ROSKILDE FESTIVAL '08 - PART 1

Το πλήρωμα του χρόνου ζωντάνεψε και πάλι στα λειβάδια της Δανίας το σύγχρονο "Woodstock", την χαρούμενη δηλαδή εναλλακτική κοινότητα που συγκεντρώνεται κάθε χρόνο εδώ απ' όλα τα μέρη της Ευρώπης για να στήσει την δική της γιορτή στην ιστορική όσο και γραφική πρωτεύουσα των Vikings. Ο ήλιος που μας είχε αρνηθεί πέρισυ την παρουσία του, θέλησε αυτή την φορά να μας αποζημιώσει και μάλιστα πληθωρικά, κάνοντας το Roskilde '08 το πιο ζεστό και ηλιόλουστο τα τελευταία 30 χρόνια. Μέσα στην ζεστή αυτή αγκαλιά, όπου η ελάχιστη βροχή που συναντήσαμε δεν ήταν τίποτε περισσότερο από καλοδεχούμενη δροσιά, άνθισε το Roskilde Festival και ξεδίπλωσε τα γιορτινά του χρώματα: τέσσερις ημέρες μουσικού οργασμού στις επτά σκηνές του, μαζί με τις τέσσερις ημέρες "προθέρμανσης" που προηγήθηκαν, οκτώ συνολικά ημέρες απέραντου party.

Τα αντηλιακά, τα γυαλιά ηλίου, τα ψάθινα καπέλλα, τα παρεό και όσα -πολλά- επινόησε η σκανδιναβική ελευθεριότητα παρατάχθηκαν λοιπόν στα γρασίδια αντικαθιστώντας τα περισυνά αδιάβροχα και τις γαλότσες και, με την βοήθεια περισσότερου από ενός εκατομμύριου -σύμφωνα με την εκτίμηση της Tuborg- λίτρων μπύρας (που συσσωρεύθηκαν τελικά κι αυτά ακριβώς εκεί), δημιούργησαν την γνώριμη ατμόσφαιρα του Roskilde Festival, ιδανικό σκηνικό που συχνά θύμιζε τις παραλίες της Χαλκιδικής.

Γι' άλλη μια χρονιά τα βήματά μας ενώθηκαν με αυτά εκατό περίπου χιλιάδων ακόμη και μας οδήγησαν και πάλι εδώ, λιγότερο από συνήθεια και περισσότερο απ' την επιθυμία να γίνουμε μέρος αυτού που θεωρούμε ξεχωριστό ανάμεσα στα μεγάλα ευρωπαϊκά festival του καλοκαιριού. Είμασταν λοιπόν στην θέση μας την Πέμπτη το απόγευμα, όταν στις πέντε ακριβώς τέλειωσε η αντίστροφη μέτρηση που έτρεχε όλο τον χρόνο στο site του festival και το Roskilde '08 άνοιξε τις πύλες του.

Η μουσική
Αυλαία το απόγευμα της Πέμπτης στην Odeon με δυνατό hard rock απ' τους εξαιρετικούς Clutch, retro-rock με όλα τα κλισέ του είδους σαν να μην πέρασε μια μέρα απ' τα '70s, μπολιασμένο όμως με γενναίες δόσεις funk και soul βγαλμένη απ' την "μαύρη" ψυχή του frontman Neil Fallon. Μια μέρα αργότερα στην κεντρική Orange οι Kings Of Leon άφησαν καλές αντυπώσεις στους περισσότερους με το southern και pub rock τους που προχωρά ολοταχώς προς το mainstream, ένα live που σ' εμάς δεν άφησε τίποτε σε αντίθεση με την πριν από τέσσερα χρόνια εμφάνισή τους εδώ. Στην retro-rock παρέα προστέθηκαν το βράδυ του Σαββάτου κι οι Black Mountain, δυνατοί όταν έπρεπε ('Stormy High', 'Drugganaut') και ατμοσφαιρικοί περισσότερο απ' όσο έπρεπε καθώς επικεντρώθηκαν κυρίως στην πρόσφατη δουλειά τους, ταξίδεψαν την Arena στην '70s ψυχεδέλεια, προς το τέλος όμως μας κούρασαν γι' αυτό και κρατήσαμε την αντίστιξη της γαλήνιας και απέριττης παρουσίας της Amber Webber με την τρικυμισμένη κιθάρα του Stephen McBean.

