Roskilde Festival - For your eyes only... (1/2)
Πολλές εκπλήξεις περίμεναν τον πράκτορα 777 στην τελευταία του αποστολή...
Δεν είχα τελειώσει καλά καλά το δεύτερο ποτήρι από το αγαπημένο μου bourbon, όταν ο χαρακτηριστικός ήχος της καμπάνας του ταχυδρομείου μ' έκανε να πεταχτώ από την καρέκλα. Η τραχιά και ζεστή φωνή της Amy (πιο ζεστή και απ' αυτήν την αποπνικτική νύχτα του Ιούνη) γέμιζε το άδειο από γυναικεία παρουσία γραφείο μου και καθώς διάβαζα το μήνυμα έβαλα στο πικ απ ξανά το Back to Black.
Αναμενόμενο. Καινούρια αποστολή. Η Υπηρεσία δεν καταλαβαίνει από ζέστες και καλοκαιρινές διακοπές. Πάλι καλά που αντί για καμιά αφρικανική τριτοκοσμική χώρα, αυτήν τη φορά με στέλνει στο Βορρά. Κοπεγχάγη. Εντάξει, ας πούμε ότι αυτά είναι τα καλά αυτού του βρωμοεπαγγέλματος.
Στόχος, ο εντοπισμός, η σύλληψη και η μεταφορά σε ασφαλές σημείο, Εκείνης.
Πάλι Εκείνης; Θεέ μου, πόσο με έχει ταλαιπωρήσει... και πόσες αποστολές ως τώρα... Βουδαπέστη πέρσι, Βαρκελώνη φέτος, Λονδίνο, Άμστερνταμ και Βερολίνο παλιότερα...
Αυτήν τη φορά οι πληροφορίες ήταν σαφείς. Θα βρίσκεται στο Roskilde Festival και μάλλον με δημοσιογραφική ταυτότητα. Πρόσχημα, η "κάλυψη" του φεστιβάλ. Όπως και για μένα άλλωστε. Μοναδική ευκαιρία. Στο κάτω κάτω, τι θα έχανα εδώ στο Σαλονίκι Σίτι; Τον καύσωνα και τις πυρκαγιές; Ή μήπως τις τρελές συναυλίες; Το πρωτάθλημα έτσι κι αλλιώς αργεί να ξεκινήσει κι όλη η μαφία που ασχολείται με τούτο πήγε διακοπές. Οπότε...
Έκανα τον τελευταίο έλεγχο στα απαραίτητα, όταν η ξανθιά και καλλίγραμμη τσέχα αεροσυνοδός μού είπε να δέσω τη ζώνη μου. Τα είχα όλα. (Όπως κι αυτή άλλωστε.) Ταυτότητα, press card, διαπίστευση, την τελευταίας τεχνολογίας φωτογραφική μηχανή, το φλασκί μου γεμάτο και τον μόνιμο συνεργάτη και "εκτελεστή" ΤΤ (αρχικά) δίπλα μου. Τα υπόλοιπα θα μου τα προμήθευε ο σύνδεσμος στην Κοπεγχάγη.
Πράγματι, ο Γιάννης μου τηλεφώνησε 3 λεπτά μετά την παραλαβή των αποσκευών. Ήρθε και μου μίλησε αυτός. Εγώ δεν τον ήξερα φυσικά. "Θα χρειαστείς αδιάβροχο και μάλιστα καλό" ήταν οι πρώτες του κουβέντες. Αυτό ήταν το σύνθημα. "A hard rain is gonna fall" του ψιθύρισα..., μόνο που εκτός από παρασύνθημα, και τραγούδι του Dylan, ήταν και η πικρή πραγματικότητα. Έξω έριχνε γάτες και σκύλους...
