Roskilde 2005 # 4
Νωρίς το μεσημέρι της τελευταίας ημέρας συναντήσαμε στην Odeon το πιο πρόσφατο βρετανικό προϊόν, τους Futureheads, συμβατό με τις σύγχρονες προδιαγραφές του "αιχμηρού post-punk" κι εγκεκριμένο για κατανάλωση από τον ποιοτικό έλεγχο του ΝΜΕ που έδειξαν ότι έχουν τον δικό τους δρόμο να διανύσουν, εφόσον το επιτρέπει φυσικά η ημερομηνία λήξης.
Καταμεσήμερο στην Orange οι Νορβηγοί Turbonegro, αναμφισβήτητοι ηγεμόνες του death punk που καταφέρνουν να συγχωνεύουν τα πάντα από τους Rolling Stones μέχρι τους Black Flag, με την συνηθισμένη τους βέβαια εμφάνιση που παραπέμπει εξίσου στους Kiss αλλά και τους Village People. Ξεκίνησαν με το 'All My Friends Are Dead' από την τελευταία τους δουλειά εξαπολύοντας από την οροφή δεκάδες πολύχρωμα μπαλόνια με τ' όνομά τους και συνέχισαν με όλα τα κλασσικά τους τραγούδια ('Get It On', 'Are You Ready', 'Sailor Man', 'Bad Mongo', κλπ) προκαλώντας ενθουσιώδεις αντιδράσεις απ' το κοινό, στο οποίο εκτόξευαν κατά διαστήματα ψεύτικα χαρτονομίσματα και ασημόχαρτα από τα δύο κανόνια που είχαν στηθεί στις άκρες της σκηνής. Κράτησαν όμως το καλύτερο για το τέλος καθώς, μετά τον "ύμνο" τους 'I Got Erection', o Hank Von Helvete κι η παρέα του πιάστηκαν απ' τους ώμους και βάλθηκαν να χορεύουν συρτάκι υπό τους ήχους του Ζορμπά, παρασέρνοντας με τα "όπα" ολόκληρη την Orange που γρήγορα τους μιμήθηκε στο απίστευτο όσο και απρόσμενο αυτό σκηνικό που ανήκει οπωσδήποτε στα highlights του Roskilde '05.
Την ίδια ώρα οι Faint από την Omaha έστηναν τον δικό τους χορό πιο κάτω στην Pavilion με το synth punk τους, πειραγμένη disco δηλαδή και αρκετά χαοτική όπως επέδειξαν και στην σκηνή με πρωτοστάτες τον frontman αλλά και τον χειριστή των πλήκτρων που συναντήσαμε επίσης αργότερα (με πολύ διαφορετικό ύφος βέβαια) στους Bright Eyes, μαζί με το ζευγάρι εγχόρδων που προσέθεταν τις ιδιαίτερες πινελιές τους στο ενδιαφέρον αυτό μίγμα. Χορός και στην Odeon, hip hop και funk για μικρότερες όμως ηλικίες από την βρετανική ομάδα των Go! Team με αρκετή επίσης απήχηση, η δική μας σκέψη όμως βρισκόταν ήδη στην Orange.
Προσθήκη της τελευταίας στιγμής οι Trail Of Dead, αντικατέστησαν εσπευσμένα τους Mars Volta που είχαν ακυρώσει ελάχιστες ημέρες νωρίτερα παίρνοντας την θέση τους στην κεντρική σκηνή όπου έδειξαν να αισθάνονται πολύ άνετα καθώς, αμέσως μετά την βαρύγδουπη είσοδο, επιδόθηκαν στην σαρωτική (και συντομευμένη) εκτέλεση του 'Will You Smile Again' παραμερίζοντας τους όποιους πρόσφατους prog υπαινιγμούς. Με δεύτερο drummer και νέο μπασίστα, οι TOD εξαπέλυσαν ακραίες ποσότητες μανιακής ενέργειας που συνόρευε με την λύσσα καθώς οι Jason Reece και Conrad Keely εναλλάσσονταν στο μικρόφωνο αλλάζοντας επίσης μεταξύ τους την κιθάρα και τα drums για να πυροδοτήσουν τραγούδια όπως τα 'Caterwaul', 'Worlds Apart', 'The Days Of Being Wild', 'The Best', 'Baudelaire'. Κι ενώ ο Kevin Allen ήταν η "ήρεμη δύναμη" στην άλλη κιθάρα, σύντομα άρχισε και η ισοπέδωση με πρώτο θύμα το μεγάλο gong που υπέκυψε στο αναπόφευκτο μετά τις βαναυσότητες που είχε υποστεί ώστε, στο τέλος του εκπληκτικού όσο και εξουθενωτικού set η σκηνή να θυμίζει πεδίο -κερδισμένης- μάχης.
Θύματα της μεταδοτικής μανίας των TOD κι οι Bloc Party που ατυχώς συνέπεσαν χρονικά με αποτέλεσμα να προλάβουμε μόνο τα τελευταία τους τραγούδια, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίσαμε το 'Helicopter'. Κι έτσι όμως, έδειξαν ότι δίκαια έχουν ξεχωρίσει ανάμεσα στον σωρό της πρόσφατης βρετανικής εσοδείας.
