Roskilde 2004 - #3

Η εμφάνιση των Shins στο Pavilion σημάδεψε και την πρώτη εμφάνισή τους επί ευρωπαϊκού εδάφους ("it's a long way from Albuquerque" δήλωσαν) και ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, καθώς δεν περιμέναμε να τους ακούσουμε τόσο δυνατούς και θορυβώδεις, περισσότερο από τους δίσκους, σαν μια περισσότερο pop και americana εκδοχή των Pavement. Ενθουσιασμένοι και οι ίδιοι από την υποδοχή που δέχτηκαν από τον κόσμο που ήξερε όλα τα τραγούδια τους έπαιξαν με μεγάλο κέφι και αρκετές δόσεις χιούμορ, ενώ δεν μπορούσαν να κρύψουν και την δική τους έκπληξη, ποζάροντας διαδοχικά μπροστά στο κοινό για να φωτογραφηθούν από τους συναδέλφους τους. Για δεύτερη φορά την ίδια ημέρα το κοινό της Pavilion ζήτησε encore και το group ανταποκρίθηκε μετά χαράς, διασκευάζοντας το 'Destroy The Heart' (House Of Love).

Μεσάνυχτα στην Arena ήταν η ώρα για τον "πολύ" κο. Morrissey που μας δημιούργησε ερωτηματικά για το μέγεθος της εγωπάθειάς του προτού ακόμη εμφανιστεί, καθώς το όνομά του γέμιζε απ' άκρη σε άκρη την σκηνή με φωτεινά γράμματα ύψους περίπου 2,5 μέτρων. Μεγάλη η προσέλευση και ο ενθουσιασμός όταν εμφανίστηκε με το group του, ντυμένοι όλοι με κοστούμια όπως στον τελευταίο του δίσκο που σε συνδυασμό με το σκηνικό των γραμμάτων έδιναν την εντύπωση παλιομοδίτικης "φορτωμένης" χολυγουντιανής παραγωγής. Αψεγάδιαστα φυσικά το παίξιμο και ο ήχος από τους επαγγελματίες που τον συνόδευαν, ο ίδιος ν' αλλάζει με εκπληκτική ομολογουμένως ταχύτητα πουκάμισα τα οποία χάριζε στο κοινό και να επιδιώκει τις μελοδραματικές πόζες, συνηθίζοντας να ξαπλώνει στο δάπεδο στο τέλος των περισσότερων τραγουδιών. Εμφάνιση περισσότερο μανιέρα παρά live όπου δεν παρέλειψε ν' αφιερώσει το 'All The Lazy Dykes' στις λεσβίες της Δανίας και όπου τα μοναδικά highlight ήταν τα τέσσερα τραγούδια των Smiths που έπαιξε, καθένα από τα οποία προλόγισε με φανερή δυσαρέσκεια και γκρίνια. Φύγαμε διερωτώμενοι αν όλος εκείνος ο κόσμος θα βρισκόταν εκεί αν δεν είχαν προηγηθεί οι "άλλοι".

Μεσημέρι της τέταρτης (και τελευταίας) ημέρας οι Von Bondies στην Odeon, απορημένοι ίσως για τον κόσμο που συγκεντρώθηκε οπωσδήποτε όμως ανόρεχτοι, ξεκίνησαν το live με υποσχέσεις παίζοντας το 'Lack Of Communication' από το πολύ καλό ντεμπούτο τους, η συνέχεια όμως ανήκε σχεδόν αποκλειστικά στην τελευταία τους δουλειά και ήταν μια καθοδική πορεία προς την μετριότητα. Το παίξιμο ήταν βέβαια καλό, οι ίδιοι όμως έδειχναν ότι θα προτιμούσαν να είναι μάλλον κάπου αλλού εκείνη την ώρα. Κακή μέρα ή ίσως να πρόκειται τελικά για group περιορισμένων δυνατοτήτων, η συνέχεια θα δείξει.

Το αντίθετο ακριβώς έκαναν οι Broken Social Scene στο Pavilion, κάνοντας party επί σκηνής. Το δεκαμελές Καναδικό group δημιούργησε απίστευτο συνωστισμό στην ευρύχωρη υπό άλλες συνθήκες σκηνή, ο οποίος επιτεινόταν από την διαρκή εναλλαγή θέσεων και οργάνων. Τέσσερα πνευστά σ' ένα τραγούδι, πέντε κιθάρες στο επόμενο, διαρκείς εναλλαγές και στο μικρόφωνο, τραγούδια που πατούσαν στο post-rock και το kraut όσο και στην ηλιόλουστη pop και παίξιμο δυνατό και με μεγάλο κέφι που απέφευγε τις χαλαρές ατμόσφαιρες όπου διολισθαίνουν μερικές φορές στους δίσκους. Πολύ καλή εμφάνιση και από τις εκπλήξεις του festival.

