ROSKILDE FESTIVAL '08 - PART 2

Οι Radiohead
Επιλέξαμε ν' απουσιάσουμε απ' τους headliner της Πέμπτης καθώς οι προτεραιότητες και προτιμήσεις μας βρίσκονταν εκείνη την ώρα αλλού, ήταν όμως εκεί το έτερο μέλος της αποστολής του MiC, ο Κώστας Πετρίδης, που αφήνει εδώ τις εντυπώσεις του:

H συναυλία των Radiohead στο Roskilde 2008, ήταν η πρώτη "μεγάλη" συναυλία του φεστιβάλ και επειδή τους είχα δει πρόπερσι στη Βουδαπέστη, σε μια κυριολεκτικά μαγική νύχτα, η περιέργεια μου για τούτη τη συναυλία ήταν δεδομένη.. Η σημαντική (και ειδοποιός) διαφορά με εκείνο το live, είναι ότι τότε η μπάντα δεν προωθούσε κάποιο καινούργιο άλμπουμ και στηρίχτηκε στις καλύτερες, παλιότερες στιγμές της, ικανοποιώντας στο μέγιστο το κοινό και εμένα προσωπικά. Πάμε όμως στο ψητό.

Οι Radiohead απέδειξαν ότι ξέρουν να δίνουν καλές συναυλίες και ξέρουν επίσης να σε "παρασέρνουν", είτε με την μουσική τους, είτε με το στήσιμο και την ατμόσφαιρα που δημιουργούν τα φωτιστικά εφέ. Το βασικότερο όμως ήταν ότι δεν κούρασαν τα καινούργια τους τραγούδια, ούτε σε έκαναν να χασμουριέσαι και να παρακαλάς να τελειώσουν μπας και ακούσεις κάποιο γνωστό. Μη ξεχνάμε ότι είναι μεγάλη πρόκληση για οποιονδήποτε καλλιτέχνη η παρουσίαση νέου υλικού και σαφώς δοκιμασία για αυτόν (και για το κοινό βέβαια όταν πρόκειται για σαβούρες...). Το στοίχημα νομίζω ότι κερδήθηκε -εν μέρει- από το γκρουπ και το πολυσυζητημένο "In Rainbows".

Ξεκίνησαν όπως και στο νέο άλμπουμ με το "15 step" και από κει και πέρα άρχισε μια περίτεχνη και σωστά μελετημένη εναλλαγή σχεδόν όλων των τραγουδιών του νέου άλμπουμ, με κάποιες από τις κορυφαίες στιγμές του παρελθόντος, αφού βασίστηκαν αναπόφευκτα στα "Ok Computer" και "Bends" και λιγότερο στα "Kid A" και "Hail in the thief" (αν θα ήθελα να γκρινιάξω λίγο θα έλεγα ότι μερικές στιγμές ένιωθες ότι ακούς άλλο γκρουπ και αυτό βέβαια οφείλεται στους electro -krautrock - jazz πειραματισμούς που κατά καιρούς έκανε η μπάντα, πετυχημένους και μη). Πάντως, τραγούδια σαν το "Jigsaw falling into place" (κατ' εμέ το κορυφαίο του νέου άλμπουμ), "Reckoner" (μεθυστική η εκτέλεση), "Body snatchers" (καταιγιστικό), έδεσαν εξαιρετικά με τo "Airbag", το "Bends" ή το "Exit Music (for a Film)". Κορυφαία στιγμή ήταν το τελευταίο, αν και μου έσπασαν τα νεύρα κάποιοι μεθυσμένοι δανοί παραδίπλα που καμιά επαφή δεν είχαν με το όλο σκηνικό. Όπως και πριν από 2 χρόνια η εκτέλεση του "Paranoid Android" (που την περίμενα πως και πως) με απογείωσε, με προσγείωσε και με ξανα-απογείωσε σύμφωνα με την κλιμάκωση του τραγουδιού ενώ στην μνήμη του κινητού μου βρίσκεται η -όπως αναμενόταν- συγκλονιστική ερμηνεία του Thom στο "Street Spirit".