O Γιάννης, ή Johann καλύτερα, γνώστης της τοπικής πραγματικότητας και λάτρης της λίθινης εποχής, μας έμπασε μέσα στο χώρο του φεστιβάλ. Χρειάστηκε να διασχίσουμε χιλιόμετρα μέσα από λασπώδεις, υγρές και επικίνδυνες περιοχές εφοδιασμένοι με αδιάβροχα και γαλότσες (να θυμηθώ να τις χρεώσω στην Υπηρεσία), περάσαμε όμως απαρατήρητοι. Ευτυχώς που δεν πήρα την καμπαρτίνα μου - θα ξεχώριζα σαν την ελληνίδα μέσα στο γάλα...
Σκεφτόμουνα τον καυτό ήλιο και την ξανθιά άμμο της πατρίδας, καθώς περπατούσα μέσα στη βροχή και τη λάσπη που έφτανε πάνω από τον αστράγαλο. Ξαφνικά, μια γνώριμη μελωδία ήχησε στ' αυτιά μου ενώ μια αιθέρια φωνή "γέμισε" την υγρή και ταλαιπωρημένη από τις χιλιάδες ανθρώπινες παρουσίες ύπαιθρο. Είχε ήδη ξεκινήσει η συναυλία των Arcade Fire στην Αρένα. Με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι το stage ήταν σκεπαστό με τέντα, δίνοντας καταφύγιο από τη συνεχή βροχή σε χιλιάδες μουλιασμένους. Γρήγορα αγόρασα την μπίρα μου και καθώς έστριβα το τσιγάρο μου με δυσκολία - το σακουλάκι με τον καπνό είχε βραχεί, η μπάντα έπαιζε το "No cars go". Μ' αρέσουν τούτοι, σκέφτηκα. Ίσως αρέσουν και σε Εκείνη, οπότε θα κάτσω λίγο εδώ. Γρήγορα η μουσική των καναδών κυριολεκτικά με παρέσυρε, σιγά σιγά προχώρησα μπροστά και η πρώτη έκπληξη ήταν γεγονός: το λάιβ ήταν υπέροχο, η μπάντα τα έδινε όλα, οι μουσικές εκπληκτικές, ολοζώντανες και η ανταμοιβή του κόσμου ανάλογη. Εκείνη όμως πουθενά...
Η βραχνή φωνή του ΤΤ μ' έκανε να επανέλθω στην πραγματικότητα. Μόλις είχε τελειώσει με τη δική του διαπίστευση (οι κανόνες επέβαλαν να συναντιόμαστε εντός του πεδίου επιχειρήσεων και όχι κατά την είσοδο σ' αυτό).
"Μπος, πρέπει να πηγαίνουμε σιγά σιγά προς τη σκηνή πορτοκάλι." Το 'χα ξεχάσει. Είχαμε ραντεβού με τους "δολοφόνους". Στο δρόμο σκέφτηκα να τσιμπούσαμε κάτι, όμως η γνωστή αλλεργία που με πιάνει όταν στέκομαι σε ουρές έκανε το στομάχι μου να περιμένει κι άλλο. Η βροχή έπεφτε ασταμάτητη και εκνευριστική, όταν ανακατευτήκαμε με το πλήθος της orange stage. Χωριστήκαμε για να μοιράσουμε το ψάξιμο. Σχεδόν αμέσως έπεσαν τα πρώτα ριφ του Dave ενώ η εκφραστική και τρεμάμενη φωνή του Brandon ηλέκτρισε την ατμόσφαιρα: "you sit there in your heartache, waiting on some beautiful...". Σταμάτησα. Ο καπνός είχε βραχεί ανεπανόρθωτα, ευτυχώς βρήκα στην τσέπη μου ένα ξεχασμένο πακέτο Κάμελ. Χρειαζόμουν μια γουλιά από το ιρλανδέζικο ουίσκι που είχα για τις δύσκολες ώρες ή για τις ωραίες στιγμές. Και δω είχα μια τέτοια.
Δεν είχα ξαναδεί τους Killers και ούτε μπορούσα να φανταστώ ότι με τέτοιο παλιόκαιρο θα έβλεπα μια γαμάτη συναυλία. Ο κόσμος χοροπηδούσε αγνοώντας το νόμο της βαρύτητας και το νόμο του βούρκου που είχε επιβληθεί σε κάθε σπιθαμή εδάφους και ο Brandon συνέχιζε να ουρλιάζει: "destiny is calling me, open up my eager eyes, cos' I'm Mr. Brightside...".