Είμασταν περίεργοι να γνωρίσουμε το τελευταίο προϊόν της Νεοϋρκέζικης σκηνής, τους !!! (προφέρεται chk chk chk) που διαφημίζονται σαν συνεχιστές του funk-punk ιδιώματος της πόλης. Συναντήσαμε ατόφια disco εποχής '70's και αρκετό attitude από ένα group τα επτά μέλη του οποίου θα μπορούσαν να παρανοηθούν σαν απροσάρμοστοι, ακόμη και δραπέτες φρενοκομείου με την κίνηση και την συμπεριφορά τους επί σκηνής, την ώρα που ο υπερκινητικός frontman ορυόταν ξεστομίζοντας διάφορα υβρεολόγια, προσπαθούσε να υποδείξει χορευτικές φιγούρες στο κοινό, απλά πόζαρε ή ορμούσε στον κόσμο επάνω από την νεκρή ζώνη με όλο το security στο κατόπι του. Show οπωσδήποτε απολαυστικό και ξεσηκωτικό, γεγονός στο οποίο συνηγόρησε και η πλειοψηφία των παρευρισκόμενων, τελικά όμως απλά γραφικό.

Από τους Franz Ferdinand ξέραμε τι να περιμένουμε, ακόμη και τον κόσμο που κατέκλυσε την Arena, δείγμα της αποτελεσματικότητας του hype. Κολλητικά και καλοπαιγμένα τραγούδια σε εκτελέσεις που διέφεραν ελάχιστα από τον δίσκο τους, λίγη επιπλέον ζωντάνια ίσως στα κοφτερά riffs του -ενδεχομένως συμπατριώτη- Kapranos που ήταν μια συνολικά καλή παρουσία και, τίποτε άλλο, εκτός φυσικά από την αποθέωση.

Οι Wu-Tang Clan ήταν μάλλον το σημαντικότερο από τα πολλά hip-hop και rap ονόματα στο φετινό festival και οι μοναδικοί που μπορέσαμε να παρακολουθήσουμε. Η εμφάνισή τους στην Orange το απόγευμα της τελευταίας ημέρας είχε και επιπλέον βαρύτητα, καθώς φαίνεται ότι πρόκειται για την αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους. Παρόντες και οι εννέα, απέφυγαν την επιδειξιομανία, τα κλισέ και την υποτιθέμενη επιθετικότητα και επιδόθηκαν στις εκ περιτροπής αγορεύσεις που, στην περίπτωσή τους, συχνά εισχωρούν και στην soul. Ανάμεσα στα κοινωνικο-πολιτικά που οριακά μόνο μπορέσαμε ν' ακολουθήσουμε και η διαμαρτυρία για τα πρόσφατα μπλεξίματά τους με την αστυνομία. Σοβαροί, απλοί και ενδιαφέροντες, περισσότερο για τους φίλους του είδους βέβαια, έδειξαν γιατί θεωρούνται οι κορυφαίοι στον ανταγωνιστικό αυτό χώρο, καθώς όλος ο κόσμος τραγουδούσε μαζί τους (Wu-tang motherf*) και χιλιάδες χέρια σχημάτιζαν στον αρωματισμένο αέρα το σήμα τους.

Οι Muse δημιούργησαν όπως ήταν αναμενόμενο το αδιαχώρητο στην Arena και αντάμειψαν τους πολυάριθμους οπαδούς τους μ' ένα φαντασμαγορικό και μεγαλεπίβολο show απ' αυτά που σπάνια διαδραματίζονται σε τέτοιους χώρους και το οποίο, με τον Matt Bellamy επικεντρωμένο στα πλήκτρα του και τις progressive εμμονές του, θύμιζε την ματαιοδοξία των '70's. Εντυπωσιακοί φωτισμοί, εκπληκτικές προβολές που συμβάδιζαν με τα κύματα των τραγουδιών, μεγάλα μπαλόνια που εκτοξεύονταν από την σκηνή και έσκαγαν επάνω από τα κεφάλια του κόσμου αδειάζοντας το περιεχόμενό τους (το οποίο δεν μπορέσαμε να εξακριβώσουμε) και ογκώδης επικός ήχος που χρειάστηκε την επιπλέον βοήθεια στα πλήκτρα από έκτακτο τέταρτο μέλος είναι ό,τι μπορούμε να μεταφέρουμε από την εμφάνισή τους. Στο encore ο Bellamy έπιασε επιτέλους και την κιθάρα του και το live προσγειώθηκε στον σκληρό κιθαριστικό θόρυβο που πρόσφερε σαν επιδόρπιο, μη παραλείποντας στο τέλος να γκρεμίσει "κομψά" και τα drums από το βάθρο όπου ήταν στημένα, σε ανάμνηση άλλων περισσότερο επεισοδιακών live.

