ReWorks 09 - State of Euphoria
Με θετικές εντυπώσεις έφυγα από το φετινό 5ο ηλεκτροχορευτικό πανηγύρι. Οι συναυλιολάτρες παραμιλούσαν για την εμφάνιση του Parov Stelar αλλά και των εξίσου καυτών Stereo MC's. Οι φίλοι του after dance decadence επίσης αποζημιώθηκαν πλήρως από τους Vaeth, Mehdi και Hell. Η βροχή δεν ματαίωσε ευτυχώς τα σχέδια αλλά μάλλον βοήθησε με αρκετή δροσιά τις δυο καυτές αυτές βραδιές. Δεν έλειψαν οι απουσίες [τρεις σημαντικές μάλιστα, Ferrer, Beardyman και ο πολύς Kalkbrenner], δεν έλειψαν προβληματάκια [κυρίως στις τουαλέτες] αλλά δεν έλειψε ούτε το κοινό που αγκάλιασε και τα πριν και τα μετά.
Η βροχή της Παρασκευής συμπίεσε αναγκαστικά το πρώιμο βραδινό πρόγραμμα με αποτέλεσμα ο Cayetano και η Soundsystem ορχήστρα του να ολοκληρώσουν πρόωρα. Από κει και πέρα τα σκήπτρα πέρασαν στον αυστριακό μπόσα σουίνγκ τσάρλεστον βασιλιά Parov Stelar και το αδιαχώρητο μπροστά στο Atrium ήταν άνευ προηγουμένου. Οι μαγικές του μουσικές αναμείξεις [τζάζι, πιανίσιμα, ρετρό σαμπλαρίσματα και ξεσηκωστικοί ρυθμοί] και οι σκηνικές εκρήξεις όλης της μπάντας μονοπώλησαν το ενδιαφέρον όλων καθόλη τη διάρκεια του χορταστικού σετ. Το κέφι συνεχίστηκε και με τον διάδοχο dj Mike Ringler, ενώ ο Parov υπέγραφε όλο το βράδυ αυτόγραφα και φωτογραφιζόταν με τους έλληνες φίλους στο βαν της Coco τουρνέ του. Τοιουτοτρόπως, η μάξιμαλ etage noir recordings έδωσε τριπλό δυναμικό παρόν.
Σε αντίθεση με την αμερικάνικη Objektivity της οποίας το μίνιμαλ deep house showcase στο "ημιυπαίθριο" Air Stage ναυάγησε αντικειμενικά. Οι floofillers παίζανε ουσιαστικά χωρίς κοινό. Ο Dennis Ferrer ακύρωσε για λόγους υγείας και για να αφοσιωθεί στις υποψηφιότητές του. Ο ένας Martinez Bro έδωσε ένα πολύ δυνατό σετ που ενθουσίασε τους φανς, ενώ τον άλλο αδελφό, όσες φορές κι αν τον τσέκαρα, δεν κατάφερα να επισημάνω τι ακριβώς έκανε. Για τον άνευρο ροδίτη Argy που δραστηριοποιείται κι αυτός στην ίδια εταιρία, άκουσα πανταχόθεν ειρωνικά σχόλια εκείνο το βράδυ [κάτι κακόβουλα λογοπαίγνια με τη λέξη Μπούρτζι τα αντιπαρέρχομαι]. Σίγουρα δεν ήταν σε φόρμα.
Στον άλλο, πολύ μικρότερο, υπαίθριο στίβο, το ReWorks Lab [Λαβ αλά ελληνικά], είχαμε πολλές εκπλήξεις. Καταρχήν η έδρα του μετακινήθηκε στον πλαϊνό τοίχο του Club για να αφήσει ελεύθερο το πέρασμα και για να κρατά "ζεστούς" όλους όσοι περιμένανε τη σειρά τους να μπουν στο ναό της διασκέδασης των μικρών ωρών. Αφήνοντας το παλιό κουφάρι του περσινού Lab να χάσκει παραπονεμένο στο βάθος, η κίνηση των διοργανωτών αποδείχθηκε σοφή. Πρώτα γιατί το εξωτικό περιβάλλον με τους φοίνικες πήγε κουτί με τις διαθέσεις των δισκοθετών και του κοινού και δεύτερον γιατί όλοι τους ανέπτυξαν με άνεση το σετ και τους πειραματισμούς των κρατώντας, έστω και από σπόντα, ένα πολύ μεγαλύτερο κοινό από αυτό που περίμεναν.