Και μόνο η παρουσία του Yorke καθώς και η φωνητική του δεινότητα φτάνει για να αισθανθείς δικαιωμένος που είσαι στο σωστό τόπο και χρόνο. Η υπόλοιπη μπάντα, δεμένη όσο ποτέ, έκανε τα μέγιστα και κατάφερε να γεμίσει τον τεράστιο χώρο της Orange stage με ατέλειωτα ριφς (ο J. Greenwood δικαιολογεί απόλυτα τον μισθό του και παίρνει μέρος σε πολλές σημαντικές για τα τραγούδια στιγμές), με μελωδικά πιάνα που έδιναν την θέση τους στα drum machines, τις παραμορφώσεις και τα synths - και φυσικά μη ξεχάσω να αναφέρω ότι ο ήχος ήταν εξαιρετικός, όπως πάντα άλλωστε.

Οι Radiohead είναι ένα γκρουπ που έφτασε στο απόγειο της επιτυχίας και καθιέρωσης του πριν από δέκα και βάλε χρόνια και άνετα θα μπορούσε κανείς να τους χαρακτηρίσει σαν την "αφρόκρεμα" του εναλλακτικού ροκ στην Γηραιά Αλβιώνα. Απο τότε απλά προσπαθεί να κρατηθεί ψηλά, με μια διάθεση καινοτομίας πάντα, (κάτι που λειτουργεί υπέρ του) και στηριζόμενο βέβαια στην αύρα που ακόμα και τώρα εκλύεται από ένα από τα κορυφαία άλμπουμ της δεκαετίας του 90 (δεν ξέρω τι είδους γκρουπ θα ήταν σήμερα χωρίς το "Οk Computer", και οι ίδιοι γνωρίζουν ότι είναι αξεπέραστο γι αυτό και άλλωστε δεν προσπαθούν από τότε να το επαναλάβουν). Απόδειξη για όλα αυτά, οι ίδιες τους οι συναυλιες, όπως τις ζούμε εμείς οι κοινοί θνητοί..

Οι Εκπλήξεις
Η περιέργεια που μας οδήγησε στην Astoria ανταμείφθηκε όταν το γαλλο-φινλανδικό ζευγάρι των The Do (προφέρεται Doe) βάλθηκαν να δίνουν ζωή και δύναμη στην indie και folk-pop τους, με τον πολυμήχανο Dan Levy να επενδύει την εύθραυστη αλλά εκφραστική θεατρικότητα της Olivia Merilahti, frontwoman με ταμπεραμέντο που γινόταν εκρηκτικό όταν έπιανε την κιθάρα για να προσθέσει βρώμικες garage-rock πινελιές στην πειραματική pop που ευτυχώς ξέχασε τα περισσότερα απ' τα ηλεκτρονικά της πρόσφατης πρώτης δουλειάς τους πίσω στο Παρίσι.

Συνεχιστής των desert blues του Mali, ο Vieux Farka Toure μετά τον πατέρα του (τον μεγάλο Ali Farka Toure), εμφανίστηκε στην Odeon δυνατός κι ορμητικός με το σφικτοδεμένο σχήμα του, αφήνοντας τις απέριττες αλλά πλούσιες μελωδικές φράσεις να κυλήσουν σαν δροσερό νεράκι απ' την κιθάρα του, καθώς "τραγουδούσε" μέσα απ' αυτή καλύτερα απ' τα παραδοσιακά ομαδικά τραγούδια της πατρίδας του στα οποία είναι αλήθεια ότι επέμεινε περισσότερο απ' όσο θα θέλαμε.

Αναγεννημένοι μέσα απ' τις στάχτες των folk - tribal - industrial - οτιδήποτε πειραματισμών τους παρουσιάστηκαν οι Liars, εστιάζοντας την δύναμή τους και την παράνοια του Angus Young σε έντονο κιθαριστικό noise-rock και punk (όπως συνέβη, απ' ό,τι μαθαίνουμε, και στο Synch πρόσφατα), ξεσηκώνοντας την Pavillion (μαζί κι εμάς, μετά την αρχική δυσπιστία) με τραγούδια κυρίως απ' την τελευταία τους δουλειά. Είναι αλήθεια ότι τις λίγες -ευτυχώς- φορές που πήγαν σε παλαιότερα τραγούδια η ατμόσφαιρα έπεφτε αμέσως, το ξέσπασμα όμως του 'Freak Out' θα το θυμούνται για πολύ καιρό όσοι βρέθηκαν εκεί.

Τέκνο του αμερικανικού underground ο Jay Reatard με το group του, σέρβιρε σαν επιδόρπιο στο κλείσιμο της Pavillion ωμό, αχαλίνωτο και θυμωμένο punk σαν γνήσιος απόγονος των Dead Kennedys, σε μικρές αλλά εκρηκτικές δόσεις, σύντομες όπως και το δικό του φυτίλι που κάηκε στο 40λεπτο περίπου όταν τα σπασμένα πλήρωσαν οι ενισχυτές και τα monitor, προτού επιτεθεί στον κόσμο με -πρωτοφανές για τα μέτρα ασφαλείας του festival- stage diving, για να χαθεί στις αγκαλιές του ενθουσιασμένου κοινού που έβλεπε μπροστά του ό,τι κοντινότερο στο αληθινό punk μπορεί να βρεθεί σήμερα.

Οι Κορυφαίοι
Οι Dengue Fever άπλωσαν το pacific rock τους σαν δίχτυ επάνω απ' την κατάμεστη Astoria και μας καθήλωσαν, η εξωτική Chhom Nimol με την μαγνητική της παρουσία που έμοιαζε βγαλμένη απ' το bollywood, κι οι υπόλοιποι μ' επικεφαλής τους αδελφούς Holtzman με την προτίμησή τους στην '60s garage ψυχεδέλεια, συνδυασμός που ζωντανά ακούστηκε ακόμη πιο δυνατός και σφικτοδεμένος, ενώ κλιμακώθηκε αρκετές φορές για ν' απογειωθεί τελικά όταν μετέτρεψαν το 'Tears Of A Tarantula' σε ψυχεδελικό surf-garage jam. Λίγο νωρίτερα η Chhom Nimol μας είχε μαγέψει τραγουδώντας a capella το 'Sleepwalking' με μόνη συνοδεία τον παραδοσιακό χορό των χεριών της.

"Kick those white mice, black dogs and baboons out!" ήταν η προτροπή του παρουσιαστή στον headliner της Παρασκευής, ο κος Grinderman όμως δεν την χρειαζόταν καθώς ήταν αποφασισμένος να διασκεδάσει και, αυτό ακριβώς έκανε, ανεβαίνοντας στην σκηνή με φανταχτερό κόκκινο τζάκετ ("το δανείστηκα απ' τον Michael Jackson") για να πάρει αμέσως μαζί του την Orange με την εισαγωγή ακόμη του 'Depth Charge Ethel'. Φανερά ξανανιωμένος και με τον Warren Ellis δίπλα του να προσπαθεί απεγνωσμένα να καταστρέψει τις μαράκες του με κάτι κακόμοιρα κύμβαλα, εξάντλησε το -μικρό- ρεπερτόριο του σχήματος, μαζί κι ένα καινούργιο τραγούδι ('Tree') απ' το ίδιο καλούπι και, όταν το κοινό ζήτησε κι άλλα, "προσπάθησε να θυμηθεί κάτι παλιότερο" ('Tupelo'). Ο Nick Cave έχει βρεί όπως φαίνεται τον τρόπο ν' αντιμετωπίσει την κρίση της μέσης ηλικίας και, τα αποτελέσματα ήταν ολοφάνερα.

Όσο δύσκολο είναι να περιγράψουμε το υπερκινητικό μίγμα των Battles (prog, math, kraut, electronica, προσθέστε κι ό,τι άλλο νομίζετε), άλλο τόσο είναι να εξηγήσουμε τον τρόπο που αυτό πέρασε και δόνησε σύσσωμη την Odeon αργά το βράδυ της Παρασκευής. Ο John Stanier με το drum kit στη θέση του frontman ήταν ο άξονας γύρω απ' τον οποίο περιστρέφονταν με φρενίτιδα οι θόρυβοι απ' τις κιθάρες και τα synths των υπολοίπων, δημιουργώντας απολαυστικό σφυροκόπημα που, ζωντανά, απέκτησε σκοπό και νόημα κι ακόμη -σχεδόν- χορευτικό ρυθμό που αποκορυφώθηκε όταν ήρθε η σειρά του 'Atlas', για να παρασύρει ακόμη και τους αρνητές τέτοιων πειραματισμών (όπως εμείς).

Old Men
Ο τελευταίος επιζών απ' τους μεγάλους της soul δικαιούται οπωσδήποτε και τα σκήπτρα, γι' αυτό και δεν εκπλαγήκαμε όταν ο Solomon Burke εμφανίστηκε καθισμένος σ' ένα μεγάλο χρυσοκόκκινο θρόνο για να μας αναγγείλει σαν πατριάρχης "I love you". Η ηλικία, τα υπερβολικά κιλά και τα προβλήματα υγείας τον κράτησαν όλη την ώρα εκεί, γύρω του όμως όλη η Arena ήταν σε κίνηση, ριγμένη σ' ένα μεγάλο rock 'n' soul party καθώς, με την επιβλητική και ακατάβλητη φωνή του, έκανε ονομαστικό προσκλητήριο όλων των απόντων, απ' τον Otis Redding μέχρι τον Little Richard με ακατάπαυστα medley των τραγουδιών τους, ανάμεσα στα οποία παρεμβάλλονταν κι οι δικές του soul μπαλάντες, μαζί και το 'Diamond in Your Mind' που έγραψε γι' αυτόν ο Tom Waits. Ένα ταξίδι στον χρόνο που ζωντάνεψε ξανά την εποχή που η μαύρη μουσική ήταν ο πραγματικός βασιλιάς, κι ακόμη η μοναδική μάλλον ευκαιρία να υποβάλλουμε τα σέβη μας.

Δεν συμβαίνει κάθε μέρα να βλέπεις σαράντα χρόνια ιστορίας να ξετυλίγονται μπροστά σου, το βράδυ του Σαββάτου όμως ο Neil Young δεν είχε τον χρόνο ούτε την διάθεση να επαναπαύεται σ' αυτά. Σήκωσε λοιπόν την φθαρμένη κιθάρα του και ρίχτηκε σαν αγρίμι στην ηλεκτρική καταιγίδα του 'Love And Only Love' που έπνιξε στον ηλεκτρικό θόρυβο και την παραμόρφωση. Δεκαπέντε περίπου λεπτά αργότερα, κι ενώ προσπαθούσαμε να βρούμε την ανάσα μας, δήλωσε "Roskilde Rocks!" επάνω απ' τις πρώτες νότες του 'Hey Hey, My My' και καταλάβαμε, όπως κι οι 60,000 εκστατικού κοινού μπροστά στην Orange, ότι βρισκόμασταν στην αποκορύφωση του τετραημέρου. Με την κα Young στα δεύτερα φωνητικά κι έναν ζωγράφο στο βάθος να δημιουργεί εικόνες κάθε φορά για το επόμενο τραγούδι που στη συνέχεια τοποθετούσε σε καβαλέτο στην άκρη της σκηνής, το ηλεκτρικό μάελστρομ ('Powderfinger', 'Cinnamon Girl', 'Fuckin' Up', 'All Along The Watchtower' - "για τον παλιό μου φίλο Bob") κράτησε μια ώρα, προτού κατεβούν οι τόνοι: 'Oh Lonesome Me', 'Mother Earth', 'The Needle And The Damage Done', 'Heart Of Gold', 'Words'. Επέστρεψε βέβαια και πάλι στον ηλεκτρισμό και τα jam, εμείς όμως μείναμε στο 'Old Man' που τραγούδησε κοιτώντας μας με το γνώριμο βλέμμα του, που δεν ημέρωσε καθόλου με τα χρόνια, κατάματα μέσα απ' τις γιγαντοοθόνες: "old man look at my eyes, I'm a lot like you". Υπάρχουν κάποιοι που σου μοιάζουν Neil, εκείνη την στιγμή όμως δεν μπορούσαμε να θυμηθούμε κανέναν.

