He's a Hoochie Coochie Plant
Ο χώρος γεμάτος, κερκίδες και πλατεία. Στις κερκίδες επικρατεί μια χαλαρότητα κι αρκετά νεαρά άτομα περιμένουν καθιστά. Στην πλατεία υπάρχει αναβρασμός. Οι παλιοί φαν ανυπομονούν. Στις εννιά και μισή νταν αρχίζει το σόου. Τα ανατολίτικα φαναράκια φέγγουν επί σκηνής. Κατευθύνομαι μπροστά γιατί δεν έχω καλή ακουστική στο πίσω μέρος της πλατείας. Ο ήχος βελτιώνεται. Η συναυλία ρολάρει κανονικά. Η ζέστη απ' τα αναμμένα κορμιά είναι αισθητή παρόλο που δεν υπάρχει στριμωξίδι παρά μόνο στις τρεις πρώτες σειρές. Κάποια γνώριμα βλέμματα συναντιούνται και κάποια κορμιά συντονίζονται.
Αναμοχλεύω τη μνήμη μου. Ο Plant στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Δυναμίτης που βάζει κάτω όλα τα υπόλοιπα, πολύ νεαρότερα, μέλη του γκρουπ του. Το κοινό ηλεκτρίζεται και τραντάζει το χώρο. Απόψε τα πράματα είναι πιο ήρεμα. Υπάρχει ένταση, υπάρχει νεύρο, αλλά πιο κουλ. Ελάχιστες οι εξάρσεις απλά να υπαινίσσονται τις δόξες του παρελθόντος. Η μπάντα είναι πιο R&B. Ο μπασίστας Billy Fuller έχει γενέθλια. Οι Clive Deamer [τύμπανα και μπεντίρ] και John Baggott [πλήκτρα και σύνθια] τουράρουν και με τους Portishead. Ο άλλος κιθαρίστας, Justin Adams, πιο εγκεφαλικός, πιο πολυμήχανος και συνεργάτης κάποτε του Jah Wobble. Η τρίτη κιθάρα, ηλεκτρική και ζόρικια, ανήκει στον britpop θρύλο Skin Tyson.
Καλή μπάντα. Καταφέρνει να κερδίσει το κοινό με τις πενιές της. Χωρίς όμως κάτι το ιδιαίτερο στο στιλ ή στο παίξιμο, χωρίς κορυφώσεις και σχεδόν χωρίς σόλα. Ο τίτλος τους τα λέει όλα κι από κοντά καταλαβαίνεις πόσο ακριβής είναι ως χαρακτηρισμός το Strange Sensation. Είναι το τέλειο μπακάπ ενός μεγάλου τραγουδιστή. Ακόμη κι όταν κάποιος συνοδεύει τον Plant [στον νταϊρέ ας πούμε] παραμένει στην ουσία στη σκιά του. Ακόμη κι όταν παροτρύνουν το κοινό να βαρέσει ρυθμικά παλαμάκια δεν ξεπερνούν κανένα όριο, ούτε και αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες.
Το ρεπερτόριο πρέπει νάναι όλο το Mighty Rearranger, κάποια κάβερς, όπως προδίδει κι ο υπότιτλός μου, και δυο τρία Zeppelin μεταλλαγμένα και παραγεμισμένα με λικνιστικά φωνητικά και μοτίβα. Ξεχωρίζω το Ramble On, το Gallow's Pole και το Whole Lotta [stuffed] Love που κλείνει ένδοξα το ανκόρ, μετά από μία ώρα και τρία τέταρτα. Ο κόσμος δεν επιμένει και δεν μπιζάρει άλλο. Ίσα ίσα που βιάζεται να διαλυθεί ησύχως, προφανώς γιατί κάπου αλλού θα συνεχίσει τη βραδιά του. Δε θέλω να σκέφτομαι πού. Τα 40 ευρώ της εισόδου και τα 15 για ένα μπλουζάκι δεν είναι αρκετά. Κάτι τους φαγουρίζει ακόμα στην τσέπη. Η νύχτα είναι ακόμη πολύ νέα.
