Santa Salut +Xara & Mira, Expe, Saw & Penny

Το γεγονός ότι η συναυλία της Santa Salut έπαιξε πιο πολύ στα παρασκήνια, παρά στην πρώτη γραμμή των μουσικών εκδηλώσεων, δεν είναι παράξενο. Όσο κι αν υποτίθεται ότι το fem rap δρέπει δάφνες από διάφορα sites εδώ στα λημέρια μας, αντιμετωπίζεται περισσότερo σαν μουσική του #MeToo, παρά σαν ένα καλλιτεχνικό σύνολο αρθρωμένο στις πολύπλευρες πτυχές του (σύγχρονου) γυναικείου βιώματος. Βέβαια, είναι πολλοί όσοι δίνουν με τη σέσουλα τα «σπέκια», ταυτόχρονα όμως τους πέφτει πολύ να ασχοληθούν ουσιαστικότερα: αν δεν βρουν κάποιο κουτάκι ώστε να το πουλήσουν, δεν δίδουν χώρο στα κείμενά τους. Έτσι, η συναυλία της Ισπανίδας ράπερ απέδειξε τόσο αυτή τους την αδυναμία, όσο και το ότι δεν τους χρειάστηκε τελικά καθόλου για να γεμίσει το Anodos.

Το πρώτο ζέσταμα της βραδιάς το ανέλαβαν οι DJs Denjah D και Sativa, με τα 30λεπτα set τους –άλλοτε πιο υποτονικά, άλλοτε πιο στιβαρά– να παρέχουν ρυθμικά beats ώστε να ξεκινήσουν να διαστέλλονται οι μύες και να μπαίνουμε στο κλίμα. Από εκεί και πέρα η εγχώρια support σύνθεση ήταν απροσδιόριστη, χωρίς διάθεση να ακολουθήσει τη δημοτικότητα της κάθε συμμετέχουσας καλλιτέχνιδας.

Γι’ αυτό και είδαμε πρώτη την Penny, η οποία αλώνισε τη σκηνή μαζί με τη Βάσια (μια απρόσμενη προσθήκη), με επιλογές που δεν ήταν και τόσο προβλέψιμες. Γενικά η Θεσσαλονικιά ράπερ φαίνεται να ασπάζεται το ανορθόδοξο, καθώς ούτε στον νέο δίσκο «Cabaret de Lumière» αναφέρθηκε, ούτε και στάθηκε σε κάποιο από τα πιο γνωστά της singles. Είναι σίγουρα κάτι που έλειψε από την εμφάνισή της, αν και δεν αφαίρεσε από την όλη εμπειρία. Ωστόσο ο λιγοστός χρόνος του set σε άφησε με την αίσθηση ότι ήθελες κι άλλο. Πάντως στάθηκε επάξια, δικαιώνοντας όσους τη θεωρούν μία από τις πιο δυνατές παρουσίες στον χώρο.

Έπειτα τη σκυτάλη πήρε η Saw. Το κοινό ήταν ήδη αλλοπαρμένο και η ίδια φάνηκε να αναγνωρίζει την ένταση που έβλεπε –ίσως και να παρασύρεται από αυτήν. Γι’ αυτό ίσως και κάποιες ανάσες κάπως δεν έμειναν, κάπως τα λόγια στην αρχή χάθηκαν. Άργησε λοιπόν να μπει στο πετσί των στίχων της, αν και τελικά καταφέραμε να συναντηθούμε με επιλογές που φέρουν την υπογραφή του MobbinGoblin στην παραγωγή. Μαζί του συνεργάστηκε άλλωστε και στο (πολύ πρόσφατο) δισκογραφικό της ντεμπούτο «Bad Trip».

Από τα ονόματα που ακούγονταν πολύ και με ενθουσιασμό στο μικρό διάλειμμα πριν την Ισπανίδα πρωταγωνίστρια της βραδιάς, ήταν κι εκείνο της Εxpe, με την οποία και συνέχισε αυτό το non-stop set των 6 κοριτσιών. Μπορεί να μπήκε κάπως μουδιασμένα και άτσαλα, προσπαθώντας να ισορροπήσει το δυναμικό της πάτημα με πιο μελωδικά φωνητικά, ωστόσο μας κέρδισε. Εξάλλου είναι το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό που την κάνει ξεχωριστή, καθώς της πάει πολύ. Ίσως να μην έδωσε το 100% της, πάντως έχει δημιουργήσει μια ταυτότητα τόσο σαν περσόνα, όσο και στο επίπεδο του flow της. Το οποίο εντυπώνεται για τα καλά, αφήνοντας μια ευχάριστη αύρα.

Το εγχώριο line-up ολοκληρώθηκε με τις Μira και Χara να μοιράζονται τη σκηνή του Anodos σε ένα εξαιρετικό πάρε-δώσε, με εσάνς παλαιάς σχολής. Η μεν Mira με μια σταθερότητα η οποία ενέχει τη γνώση και την εμπιστοσύνη σε αυτό που θέλει να κάνει, η δε Xara με τη ζωντάνια και το σπινθηροβόλο κατά στιγμές flow της, έδειξαν ότι το είχαν δουλέψει πολύ. Αφήνοντάς σου την εντύπωση ότι τα κομμάτια είχαν κάτι και από τις δύο, έστω κι αν δεν ήταν εξαρχής γραμμένα για ντουέτο.

