Roskilde Festival '06 [two]

Οι κορυφαίοι

Μεσάνυχτα της Παρασκευής ίσως να μην ήταν η καταλληλότερη ώρα για την λεπτή μελαγχολία των Death Cab For Cutie, όσοι όμως γέμισαν ασφυκτικά την Odeon είχαν διαφορετική γνώμη και οι αμερικανοί τους δικαίωσαν απόλυτα. Ο ενθουσιασμός της -όπως δήλωσαν- πρωτόγνωρης γι' αυτούς εμπειρίας ενός ευρωπαϊκού festival μεταφράστηκε σε ορμή και ηλεκτρικό θόρυβο στα τραγούδια (κυρίως από τις δύο τελευταίες δουλειές τους) κατορθώνοντας να τα μεταμορφώσει, χωρίς όμως να χάσουν τίποτε από τον κομψό συναισθηματισμό τους. Ορμητικός και δυνατός ήχος, λιτός όμως και καθαρός σαν κρύσταλλο χάρη στην εμπειρία των DCFC κι ο Ben Gibbard σε μεγάλα κέφια να μην μπορεί να κρύψει την έκπληξή του για όσα είχε συναντήσει εκείνη την ημέρα, οι Death Cab τα είχαν όλα εκείνο το βράδυ.

Οι ολλανδοί The Ex φιλοδώρησαν την Pavillion με την ηλεκτρική καταιγίδα που πέρασε πέρισυ κι απ' τα μέρη μας, κερδίζοντας τις εντυπώσεις χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Χωρίς μπασίστα αυτή την φορά αλλά με τους Andy και Terrie ιδιαίτερα πρόθυμους να δοκιμάσουν οποιοδήποτε ανορθόδοξο τέχνασμα για να εκμαιεύσουν θορύβους από τις κιθάρες τους, επισκέφτηκαν αρκετές παλαιότερες δουλειές με αποκορύφωμα τα 'State Of Shock' και 'Hidegen' (με την Katrin στο μικρόφωνο) που απογείωσαν πολύ περισσότερους από τον ταπεινό υπογράφοντα. Art-punk αξιώσεων από βετεράνους που μπορούν όμως να διατηρούν την ορμή του πρωτοεμφανιζόμενου, η εμφάνιση των The Ex καθήλωσε ακόμη κι όσους βρέθηκαν τυχαία το μεσημέρι του Σαββάτου στην Pavillion.

Είμασταν προετοιμασμένοι για τους Gogol Bordello από παλαιότερη συνάντηση, και πάλι όμως μείναμε άναυδοι (μαζί με την υπόλοιπη ασφυκτικά γεμάτη Arena) απ' όσα παρακολουθήσαμε να διαδραματίζονται επί σκηνής. Πρωταγωνιστής φυσικά ο ακατάβλητος Eugene Hutz και θύματα της ανελέητης κινητικότητάς του οι δύο κυρίες που τον πλαισίωναν στα φωνητικά και, προσπαθώντας να τον παρακολουθήσουν δεινοπάθησαν στα χέρια του. Κι ενώ τα δρώμενα επί σκηνής έτρεχαν με κινηματογραφική ταχύτητα, το υπόλοιπο (πολυπληθές και πολύχρωμο) group διέτρεχε με εκπληκτική ζωντάνια αλλά και ακρίβεια την τελευταία -κυρίως- δουλειά, ρίχνοντας τους περισσότερους από 20,000 παρευρισκόμενους σε τρελό πανηγύρι που συνέχισε ακόμη κι όταν είχαν τελειώσει το set (ο Eugene άλλωστε δεν εννοούσε να σταματήσει, ακόμη και χωρίς μουσική).

Η φαντασμαγορία

Ο Roger Waters και το show του ήταν το πιο ταιριαστό headliner για το πανηγυρικό κλείσιμο του festival. Δύο εβδομάδες περίπου μετά το πέρασμά του απ' την Αθήνα, ο κος Floyd κατέλαβε την Orange το βράδυ της Κυριακής με πυροτεχνήματα και πίδακες φωτιάς και την κράτησε για δυόμιση ώρες, όσο χρειάστηκε δηλαδή για να παρουσιάσει τις μεταγενέστερες κυρίως δουλειές των PF, απ' τις οποίες ακούστηκαν οι πιο κλασικές (κι εμπορικές) στιγμές, μεταφερμένες μέχρι τελείας από το εξαιρετικό δεκαμελές group που τον πλαισίωνε και συνοδευμένες από εντυπωσιακές κι έξυπνες προβολές στις οποίες παρεμβάλλονταν τα εύστοχα πολιτικά του σχόλια. Το σκηνικό επαναλήφθηκε μετά το διάλειμμα, αυτή την φορά με την αυτούσια παρουσίαση του 'Dark Side Of The Moon' για να ολοκληρωθεί με αποσπάσματα απ' το 'The Wall' στην γενικευμένη αποθέωση κυρίως όσων γνώρισαν τους Floyd μόνο δισκογραφικά. Ανήκουμε κι εμείς σ' αυτούς και, παρότι ο Waters μας ταξίδεψε σε άλλες μουσικές και εποχές, αναπόφευκτα αναρωτηθήκαμε για το νόημα του εγχειρήματος. Προτιμήσαμε λοιπόν να κρατήσουμε την εκπληκτική πράγματι ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε, την υπνωτική εκτέλεση του 'Set The Controls For The Heart Of The Sun' αλλά και την εικόνα των απειράριθμων fans που φώναζαν "shine on you crazy diamond" μπροστά στην τεράστια φωτογραφία του Syd Barrett.

