ROSKILDE FESTIVAL '07 (#3)

Βαλκανικό άρωμα
Έντονο βαλκανικό χρώμα στην Astoria, έστω και δια της τεθλασμένης με τους Beirut, τον αμερικανό Zach Condon δηλαδή που πρόσφατα επεκτάθηκε σε 8μελές σχήμα. Ακορντεόν, βιολί, τρομπέτα, πολύχρωμος ήχος και βαλκανικοί (από)ηχοι γύρω από τη ζεστή φωνή του Condon, όλα τα στοιχεία στη θέση τους αλλά το σύνολο αποδείχθηκε κατώτερο απ' το άθροισμα των συστατικών του καθώς πολύ σύντομα εξελίχθηκε σε προβλέψιμη και επαναλαμβανόμενη μονοτονία που διασκεδάστηκε προσωρινά μόνο με ένα καινούργιο και πιο ενδιαφέρον τραγούδι, ενώ κι η επίπεδη μεταφορά των τραγουδιών απ' τον Condon οπωσδήποτε δεν βοήθησε. Τα πολυπρόσωπα πνευστά των ρουμάνων Fanfare Ciocarlia είχαν την ενέργεια να ξεκινήσουν το party του σαββατόβραδου στην κατάμεστη Astoria, σ' εμάς όμως έφεραν την οικεία εικόνα που συναντούμε σε κάθε δεύτερη δημοτική πανήγυρη. Αργότερα το ίδιο βράδυ βρήκαμε το ίδιο party στην αποκορύφωσή του με το finale των σέρβων Kal που, με το βιολί και το ακορντεόν μπροστά, έφεραν την πραγματική βαλκανική τσιγγάνικη αίσθηση παρασέρνοντας στον χορό όλους τους παρευρισκόμενους. Στους έτερους faux βαλκάνιους A Hawk And A Hacksaw απουσιάσαμε, σύμφωνα με τις πληροφορίες μας όμως ήταν μέτριοι.

Οι απογοητεύσεις
Τα σύννεφα που είχαν εγκαταλείψει τον ουρανό του Roskilde πύκνωσαν και πάλι μετά τα μεσάνυχτα του Σαββάτου, αυτήν την φορά μέσα στην Orange όταν, μετά από δεκάλεπτη καθυστέρηση, οι Red Hot Chili Peppers εμφανίστηκαν χωρίς τον Kiedis για να επιδοθούν σ' ένα χαλαρό funky jam. Για πολλούς ο μεγαλύτερος πόλος έλξης του Roskilde '07, οι Peppers είχαν την ογκωδέστερη μάλλον προσέλευση του festival, κοινό που ζεστάθηκε αμέσως με τα 'Can't Stop' και 'Dani California', γρήγορα όμως φάνηκε ότι ο Kiedis με την κωμική αμφίεσή του και το απλανές βλέμμα ήταν παρών-απών. Το group που, με τα λόγια του παρουσιαστή, "έδειξε στον κόσμο καινούργιες χρήσεις για τις κάλτσες" (αναφερόμενος στις παλαιότερες σκανδαλώδεις εμφανίσεις τους) συνέχισε λοιπόν μ' ένα κενό στη θέση του frontman που οι Chad Smith, Frusciante και Flea προσπάθησαν να καλύψουν με την εκπληκτική δική τους παρουσία. Τα ογκώδη drums, η κιθάρα που αναζητούσε συνεχώς αφορμές για να ξεφύγει και το μπάσο που θα μπορούσε να μετακινήσει βουνά σήκωσαν με τη σειρά στην πλάτη τους το live με jams και σόλο ή συνοδεύοντας τον Kiedis σε τραγούδια κυρίως απ' το 'Stadium Arcadium', ανάμεσα στα οποία παρεμβλήθηκαν τα 'Californication', 'By The Way', 'Parallel Universe' αλλά και το 'Havana Affair' των Ramones που, ανεξήγητα, κόπηκε στη μέση. Εμφάνιση που γινόταν κουραστική όσο προχωρούσε η νύχτα, σηκώθηκε μόνο στο encore με το 'Give It Away', και δικαιολογήθηκε -ανεπαρκώς κατά τη γνώμη μας- αργότερα με το κρύωμα που ταλαιπωρούσε τον frontman αλλά και την κόπωση του group καθώς το ίδιο απόγευμα είχαν εμφανιστεί στο Live Earth στο Λονδίνο.

Οι Killers δεν μας απογοήτευσαν επειδή περιμέναμε πολύ λίγα και αυτά έδωσαν πράγματι. Η πραγματική μας απογοήτευση ήταν να γίνουμε μάρτυρες στην Orange της αποθέωσης ενός group με δύο μόλις μέτριες δουλειές και ισάριθμα κοινότοπα hits, ζωντανή απόδειξη της διαβρωτικής επίδρασης του -βρετανικού κυρίως, παρότι πρόκειται για αμερικανούς- hype, την ώρα που ο Brandon Flowers είχε κάθε λόγο φυσικά να καμαρώνει επάνω στη σκηνή με την απαστράπτουσα αμφίεσή του που θύμιζε περισσότερο κρουπιέρη σε κάποιο απ' τα καζίνο της πατρίδας του.