Το μόνο που θα μπορούσαμε να προσάψουμε στην εμφάνιση ήταν η άνιση διάρκειά της εν συγκρίσει με τα προηγούμενα sets –κάτι που έφερε μια κούραση. Όχι ως προς το περιεχόμενο, όσο ως προς το ότι κόντευαν πια μεσάνυχτα και η Salut δεν είχε φανεί. Γεγονός που σχολιάστηκε και από το κοινό, δίχως πάντως να δυσαρέστησε. Να συμπληρώσουμε πάντως ότι όλες οι συμμετέχουσες στέκονταν δίπλα στη σκηνή σε όλη τη διάρκεια των support εμφανίσεων, σχηματίζοντας μια ομάδα που λειτούργησε και ως ένθερμο κοινό, μα και ως στήριξη της μίας για την άλλη. Η Penny σίγουρα ήταν από τις πιο φανατικές.

Κάπου μετά τα μεσάνυχτα ήρθε λοιπόν και η στιγμή της Santa Salut. Ο DJ Daax πήρε θέση πίσω από τα decks και ξεκίνησε να δοκιμάζει τον ήχο του εξαπολύοντας ένα κλαμπίστικο beat, το οποίο έδωσε το σύνθημα της εμφάνισης τόσο στην Ισπανίδα ράπερ, όσο και στους δύο συνεργάτες της, που λειτούργησαν εξαιρετικά και πολλές φορές συνδυαστικά: ο λόγος για τη beatboxer Ultra και τον Fran Massarelli με τη (μάλλον neon) ροζ κιθάρα του.

Στην αρχή, βέβαια, η Salut άφησε ένα αχνό χρώμα στο μικρόφωνο, κάνοντάς σε να απορείς εάν έχει βραχνιάσει, κουραστεί ή αν κάτι συνέβαινε με τον ήχο (γιατί παρατηρήθηκαν ζητήματα ήδη από την αρχή του live). Αλλά μετά τα πρώτα δυο-τρία κομμάτια, φάνηκε πια να γκαζώνει. Έτσι, η υπόσχεση που έδωσε στη συνέντευξή της στο raproll.gr για ξέφρενο χορό πραγματώθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Αυτό που επίσης έχει ενδιαφέρον είναι ότι, παρ’ όλο που τη γνωρίσαμε με τα πιο σκληροπυρηνικά της ραπ κομμάτια, στον νέο της δίσκο «Discordia» δεν φοβήθηκε να παίξει με ένα μουσικό εύρος που σίγουρα δεν θα ακούγαμε εύκολα στα μέρη μας, πέρα ίσως από τη Σεμέλη. Το οποίο δεν δίστασε να φέρει και πάνω στη σκηνή.

Έτσι, από το ραπ περνούσαμε πότε σε rave και πότε σε μπαλαντοειδή κομμάτια, τα οποία λίγο-πολύ (ίσως και λόγω γλώσσας) θύμιζαν σκηνικά βγαλμένα από το αργεντίνικο σίριαλ Rebelde Way. Συχνά, επίσης, η κιθάρα του Massarelli αποκτούσε κομβικό ρόλο, συνδυασμένη απολαυστικά με τους beatbox αυτοσχεδιασμούς της Ultra. Η 1 ώρα που έμειναν στη σκηνή εμπεριείχε ιδρώτα, νεύρο, έναν διακριτικό επαγγελματισμό και κυρίως τη συγκίνηση της Salut για την ανταπόκριση που βρήκε στην Ελλάδα (είχε προηγηθεί και μια εξίσου επιτυχημένη βραδιά στη Θεσσαλονίκη). Το δε κοινό –μάλλον από τα πιο συνειδητοποιημένα ακροατήρια που μπορεί να πετύχει κανείς– είχε μόνο να προσθέσει στο σύνολο της αποθέωσης και της ευχαρίστησης, άλλοτε φωνάζοντας φεμινιστικά συνθήματα κι άλλοτε παλλόμενο στον ρυθμό ή ανατριχιάζοντας με τις ρίμες. Υπήρχε λοιπόν πλήρης γνώση και του ποια είναι η καλλιτέχνιδα, αλλά και του γιατί βρίσκονταν εκεί.

Η συναυλία δεν γινόταν να μη σου αφήσει τη σκέψη ότι θα ήταν υπέροχο να ξαναδούμε τη Santa Salut στα μέρη μας, όπως βέβαια και τις Expe, Penny, Saw, Xara & Mira, που ήδη τις συναντάμε διασπασμένα στα πιο underground στέκια. Το fem rap μπορεί να έχει ακόμα δρόμο να διανύσει, να διεκδικήσει και να δημιουργήσει, μα ήδη αποτυπώνεται ως κάτι κοχλάζον και αυθεντικό.

(Φωτογραφίες: Θάνος Λαΐνας)