Reworks 2023: Στέρεο Νόβα

Ύστερα από είκοσι έξι ολόκληρα χρόνια και μετά από μία πολυπόθητη επανένωση, είδαμε ξανά τους Στέρεο Νόβα στη Θεσσαλονίκη στα πλαίσια του διεθνώς καταξιωμένου Reworks Festival.

 Ήμουν είκοσι χρονών όταν κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο το 1992, σε μία εποχή που μαθαίναμε δειλά άγνωστους μουσικούς όρους, όπως house, techno, breakbeat, trance, ambient, ενώ οι επισκέψεις σε ανάλογα κλαμπ μονοπωλούσαν τις νυκτερινές εξόδους με ασταμάτητο χορό μέχρι το ξημέρωμα. Η ηλεκτρονική μουσική τους ήταν πρωτοποριακή, παιγμένη με φθηνά μουσικά όργανα και δομημένη με πρωτόγονα τεχνολογικά μέσα, ενώ χρόνο με το χρόνο μεταλλασσόταν ανάλογα με τα μουσικά ρεύματα και την εξέλιξη της τεχνολογίας. Αυτό που με κέρδισε περισσότερο όμως ήταν οι στίχοι. Η ευστοχία τους και η αμεσότητα της ελληνικής γλώσσας, δεν απαιτούσαν ιδιαίτερες ικανότητες για ν’ αγγίξουν το μυαλό ενός νέου που τελείωσε πρόσφατα το σχολείο και προσπαθούσε να περάσει σε κάποια σχολή, ενώ ταυτόχρονα έκανε τα πρώτα του μεροκάματα, αναζητούσε νέες φιλίες και ερωτικές σχέσεις ή αγχωνόταν για τη στρατιωτική θητεία και την αβεβαιότητα του μέλλοντος. Θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφέρω το τρίτο μέλος του συγκροτήματος από το 1993 έως το 1996, τον Αντώνη Π., στους δίσκους «Ντισκολάτα», «Ασύρματος Κόσμος» και «Τέλσον».

Η μέρα ήταν καλοκαιρινή για την εποχή, αλλά μία αναπάντεχη βροχόπτωση κατά τη διαδρομή από το σπίτι στο Παλατάκι, μας υπενθύμισε ότι βρισκόμαστε στο φθινόπωρο. Λίγο μετά την άφιξή μας, η βροχή ευτυχώς σταμάτησε και περάσαμε την πύλη για πρώτη φορά στη ζωή μας. Παρατήρησα ότι το πανέμορφο νεοκλασικό κτήριο και οι εξωτερικοί χώροι έχουν ανάγκη από συντήρηση και φροντίδα, ενώ πληροφορήθηκα ότι η παροχή ηλεκτρικού ρεύματος γινόταν από γεννήτριες. Η αποκατάσταση και η μετατροπή του σε χώρο πολιτιστικών εκδηλώσεων, πιστεύω ότι θ’ αποτελέσει στολίδι για την αγαπημένη μου Καλαμαριά. Το ευχάριστο ήταν ότι η διοργάνωση μας εξασφάλισε πρόσβαση δίπλα στη σκηνή, αλλά και τη δυνατότητα να μετακινούμαστε εύκολα μπροστά.

