S Y N C H 2 0 0 9 / 1
Η παγκόσμια οικονομική ύφεση, ο Η1Ν1 και το Σινκ
(τίτλος διατριβής που δε θα διαβάσετε παρακάτω, αλλά ούτε και αλλού)
υπό Ιωάννου Πλόχωρα,
του Κώστα Καρδερίνη συνεπικουρούμενου,
ρεπόρτερ
φωτογραφίες - Γιώργος Χαριτίδης
Παρατηρήσεις:
Ο ατυχής χειρισμός της διάθεσης του φυλλαδίου-προγράμματος. Συγχαρητήρια από όλους μας στην ιδιοφυϊα που προτίμησε να μοιράσει (όπως μας δικαιολογήθηκαν) ΟΛΑ τα φυλλάδια σαν διαφημιστικά ΠΡΙΝ το 3μερο, αφήνοντας μετά τα φιλότιμα κορίτσια στην είσοδο να βγάζουν μόνα τους το φίδι από την τρύπα, όταν, ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ, όποιος έμπαινε στο φεστιβάλ ζητούσε κι ένα πρόγραμμα να ξέρει τι θα δει και πού θα πάει. Κάποια ελάχιστα φυλλάδια τα βρήκαμε πεταμένα κάτω (!) τη δεύτερη μέρα και πήραμε όσοι από γύρω προλάβαμε. Αφού βέβαια το προηγούμενο βράδυ είχαμε αναγκαστεί όσοι μπορέσαμε, να τυπώσουμε ΜΟΝΟΙ μας το πρόγραμμα απ' το σάιτ του Σινκ, το οποίο όμως πουθενά δεν προκύπτει ότι θα έπρεπε να εκλάβουμε ως δικιά μας δουλειά, οκ; Και όχι, ΔΕΝ είναι ωραία ιδέα να χρειάζεται να πηγαίνεις στη μεγάλη οθόνη και να καις από την ούλτρα φωτεινότητα τον αμφιβληστροειδή σου κάθε φορά που ξεχνάς τι παίζει πού, όταν είσαι ήδη ποιός ξέρει πού (άλλοι πιο απελπισμένοι προσπαθούσαν να φωτογραφίσουν με τα κινητά τους ένα πρόγραμμα κολλημένο στο περίπτερο του μέρτσανταϊζ...)
Καλλιτεχνικά ήταν το πιο αναλογικά αδιάφορο και άχρωμο Σινκ έβερ. Όποιος λέει το αντίθετο, ίσως μπερδεύει το Σινκ με το Ιτζέκτ ή το Ρόκγουεϊβ. Σχεδόν το μισό του περσινού ρόουστερ τις δυο πρώτες μέρες στο Γκάζι, ενώ η τρίτη μέρα στο Μπενάκη, μάλλον διακοσμητική. Δεν ήταν ότι έλειψαν τα μεγάλα ονόματα ή οι καλές στιγμές. Ήταν ότι η δεδομένη πρωινή μας κούραση δεν κουβαλούσε πια πολύτιμες εμπειρίες και αυτό μας πείραζε, όσους περιμέναμε ότι και φέτος το Σινκ θα πρότεινε, θα τολμούσε, θα διαμόρφωνε. Πέρσι έλειψαν Τζαμάλ Μος και Χουάν Άτκινς κι ούτε μας ένοιαξε. Φέτος η ξαφνική ακύρωση της εμφάνισης του ιάπωνα θορυβοποιού Merzbow (λόγω ρήξης μεσοσπονδύλιου δίσκου, απ ό,τι μας είπαν -δισκοπάθεια έπαθε ο δισκοθέτης) ήταν αρκετή για να καθορίσει το σερνάμενο κλίμα της τελευταίας, ανώφελης και με ελάχιστο κόσμο, μέρας στο Μπενάκη, ενώ η άλλη μεγάλη απουσία, αυτή του ιδιοσυγκρασιακού γάλλου πειραματιστή Mr Oizo, καλύφθηκε με τους εφήμερους ποπάδες NYPC. Φέτος το Σινκ αντί να δημιουργεί, περισσότερο διεκπεραίωνε.