Αισθητή η αύξηση του μέσου όρου ηλικίας όσο προχωρούσε το απόγευμα, προκάλεσε την απορία μας καθώς οδεύαμε προς την Odeon και τους Bright Eyes, τον κο Conor Oberst δηλαδή με το επταμελές σχήμα του όπου προστέθηκαν και τα έγχορδα των Faint. Παρά τις πρόσφατες δηλώσεις του, ο Oberst έδειξε σχεδόν αποκλειστική προτίμηση στον ήχο του Digital Ash μαρτυρώντας ενδεχομένως και την μελλοντική κατεύθυνσή του και, όπως ήταν επόμενο, στην δουλειά αυτή στηρίχτηκε το μεγαλύτερο μέρος του set, ομογενοποιώντας και τα παλαιότερα όπως το 'Lover I Don't Have To Love' κι αφήνοντας ανάμικτες εντυπώσεις σ' εμάς καθώς, παρά την ηχητική αρτιότητα, ο Oberst φάνηκε ιδιαίτερα απορροφημένος από τον εαυτό του και την φήμη του "παιδιού-θαύμα" ενώ το group έδειχνε μάλλον καταπονημένο από την πολύμηνη ευρωπαϊκή περιοδεία που πλησίαζε στο τέλος της.
Καθώς το βράδυ πλησίαζε και το Roskilde '05 όδευε ολοταχώς προς το τέλος του λύσαμε και την απορία μας για τις μεγάλες ηλικίες που παρατηρούσαμε από νωρίς, καθώς συναντήσαμε στην Orange τον Brian Wilson που μας συνόδευσε με τις "θετικές δονήσεις" του μέχρι την Arena και τους Interpol. Απέριττοι και απόλυτα ουσιαστικοί οι νεοϋορκέζοι παρουσιάστηκαν περισσότερο σίγουροι από την προηγούμενη συνάντησή μας πριν δύο χρόνια, αληθινοί άρχοντες στην σκηνή και καθόλου υπεροπτικοί παρότι απέφυγαν να συνομιλήσουν με τις περίπου δεκαπέντε χιλιάδες κόσμου καθώς ήταν ολοφάνερη η προσήλωση στην μουσική τους, ακόμη και του Dengler που υπήρξε περισσότερο εκδηλωτικός στο παρελθόν, ενώ εντυπωσιακός ήταν κι ο Fogarino που κατόρθωνε ν' αποδίδει επιβλητικά στα drums παραμένοντας ταυτόχρονα ατσαλάκωτος. Εξαιρετικό και το set, υπερπλήρες με τις καλύτερες στιγμές από τις δύο δουλειές τους παρά την -περίεργη- απουσία του NYC, επιβεβαίωσε απλά ότι αποτελούν το παρόν, μάλλον όμως και το μέλλον και για τις δύο πλευρές του ωκεανού. Από τις κορυφές αναμφισβήτητα του τετραημέρου που έκλεισε έτσι με τον καλύτερο τρόπο, καθώς το μόνο που απέμενε ήταν το πανηγύρι του τέλους το οποίο ανέλαβε ο δομινικανός Juan Luis Guerra με την 25μελή ορχήστρα του που έστησαν ένα γνήσιο latin γλέντι μετατρέποντας την αχανή πλατεία μπροστά στην Orange σε τεράστια πίστα χορού.
Ο επίλογος
Το Roskilde '05 πέρασε λοιπόν στην ιστορία, όπου και θα μείνει σαν το καλύτερο μάλλον των τελευταίων χρόνων (παρότι ήταν και το πρώτο που δεν έγινε sold out για τους λόγους που αναφέραμε στην αρχή) καθώς, δίπλα στα πολλά μεγάλα ονόματα και την γνωστή οργανωτική τελειότητα που περιγράψαμε αρκετές φορές, στάθηκε σύμμαχος κι ο καιρός που αυτή την φορά προσέφερε γεύσεις μεσογειακού καλοκαιριού, κι είναι ίσως χαρακτηριστικό ότι τα αντηλιακά ήταν το είδος με την μεγαλύτερη ζήτηση, εκτός φυσικά από τις μπύρες. Κύλησε χωρίς μεγάλες εκπλήξεις αλλά ούτε και απογοητεύσεις (εκτός ίσως του Mike Patton), αναδεικνύοντας τελικά τους Green Day ισχυρότερους μαγνήτες ανάμεσα στα πολλά φετινά ονόματα-κράχτες, μαζί φυσικά με τους Black Sabbath, εμείς όμως θα κρατήσουμε τις εμφανίσεις των Interpol, Trail Of Dead, Isis και οπωσδήποτε τους Dresden Dolls.
Είναι γνωστό βέβαια ότι τα έσοδα διατίθενται κάθε χρόνο σε κάποιο ανθρωπιστικό σκοπό κι έτσι, το σύνθημα του festival αυτή την φορά ήταν "Act Against Slavery" καθώς στο στόχαστρο των διοργανωτών βρέθηκε η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο, ιδιαίτερα παιδιών και γυναικών και κυρίως από την ερωτική βιομηχανία και την παράνομη μετανάστευση. Αποδέκτες λοιπόν των φετινών εσόδων θα είναι οργανώσεις της Δανίας που δρούν με έδρα την Καμπότζη για την καταπολέμηση της σύγχρονης δουλείας ενώ, για τον σκοπό αυτό υπήρχαν και στον χώρο του festival σημεία για την ενημέρωση και τις άμεσες δωρεές του κοινού.
Το Roskilde '05 κέρδισε οπωσδήποτε το στοίχημα που εκκρεμούσε από την προηγούμενη χρονιά ανακτώντας την θέση του στην κορυφή του ευρωπαϊκού φεστιβαλικού χάρτη και, σ' εμάς απομένει να επαναλάβουμε το αποχαιρετιστήριο σύνθημα "See You At Roskilde '06".
Γιάννης Παπαϊωάννου - Άκης Καλλόπουλος
[Φωτογραφίες - Άκης Καλλόπουλος]
---
Διάβασε επίσης: