I never said goodbye

Ύστερα από την για γέλια και για κλάματα εμφάνιση των Afghan Whigs, προ δεκαημέρου, δεν είχα και πολύ όρεξη για βετεράνους που συνεχίζουν, για άλλους που ξαναβρίσκονται κλπ και ασυνείδητα σταμάτησα να ψάχνω και εισιτήρια για τους Stone Roses στη Λισαβώνα. Παρά ταύτα και παρά την Πέμπτη, πήγα στους Sacred Reich ελπίζοντας περισσότερο στο κοινό τους, παρά στους ίδιους, αλλά και βλαστημώντας ακόμη την τύχη μου, που έχασα το προπέρσινο live των Accept. Από το 2007 ξαναπαίζουν μαζί, χωρίς πάντως να έχουν ηχογραφήσει κάτι.... Χμμμ... Ευτυχώς, οι εκτιμήσεις μου υπήρξαν λανθασμένες και πάλι (διότι περίμενα ότι θα είναι καλοί οι Afghan Whigs...).

Λίγο μετά την έναρξη του encore άναψε το πρώτο καπνογόνο και κάπως έτσι ποτέ δεν μάθαμε αν οι Sacred Reich είχαν όντως σκοπό να παίξουν το Surf Nicaragua για να επιβάλλουν στο Gagarin 205 ένα από τα πολυπληθέστερα crowd surfing που γνώρισε ποτέ. Πρόκειται άλλωστε και για το τραγούδι εκείνο για το οποίο -δικαίως- χαίρουν μεγάλης εκτίμησης και εκτός metal κύκλων. Συνεπώς, αυτός που στις πρώτες νότες κιόλας το άναψε το βεγγαλικό, μια κάποια κατανόηση τν έχει εκ μέρους μας (όχι εκ των διοργανωτών και των ιδιοκτητών του χώρου φαντάζομαι, και δικαίως). Μέχρι τότε βέβαια είχαμε γίνει μάρτυρες μάλλον της καλύτερης συναυλίας για φέτος ανεξαρτήτως είδους. Η μπάντα σε κάθε επόμενο τραγούδι ήταν και πιο έκπληκτα ενθουσιασμένη για την ανταπόκριση που είχε από το κοινό και εμείς για 1½ ώρα είχαμε να κάνουμε με βετεράνους, που επέδειξαν ορμή ντεμπούτου. Κι ας θύμιζαν ένας προς ένας τις καταστρεπτικές συνέπειες του αμερικάνικου τρόπου ζωής στην κοψιά του σύγχρονου ανθρώπου.

Σπουδαία τραγούδια όπως το Ignorance ήρθαν νωρίς στο setlist, το οποίο πέραν υποκειμενικών εξαιρέσεων, δεν άφησε (αρκετά) περιθώρια για παράπονα. Από το εκπληκτικό EP του 1988 όμως ακούσαμε και τη διασκευή στο War Pigs των Black Sabbath, που συνδέει άψογα τον thrash χαρακτήρα των SR με σκοτεινά περάσματα που πατενταρισμένα ξεχωρίζουν τον ήχο τους από τότε που ξεκίνησαν. Ο όρος "τίμια μπάντα" είθισται να χρησιμοποιείται με ανόητη συχνότητα εσχάτως, αλλά από τους Monochrome Set μέχρι τους Sacred Reich υπάρχει όντως μία νοητή γραμμή τιμιότητας, που σε βάζει σε δίλημμα για το αν πρέπει να μελαγχολείς ή να χαίρεσαι που δεν έγιναν μεγαλύτεροι από τους Smiths ή τους Megadeth αντίστοιχα. Για τους Anthrax, που ορθά έχει γραφτεί και αλλού, δεν το συζητώ, γιατί είναι προσωπική μου αδυναμία.

Ως συγκρότημα απάντηση σε όσους τυχόν θεωρούν το metal μουσική αποκλειστικά για βαλχαλοπαρμένους και σατανάκηδες, οι Sacred Reich υπηρέτησαν πάντοτε την πολιτική συνείδηση του thrash, με κάτι περισσότερο από τσιτάτα και δανεισμένες φράσεις. Στα live όμως, αυτά μικρή σημασία έχουν και αυτό που μετράει είναι να προκληθεί ξεσηκωμός και όχι ακαδημαϊκοί προβληματισμοί. Όπερ και έγινε. Ικανό moshpit για Πέμπτη βράδυ (που να πηγαίνεις δουλειά/σχολή την άλλη μέρα με τα κόκκαλα πονεμένα... ε;). Ο κόσμος αποχώρησε απόλυτα ευχαριστημένος (παρά τη μικρή διάρκεια για live του είδους) και στην έξοδο άκουσα κάποιους να συζητάνε για τις διαβαθμίσεις των εισιτηρίων στους Red Hot Chili Peppers και σκεφτόμουνα ότι η ύστατη παρακμή στο ροκ είναι το να θεωρεί ο οποιοσδήποτε ότι αξίζει δήθεν να πληρώσεις 5 ή 10 ευρώ παραπάνω για να είσαι δυο κάγκελα πιο κοντά του. Κι αν τυχόν είναι κόλπα των διοργανωτών αυτά, δήθεν και μόνο, να ξεστραβωθούν οι μπάντες και να μην κυκλοφορούν ντοκιμαντέρ με τις καταθλίψεις τους για να τους συγχωρούμε μετά...

Κατά τα λοιπά ήταν μία απολύτως άψογη βραδιά για την οποία δεν χρειάζεται να ειπωθεί τίποτε περισσότερο, οπότε είπα να γκρινιάξω για κάτι -σχεδόν- άσχετο. Επίσης στην είσοδο μία κοπέλα σε full metal jacket αμφίεση με ρώτησε ευγενικά "κύριε, μήπως έχετε εισιτήριο να δοκιμάσω να μπω μαζί σας" (πάει γεράσαμε, τέλος!), απόρησε που τελικά δεν γράφω για το Metal Hammer, παρότι μπήκα με πρόσκληση (ασύνδετες αυτές οι αντιδράσεις) και τελικά ελπίζω να κατάφερε να μπει με κάποιο τρόπο, παρότι η πειρατεία σκοτώνει τις music business εν γένει.

Η συνέχεια στους Overkill λογικά από βδομάδα, ενώ ακολουθούν και Exodus με Obituary, Megadeth με Kvelertak, και προηγήθηκαν και οι (faux?) Sepultura. Γίναμε και πάλι δεκατέσσερα και δεν μας βλέπω να σταυρώνουμε γκόμενα με τίποτε, με αυτά τα θρας μέταλς που ακούμε ολημερίς...
_____

Φωτογραφίες - Χρήστος Σαρρής