Ο κόσμος ήταν επίσης σαφώς λιγότερος από πέρσι, λέμε εμείς. Τα εισιτήρια τη δεύτερη μέρα έκαναν χάι σκορ, μας είπε ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, ανήσυχος όπως συνήθως για το αν περνάμε καλά. Ξαναλέμε και κόβουμε τα νύχια μας ότι πέρσι στη Ροσίν Μέρφι είχε περισσότερο λαό απ' ό,τι στον Μουλάτου, ή στον Σκουέαρπούσερ, ενώ ταυτόχρονα υπήρχαν και τρεις άλλες σκηνές ανοιχτές με κόσμο. Φέτος αντίθετα, στη μοναδική άλλη σκηνή, τον υπαίθριο2 (οι τρεις κλειστοί χώροι άνοιξαν μεταμεσονύχτια), οι γάλλοι Teenagers έπαιξαν ένα σύντομο σετ βασικά στους αδέσποτους (και δικαίως). Κι όταν, αργότερα, άρχισαν τα πάρτι στους κλειστούς χώρους και τα ψαγμένα στο αμφιθέατρο, δεν γινόταν το σύνηθες πατείς-με-πατώ-σε και αυτό το υπογράφουμε διότι, σε περίπτωση που δεν το έχετε καταλάβει ήδη δηλαδή, ως ψυχαναγκαστικοί ρεπόρτερ, όταν πάμε στα φεστιβάλ κινούμαστε συνεχώς να τα προλάβουμε όλα και φέτος δεν είδαμε κι επάθαμε απ' την πολυκοσμία όπως (βλ. περσινή/προπέρσινη ανταπόκριση). Να μειώθηκαν δραστικά οι τζαμπατζήδες -μα, τόσοι πολλοί ήταν παλιότερα; Νέβερμάιντ, γουατέβερ.
Ο καιρός ήταν ιδανικός, δροσερός και στεγνός. Αν εξαιρέσουμε τις διαλέξεις της Κυριακής, αυτό το Σινκ ξύπναγε μετά τις οκτώ, βοηθώντας μας να μη νιώθουμε σαν παγωτά στην έρημο.
Έλειπαν όλες οι ανεξάρτητες εταιρίες, ούτε σταντ, ούτε παρουσία. Πού είναι οι φρέσκες προτάσεις;
Το Σινκ σίνεμα ήταν άκρως ενδιαφέρον αν και χαντακωμένο στο παγετωνικό υπόγειο του D10. Τόσο το intothepill, vol.1 / Greek Contemporary Video Art (32 συμμετοχές) όσο και το διεθνές "The Silent Movie Project" (23 ταινιούλες) δικαίωσαν τα βλέμματα των ταλαιπωρημένων θεατών αν και οι πιο πολλοί έκαναν μάλλον μαξιλαρική υπνοθέαση. Τα δυο άλλα κόνσεπτ, το σατιρικό UNISOL και το αχρηστικό {+αθρ(0)ίσεις / syn_athr(0)isis}, ήταν αφη(ρη)μένα στην τύχη τους.
Εκεί που είπαμε ήμαρτον και ρίξαμε αμφότεροι πιστόλι ήταν το μεσημεριανό - απογευματινό τμήμα "εργαστήρια / διαλέξεις" παρόλο που τα θέματα ήταν πολύ ιντριγκαδόρικα (αποτίμηση του μάϊσπέις, σκέψεις για το κόπιράιτ, λειτουργικότητα των πάρτι, ακουστική οικολογία, ε, πώς σας φαίνονται;)
Α! Κι αυτές οι γυαλιστερές εύσωμες αραπίνες στη φετινή διαφημιστική καμπάνια ήταν σούπερ. Εύγε. Και τα δυο φετινά φετίχ της σχεδιάστριας Serena Galdo καθόλου αδιάφορα. H AMP, μια τσάντα ώμου που γίνεται και πλάτης, απομίμηση ενός Fender blackface (του κλασικού 60ς ενισχυτή κιθάρας), κι ένα τσαντάκι παιχνιδομηχανή Game Boing σε χρώμα χτυπητό κίτρινο, με χερούλι λουρί.
_____