Εδώ κάπου έκλεισε για εμάς το Roskilde '04, καθώς το headliner της τελυταίας βραδιάς ήταν μάλλον αδιάφορο (Baby Woodrose). Μεγάλο τοπικό όνομα που σ' εμάς ακούστηκε σαν κακέκτυπο Monster Magnet και το show τους συνηγόρησε, οι ήχοι τους συνόδεψαν την αποχώρησή μας ενώ η σκέψη μας βρισκόταν στο μεγάλο πανηγύρι που εκείνη την ώρα ξεκινούσε σε όλη την Ελλάδα.

Επίλογος

Το φετινό festival σημαδεύτηκε οπωσδήποτε από τις εξαιρετικά δύσκολες (κυρίως βέβαια για τους χιλιάδες κατασκηνωτές) συνθήκες κάτω από τις πραγματοποιήθηκε, οι οποίες όμως δεν μπόρεσαν να το ματαιώσουν, ούτε καν να το αλλοιώσουν, καθώς έγιναν κανονικά και όλα τα πολλά προγραμματισμένα παράλληλα δρώμενα, mini θεατρικά, παρελάσεις κάθε είδους, κ.λπ.

Στο μουσικό μέρος, πλούσιο ήταν κι αυτή την χρονιά το lineup καθώς, εκτός των παραπάνω, εμφανίστηκαν ακόμη μεταξύ άλλων οι Basement Jaxx, Fatboy Slim, Ill Nino, Electrelane (τις οποίες δεν μπορέσαμε να συναντήσουμε όπως είχαμε υποσχεθεί στην Θεσσαλονίκη), Scissor Sisters, Sahara Hotnights, Syntax, Ben Harper, Sly & Robbie, Danger Mouse, Julee Cruise με τους Pluramon, Karl Bartos, Santana, Dizzee Rascal, κ.λπ.

Το γεγονός που προκάλεσε τις περισσότερες συζητήσεις ήταν βέβαια η ματαίωση της εμφάνισης του David Bowie. Αν πρέπει να αναδείξουμε την εμφάνιση που δημιούργησε την μεγαλύτερη αίσθηση (αλλά και προσέλευση), αυτή ήταν μάλλον των Slipknot, ενώ η πιο εντυπωσιακή ήταν οπωσδήποτε αυτή των Muse. Όσον αφορά την αναπόφευκτη σύγκριση ανάμεσα στα δύο πολυσυζητημένα reunions, η ψήφος μας πηγαίνει με μικρή διαφορά (λόγω υποκειμενικότητας) στους Stooges, για τους λόγους που πιστεύουμε ότι αναφέρθηκαν πιο πάνω. Αυτοί που μας εξέπληξαν όμως και θα τους κρατήσουμε οπωσδήποτε για το μέλλον ήταν οι TV On The Radio (μαζί βέβαια με τους Shins και τους Broken Social Scene).

Συνολικά όμως, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ενώ η διοργάνωση δεν υστέρησε καθόλου από τις προηγούμενες χρονιές (παρότι δοκιμάστηκε σκληρά), το φετινό festival υπήρξε μάλλον φτωχότερο σε ονόματα από τα προηγούμενα (μπορεί κανείς να κάνει τις απαραίτητες συγκρίσεις ανατρέχοντας στην περισυνή ανταπόκρισή μας), αναφέροντας ενδεικτικά την άτυχη επιλογή των Baby Woodrose για το πανηγυρικό κλείσιμο. "See you in Roskilde '05" ήταν το αποχαιρετιστήριο σύνθημα του festival και, παρότι ένας χρόνος είναι μεγάλο διάστημα, ευχόμαστε ειλικρινά να πρόκειται για μια παροδική μόνο κάμψη.

(Φωτογραφίες - Άκης Καλλόπουλος)