ROSKILDE FESTIVAL '07 (#2)

Ταξίδια στον χρόνο
Απ' το βάθος του χρόνου (και της προσωπικής του σκοτεινής αβύσσου) ταξίδεψε ο Roky Erickson για να βρεθεί το απόγευμα της Παρασκευής στην Odeon μαζί με το παλιό του group τους Explosives και, όπως συμβαίνει σε τέτοιες συναντήσεις, περισσότερη σημασία για εμάς είχε η παρουσία του στη σκηνή, υγιή και φανερά ευδιάθετου και λιγότερη η σφιχτοδεμένη και ενεργητική αναδρομή στην προσωπική του δισκογραφία. Με τη συνδρομή των έμπειρων συνεργατών του και κυρίως του Cal King στην κιθάρα ο 60χρονος πια Roky κέρασε αναχρονιστικό αλλά βρώμικο r'n'r, κρατώντας για το τέλος τον χαιρετισμό στους Elevators και το 'You're Gonna Miss Me', ζωντανή απόδειξη ότι δεν μπορείς να νικήσεις τους δαίμονές σου, μόνο να γίνεις φίλος μαζί τους.

Μια συγκυρία του προγράμματος -απ' αυτές που συμβαίνουν μόνο στα festivals- θέλησε να (τηλε)μεταφερθούμε αμέσως μετά στο αύριο του rock (κρίνοντας τουλάχιστον απ' τον μέσο όρο ηλικιών στην Arena) με τους My Chemical Romance. Δραματική emo-pop και -λίγο- rock απ' τον Gerard Way και την παρέα του που, με έμφαση στις από σκηνής αντίκες περισσότερο απ' τη μουσική τους, έδωσαν οπωσδήποτε στο κοινό τους αυτό που περίμενε και σ' εμάς τη μαύρη (όπως και τα ρούχα τους) σκέψη πως, αν αυτό είναι στ' αλήθεια το μέλλον του rock, θα προτιμούσαμε την ευδαιμονική άγνοια.

Ήταν επείγουσα ανάγκη να προσγειωθούμε στο σήμερα και, ευτυχώς, βρήκαμε πρόθυμους τους Queens Of The Stone Age στην Orange, περισσότερο δυνατούς και δεμένους απ' ό,τι τους θυμόμαστε στις προηγούμενες συναντήσεις μας. Ξεκινώντας χωρίς περιστροφές με το 'Feel Good Hit', ο Josh Homme ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος της σκηνής και, με τον Joey Castillo λίγο πιο πίσω να βιαιοπραγεί όπως συνηθίζει στο drum kit, διέτρεξε με ορμή την τελευταία του δουλειά που έγινε δεκτή με ενθουσιασμό (ιδιαίτερα το 'Sick Sick Sick'), ενώ προκάλεσε θύελλες στις λίγες -ατυχώς- επισκέψεις του στο (κοντινό μόνο) παρελθόν με τα 'Go With The Flow', 'Little Sister', 'Burn The Witch' και βέβαια το 'No One Knows' με τη γνώριμη παράκαμψη μέσα απ' την έρημο. Μετά λοιπόν όλες τις ανακατατάξεις και τον θόρυβο, φάνηκε πως ο Homme λειτουργεί καλύτερα όταν είναι ο μοναδικός πρωταγωνιστής στη σκηνή και, με την προσθήκη δύο ικανών αλλά απρόσωπων συνεργατών στον βασικό πυρήνα των Van Leeuwen και Castillo, έκανε τελικά τους Queens όπως τους ήθελε, ένα σχήμα δηλαδή ενωμένο σα γροθιά και παντοδύναμο κάτω απ' τη δική του καθοδήγηση.

Οι δάσκαλοι
"I hope I die before I'm as old as you" παρέφρασε τον θρυλικό στίχο του 'My Generation' ο Roger Daltrey θέλοντας μάλλον να δηλώσει ότι αισθάνεται πιο νέος απ' το κοινό και, ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει μ' ένα set που ξεκίνησε με τα 'Can't Explain' και 'The Seeker' κρατώντας μιάμιση περίπου ώρα την ίδια ενέργεια μέχρι το θριαμβευτικό κλείσιμο του 'Pinball Wizard'. Είναι αλήθεια πως η εικόνα του Pete Townshend με τα αραιά γκρίζα μαλλιά και το ουδέτερο polo shirt θα ταίριαζε καλύτερα σε κάποιο θέρετρο συνταξιούχων κι όχι στην rock εικονογραφία, η κλασική χειρονομία όμως του ανεμόμυλου κι η κιθάρα που έβγαζε φωτιές δεν άφηναν καμιά αμφιβολία. Όχι, δεν σταμάτησε ο χρόνος όπως ήθελαν ίσως να δηλώσουν οι προβολές που τους έδειχναν στην εποχή της παντοδυναμίας τους στα '60's και, ίσως πράγματι η δική μας συγκίνηση να κάλυψε τα κενά, απ' το group όμως που κάποτε θεωρούνταν "η καλύτερη live μπάντα του πλανήτη" έλειπαν εκείνο το βράδυ μόνο αυτά που τους στέρησε το πέρασμα του χρόνου (οι Keith Moon και John Entwistle δηλαδή, μαζί με τη φωνή του Daltrey). Όλα τα υπόλοιπα ήταν εκεί, κι οι δύο εναπομείναντες μετέτρεψαν την παλιά επαναστατικότητά τους σε γιορτή ζωής καθώς "τα έσπαζαν" επάνω στη σκηνή (μεταφορικά, κι όχι κυριολεκτικά όπως συνήθιζαν άλλοτε) με σεβασμό στην ιστορία και το κοινό τους, καθώς μία μόνο παρεμβολή απ' τον πρόσφατο δίσκο τους διέκοψε την παρέλαση των κλασικών τραγουδιών που, σαράντα χρόνια μετά, εξακολουθούσαν ν' ακούγονται επίκαιρα. Οι Residents κατέληξαν πριν από χρόνια ότι το r'n'r είναι το ελιξίριο της νεότητας και, το βράδυ του Σαββάτου, οι Who το απέδειξαν έμπρακτα στην Orange.