"Κι αν δεν σας αρέσουμε, τουλάχιστον σας κρατήσαμε στεγνούς": αφοπλιστική ειλικρίνεια απ' τον Dave Monks, frontman των Tokyo Police Club το μεσημέρι του Σαββάτου όταν ένα ψιλόβροχο μάζεψε αρκετό κόσμο στην Pavillion. Οι περισσότεροι όμως βρισκόμασταν εκεί για την υψηλή ενέργεια και τον ενθουσιασμό των νεαρών καναδών που συνδύασαν την εκλεκτική pop με το r'n'r των Strokes σ' ένα live που δίκαια θεωρήθηκε απ' τα καλύτερα φετινά εδώ. Η αμεσότητα κι η ειλικρίνεια είχαν τον πρώτο λόγο και το προηγούμενο βράδυ στην ίδια σκηνή, όταν οι Yeasayer ανέδειξαν την pop δυναμική και την tribal ενέργεια που μισοκρύβονταν στην περισυνή δουλειά τους, αποδεικνύοντας ότι δίκαια ξεχώρισαν ανάμεσα στους διάφορους νεο-folk πειραματιστές.

Εκρηκτική παρά τον όγκο της η Beth Ditto, οδήγησε την dance-punk πρόσφατη μεταμόρφωση των Gossip, μπολιασμένη με αιχμηρό garage-punk απ' την κιθάρα του Brace Paine και μετέτρεψε σταδιακά την Odeon σε αίθουσα χορού, όπου η επιμονή της Beth να επιδεικνύει σε κάθε ευκαιρία τα εσώρρουχά της λειτούργησε σαν άτυχος -και αχρείαστος- αντιπερισπασμός. Τίποτε απ' αυτά δεν χρειάστηκε να κάνει η Leila Moss δύο βράδια αργότερα καθώς με την sexy top model εμφάνισή της και τις Debbie Harry παραπομπές κυριάρχησε χωρίς κόπο στην Odeon, συνολικά όμως το garage rock των Duke Spirit, λιγότερο δυνατό κι ορμητικό απ' τις στουντιακές δουλειές τους, πέρασε απαρατήρητο γι' αυτό και μείναμε μόνο στην παρουσία της Leila.

Το ανθεμικό όσο και νωχελικό και μελιστάλαχτο '70s rock των Band Of Horses συγκίνησε οπωσδήποτε το κοινό της Arena περισσότερο ίσως απ' ό,τι περίμεναν κι ίδιοι, εμείς όμως περιμέναμε να δούμε τον δυναμισμό που λείπει απ' τους δίσκους τους και, βέβαια, απογοητευτήκαμε απ' την πιστή αναπαραγωγή τους αλλά και την προφανή φιλοδοξία του Ben Bridwell να γίνει ένας λιγότερο ευφάνταστος κλώνος των My Morning Jacket. Αντίθετα, ο ισλανδός Mugison στην Odeon όπου βρεθήκαμε αμέσως μετά μας κέρδισε χωρίς προσπάθεια με τα άμεσα και ιδιοσυγκρασιακά country-blues του, όπου οι απόπειρες να μιμηθεί τον Tom Waits ήταν και το μοναδικό άτυχο σημείο. Λίγο αργότερα, οι post-rock αρχιτέκτονες Mogwai ξεκίνησαν να στήνουν στην Arena τα σκοτεινά ηχητικά τους οικοδομήματα, ο αρχικός δυναμισμός όμως σύντομα εξανεμίστηκε (μαζί με τα πολλά decibel), καθώς φάνηκαν να χάνονται μέσα στις δικές τους δαιδαλώδεις διαδρομές και τις νεφελώδεις ατμόσφαιρες.

Οι Notwist τα ήθελαν όλα το Σάββατο στην Astoria, τα ηλεκτρονικά, τον μοτορικό ρυθμό και το noise rock με τα θυμωμένα ξεσπάσματα της κιθάρας του Markus Acher, δίνοντας έτσι διαφορετική -και πολύ ενδιαφέρουσα- διάσταση σε καινούργια και παλαιότερα τραγούδια, τα κατάφεραν όμως μόνο κατά το ήμισυ καθώς στο δεύτερο μέρος επικράτησαν οι ηλεκτρονικές ατμόσφαιρες. Ευτυχώς, γιατί ήταν ώρα να τρέξουμε για τους My Bloody Valentine. Αντίθετα, το προηγούμενο βράδυ οι Motorpsycho πρόσφεραν στους τυχερούς που είχαν την αντοχή να μείνουν μέχρι τις μικρές ώρες στην Odeon kraut rock υψηλών οκτανίων και ταχυτήτων μέσα από μακροσκελή ψυχεδελικά space jam, σ' ένα set που παρουσίασε διαφορετικό πρόσωπο απ' τις studio δουλειές τους και μας έκανε να σκεφτούμε πως οι βετεράνοι νορβηγοί θάπρεπε μάλλον να κυκλοφορούν μόνο ζωντανές ηχογραφήσεις.

