E-mail from ...Gagarin
Sad Lovers & Giants λοιπόν... Μια όμορφη απριλιάτικη βραδιά (η άνοιξη φέτος ήρθε εις πείσμα όσων γκρινιάζουν ότι δεν υπάρχουν πια παρά μόνο δύο εποχές!) ήρθε η στιγμή να αντιμετωπίσω και να κλείσω άλλον έναν λογαριασμό με το παρελθόν, άλλο ένα παλιό απωθημένο, άλλη μια ξεχασμένη (;) αγάπη... (και σας παρακαλώ, ας μην ξαναδώ τον βαθιά υποτιμητικό χαρακτηρισμό cult!).
Sad Lovers & Giants λοιπόν... Δεν ξέρω αν υπήρξαν σπουδαίοι. Στην εποχή τους έδρασαν άλλοι σπουδαιότεροι και σε αξία και σε επιρροή (σίγουρα πάντως δεν υπήρξαν ποτέ πρόδρομοι του ...post-rock όπως είδα σε κάποιο από τα αναρίθμητα ...δενδροβόρα έντυπα των καιρών μας). Δεν πέτυχαν ποτέ (ίσως και ευτυχώς!) το μεγάλο σουξέ, εκείνο που θα τους έκανε να διαβούν τον Ρουβίκωνα της ευρύτερης φήμης. Δεν απέκτησαν ποτέ τη βούλα του "καταραμένου" καλλιτέχνη, δεν είχαν αυτοκαταστροφικές τάσεις, δραματικές κορυφώσεις, τραγωδίες, κομμένες φλέβες... Οι αφελείς, κάποιες φορές αστείοι στίχοι τους δεν βοήθησαν την κατάσταση. Η μουσική τους ήταν όμως ιδιαίτερη, απέπνεε μια σεμνότητα, μια φινέτσα διαφορετική, και μια μελαγχολία σχεδόν ευγενική και ανάλαφρη, όχι εκείνη της απελπισίας μιας ζοφερής νύχτας, αλλά εκείνη την απαλή ενός φθινοπωρινού απογεύματος... Και με τα χρόνια απέκτησαν προσθετική αξία και αναγνώριση... Νομοτελειακά (;) λοιπόν ήρθε και η στιγμή της επανασύνδεσης.... To ξέρω, με τις επανασυνδέσεις πάντα θα υπάρχει ο ...προαιώνιος διχασμός!
Συμβιβασμός ή δικαίωμα στη δημιουργικότητα; Κυνισμός ή ρομαντισμός; Αρπαχτή, ξεπούλημα, προσκόλληση στο παρελθόν; Είμαστε όλοι έτοιμοι να καταδικάσουμε, να ρίξουμε τον λίθο του αναθέματος. Με βαριές εκφράσεις... Να ήμασταν τόσο αυστηροί και με τους εαυτούς μας! Με το παρελθόν μας, με τις συμβιβασμένες ζωές μας, που χρόνια περιστρέφονται στα ίδια και τα ίδια... Κατανοητό είναι να απαιτούμε από τους μύθους μας να σταθούν στο βάθρο που τους έχουμε ανεβάσει, να άρουν κατά κάποιο τρόπο τις δικές μας "αμαρτίες" και συμβιβασμούς... Κατανοητό! Μήπως όμως και άδικο;
Προσωπικά δεν είχα απαιτήσεις από τη χθεσινή βραδιά. Και κρίνοντας πια εκ του αποτελέσματος, δεν περίμενα τίποτε περισσότερο, ενώ φοβόμουν πολύ λιγότερα. Έτσι λοιπόν δεν περίμενα μια μπάντα να "τα σπάει" επί σκηνής, κατά το κοινώς (και βαρετώς) λεγόμενο. Όπως επίσης δεν περίμενα να παίξουν τα αγαπημένα μου κομμάτια, τα οποία δεν είχαν καν συμπεριλάβει στη συλλογή που τους σύστησε στη νεότερη γενιά, το "Email from eternity" (ας μνημονεύσω τιμής ένεκεν τα "Lope", "Lost in a moment"", "50:50" και "My heart's on fire"). Περίμενα όμως ότι θα έρθουν οι στιγμές της ανατριχίλας, για λόγους πολύ προσωπικούς, με τις νότες να πυροδοτούν αλυσωτές αντιδράσεις, να εκκινούν συνειρμούς, να θυμίζουν αισθήματα που έχω (ή θα ήθελα!) να έχω ξεχάσει Το 'χουν αυτό οι παλιές μουσικές. Λειτουργούν σαν καθρέφτης.. Από κάποια ηλικία και μετά αποφεύγεις να κοιτάζεσαι... Νιώθω οριακά...
Όπως και αν τους περίμενα, οι Θλιμμένοι Εραστές ήταν εκεί. Μπροστά σε ένα αφοσιωμένο και συνειδητοποιημένο κοινό (το οποίο και αποθανάτισαν φωτογραφικά και οι ίδιοι στο τέλος - πολύ αμφιβάλω αν συναντούν συχνά τόσο κόσμο!). Εμφανώς γερασμένοι και αργοκίνητοι, μουσικά άρτιοι και δεμένοι όμως, με τη βελούδινη φωνή του "μοιάζω με καθηγητή μαθηματικών" Garce να στέκει αναλλοίωτη, το παλιομοδίτικο πληκτρο-λόγιο τους να χρωματίζει τα τραγούδια, σε μια σφιχτή παρουσίαση χωρίς κοιλιές και χάσματα, με ασφαλείς πάντως και προβλεπόμενες εκτελέσεις των κομματιών (η απουσία του σαξόφωνου καλύφθηκε με την ευκολία του προηχογραφημένου!). Από την αρχή του "Far from the sea" μέχρι την αναμενόμενη αυλαία με του "Clint"... Goodbye...
Κλείνοντας παρατηρώ ότι όλο το κείμενο είναι γραμμένο σε χρόνο αόριστο. Δεν άλλαξε τίποτε μετά τη χτεσινή βραδιά! Οι Sad Lovers θα παραμείνουν σε χρόνο αόριστο, ο ενεστώτας τους είναι ο απόηχος ενός "ένδοξου", εξιδανικευμένου ασφαλώς παρελθόντος. Άλλη μια παλιά αγάπη που πήγε στο παράδεισο λοιπόν... Ας την κάνω κείμενο... Όπως και εκείνη την εσωστρεφή μοναχική και μαυροντυμένη κοπέλα της γωνίας... Ιδανική sad lover ακροάτρια. Ας την κάνω φαντασία και ιστορία...