Οι μαθητές
Οι Arctic Monkeys είχαν τα hits ('I Bet You Look Good On The Dancefloor', 'Brianstorm', 'Dancing Shoes') και τα έβγαλαν στη φόρα απ' την αρχή το απόγευμα της Κυριακής, θέλοντας ίσως να βεβαιώσουν τους φίλους τους ότι βρίσκονταν στο σωστό μέρος, καθώς ήταν πράγματι εύκολο να ξεχαστεί κανείς νομίζοντας ότι παρακολουθεί κάποια σχολική εκδήλωση. Τα τέσσερα παιδιά απ' το Sheffield ίσως να μη συνήθισαν ακόμη την πρόωρη επιτυχία που τους εξασφάλισαν οι θετοί τους γονείς, το ΝΜΕ δηλαδή, γι' αυτό και στέκονταν άβολα μπροστά στο πολυάριθμο κοινό της Orange, προτιμώντας να ριχτούν χωρίς ανάπαυλα στην ενεργητική punk-(brit-)pop τους. Υπήρχε η ορμή, απουσίαζαν όμως η ψυχή και το νεύρο κι έτσι, παρουσιάζοντας τα τραγούδια τους σχεδόν όπως και στους δίσκους, ξεσήκωσαν τον κόσμο μόνο χάρη στις αναγνωρίσιμες επιτυχίες. Συμπαθείς αλλά λίγοι, υποψιαζόμαστε ότι θα έδιναν πολλά για να μοιάσουν στους προπάτορές τους που είχαν περάσει από εκεί το προηγούμενο βράδυ.

Τα ίδια περίπου ισχύουν και για τους σουηδούς ομολόγους τους των Mando Diao. Με περισσότερη ενέργεια αλλά λιγότερα hits, πρόσφεραν αρκετό fun στην Odeon (κυρίως για το σκανδιναβικό κοινό όπου είναι και πιο δημοφιλείς) με το αναχρονιστικό garage και την -λίγο μόνο- βρώμικη pop τους, και ελάχιστα πέρα απ' αυτό.

Η μικρή μεγάλη κυρία
Τη γνωστή λατρεία του σκανδιναβικού κοινού για την Bjork διαπιστώσαμε γι' άλλη μια φορά το βράδυ της Πέμπτης, με τον τρόπο που δεκάδες χιλιάδες αψήφησαν από νωρίς την καταρρακτώδη βροχή στην Orange για να την περιμένουν. Στα χρώματα του ουράνιου τόξου και ξυπόλητη η μικροσκοπική ισλανδή, θύμιζε πράγματι ξωτικό καθώς ξεκίνησε το 'Earth Intruders' συνοδευμένη από πολύχρωμη γυναικεία χορωδία με κόκκινες σημαίες (αργότερα προστέθηκε και πολυπρόσωπη ορχήστρα πνευστών), τον εντυπωσιακό Chris Corsano στα κρουστά και τον Mark Bell στα ηλεκτρονικά, ανάμεσα στα οποία κι η τελευταία εξέλιξη της τεχνολογίας, το "reactable" με την εντυπωσιακή touch screen επάνω απ' την οποία πετούσαν τα χέρια του Bell. Παρουσία οπωσδήποτε δυνατή παρότι απείχε απ' τη φαντασμαγορία της προηγούμενης εμφάνισής της, στήριξε το set κυρίως στα 'Volta' και 'Homogenic' με αρκετούς ενδιάμεσους σταθμούς, γι' άλλη μια φορά όμως κατάφερε μόνο να μας εντυπωσιάσει ενώ απέτυχε και πάλι να μας συγκινήσει με την ηλεκτρονική avant-garde και την πειραματική pop της, σε αντίθεση φυσικά με τους απειράριθμους ενθουσιώδεις fans γύρω μας, ενώ βέβαια το -αλλαγμένο- ολυμπιακό 'Oceania' με το οποίο έκλεισε μας έφερε οικείες (κι όχι πολύ ευχάριστες) αναμνήσεις, καθώς μάλιστα το επόμενο βράδυ θα εμφανιζόταν κι ο Tiesto.

GO TO : Part 3