Οι Tool

Η προσμονή ήταν οπωσδήποτε μεγάλη για το headliner του Σαββάτου, ορατή δια γυμνού οφθαλμού στην Orange που, συνωστισμένη κι αρωματισμένη αρκετή ήδη ώρα νωρίτερα, βρίσκονταν σε κατάσταση εγρήγορσης που ξέσπασε όταν η ιδιαίτερη αυτή τετράδα ανέβηκε στην σκηνή και ρίχτηκε αμέσως στο 'Prison Sex'. Πολύ γρήγορα όμως έγινε φανερό ότι οι Tool δεν βρίσκονταν εκεί μόνο για να ανακεφαλαιώσουν την δισκογραφία τους, κάτι που οπωσδήποτε έκαναν. Χωρίς κάμερες στην σκηνή (όπως συνηθίζουν), τον Danny Carey θαμμένο πίσω από το ογκώδες drum kit και τον Maynard Keenan δυσδιάκριτο ακόμη πιο πίσω, θέλησαν ν' αφήσουν απερίσπαστο το κοινό ν' απορροφήσει την συνολική εμπειρία. Ελάχιστα μάλλον group θα μπορούσαν να το πετύχουν, μπορούμε όμως να πιστοποιήσουμε ότι εδώ λειτούργησε, καθώς είδαμε τα αρωματικά συννεφάκια να διαλύονται και τους ενθουσιαστικούς fans ακίνητους μπροστά στην υποβλητική ένταση που δημιουργούσαν τα τραγούδια που αποδίδονταν καλύτερα σχεδόν κι από τις ηχογραφήσεις, η χαρακτηριστική γκροτέσκα εικονογράφηση που προβαλλόταν σε όλες τις οθόνες και το εντυπωσιακό light show που έκανε κάποιες στιγμές την Orange να μοιάζει με καζάνι που κοχλάζει, ώστε τα 'Aenema', 'Schism', 'Sober', 'The Pot', 'The Grudge' να φαίνονται λεπτομέρειες μόνο στην μεταφυσική σχεδόν εμπειρία που πρόσφεραν οι Tool. Αργότερα το ίδιο βράδυ είδαμε τον Keenan ανώνυμο και αμέριμνο με την μπύρα του ανάμεσα στο κοινό του Kanye West και, για μια στιγμή αμφιβάλλαμε αν όσα είχαν προηγηθεί συνέβησαν πραγματικά.

Πέρα από την μουσική

Πιστό στις αρχές που έθεσε απ' το ξεκίνημά του το 1971, το Roskilde Festival διατηρεί πάντα τον γνώριμο μη κερδοσκοπικό του χαρακτήρα, μοναδικότητα ανάμεσα στις μεγάλες ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Όπως έχουμε συχνά αναφερθεί, στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στον εθελοντισμό περισσότερων από 20,000 ατόμων απ' όλη την Ευρώπη που εργάζονται με ανταμοιβή την δωρεάν είσοδο και φιλοξενία τους, κι έτσι εστιάζεται κάθε χρόνο σε κάποιον ανθρωπιστικό σκοπό όπου δωρίζει τα υπολογίσιμα κέρδη του, οργανώνοντας παράλληλα ενημερωτικά stand και εκδηλώσεις τις ημέρες του festival. Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά λοιπόν στόχος ήταν "η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο", η ανθρώπινη δουλεία δηλαδή που ανθεί κυρίως στον τρίτο κόσμο, κάτω απ' το σύνθημα "Act Against Slavery". Αποδέκτες της ενίσχυσης του festival ανθρωπιστικές οργανώσεις που δρούν με έδρα την Καμπότζη όπου, με την σχολική μόρφωση στα παιδιά και την εκμάθηση τεχνών στους μεγαλύτερους, προσπαθούν να προσφέρουν δυνατότητες για την έξοδο από την φτώχεια που οδηγεί στην εξαναγκασμένη εργασία, την παράνομη μετανάστευση ή την σεξουαλική εκμετάλλευση. Rock λοιπόν και κοινωνική ευαισθητοποίηση σε αλληλένδετη αλλά κι έμπρακτη σχέση, όπως άλλωστε θάπρεπε αυτονόητα να συμβαίνει.