Το δύσκολο έργο της προθέρμανσης του κοινού είχαν αναλάβει οι Sunda Arc, οι αδελφοί Nick και Jordan Smart από το Norwich της Αγγλίας, οι οποίοι έπαιξαν ένα μείγμα χαλαρής electronica με jazz πινελιές από πιάνο, σαξόφωνο και κλαρινέτο. Λίγο μετά τις 21:15, ο Κωνσταντίνος και ο Μιχάλης βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής, έτοιμοι ν’ ανέβουν στη σκηνή, φορώντας φόρμες και κράνη εργοταξίου, ενώ ο session ντράμερ Πέτρος Τσαμπαρλής είχε λάβει ήδη τη θέση του πίσω από το drum kit. Η έναρξη ήταν ιδανική, αφού με τις πρώτες νότες του «Νέα Ζωή 705», οι δύο φίλοι μου με παρέσυραν μπροστά και στο άκουσμα της μελωδίας του πιάνου έπεσαν τα πρώτα δάκρυα. Ακόμα δεν πρόλαβα να συνέλθω και στο αγαπημένο μου «3000 Μέρες», θυμήθηκα το βίντεο με το dress code των αρχών του ’90, όπου εμφανιζόταν μεταξύ άλλων και η αγαπημένη μου Φλώρα Ιωαννίδη των Make Believe. Στο «Άτλας», με τον αργόσυρτο ρυθμό και την υπνωτιστική ατμόσφαιρα μεταφέρθηκα νοερά τριάντα χρόνια πίσω, νοσταλγώντας αγαπημένα πρόσωπα. Στα «Δέντρα», από το δίσκο της επανένωσης «Ουρανός», οι ηχητικοί παραλληλισμοί με Future Sound Of London, Autechre και Boards Of Canada, με ώθησαν να υψώσω το ποτήρι μου στην υγειά των συνοδοιπόρων που απουσίαζαν και επιθυμούσα να τους έχω δίπλα μου εκείνη τη στιγμή. Στο «Παιχνίδι Της Εξουσίας», ο ρυθμός και οι στίχοι παρέσυραν το κοινό σε εκδηλώσεις λατρείας και πιστεύω όχι αδικαιολόγητα. Μετά τα πέντε πρώτα τραγούδια, επέστρεψα στο πλάι της σκηνής, όπου ήταν η γυναίκα και ο γιος μου, γιατί η συγκίνησή μου και τα εκρηκτικά μπάσα θα μ’ έστελναν σίγουρα στο νοσοκομείο. Η συνέχεια περιλάμβανε κάποια κομμάτια από το ακυκλοφόρητο μέχρι στιγμής EP «Ίριδα», τους τίτλους των οποίων δε γνωρίζω μέχρι στιγμής. Στο «Ταξίδι Της Φάλαινας» προβληματιστήκαμε ξανά για το μέλλον του πλανήτη, ενώ στο «Μάθημα» παρασυρθήκαμε στα δαιδαλώδη ρυθμικά μονοπάτια του. Η έκπληξη της βραδιάς ήταν η εμφάνιση της Iota Phi, η οποία ερμήνευσε το συγκλονιστικό «Ταξίδι Στη Γη» με τον drum & bass ρυθμό, ενώ συνέχισε με τη μελωδική «Ίριδα» από το ομώνυμο EP και παρέμεινε στη σκηνή για ένα ακόμα κομμάτι, όπου επιδόθηκε σ’ έναν ξέφρενο χορό. Με τα τέσσερα τελευταία τραγούδια, «Το Παζλ Στον Αέρα» (διαχρονικός ύμνος), «Μικρό Αγόρι» (με εκατοντάδες στόματα να κραυγάζουν την ιαχή «Μάνα!»), «Τιβι Ο» (φοβερό και κλιμακωτό trance), «Προάστια» (με τον ανατριχιαστικό στίχο «Σάββατο Βράδυ, Κυριακή Πρωί»), χορέψαμε μέχρι τελικής πτώσης και μετά την ολοκλήρωση του τελευταίου αποχώρησαν από την σκηνή. Η επάνοδος έγινε μερικά λεπτά αργότερα, με τους τεράστιους τσιμεντόλιθους να καλύπτουν τα κεφάλια τους, για να εκτελέσουν τα «Ηλίθια Αστεία» μεταλαμπαδεύοντάς μας το μήνυμα της θετικής σκέψης και της αντίδρασης απέναντι στις δυσκολίες της ζωής. Στο τέλος του τραγουδιού επιδόθηκαν σ’ ένα θερμό εναγκαλισμό, ευχαρίστησαν το κοινό μαζί με τους υπόλοιπους συντελεστές, για ν’ αποχωρήσουν οριστικά αυτή τη φορά γύρω στις 23:00.

Ζητώ συγνώμη αν κάπου στην πορεία έχασα τη σειρά του «Εξώστη» και κάποιων κομματιών από τον «Ουρανό». Τα αφαιρετικά visuals του γνωστού μουσικού παραγωγού Νίκου Πατρελάκη στις οθόνες λειτούργησαν καθοριστικά στη δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας, ενώ σίγουρα θα υπάρχουν παράπονα για την ποιότητα του ήχου, την απόδοση των τραγουδιών και τη φειδωλή επικοινωνία του συγκροτήματος προς τον κόσμο. Θεωρώ ότι ο καθένας έβγαλε τα συμπεράσματά του, ανάλογα με τις εμπειρίες και τα βιώματά του. Η προσέλευση του κόσμου ήταν πέρα από το αναμενόμενο, στο μεγαλύτερο ποσοστό νέων παιδιών που δεν είχαν καν γεννηθεί όταν μεσουρανούσαν οι Στέρεο Νόβα. Μετά το πέρας της συναυλίας ένοιωσα άσχημα, όταν είδα τα περισσότερα να επιστρέφουν στους προορισμούς τους με τα πόδια, εξαιτίας της απεργίας του Ο.Α.Σ.Θ. Οι παλιοί είχαν μία φανερή λαχτάρα για χορό και ξέσπασμα, ενώ η συγκίνηση στα μάτια τους δεν μπορούσε να κρύψει τη νοσταλγία για μία εποχή που έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη. Η χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη όταν αντίκρισα πολλούς ανθρώπους με κινητικά προβλήματα και αναπηρίες, οι οποίοι θέλησαν να εκφράσουν την επιθυμία τους για διασκέδαση και το δικαίωμα στην κοινωνική συναναστροφή.

Καλή επιτυχία στο φεστιβάλ και να συνεχίσει να μας κάνει περήφανους σε όλο τον κόσμο.

(Φωτογραφίες: Βάσω Στοϊκοπούλου & Δημήτρης Μουταφίδης)