Roskilde 2004 - #2
Ανεξάρτητα από τις τυχόν απόψεις για τους Slipknot, αποτελούν οπωσδήποτε μια ιδιαιτερότητα στο metal και ο κόσμος γέμισε ασφυκτικά τον χώρο της Orange παρακινημένος εξίσου από ενδιαφέρον όσο και περιέργεια. Διχασμένες οι προτιμήσεις και τα συναισθήματα για την αντικατάσταση του Bowie την τελευταία στιγμή, γεγονός που αναγνώρισε και ο Corey Taylor: "δεν έχετε έρθει εδώ για εμάς, εμείς όμως ήρθαμε για εσάς". Εννέα άτομα επί σκηνής με τις αποτρόπαιες μάσκες τους και, είναι μάλλον μάταιο να περιγράψουμε τον βαρύ, σκοτεινό και χαοτικό ορυμαγδό που επακολούθησε, παρασέρνοντας πολλούς και αφήνοντας αδιάφορους τους υπόλοιπους. Είναι αδύνατο να προσπεράσουμε όμως την φρενίτιδα, την ενέργεια και την γενικότερη επί σκηνής παράνοια που επιτεινόταν από τις αμφιέσεις των μελών και στο μεγαλύτερο μέρος μεταφέρθηκε αυτούσια στο κοινό, σε μορφή μαστιγώματος. Η εικόνα άλλωστε 50,000 περίπου ανθρώπων να γονατίζουν στο παράγγελμα του Taylor είναι από μόνη της επιβλητική και, δίκαια την επόμενη ημέρα οι τοπικές εφημερίδες κυκλοφόρησαν με πρωτοσέλιδους τίτλους "οι Slipknot ισοπέδωσαν το Roskilde".
Η Arena αποδείχτηκε μικρή για τους N.E.R.D., γεγονός που εμπόδισε κι εμάς να πλησιάσουμε σε απόσταση οπτικής επαφής, με αποτέλεσμα να δεχτούμε τον απόηχο μόνο της εμφάνισής τους αλλά και την μεγάλη απήχησή τους στο κοινό, αποκομίζοντας την -μακρινή- εντύπωση ενός πολύ καλού live που ατυχώς δεν μπορέσαμε να παρακολουθήσουμε όπως θα επιθυμούσαμε.
Η δεύτερη μέρα ανήκε φυσικά στους Pixies, που μετατοπίστηκαν στην θέση του headliner μετά την ακύρωση του Bowie. Μεγάλη η προσμονή, πολλές οι προσδοκίες, αλλά και μερικά ερωτηματικά που περίμεναν υπομονετικά την απάντησή τους. Την μοναδική λοιπόν βραδιά χωρίς βροχή ο χώρος της Arena μετατράπηκε σε συγκινητική γιορτή reunion, όχι μόνο του θρυλικού group αλλά και των ιδίων με τους οπαδούς τους και οι αμφιβολίες παραμερίστηκαν από το συναισθηματικό φορτίο (που μετέφερε γλαφυρά ο Ηλίας Πυκνάδας από την εμφάνισή τους στην Ελλάδα). Λιτή και απλή εμφάνιση (κρίνοντας από το κλίμα που επικρατούσε, οποιοδήποτε show θα ήταν περιττό), ο Frank Black πρωταγωνιστής με τους υπόλοιπους σε λίγο-πολύ συνοδευτικό ρόλο όπου μόνο η -υπολογίσιμων διαστάσεων πλέον- Kim Deal έκανε κάπως αισθητή την παρουσία της και, με αφετηρία το 'Bone Machine' ένα set-list αληθινός γαλαξίας, όπου δεν είχε καμία σημασία τελικά ποια τραγούδια χώρεσαν και ποια όχι καθώς αυτά που ακούστηκαν ήταν αρκετά ώστε μετά μία ώρα κι ένα τέταρτο να χρειαζόμαστε όλοι τις ανάσες μας. Χώρεσε όμως και το καινούργιο τους τραγούδι που στάθηκε επάξια δίπλα σ' όλα τα άλλα, καθώς ζωντανά ακούστηκε πολύ καλύτερα. Ένα live που θα θυμόμαστε και όπου οι λεπτομέρειες είναι απολύτως ασήμαντες.
