Roskilde 2005 # 2
Ξεκίνημα την δεύτερη ημέρα με τους Ponys απ' το Σικάγο που έχουν δώσει αξιόλογα δείγματα γραφής συνδυάζοντας το '80's post-punk με το garage των '60's, τα οποία όμως μετέφεραν εδώ ανόρεχτα και αρκετά επίπεδα, ίσως λόγω της άβολης ώρας (μεσημέρι) που εμφανίστηκαν. Ακατάλληλη επίσης η ώρα και για το συμπαθές παρ' όλα αυτά σουηδικό hardcore των Haunted, που ενθουσίασαν βέβαια τους πολυπληθείς οπαδούς τους γεμίζοντας τον χρόνο μέχρι την εμφάνιση του Ali Farka Toure στην Arena, στην αποχαιρετιστήρια -όπως δήλωσε ο ίδιος- περιοδεία του. Δεσποτική μορφή στην σκηνή με την παραδοσιακή του ενδυμασία, ο bluesman από το Mali συνέδεσε με την κιθάρα του τα αμερικανικά blues με τις αφρικανικές τους ρίζες, σαγηνευτής και ταυτόχρονα δάσκαλος την ώρα που το έμπειρο συγκρότημά του δημιουργούσε υπνωτικούς ρυθμούς που έμοιαζαν να αιωρούνται. Εξαιρετική και ιδιαίτερη εμφάνιση όπου έλαμψε με την απουσία του ο μεγάλος Toumani Diabate, τουλάχιστον για το (μεγαλύτερο) διάστημα όπου παρευρεθήκαμε.
Την ώρα που τα πλήθη συσσωρεύονταν στην Orange για τον Snoop Dogg, η συνέχεια επεφύλασσε για εμάς τον βαρύ ήχο των βοστονέζων Isis που κατάφεραν ν' απλώσουν τις σκοτεινές τους ατμόσφαιρες και να δονήσουν την Odeon παρότι πιέστηκαν αρκετά για να ξεκινήσουν έγκαιρα εξαιτίας του επιμηκυμένου live των Sunn O))) που προηγήθηκε. Εκεί στηρίχτηκαν και κάποιες μετέπειτα επικρίσεις για έλλειψη διάθεσης, αβάσιμες βέβαια καθώς η σκηνή ξεχείλιζε από ένταση και ενέργεια με τα υποβλητικά φωνητικά και τα ξεσπάσματα του Aaron Turner να οδηγούν και το υπόλοιπο group, απόλυτα προσηλωμένο στον δικό του μουσικό κόσμο, σε ονειρικά ηχοτοπία ή κατακλυσμιαίες θύελλες καθηλώνοντας το κοινό με το μίγμα post-rock και ψυχεδελικού metal που βασίστηκε κυρίως στα 'Panopticon' και 'Oceanica', τις δύο τελευταίες δουλειές τους.
Η προσμονή ήταν μεγάλη και για την εμφάνιση του άλλου σύγχρονου supergroup των Audioslave (Οrange), την σύμπραξη δηλαδή του frontman Chris Cornell ("απωθημένο" πολλών από την εποχή των Soundgarden) με τους Tom Morello, Brad Wilk και Tim Commerford (τα τρία τέταρτα των Rage Against The Machine) όπου, στο γεμάτο από τις επιτυχίες των δύο μέχρι τώρα κυκλοφοριών set ('Gasoline', 'Cochise', 'Show Me How To Leave', 'Like A Stone', 'Worm', 'Your Time Has Come' -αφιερωμένο στους φίλους τους στην Κούβα), την παράσταση έκλεψαν βέβαια τα τραγούδια από τα προηγούμενα group τους που φρόντισαν να συμπεριλάβουν. "Πολλοί από εσάς φορούσατε πάνες όταν γράψαμε αυτό το τραγούδι" είπε ο Cornell ξεκινώντας το 'Outshined' των Soundgarden από τους οποίους επέλεξε ακόμη το 'Spoonman' και το 'Black Hole Sun' σε εκπληκτική ακουστική εκτέλεση ενώ, παρά τις διακυμάνσεις στην φωνή, απέδωσε εξαιρετικά και το 'Sleep Now In The Fire' των RATM αλλά και το 'Killing In The Name Of' με το οποίο έκλεισαν προκαλώντας γενικό παραλήρημα.
