"Άνθρωποι και Βαρέλια, κεφάλαιο 5ο και τελευταίο (;)"
Τα πάντα και σχεδόν από τους πάντες έχουν γραφεί σε αυτό το site για τους Savage Republic. Από τον καταγγελτικό/ απορριπτικό λόγο του Ρύκιου για το προ τετρατετίας live στο Underworld, μέχρι την καίρια, ψύχραιμη και άρα χρήσιμη αποτίμηση του έργου τους δια χειρός Ξαγά. Ενδιάμεσα ο Γιώργος Κοτσώνης, συνδετικός κρίκος ανάμεσα στους "αυτόπτες μάρτυρες" και την νέα γενιά οπαδών, προς έκπληξη μου επικρότησε επικριτικά το comeback τους (σε αντίθεση με αυτό των... Buzzcocks στους οποίους ούτε καν αναφέρθηκε!), ενώ ο Πανότας εξέλαβε ορθά ως άρνηση εξέλιξης τη δισκογραφική τους επαναφορά στο 1938. Κανείς δεν έχει περισσότερο δίκαιο ή άδικο από κανέναν.
Το πηλίκο όμως όλων των ανωτέρω γραφομένων θεωρώ ότι είναι αρνητικό ως προς τους Savage Republic των late 00s και ότι αν κάποιος τα διάβαζε όλα και προσεχτικά για να αποφασίσει αν θα πάει στη συναυλία της Κυριακής, τελικά θα κάθονταν σπίτι του... Βέβαια αν είναι να διαβάζεις για να αποφασίσεις αν θα πας σε μία συναυλία, τότε ζήτω που καήκαμε...
Για αυτό και εγώ -ως νεότερος όλων- παρασύρθηκα τελικά -και ορθώς όπως αποδείχτηκε- από την αγνή οπαδική διάθεση του Κώστα Κούτσαρη, ο οποίος τους αντιμετώπισε με "αγάπη" και "νοσταλγία" και αυτό του ήταν αρκετό- και τράβηξα προς το Block 33, χωρίς είναι αλήθεια να θυμάμαι και πολλά από την προηγούμενη φορά που τους είχα δει ζωντανά (με Κοτσώνη, Buzzcocks και Γκούλαγκ). Ο Κούτσαρης υπερθεμάτισε με σοφία στο συναισθηματικό φορτίο που κουβαλάει μια μπάντα σαν τους Savage Republic και το οποίο αν δεν μιλάμε για ακραίες περιπτώσεις αρπαχτής και ξεζουμίσματος του "ένδοξου" παρελθόντος (που εδώ δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση, είναι σίγουρο, ούτε καν ο Ρύκιος υπονόησε κάτι παραπλήσιο...), υπερτερεί έναντι αυτών που αποχώρησαν, αυτών που ήρθαν, του πότε ήρθε ο ένας, πότε έφυγε ο άλλος, πόσο ήπιε ο τρίτος και πόσα μαλλιά έφυγαν και κιλά προστέθηκαν στον τέταρτο.
Ευτυχώς αρκετά παραπάνω από τα 50 άτομα της προηγούμενης φοράς στον ίδιο χώρο, με άλλο όνομα και χωρίς ήχο τότε. Όχι κοσμοσυρροή, αλλά ούτε και παγωμένο νεκρό τοπίο. Όχι μόνο γνωστοί - άγνωστοι. Πήρε το μάτι μου μερικούς πιτσιρικάδες, με βλέμμα πρόωρης απόγνωσης να αναζητά την ηχητική του κάλυψη.
Το δεύτερο τραγούδι που έπαιξαν είναι το απόλυτο αγαπημένο μου από την μπάντα, παρότι δεν ανήκει στα τυπικά- θρυλικά αυτής. Το "μετάλιζαν" κάπως σε όλη τη διάρκεια του και το γοητευτικό κενό στο οποίο πέφτουν τα αυθεντικά φωνητικά δεν υπήρχε, αλλά αν με οποιονδήποτε τρόπο έχεις το δικαίωμα να χρησιμοποιείς το όνομα Savage Republic είναι πράγματικά δύσκολο να αφαιρέσεις γοητεία και απόγνωση από ένα τραγούδι όπως το Next To Nothing. Και ελάχιστα πράγματα του αφαιρέθηκαν τελικά, θεωρώ...