Mεσάνυχτα ήταν η κατάλληλη ώρα για την εμφάνιση των Wire στην Odeon, με το μονοχρωματικό (γκρίζο), μινιμαλιστικό punk τους διανθισμένο με μικρές avant-garde νύξεις. Στηρίχτηκαν κυρίως στο νέο τους υλικό (το δικό τους reunion ακολούθησε διαφορετικό δρόμο από τους Pixies) με πολλή ενέργεια από τον Colin Newman και ήχο συμπαγή, προωθημένο από τα επαναλαμβανόμενα riffs του Gilbert που παρέσυρε όσους μπόρεσαν να διαπεράσουν τον τοίχο παραμορφωμένου κιθαριστικού θορύβου που δημιουργούσαν. Eμφάνιση τελικά αρκετά χαμηλότονη παρότι εξαιρετικά θορυβώδης και μια επανασύνδεση που έχει αγνοηθεί εγκληματικά.
Μεταμεσονύκτιοι και οι Hives στην Arena με τα κάτασπρα κοστούμια τους, χώρεσαν την εμφάνισή τους στο μικρό διάστημα που διαρκεί η νύχτα στα βόρεια εκείνα μέρη. "The Hives bring you the night" υπερηφανευόταν ο Pelle ο οποίος, μ' αυτές και διάφορες άλλες σαχλές κοινοτοπίες επέμενε να αδικεί το group που κατάφεραν παρόλα αυτά να παραμείνουν αταλάντευτοι στο σφιχτοδεμένο, γρήγορο και ενεργητικό punk τους, ενώ δεν βοήθησαν ούτε και οι πολλές κλεμένες κινήσεις του Jagger. Έπαιξαν όλα τα γνωστά τους τραγούδια αλλά και μερικά από τον επερχόμενο δίσκο τους που ακούστκαν εξίσου καλά, ενώ αφιέρωσαν το 'Main Offender' στον Marlon Brando που είχε πεθάνει εκείνη την ημέρα.
Νωρίς το μεσημέρι της τρίτης ημέρας οι συμπαθέστατοι I Am Kloot κέρδισαν τις εντυπώσεις και το κοινό στην Odeon με την αμεσότητα, την ειλικρίνειά τους και τα χαμηλών τόνων αλλά καθόλου χαλαρά sadcore τραγούδια τους.
Ένα γεμάτο και ενημερωμένο Pavilion υποδέχτηκε τους Γερμανούς Lali Puna που παρουσίασαν σχεδόν αποκλειστικά την τελευταία τους δουλειά, παίζοντας αρκετά πιο δυναμικά απ' ότι στον δίσκο. Δυνατό kraut από το rhythm section μ' ένα drummer σαν γερμανική ατμομηχανή όπου τα keyboards προσέθεταν ηχοχρώματα και αισθησιακές ατμοσφαιρικές παρεμβολές, ενώ κεντρική μορφή ήταν η Κορεατικής καταγωγής Valerie Trebeljahr παρότι παρέμεινε ανέκφραστη, με τα σχεδόν ψιθυριστά φωνητικά της. Ενδιαφέρουσες αντιθέσεις σ' ένα πολύ δεμένο σύνολο που άφησε πολύ καλές εντυπώσεις ώστε το κοινό να ζητήσει και encore, αρκετά σπάνιο για το Pavilion με το σφιχτό πρόγραμμα.
Και μόνο η περιέργεια από τους διθυράμβους του τύπου έφτανε να γεμίσει το Pavilion για τα δύο αδέλφια των Fiery Furnaces, την Eleanor και τον Matt Friedberger που εδώ εμφανίστηκαν σαν πλήρες τετραμελές σχήμα. Έπαιξαν ολόκληρο τον -μοναδικό- δίσκο τους και τελείωσαν στα 45 λεπτά εξαντλώντας το ρεπερτόριό τους, παίζοντας τα περισσότερα τραγούδια πλάτη με πλάτη, χωρίς ανάσα. Δικαιολογημένοι λοιπόν όσοι νόμισαν ότι δεν ήταν παρά ένα μεγάλο τραγούδι καθώς τα περισσότερα έμοιαζαν μεταξύ τους. Άφησαν ανάμικτες εντυπώσεις με τον συνδυασμό folk, blues, rock και παιδικής αθωότητας στην οποία συνέτεινε και η εμφάνιση κυρίως της Eleanor και που βελτιωνόταν αισθητά με το πιο δυνατό και ενδιαφέρον blues-garage που έπαιξαν τις λίγες φορές που πήρε και ο Matt την κιθάρα του.