Τα εύσημα λοιπόν στις ντιτζέησες Aino [με το φιλανδικό αέρα] και Mari.cha [με το ετερόκλιτων μείξεων χανιώτικο ταμπεραμέντο] που δεν μας άφησαν να μελαγχολήσουμε, τον εκ διαμέτρου ντιτζιλογικό Lowjac και τον ομογενή Alex Tsiridis που αμφότεροι έδειξαν το δρόμο προς το Club των μεγάλων ονομάτων με τον ιδανικότερο ηχοτρόπο. Αλλά και τη δεύτερη βραδιά, οι επίσης συμπατριώτες μας Jose Alba [με επιρροές Detroit techno] και Gabriel Le Mar της ημεδαπής τευτονικής σχολής δεν πήγαν παραπίσω αλλά σαφώς εμπρός. Κι έτσι η περσινή Ακαδημία του γνωστού ισοτονικού ποτού με τον κόκκινο ταύρο, έγινε φέτος Homegroove, επιβεβαιώνοντας αυτό το "κάτι φωτεινό φαίνεται στον ορίζοντα" που γράφει ο Κωστής Κουσουλός στο κείμενό του για τη νέα "ελληνική dance σκηνή".
Αμέσως παραδίπλα, "στο ναό της διασκέδασης των μικρών ωρών" ReWorks Club, η Heidi δίνει ένα τυπικό σετ από αυτά που μας έχει συνηθίσει επενδύοντας και απεκδυόμενη την προσωπική της χορευτική διάθεση, ενώ τις ώρες του γκουρού Sven Vaeth το αδιαχώρητο γίνεται ασφυξία και οι προσπάθειες των σεκιουριτάδων απέλπιδες. Το έξωθεν πλήθος συνωστίζεται επί ώρες, περιμένοντας μάταια να βγουν κάποιοι μπαϊλντισμένοι για να εισέλθουν εκείνοι που διψάνε να "κοινωνήσουν". Όμως ο διάδρομος είναι τραγικά στενός και τίγκα όσο και η αχανής αίθουσα. Τίθεται αυτόματα το δίλημμα να χρησιμοποιήσω την ιδιότητα με την οποία βρίσκομαι εκεί ή να αφήσω αυτούς που έχουν πληρώσει και ήρθαν διψασμένοι ειδικά γι' αυτόν.
Η βροχή του Σαββάτου ήρθε πιο νωρίς και τα πράματα ήταν σαφώς καλύτερα. Αυτό δε σημαίνει ότι το πρόγραμμα δεν είχε αλλαγές ή καθυστερήσεις. Είχε. Στην ήδη γνωστή απώλεια του αρρώστου [ακύρωσε όλες τις εμφανίσεις του] Beardyman ήρθε απρόσμενα να προστεθεί κι αυτή του πλέον αναμενόμενου βερολινέζου Paul Kalkbrenner που βρήκε κακοκαιρία και δεν μπόρεσε να πετάξει ως εμάς. Όσοι πρόλαβαν, αρκέστηκαν στην κινηματογραφική του παρουσία, μέσα από το άλτερ έγκο του Ickarus και τις εικόνες της ταινίας "Berlin Calling", όπου πρωταγωνιστεί στο δικό του "8½".
Υποδύεται έναν μουσικό συνθέτη-παραγωγό που βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή και [περι]βάλλεται από γυναίκες πιο αποφασιστικές απ' αυτόν [η φίλη του, η φίλη της, η ιδιοκτήτρια της δισκογραφικής του, η θεράπουσα γιατρός του, η αθώα νέμεση περιπέτεια]. Η μόνη του ελπίδα είναι η δύναμη της μουσικής του και η πίστη του σε αυτήν, η οποία πίστη ακτινοβολεί εντέλει προς τους άλλους. Δεν είναι μόνο η σινεματική διάσταση της ταινίας, είναι κυρίως αυτή η ανησυχία και οι φοβίες που φέρει μέσα του ο ίδιος ο καλλιτέχνης που βρίσκεται ανυπεράσπιστος μπροστά στο κοινό και στον ίδιο του [πρωτίστως] τον εαυτό.
Κοινές ανησυχίες μοιράζεται και η αμερικάνικη εκδοχή, το ντοκιμαντέρ "Speaking in Code" που σκάρωσε η Amy Grill ακολουθώντας τα βήματα του συντρόφου David Day, ο οποίος και περιδιαβαίνει ως promoter όλα τα γνωστά φεστιβάλ του είδους σε Ευρώπη και Αμερική, με κατακλείδα τη Βαρκελώνη και το Sonar. Η ίδια στέκει συχνά έκπληκτη και απορημένη αναφορικά με τη ζωή που κάνουν όλοι αυτοί οι ελεκτροτέκτονες μουσικοί και το πόσο επιδραστική είναι η μουσική τους στον τρόπο ζωής τους. Επί παραδείγματι, η 4η μεταμεσονύχτια ώρα δε θεωρείται "γερμανικό νούμερο" αλλά η ιδανική στιγμή για μια θριαμβική συνάντηση με το κοινό.