Στο μεταξύ, η μεταλλουργία εκπροσωπήθηκε επάξια στην Arena με την επανασύνδεση των σουηδών At The Gates που ρίχτηκαν χωρίς περιστροφές στο death metal τους, για ν' αποδειχτούν αποτελεσματικότεροι απ' τον δυνατό καφέ που αναζητούσαμε ανεπιτυχώς το πρωί της Κυριακής. Στην ίδια σκηνή λίγο αργότερα, οι Enter Shikari εξαργύρωσαν την προώθηση των βρετανικών εντύπων, καθώς ανακάτεψαν πρόχειρα και χωρίς συγκεκριμένο σκοπό hardcore, metal αλλά και rave για να μας δείξουν τελικά πώς είναι μάλλον οι αυλές των βρετανικών νηπιαγωγείων σε ώρα διαλείμματος. Ευτυχώς που το ίδιο απόγευμα ανέλαβαν οι Slayer να δείξουν πώς πρέπει να γίνονται αυτά τα πράγματα, αφού κατέλαβαν εξ εφόδου την Orange και, χωρίς τίποτε περιττό, την όργωσαν ανελέητα εξαπολύοντας ένα προς ένα σαν ρουκέτες τα κλασικά τους με τον Tom Araya να διασκεδάζει φανερά στην θέση του πολέμαρχου.

Μικρές, Μικρότερες και Μεγάλες Κυρίες
Η Kate Nash ανέβηκε στην Odeon με την απλότητα του "κοριτσιού της διπλανής πόρτας" που έχει δείξει και στα τραγούδια απ' το περισυνό της ντεμπούτο, παρέμεινε όμως ακριβώς εκεί καθώς απέτυχε να τους δώσει την ζωή που χρειάζονταν. Ίσως έφταιγε η μεσημεριανή ώρα, το μόνο που κατάφερε όμως ήταν να σπαταλήσει γρήγορα το ενδιαφέρον μας. Κι αυτό ακόμη όμως ήταν πολύ για την Nicole Atkins με την retro-kitsch pop της, αλλά και την Joan As Police Woman και τις πιανιστικές μπαλάντες της.

Μετά από ένα απαράδεκτο δεκαπεντάλεπτο όπου ο κόσμος που γέμισε ασφυκτικά την Cosmopol υπέμεινε τους Smiths, τους Police και ό,τι άλλο σέρβιραν τα πλατώ του dj της, η Santi White (κατά κόσμον Santogold) εδέησε να εμφανιστεί με την κραυγαλέα της αμφίεση και μοναδική συνοδεία -πάλι- τα πλατώ για να αναπαραστήσει την Cyndi Lauper στους νεώτερους. Το κοινό χόρεψε βέβαια αμέριμνο τις πρόσφατες επιτυχίες της, εμείς όμως αναρωτηθήκαμε τι περισσότερο θα κάνει όταν θάχει περισσότερα χιτάκια και αποχωρήσαμε κρατώντας μόνο τις εντυπωσιακές χορεύτριες με τις ρομποτικές κινήσεις που την συνόδευαν.

Σαν την μεγάλη diva που δεν θα γίνει ποτέ, η Cat Power έκανε την κατάμεστη Odeon να κρέμεται απ' τα χείλη της το απόγευμα της Κυριακής. Συνοδευόμενη απ' τον Jim White και αρκετούς απ' τους υπόλοιπους Dirty Delta Blues Band (δεν διακρίναμε τον Judah Bauer), διέτρεχε σαν ξωτικό την σκηνή αφήνοντας πίσω υγρά αποτυπώματα της αγωνίας που προσπαθούσε να εξωτερικεύσει. Υπήρχαν στιγμές που έμοιαζε έτοιμη να καταρρεύσει κι άλλες που νομίζαμε ότι επέπλεε μερικά εκατοστά επάνω απ' την σκηνή, ο επίπεδος όμως blues και country ήχος που προτιμά τα τελευταία χρόνια αδίκησε την ίδια και τους μουσικούς της ενώ, βέβαια, ισοπέδωσε καινούργια και παλαιότερα τραγούδια, δικά της ή διασκευές.