Οι στίχοι με έκαναν να θυμηθώ τη δικιά μου μοίρα..., έπρεπε να συνεχίσω το ψάξιμο... Αποφάσισα να ακούσω και το πλέον "σκουριασμένο" "All the things that I' ve done", που είναι και το αγαπημένο μου άλλωστε, και με το οποίο αποχαιρέτησε η μπάντα το κοινό. Κρίμα που δεν είχαν και 2-3 μαύρες πάνω να τραγουδούν τα γκόσπελ. Έφυγα από τη συναυλία "γεμάτος" και με τη σκέψη ότι είχα κάτι κοινό με τον Brandon Flowers. Εκτιμάμε και οι δυο πολύ το Αφεντικό...
Αυτήν τη φορά διαπίστωσα μια δυσαρέσκεια στη φωνή του ΤΤ όταν μου λέγε ότι προς στιγμή είχε εντοπίσει Εκείνη μέσα στο πλήθος και ότι χάσαμε πολύτιμο χρόνο καθώς μάλλον έφευγε για τα λεωφορεία. Έπρεπε να βιαστούμε και το χειρότερο, έπρεπε να αφήσουμε πίσω τη συναυλία της Bjork. Πόσο ακόμα όμως θα αντέχαμε με το νερό να έχει ποτίσει σχεδόν τα πάντα μέσα μας; Η φωνή της ισλανδής θεάς μας καλούσε σα σειρήνα καθώς στην κυριολεξία έσχιζε τον αέρα...
Ο κόσμος που σθεναρά αποφάσισε να κάτσει είχε ήδη μαγευτεί. Σκέφτηκα 2 πράγματα καθώς περνούσα μέσα από λίμνες νερού και λασπωμένους "δρόμους": Τι άλλο θα χάσω κυνηγώντας Εκείνη; Πόσες και ποιες συναυλίες θα γινόντουσαν τελικά κάτω από τέτοιες συνθήκες στο Ελλαδιστάν; Αυτές ήταν και οι τελευταίες σκέψεις μου εκείνο το βράδυ.
Ξύπνησα την άλλη μέρα με πονοκέφαλο και κενό μνήμης, σίγουρα όχι από το ουίσκι. Μάλλον κάποιο αναισθητικό, αφού και ο ΤΤ είχε πάθει ακριβώς το ίδιο. Εκείνη είχε προστασία. Και με κάποιο τρόπο είχαμε γίνει αντιληπτοί. Μας ξέφυγε στέλνοντας ταυτόχρονα το μήνυμα. Η αποστολή βρισκόταν σε δύσκολο σημείο, όμως κάθε σκέψη για εγκατάλειψη ήταν απαγορευμένη.