Ενώ παρακολουθώ την έκθεση "The Wanderer" των φωτογράφων του περιοδικού ΟΖΟΝ, έξω μαίνεται ήδη η μουσική θύελλα των Stereo MC's. Πριν τους είχε υποδεχθεί το γηγενές τρίο Mary's Flower Superhead [κατά κόσμον Μαριάνθη Κεφάλα] χωρίς να ισχυρίζομαι ότι κολλάνε κάπου μεταξύ τους αυτοί οι δυο σχηματισμοί. Οι MC's είναι εκρηκτικοί "σα να μην πέρασε μια μέρα" και από το μπαλκόνι της Gallery φαίνονται ακόμη πιο πληθωρικοί και μαγικοί. Αρκετά αργότερα, ο διάδοχος Daedalus της Ninja Tune αποδεικνύεται κλάσεις κατώτερος του Ickarus, δεν καταφέρνει να συγκρατήσει το ίδιο κοινό και με απογοητεύει με τη φτώχεια του.
Στο Air Stage ο And.id γεμίζει την πίστα και ακροβατεί πάνω απ' τα ντεκς ενθουσιάζοντας με τις ανιματέρ μικροφωνικές παρεμβάσεις και την τρομπέτα του. Ο ισραηλινός Shlomi Aber, μετά από ένα σύντομο ζέσταμα, δείχνει τα δόντια του στο πανέτοιμο χορευτικά κοινό με τις μπάσες τεκτονιές του των 4/4 και ο τεύτων Oliver Huntemann εκτελεί "γερμανικό νούμερο" σε αίθουσα κατάμεστη και γεμάτη ενέργεια. Η σκοτεινιά των συνθέσεων, η αντεργκράουντ H-3 αισθησιακή ατμόσφαιρα και η σπέης προεκτάσεις της απογειώνουν τους ήδη ορκισμένους θαυμαστές αλλά και ξαφνιάζουν τους περίεργους.
Αντίπαλο δέος στο Club ο DJ Hell που στροβιλίζει τη στακαρισμένη αίθουσα στη δική του ηλεκτροτεκτονική κόλαση. Με περισσότερες ανάσες για το κοινό και πιο χαλαρούς εκστατικούς ρυθμούς. Προκάτοχος του ο εξίσου δυναμικός αλλά πιο υψηλόστροφος και μινιμαλιστικός DJ Mehdi με τις βορειοαφρικάνικες breakbeat αναφορές, την κλασική παιδεία και τη γαλλική φινέτσα. Πριχού κι απ' αυτόν μια ακόμη φωτεινή ελπίδα, το αντίπαλο δέος της Mari.cha στο φετινό Synch Festival, ο dance-ελέκτρο-ροκ αναλογικός ΝΤΕΙΒΙΝΤ [ή NteϊBiNt όπως το γράφει ο ίδιος με μια καρδιά πάνω απ' το τονιζόμενο i], που έκλεψε καρδιές στην πρώτη του αυτή εμφάνιση στην πόλη μας.
Έξω στο Lab ο Filastine ρίχνει ενδιαμέσως τη δική του πολυεθνική, πολυφυλετική, ακτιβιστική, βαλκανική, μουσικοκινητική "βρόμικη βόμβα" κι αφήνει τον κόσμο να πηγαινοέρχεται μη θέλοντας να απομακρυνθεί. Ενώ στο αίθριο Air Stage ο Dj Booker σκρατσάρει την αποχώρησή μου.
Σημειώνω πως όλοι οι χώροι είναι φιλικοί, χωρίς περιττά ντεσιμπέλ, τα βίζουαλς από ευφάνταστα και δημιουργικά ως αξιοπρεπή [από τους δυο τσέχους], ενώ το καπνιστικό κοινό και οι βλαβερές του συνήθειες έχουν δραστικά περιοριστεί, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες γνωστής καπνοβιομηχανίας να πλασάρει παντοιοτρόπως την παρουσία της. Τα περίπτερα των εκθετών ενδιαφέροντα και τα πεζοδρόμια πρόσφορα για ανάπαυλα και ξεκούραση. Μαζί με μπροστινές τις πρασιές.
Κυρίως όμως φεύγω γεμάτος από εικόνες νεαρόκοσμου να χορεύει και να στήνει πηγαδάκια στα ενδιάμεσα με σουβλάκια, κουβέντες και ποτάκια. Αλλά κι απ' αυτό το μικρό ενεργειακό Lab. Τις εκπλήξεις τις κάνουν τα αουτσάιντερς" που λέει κι ο Κωστής.