Το Festival

Τα είχε όλα λοιπόν και πάλι το Roskilde Festival που κατορθώνει κάθε χρόνο να γίνεται καλύτερο, ακόμη και μετά από μια εξαιρετική διοργάνωση όπως η περισυνή. Υπήρξαν φυσικά και κάποια μελανά σημεία, τα οποία όμως ήταν αδύνατον να επηρρεάσουν την ροή του festival αλλά ούτε και την γενική διάθεση ευφορίας των επισκεπτών. Σημειώνουμε ανάμεσα σ' αυτά την -περιορισμένη ευτυχώς- εμφάνιση για πρώτη φορά βρετανών hooligans, αποτέλεσμα οπωσδήποτε της ματαίωσης του φετινού Glastonbury και χρήσιμη βέβαια για την χειροπιαστή σύγκριση με την πραγματικότητα πίσω από την μεγαλόσχημη βιτρίνα των festival πέρα απ' το κανάλι. Ακόμη, τις ασυνήθιστα πολλές ακυρώσεις, με σημαντικότερη αυτή του Damian Jr Gong Marley που προκάλεσε αίσθηση καθώς συνέβη την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή κι ενώ η Orange ήταν ήδη κατάμεστη, εξαιτίας προβλημάτων που συνάντησε ο τελευταίος στο τελωνείο. Λίγες ημέρες νωρίτερα είχαν ακυρώσει επίσης οι Coheed And Cambria κι η Goldfrapp (λόγω ασθενείας).

Στις τέσσερεις ημέρες και τις έξι σκηνές του festival συγκεντρώθηκαν περίπου 170 ονόματα, οι σημαντικότεροι δηλαδή εκπρόσωποι όλων των σύγχρονων χώρων και ιδιωμάτων (rock, pop, electronica, dance, world, κλπ), ενδεικτικό μόνο δείγμα των οποίων παρουσιάσαμε παραπάνω. Υπερπροσφορά με τις αναπόφευκτες επικαλύψεις, στα "θύματα" των οποίων μετρήσαμε τον Rufus Wainwright και τους Animal Collective που έκαναν σύμφωνα με πληροφορίες εξαιρετικές εμφανίσεις, αλλά και τους νορβηγούς Serena-Maneesh. Επιβεβαιώθηκε λοιπόν και πάλι η πολυσυλλεκτικότητα του Roskilde Festival, το μοναδικό οπωσδήποτε στην Ευρώπη που θα μπορούσε να ικανοποιήσει ταυτόχρονα αντιδιαμετρικές προτιμήσεις και, μοναδικός ίσως φετινός αντίλογος η αυξημένη αυτή την φορά παρουσία εδραιωμένων ονομάτων σε βάρος των μικρότερων και ανερχόμενων, η ανακάλυψη και παρουσίαση των οποίων αποτελεί μία από τις σταθερές αξίες του festival.

Με σύμμαχο τον καιρό που δημιούργησε γύρω μας εικόνες από ελληνικές παραλίες, το Roskilde ανανέωσε οπωσδήποτε την πρωτοκαθεδρία του ανάμεσα στα μεγαλύτερα καλοκαιρινά festival της Ευρώπης με την εξαιρετική του οργάνωση, δείγμα φυσικά της σκανδιναβικής αποτελεσματικότητας και διεξοδικότητας, ιδιαίτερα σε θέματα ασφάλειας. Όλα λοιπόν λειτούργησαν πάλι υποδειγματικά κι αβίαστα καθώς η φιλική συμπεριφορά κι η ευγένεια κυριαρχούσαν σ' όλες τις περιπτώσεις, παραδοσιακά άλλωστε το προβάδισμα έχουν εδώ ο σεβασμός του κοινού κι η προσφερόμενη ποιότητα.

Κάθε χρόνο, το στοίχημα του Roskilde είναι το στήσιμο της εναλλακτικής αυτής πολιτείας όπου, για οκτώ ημέρες όλα είναι εφικτά, το κτίσιμο δηλαδή της συνολικής εμπειρίας που λειτουργεί σαν φυσικό περιβάλλον για τα σημαντικά οπωσδήποτε live. Δίκαια λοιπόν το Roskilde Festival '06 παίρνει την θέση του στην συνεχόμενη αυτή σειρά επιτυχημένων διοργανώσεων και, μαζί με την πλειοψηφία των 100,000 περίπου φετινών επισκεπτών (ανάμεσά τους συναντήσαμε κι αρκετούς συμπατριώτες), σ' εμάς απομένει ν' ανανεώσουμε το ραντεβού μας για το Roskilde Festival '07.

[φωτογραφίες - Άκης Καλλόπουλος]

Για την αρχή κάντε κλικ εδώ