Η έκπληξη
Το απογειωτικό ξεκίνημα του 'Knights Of Cydonia' με την παραμόρφωση στο 11 και το φαλσέτο του Matt Bellamy ν' ανεβαίνει αγκαλιασμένο μαζί της ήταν βέβαια η καλύτερη παρομοίωση για την πρόσφατη μετεωρική άνοδο των Muse. Περιμέναμε την επανάληψη ή και κλιμάκωση του φιλόδοξου show που είχαμε παρακολουθήσει την προηγούμενη φορά, η βρετανική τριάδα όμως έχει απαλλαγεί πλέον απ' την progressive επιδειξιμανία με τον ίδιο τρόπο που το έκανε όπως φαίνεται και στην πρόσφατη δισκογραφία της, καθώς ο Bellamy κατάφερε να βρει την ισορροπία που έψαχνε ανάμεσα στους Radiohead και τους Nirvana. Εγκατέλειψε λοιπόν τις φανταχτερές πόζες πίσω απ' τα synths και, αχώριστος με την κιθάρα του (εκτός από λίγες νότες στο πιάνο), οδήγησε το group σε ντελιριακό κρεσέντο διαρκείας που, με αφετηρία την τελευταία δουλειά, πήγαινε ολοένα και πιο πίσω ανεβάζοντας τη θερμοκρασία στο κοινό, μέχρι το 'Plug In Baby' και την απόλυτη αποθέωση (στα αξιοσημείωτα κι η -instrumental- διασκευή του 'Man Of Mystery' των Shadows). Οι Muse τα είχαν όλα το απόγευμα της Κυριακής, τα τραγούδια, τη δύναμη, την ορμή (μαζί και τον δυνατό ήλιο), γι' αυτό και δεν χρειάζονταν τίποτε περισσότερο. Απλοί και απέριττοι, ισοπέδωσαν "με γυμνά χέρια" την Orange, φέρνοντας την πανηγυρική αποκορύφωση του Roskilde '07 λίγες ώρες νωρίτερα κι αφήνοντας τα διαδικαστικά μόνο για τους Basement Jaxx αργότερα.

Παραμύθια για μεγάλους
Η φήμη για τις εκπληκτικές εμφανίσεις των Flaming Lips είχε βέβαια προηγηθεί, τίποτε όμως δεν μπορούσε να μας προετοιμάσει για το θέαμα του Wayne Coyne μέσα σε μια φυσαλίδα (στην πραγματικότητα γιγάντιο διαφανές μπαλόνι) που σάλπαρε κυλώντας επάνω στη θάλασσα σηκωμένων χεριών μπροστά στην Orange το απόγευμα του Σαββάτου. Κι ήταν μόνο η αρχή για το πολύχρωμο καρναβάλι που ξεκίνησε αμέσως με τους ήχους του 'Race For The Prize', με τον Coyne σαν υπερκινητικό παιδί σε αποθήκη παιχνιδιών να εκτοξεύει στο κοινό χρωματιστές σερπαντίνες από κάποιο είδος παιδικού όπλου, υπερμεγέθη μπαλόνια και πίδακες κομφετί από δύο μεγάλα κανόνια, περιστοιχισμένος από δεκαπέντε περίπου κομπάρσους σε στολές batman, superman, εξωγήινων κ.λπ. Πολύχρωμο τοπίο μπροστά αλλά κι επάνω στην Orange, σουρεαλιστική Disneyland μέσα απ' την οποία αναδύονταν τα τραγούδια κυρίως των 'Yoshimi' και 'Mystics' παίρνοντας τις πραγματικές τους διαστάσεις σα μεταφυσικές συνευρέσεις του Syd Barrett και του Frank Zappa, με Beach Boys πινελιές απ' τα φωνητικά του Michael Ivins, ενώ ο Coyne τόνιζε με κάθε ευκαιρία την απέχθειά του για τον Bush, τον σεβασμό του για τους Who που ήταν headliners εκείνο το βράδυ αλλά και τους μακρόχρονους συναισθηματικούς του δεσμούς με το Roskilde. Στα highlights του 90λεπτου live ανήκουν οπωσδήποτε η πιο rock εκδοχή του 'Free Radicals' κι οι χιλιάδες φωνές που συνόδευσαν το 'Yeah Yeah Yeah Song', ενώ το σαγηνεμένο κοινό ταξίδεψε κυριολεκτικά με τα 'Yoshimi' και 'Do You Realize'. "We can never be defeated by something so stupid as a politician" δήλωσε κάποια στιγμή ο Coyne και, καθώς μας μετέφερε στην παραμυθένια πραγματικότητά του, είχαμε κάθε λόγο να τον πιστέψουμε.

GO TO : Part 4