Το Festival
Η καλή διάθεση του Thor, άρχοντα του καιρού για τους Vikings, έκανε το Roskilde '08 απ' τα καλύτερα των τελευταίων χρόνων, κι αν τελικά απουσιάσαμε απ' το πανηγυρικό κλείσιμο με τον Jay-Z (που δεν ικανοποίησε τους fan του όπως πληροφορηθήκαμε), έφταιγε περισσότερο η συσσωρευμένη κούρασή μας κι όχι η ελαφριά βροχή το βράδυ της Κυριακής, η ομίχλη άλλωστε ματαίωσε τελικά και τα πυροτεχνήματα στο κλείσιμο της Orange. Το πυκνό πρόγραμμα μας είχε υποχρεώσει βέβαια (εκτός απ' την αυστηρή φορολογία στις αντοχές μας) και σε άλλες απώλειες κι ανάμεσά τους, εκτός απ' τους Radiohead ήταν κι οι No Age, Efterklang, Chemical Brothers, Raveonettes, Cocorosie, Streets.

Μοναδικό λοιπόν αρνητικό σημείο του Roskilde '08 απέμεινε η μειωμένη προσέλευση, καθώς δώδεκα περίπου χιλιάδες φεστιβαλιστές "λιποψύχησαν" μετά τις περισυνές καταστροφικές καιρικές συνθήκες, τις οποίες το festival πλήρωσε τελικά με καθυστέρηση ενός χρόνου (όπως είχαν προβλέψει κι οι αρμόδιοι), φαινόμενο που είχαμε παρατηρήσει και το '05 μετά την λάσπη του '04.

80,000 περίπου επισκέπτες, 25,000 εθελοντές, 180 ονόματα, 4 ημέρες, 7 σκηνές, 1,000,000 λίτρα μπύρας είναι οι αριθμοί και, παρότι εντυπωσιακοί, δεν δείχνουν αυτά που έκαναν το Roskilde Festival και πάλι μοναδικό: την εκλεκτική πολυσυλλεκτικότητα του line-up (ακόμη κι αν απουσίαζαν τα ονόματα-κράχτες), την υποδειγματική διοργάνωση και ασφάλεια, τον μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα σε συνδυασμό με τις ανθρωπιστικές του δραστηριότητες (για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά αφορούσαν τις οργανώσεις που υποστηρίζουν το Fair Trade), το έντονο οικολογικό ενδιαφέρον σε κάθε λεπτομέρεια της διοργάνωσης, την παροιμιώδη σκανδιναβική φιλικότητα και, βέβαια, την πολύχρωμη γιορτινή ατμόσφαιρα. Είχαμε λοιπόν κάθε λόγο να συμφωνήσουμε με τον Neil Young όταν, το βράδυ του Σαββάτου, αναφώνησε απ' την σκηνή της Orange "The best festival in the world!".

- - - - - - - - - - - - [ ONE ] [ TWO ] [ PICS ] [ MBV ] - - - - - - - - - - - -