Ροκ Φεστιβάλ του Δήμου Μυγδονίας, 2η μέρα
Ο λόφος του Δρυμού ήταν γεμάτος φώτα, έτοιμος να υποδεχθεί κοινό και μουσικούς. Το παρακείμενο καλλιμάρμαρο θέατρο, φωταγωγημένο και περίλαμπρο, εγκαινίασε φέτος τις δραστηριότητές του με κλασικό ρεπερτόριο, αλλά κυρίως φρόντισε να διαθέσει τις υπερσύγχρονες τουαλέτες του για τις εκδηλώσεις του τρέξαντος Φεστιβάλ Δρυμού. Η μουσική σκηνή "Τσούκες" ήταν καλοστημένη, ο ήχος καλύτερος και στιβαρότερος, η οργάνωση γενικώς αρτιότερη και προετοιμασμένη για μεγαλύτερα ακροατήρια.
Πρώτος εμφανίστηκε ο ξανθιώτης Άγγελος Μουρβάτης και η Ψυχή, ένα καλοδεμένο πια σύνολο, με δύο συν μία κιθάρες, μπάσο και ντραμς. Κλασικές ροκιές τα τραγούδια τους, αφιερωμένα στον αδικοχαμένο Νίκο Πολύζο, στον αεικίνητο Ζαφείρη και σε όλους τους δρυμιώτες εν γένει. Έπαιξαν με αρκετό νεύρο και κατάφεραν να ζεστάνουν τους λιγοστούς θεατές. Δεν μπορώ να πω ότι είναι του γούστου μου, αλλά θεωρώ καλύτερη στιγμή τους το ορχηστρικό της Ανατολής, στο οποίο ο ράστα κιθαρίστας εγκατέλειψε προσωρινά τα ηλεκτρικά του τάστα και μας έπαιξε αφρικάνικα τύμπανα.
Κατόπιν μικρού τινός διαλείμματος, την σκυτάλη παρέλαβαν τα Ρόδα της Ερήμου, οι εκ Πτολεμαϊδος ορμώμενοι. Και πάλι ελληνικός στίχος, πιο δυναμικοί από τους προλαλήσαντες, πιο ηλεκτρικοί, πιο στακάτοι, συνεπήραν αμέσως το κοινό, που άρχισε να πυκνώνει και να συσπειρώνεται παρά τω πλευρώ τους. Προσπάθησαν να εξοστρακίσουν την βροχή προτείνοντας να κάνουμε όλοι μια στροφή γύρω απ' τον εαυτό μας. Σύσσωμο το κοινό εκτέλεσε την περιστροφή και η βροχή φάνηκε προς στιγμήν ν' απομακρύνεται. Πρόλαβαν να παίξουν κι ένα πολύ όμορφο νέο τραγουδάκι, το "Μπου", ξορκίζοντας εκ νέου τον καιρό. Όμως, φευ, ο άνεμος είχε κοπάσει, η ατμόσφαιρα γλύκανε κι η βροχή άρχισε πια να μυρίζει.
Εν μέσω γνωστού άσματος αυτών, ανοίχθησαν οι ουρανοί, λες κι ο Θεός θέλησε να ξαναφτιάξει τον κόσμο με έναν νέο κατακλυσμό. Μάταια έψαχνα να βρω τον νέο Νώε και το καράβι του, προκειμένου να μπω κι εγώ μέσα. Ουαί τοις μουσικόφιλοις. Τρεχάτε ποδαράκια μας. Η πιλάλα προς τα παρκαρισμένα οχήματα ήταν άτακτη και μαζική, σαν οπισθοχώρηση λεφουσίου υπό τα καταιγιστικά πυρά του οργισμένου αιθέρος, που έβαλε οβίδες μεγέθους πιατακίου καφέ, με ταχύτητα μυδραλιοβόλου.
Κρίμα που δεν ημπορέσαμε να δούμε τα Διάφανα Κρίνα στην πρώτη και μοναδική τους φετινή καλοκαιρινή εμφάνιση. Δεν ήτο γραφτό, αλλά σίγουρα μας το χρωστάνε. Περιμένουμε να επανέλθουν δριμύτεροι και να δώσουν ρέστα, ως οφείλουν.