Είμασταν περίεργοι για τους Dears (αδιαφορήσαμε για την νέα ενσάρκωση των Suede, τους Tears που εμφανίζονταν την ίδια ώρα στην Arena), το συζητημένο πρόσφατο ντεμπούτο των οποίων μας άφησε σχετικά ασυγκίνητους, οι καναδοί όμως αντέστρεψαν τις εντυπώσεις καθώς, με αρκετά πιο ηλεκτρικό ήχο, μετέφεραν την βρετανοπρεπή ατμοσφαιρική pop τους προς την soul όπου το πάθος κι η ενέργεια του χαρισματικού frontman Murray Lightburn έδωσαν διαφορετική ζωή σε τραγούδια όπως τα 'Lost In The Plot', 'The Death Of All The Romance' ή το εξαιρετικό 'Defenders Of The Universe', εξωραΐζοντας ακόμη και τα παλαιότερα που παρουσιάστηκαν σαν καινούργια. Ενθουσιασμένοι κι οι ίδιοι από την ανταπόκριση του κοινού που φωτογράφιζαν διαρκώς, οι Dears απέδειξαν γι' άλλη μια φορά ότι το σανίδι της σκηνής είναι ο τελικός κριτής.
Η βραδιά ανήκε όμως οπωσδήποτε στους Black Sabbath που, με την αυθεντική τους σύνθεση, έκαναν αξιοπρεπέστατη εμφάνιση παρουσιάζοντας το αναμενόμενο βέβαια "best of" με όλα τα κλασσικά τους τραγούδια ('Iron Man', 'Wizard', 'War Pigs', 'Into The Void', 'Paranoid', μεταξύ άλλων) και προκαλώντας ρίγη συγκίνησης στο κοινό που κάλυπτε ολόκληρο το φάσμα ηλικιών και προτιμήσεων. Τρεισήμισι δεκαετίες μετά το ξεκίνημά τους και με την rhythm section των Butler και Ward να σαρώνει, τον "μάγο" Iommi να δείχνει στους νεώτερους πως παίζεται το παιχνίδι και φυσικά τον αεικίνητο Ozzy που πηδούσε κι έτρεχε απ' άκρη σ' άκρη της σκηνής διαρκώς (σταματώντας μόνο για τις απαραίτητες φαρμακευτικές εισπνοές), οι BS επέδειξαν ήχο που θα ζήλευαν τα περισσότερα σύγχρονα group σε μια εμφάνιση όπου θεωρούμε εαυτούς τυχερούς που παρευρεθήκαμε.
Η δεύτερη ημέρα έκλεισε στην Pavilion μ' ένα ακόμη ανερχόμενο καναδικό group, την δυάδα των Death From Above 1979 που, όπως και στην περισυνή μοναδική τους δουλειά, έδειξαν ότι το r'n'r λίγα μόνο χρειάζεται στην πραγματικότητα κι ίσως είναι χαρακτηριστικό πως, παρότι θορυβωδέστατος ο σχεδόν μανιακός Jesse Keeler που μοιραζόταν ανάμεσα στο μπάσο (κατόρθωσε να σπάσει τις χορδές του) και το synth, επισκιάστηκε από τον Sebastien Grainger που εκπλήρωνε τα καθήκοντα του frontman πίσω από τα drums καταφέρνοντας να μονοπωλεί την σκηνή και το ενδιαφέρον όρθιος στο σκαμνί του με τον τηλεβόα ή ταξιδεύοντας στα πρόθυμα χέρια του κοινού. Απολαυστική όσο και μινιμαλιστική αποδόμηση των post-punk '80's με μοναδικά συστατικά την ενέργεια και τον -δυσανάλογο για δύο μόνο άτομα- θόρυβο.