We are the fucking Stooges! φώναξε ο Iggy και ο χρόνος φάνηκε να γεφυρώνεται όταν ο μανιακός παπούς κατέλαβε εξ εφόδου την σκηνή της Orange, καθώς από κάτω ξεχασμένοι "πρόσκοποι" κάποιας ηλικίας παρακολουθούσαν με τεράστια χαμόγελα ικανοποίησης, ομογενές σύνολο με νεαρούς punks που παρίσταναν τα ελατήρια. Ούτε η καταρρακτώδης -επιεικώς- βροχή μπόρεσε να απομακρύνει κανέναν απ' το tour de force στο 'Funhouse' κυρίως αλλά και στα υπόλοιπα θρυλικά, που αποτέλεσαν και τον κύριο όγκο του set. Τρείς μέρες πριν την εμφάνισή του στην Αθήνα η οποία πιστεύουμε ότι θα ήταν απολύτως παρόμοια, ο Iggy έδειξε σε εξαιρετική φόρμα. Από την επίδειξη των εντυπωσιακών κοιλιακών του μέχρι όλα τα αναμενόμενα που όμως με κάποιο περίεργο τρόπο ακόμη δεν έχουν γίνει κλισέ, επέμεινε να εγκαταλείψει την προστασία της Orange και να γίνει μούσκεμα κι αυτός μαζί με τον κόσμο, όσο του επέτρεπε το μήκος του καλωδίου, καμιά φορά και χωρίς αυτό, προκαλώντας πονοκέφαλο στους ανθρώπους του security. Δεύτερο σημαντικό reunion στο Roskilde λοιπόν, εδώ όμως υπήρχε επιπλέον κι ένα group που (παρά τα επιπλέον κιλά καθενός τα οποία ο Iggy ανέφερε διεξοδικά) δεν εννοούσαν να επισκιαστούν παίζοντας πολύ δυνατά, με μεγάλη διάθεση και πρωταγωνιστή τον Mike Watt, δίνοντας μαθήματα σε πολλούς νεώτερους. Αξιοσημείωτη και η μεγάλη προσέλευση καλεσμένων σε ειδική -προστατευμένη- εξέδρα, στους οποίους ο Iggy δεν παρέλειπε να δείχνει το μεσαίο δάχτυλο. Μάλλον η σημαντικότερη εμφάνιση του festival (συγνώμη Frank) και, αυτό που μας έμεινε ήταν η σπίθα που υπάρχει ακόμη στο κατεστραμμένο αυτό πρόσωπο, ευδιάκριτη στις γιγαντοοθόνες.
Μειωμένη σχετικά -λόγω Stooges- η προσέλευση στην Arena για τους Kings Of Leon, που έπαιξαν όμως απλά, δυνατά και με μεγάλη όρεξη, αποδεικνύοντας ζωντανά ότι δεν είναι group του ενός δίσκου ούτε κατασκεύασμα του τύπου. Επιδεικνύοντας τις στερεές βάσεις τους στο blues και το southern rock, έδειξαν ωριμότητα μεγαλύτερη από την ηλικία τους παίζοντας όλα τα γνωστά τραγούδια καλύτερα απότι στον δίσκο αλλά και μερικά καινούργια και άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις. Στα αξιοσημείωτα ο συμπαθέστατος ξυρισμένος Caleb (μετά απ' όσα γράφτηκαν για την "τριχοφυϊα του προσώπου του") που έδειχνε ακόμη περισσότερο τα χρόνια του, αλλά και τα οικογενειακά συμβούλια πριν από κάθε τραγούδι.