Ρουφώντας άπληστα την αναγνώριση που γι' αυτήν έφτασε καθυστερημένα, η Sharon Jones έμοιαζε να διασκεδάζει περισσότερο απ' το κοινό, κι αυτό την στιγμή που όλοι χόρευαν στους soul και funk ρυθμούς της μέχρι που η Arena ενώθηκε σ' ένα μεγάλο party όταν η ίδια άρχισε ν' ανεβάζει κόσμο για να χορέψουν και να τραγουδήσουν μαζί. Retro-soul των '50s και '60s από μια ετεροχρονισμένη Tina Turner και, η παρουσία των εξαιρετικών Dap-Kings δίπλα της (το group που συνοδεύει και την Amy Winehouse) χρησίμευε για την σύγκριση ανάμεσα στην πραγματική soul diva και τις σύγχρονες r'n'b μανιέρες.

Ο Αποχαιρετισμός
Αποφασισμένοι να εγκαταλείψουν την ενεργή δράση με πάταγο εμφανίστηκαν το βράδυ της Πέμπτης οι Hellacopters, γι' αυτό και δεν άφησαν χώρο για συναισθηματισμούς (παρά το requiem της υποδοχής) στο πιστό σκανδιναβικό κοινό τους. Με εμφάνιση βγαλμένη απ' τα glam '70s ξεκίνησαν αμέσως με το 'Hopeless Case', για να συνεχίσουν μ' ένα "best of" set που ξεδίπλωσε τα δεκαπέντε χρόνια τους και μετέτρεψε τον αποχαιρετισμό σε άγρια, γρήγορη και βρώμικη garage-rock γιορτή, ακριβώς όπως έπρεπε δηλαδή. Κι αν το σφικτό πρόγραμμα της Arena δεν αφήνει χώρο για encore, το κοινό το απαίτησε και το θερμόμετρο ανέβηκε ακόμη περισσότερο όταν στην σκηνή βρέθηκε κι ο Dregen (ιδρυτικό μέλος και νυν Backyard Babies), ενθουσιασμός που δεν μειώθηκε καθόλου απ' το σοβαρό ύφος του παρουσιαστή, όταν στο τέλος ανήγγειλε "the Hellacopters have left". Μέχρι το reunion φυσικά.

Η Επιστροφή
Καχύποπτοι απ' την φύση μας για την σκοπιμότητα των reunion, εφοδιαστήκαμε με ωτοασπίδες το απόγευμα του Σαββάτου, και πάλι όμως βρεθήκαμε απροετοίμαστοι για τον ολοκληρωτικό τοίχο θορύβου που μας έριξαν καταπρόσωπο οι My Bloody Valentine απ' τις πρώτες νότες ακόμη του 'I Only Said'. Τα decibel που ξεχύνονταν ξεπερνούσαν την ανθρώπινη αντοχή κι αν είχαν υλικό βάρος οπωσδήποτε θα μας καταπλάκωναν, με περίεργο τρόπο όμως δεν εμπόδιζαν την dream pop που βρισκόταν στην καρδιά του θορύβου, εμπειρία προσωπική για τον καθένα χωριστά μέσα στην Arena, όπου οι MBV ακίνητοι κι απόμακροι έμοιαζαν να επιδιώκουν αυτό ακριβώς, σαν να φοβόνταν πως η παραμικρή τους κίνηση θα μας αποσπάσει. Για την ιστορία, έπαιξαν φυσικά το Loveless κι όλα τα κλασικά και, όχι, δεν κοιτούσαν τα παπούτσια τους (λίγο μόνο ο Kevin Shields) παρά μόνο το άπειρο, ίσως για να βεβαιωθούν ότι είχαμε φτάσει όλοι εκεί, όπου βέβαια βρέθηκαν όσοι υπέμειναν τον 20λεπτο λευκό θόρυβο που κράτησαν για το κλείσιμο. Η δική μας ακοή είχε φτάσει ήδη στο απόλυτο μηδέν.

- - - - - - - - - - - - [ ONE ] [ TWO ] [ PICS ] [ MBV ] - - - - - - - - - - - -