Οι Residents συνήθως παρουσιάζουν ολοκληρωμένες παραστάσεις, σκηνοθετημένες και χορογραφημένες με την δική τους ιδιαίτερη αισθητική και στηριγμένες θεματικά στην πιο πρόσφατη δουλειά τους.
Αυτό συνέβη και αυτή τη φορά, μια παράσταση βασισμένη στο 'Demons Dance Alone', τον τελευταίο δίσκο τους που σημαδεύει επίσης το κλείσιμο της τρίτης δεκαετίας για το ιδιόρρυθμο group. Φαίνεται λοιπόν ότι τα προ διετίας άτυχα συμβάντα στην Νέα Υόρκη ευαισθητοποίησαν τους ανώνυμους αυτούς κυρίους να συνειδητοποιήσουν την θνητότητά τους αλλά και αυτή της αμερικανικής ευδαιμονίας, ωθώντας τους να εκθέσουν σκοτεινές καρικατούρες του αμερικανικού ψυχισμού κάνοντάς τες να φανούν σαρκαστικά κωμικές υπό το φως των γεγονότων.
Εμφανίστηκαν λοιπόν σε ένα μιλιταριστικό σκηνικό που θύμιζε αρχηγείο εκστρατευτικού σώματος, με στολές παραλλαγής και άλλα ανάλογα εξαρτήματα τα οποία φυσικά κάλυπταν τα πρόσωπά τους, κρατώντας φανούς θυέλλης σαν σύγχρονοι Διογένηδες, τέσσερις μουσικοί και τρείς για το θεατρικό μέρος, η περιβόητη μορφή του frontman-ηγέτη πλαισιωμένου από μια συμπρωταγωνίστρια και ένα χορευτή που υποδυόταν τον δαίμονα, επτά τον αριθμό με κοστούμια και μάσκες που μόνο οι φωτογραφίες μπορούν να περιγράψουν.
Παρουσίασαν τα τραγούδια με διαφορετική σειρά, παρότι στον δίσκο είναι τοποθετημένα σε θεματικές ενότητες, σκηνοθετώντας καθένα χωριστά με τον υπερκινητικό χορευτή-δαίμονα να είναι πανταχού παρών, άλλες φορές σαν απειλή για τους πρωταγωνιστές που εναλλάσσονταν, άλλες φορές να υπογραμμίζει την σκοτεινή πλευρά των δρώμενων και άλλες φορές απλά σαν γελωτοποιός, πάντα όμως κλέβοντας την παράσταση, καθόλου μικρό επίτευγμα με την έντονη, διαπεραστική και επιβλητική παρουσία του frontman που, παρά την αναμφισβήτητη πλέον ηλικία του, καθήλωσε κυριολεκτικά το κοινό χωρίς πολλή προσπάθεια. Αξιοσημείωτη επίσης και η συμπρωταγωνίστρια, μόνιμο πια μέλος τα τελευταία χρόνια, στεκόταν επάξια δίπλα στον frontman ενώ στήριξε μόνη της ολόκληρα τμήματα της παράστασης προσφέροντας πολύτιμες ανάσες στον παρτενέρ της.
Η άψογη μουσική εκτέλεση από τους μουσικούς, αρκετά διαφορετική και με περισσότερη δύναμη απ'ότι στον δίσκο ανέδειξε την κρυμένη ένταση των τραγουδιών, όλη η προσοχή όμως ήταν στραμμένη στους πρωταγωνιστές, ενώ τα τραγούδια εξυπηρετούσαν τους σκοπούς της παράστασης. Είναι χαρακτηριστικό ότι, παρά την σχεδόν δίωρη διάρκεια, υπήρξαν τραγούδια του δίσκου που παραλείφθηκαν, άλλα παίχτηκαν δύο και τρείς φορές σε διαφορετικές εκτελέσεις ενώ το θέμα του 'Mr. Won-derful' επανερχόταν σαν αναπόληση των "καλών εποχών". Περίεργη -όσο και ασυνήθιστη για τα δικά τους δεδομένα- ήταν επίσης και η επανεμφάνιση του παλαιότερου 'From The Plains To Mexico'.