Αυτήν τη φορά μπήκαμε μαζί στο φεστιβάλ. Απλά ο ΤΤ εξαφανίστηκε για λίγα λεπτά και επέστρεψε με μια ξανθιά περούκα και μουστάκι - το ξυρισμένο του κεφάλι αποτελούσε εύκολο στόχο. Εγώ απλά άλλαξα ρούχα και φόρεσα το αλά Red Hot Chili Peppers σκουφάκι που κρατούσα για τη συναυλία τους. Ακολουθήσαμε το πλήθος και χωριστήκαμε διακριτικά στη συναυλία των My Chemical Romance, δίνοντας ραντεβού στην κεντρική σκηνή. Θα 'θελα να τα δω τα αμερικανάκια, όμως ο αντιπερισπασμός με έβγαλε πάνω στο ξεκίνημα των Κτηνο-αγοριών. Ο κόσμος ούρλιαζε και χειροκροτούσε όταν εμφανίστηκαν πρώτοι στο stage o Adam και o Mike. Με τα πρώτα scratches λες και μπήκαν όλοι στην πρίζα. Μάλλον ήμουν τυχερός, αφού δεν έτυχε να δω τους Beastie Boys ποτέ και απ' ό,τι έμαθα στην Αθήνα διέκοψαν αναγκαστικά τη συναυλία τους για χάρη κάποιων ανεγκέφαλων - ευτυχώς που δεν πήγα- οπότε στάθηκα λίγο ν' απολαύσω. Αν και είχα συνέχεια το νου μου σ' Εκείνη, πρέπει ν' ομολογήσω πως σιγά σιγά άρχισα να κουνιέμαι ασυναίσθητα με το ρυθμό. Οι τύποι δεν παίζονται κι ας μην είναι πια εκείνα τα θρασύτατα πιτσιρίκια που τίναξαν στον αέρα τα μουσικά στεγανά των 80'ς. Φοβερό πάρτι. Έπρεπε να φύγω για το media village και ξεκίνησα με λύπη όταν με χτύπησε το Sabotage, το κράτησαν για τελευταίο. Χάθηκε η μπάλα και μαζί και ο ΤΤ που μέχρι εκείνη την ώρα τον έβλεπα. Πάλι καλά που αρνήθηκαν να παίξουν και το Fight for your right, τότε δεν ξέρω τι θα γινόταν...
Η έρευνα στο media village κατέληξε άκαρπη, ή μάλλον κατέληξε σε ένα καλό μεξικάνικο και καυτερό γεύμα on the foot. Εκείνη ήξερε ότι θα την ψάχναμε εκεί και μάλλον δύσκολα θα εμφανιζόταν. Αναγκαστικά και με το ζόρι κάναμε παρέα σε δυο σουηδέζες, που μετά τα πρώτα 10 λεπτά άρχισαν να μας καλούν σε πάρτι συγκεντρώσεις και αλλά ωραία πράγματα που δεν είναι της ώρας να αναλυθούν.
Πάνω στο ωραίο, ήρθε το μήνυμα από τον Johann. "Ραντεβού στην κεντρική σκηνή, υπάρχουν νέες οδηγίες". Φύγαμε αμέσως. Είχαν ήδη ξεκινήσει οι Βασίλισσες της Λίθινης Εποχής και ξέρω ότι ο Johann τους λάτρευε. Βρήκε όμως το χρόνο να μου δώσει την πληροφορία ότι πιθανόν Εκείνη να ήθελε να παραδοθεί - σύμφωνα με κάποια υποκλοπή που έγινε το πρωί. Ήταν δύσκολο να μιλήσουμε, καθώς ο ξερός και τραχύς ήχος της κιθάρας καθώς και η φωνή του Josh Homme κάλυπταν τα πάντα. "Γιάννη, του είπα στο αφτί, θες να τελειώσει η συναυλία και να τα πούμε μετά;" Κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι του και καθώς η μπάντα ξεκινούσε μανιασμένα το No one knows, έφυγε μπροστά για να δει καλύτερα. Δεν τον ξαναείδα εκείνο το βράδυ. Αυτή η επιχείρηση, σκέφτηκα, κινδυνεύει από 2 πράγματα. Το ένα μάλλον είναι το rock 'n' roll, και οι Queens of the Stone Age μάλλον καλά το κρατούν τόσο καιρό...
Η νύχτα έκλεισε με ένα πέρασμα από τους Peter Bjorn and John, συμπαθητικοί δεν λέω αλλά όχι του πολύ γούστου μου και μια συναυλία που αν γινόταν στο Ελλαδιστάν ίσως να μην τελείωνε ποτέ. The Brian Jonestown Massacre. Όχι, δεν έχω ξαναδεί frontman και ψυχή συγκροτήματος (Anton Newcombe) να ειρωνεύεται και να βρίζει μέρος του κοινού και αυτό να χειροκροτεί ζητώντας κ' άλλο! Παρά τις ιδιοτροπίες και εκκεντρικότητες σε σημείο μαλακίας, η μπάντα και ο ίδιος "έσκιζε". Αυθεντικό rock 'n' roll! - οι Stones στα νιάτα τους!