Μια παράσταση όπου δεν μπορούν να ξεχωρίσουν highlights, διανθισμένη βέβαια από το δικό τους ιδιότυπο χιούμορ επεφύλασσε σαν επίλογο, αντί encore (που δεν το συνηθίζουν), το ομώνυμο 'Demons Dance Alone' όπου ο frontman έκανε εμβόλιμα σχόλια για το MTV, πως δεν έχουν προταθεί ποτέ για Grammy (!) και, σαν εξομολόγηση: "we are aging hippies, living in a country that wages war to protect our SUV's". Στην παρατεταμένη αποθέωση που ακολούθησε, ο frontman απέμεινε μόνος στην σκηνή για να δηλώσει a capella τους τελευταίους στίχους "terrified I tried to quit but I need the taste of shit, like a dancing demon needs a home" καταλήγοντας σχεδόν ψιθυριστά "but the demon makes me dance alone" και να αποχωρήσει στροβιλιζόμενος αργά σε ένα άηχο βαλσάκι με τον εαυτό του, αφήνοντας άφωνο το κοινό.
Εμφάνιση που θα μείνει στην μνήμη, μπορεί να είχε ορατά τα σημάδια του χρόνου, κυρίως στον frontman (περίπου εξήντα ετών πλέον), έδειξε όμως ότι οι Residents κάνουν πράξη ένα παλαιότερο στίχο τους: "if you like to pretend that you'll never get old, you've got what it takes to rock'n'roll".
Γιάννης Παπαϊωάννου
* * * *
Κάθε ζωντανή εμφάνιση των Residents αποτελεί ένα από τα σημανικότερα συναυλιακά γεγονότα, κάτι που αποδεικνύεται στο πέρασμα των χρόνων με τα διθυραμβικά λόγια όσων είχαν την τύχη να τους δουν πάνω στη σκηνή.
Οι φήμες και όλα αυτά που είχα ακούσει μιας και 'γω δεν τους είχα ξαναδεί μου είχαν δημιουργήσει μια προδιάθεση ότι θα έβλεπα κάτι το ιδιαίτερο και ξεχωριστό και αυτό δικαιώθηκε πλήρως λίγο αργότερα στην Αποθήκη του Μύλου.
Μια απίστευτη συναυλία - παράσταση που σε κρατούσε προσηλωμένο από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό της.
Οι Residents και το όλο show τους «απαιτούν» την προσήλωσή σου για να μπορέσεις - όσο αυτό βέβαια είναι δυνατό - να «εισχωρήσεις» στον απίστευτο κόσμο τους. Από την γεμάτη μηνύματα εμφάνισή τους με τις στρατιωτικές φόρμες παραλλαγής που παρέπεμπαν στο στρατό της μεγάλης αυτοκρατορίας (ΗΠΑ), τον εκπληκτικό κατακόκινο δαίμονα και την υπέροχη μουσική τους που συνόδευε τα γεμάτα ουσία αλλά και σαρκασμό τραγούδια τους.
Η πέρα από λόγια εμφάνιση των Residents προσωπικά για μένα είναι ότι καλύτερο έχω δει εδώ και πάρα πολλά χρόνια και πραγματικά δηλώνω εκστασιασμένος. Ίσως να αποτελεί έναν από τους καλύτερους συνδιασμούς οπτικής και πνευματικής «τροφής», όπως επίσης και έντονου προβληματισμού για το τί συμβαίνει στον γεμάτο «δαίμονες» σύγχρονο κόσμο μας.
Απολύτως δίκαια αποθεώθηκαν από το πολυπληθές κοινό γιατί σίγουρα για τους περισσότερους ήταν μια πραγματική εμπειρία. Οι Residents μοιράστηκαν τους «δαίμονές» τους μαζί μας και μας υπενθύμισαν πόσο δυνατοί είναι, πόσοι δυνατοί είναι οι ίδιοι και πόσο μεγάλο αγώνα θέλει για να τους ξεπεράσουμε, γιατί όπως είπαν στο καταπληκτικό φινάλε τους ... "but the demon makes me dance alone".
Άκης Καλλόπουλος
(Φωτογραφίες : Άκης Καλλόπουλος)