Έχω την αίσθηση ότι μετά και από την επικράτηση του την τελευταία πενταετία σε όλο το εναλλακτικό ροκ φάσμα, οι SR του 2010 αποφάσισαν συνειδητά να πλησιάσουν ακόμη πιο πολύ το ούτως ή άλλως οικείο σε αυτούς "Δόγμα Gang Of Four". Και δεν τους βγήκε σε κακό. Ούτως ή άλλως θα ήταν άσκοπο να αναζητούν τα χαμένα tribal punk γονίδια του Licher αιωνίως ή τις ethnic αφαιρέσεις ηλεκτρισμού στις οποίες με ευφυία τους κατεύθυνε ο Jackson Del Ray. Καταστάλαξαν πάνω σε ένα μη πρωτότυπο μεν, ακέραια ακραίο και επικίνδυνα κοφτό δε, rock 'n' roll, το οποίο -όπως και να το δεις- με άνεση στέλνει αδιάβαστες τις μισές -αν όχι όλες- από τις faux punk rock μπάντες που κυκλοφορούν εκεί έξω. Η δυσφορία του Jackson Del Ray δηλαδή, έχει γίνει καθεστώς για τους Savage Republic, οι οποίοι σε αυτή τους την εκδοχή είναι ίσως περισσότερο guitar παρά... drums & percussion driven από κάθε άλλη στιγμή στο παρελθόν.
Με αυτό το "κουσούρι" λοιπόν κύλησε η συναυλία και υπό αυτό το πρίσμα ήχησαν τα βαρέλια την Κυριακή το βράδυ. Όσοι τα άκουσαν και θεωρούν ότι έφτασε τυχόν στα αυτιά τους κάτι "ψεύτικο" ή "πλαστικό", μάλλον εμμένουν να αντιμετωπίζουν τα πράγματα με την αλλαζονεία του ειδήμονα ο οποίος παρακαλάει να διαψεύδονται ακόμη και οι προσδοκίες του, για να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος οι ανησυχίες του.
Η ιστορία των Savage Republic ούτε θα ξαναγραφτεί, αλλά ούτε και θα αλλοιωθεί από ό,τι συνέβη την τελευταία δεκαετία και θα συμβεί ενδεχομένως και την επόμενη. Αν υπάρξει. Καθόσον "κάποιος" από αυτούς ήδη δήλωσε γέρος από σκηνής και μας αποχαιρέτησε λέγοντας ότι αυτή είναι μάλλον η τελευταία φορά που επισκέπτονται τη Θεσσαλονίκη. Την προηγούμενη φορά είχε πει ότι κάθε χρόνο γίνονται ολοένα και λιγότερο δημοφιλείς. Και η αλήθεια είναι ότι ο χρόνος δεν στάθηκε ποτέ καλός με τους Savage Republic. Πάντοτε έτρεχε εναντίον τους, ενώ για κάποιους άλλους από ένα σημείο και μετά υπήρξε το βασικό και μόνο τους όπλο... Ήταν πάντοτε στη ρωγμή και όχι στην αιχμή του χρόνου.
Έπαιξαν τον έναν Andoni, ανήμερα της γιορτής του. Ξεσήκωσαν και τους πλέον "βαρείς και ασήκωτους" με το Viva La Rock 'n' Roll (ακόμη πιο κοντά στο πρωτότυπο). Άφησαν για λίγο πριν το τέλος το Hanging Garden των Cure. Πριν από λίγες μέρες έπαιξαν για πρώτη φορά στην ιστορία τους στο Παρίσι, ενώ σήμερα (σ.σ. 18/1) εμφανίζονται σε μία... ελληνική πόλη της κάτω Ιταλίας. Περιέργως - ή όχι και τόσο- απουσιάζουν από όλα τα αφιερώματα σε δεκαετίες, αιώνες και χιλιετηρίδες που φεύγουν, εκτός και αν αυτά γράφονται στην ελληνική γλώσσα. Δεν τους θυμάται κανένα punk λεύκωμα, δεν τους συνάντησε κανένας διάσημος ροκ φακός. Είναι οι πιο ισχυροί απόντες της νεότερης ιστορίας του ροκ. Σχεδόν σαν να μην υπήρξαν.
Στη Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του 90 ο μύθος τους σε κυνηγούσε από πίσω και δεν σε άφηνε να πάρεις ανάσα. Τόσο ισχυρός που σχεδόν σε απέτρεπε από το να τους πλησιάσεις, από ντροπή που δεν ήσουν εκεί όταν έπρεπε, που δεν ξέρεις όσα ακούς και που πιστεύεις όσα σου λένε. Μίζερες τακτικές που σε τίποτε δεν έχουν να κάνουν με το περίφημο underground pride, αν τελικά υπάρχει κάτι τέτοιο. Ματαιόδοξα κόμπλεξ που θέλω να πιστεύω ότι έχουν παύσει να υπάρχουν οριστικά. Συντάσσομαι και πάλι με τον Κούτσαρη που καλεί τους κάθε λογής θεωρητικούς της μουρμούρας να καθίσουν σπίτι τους και να ακούσουν γιαπωνέζικο post punk. Το οποίο σαν πρόταση δεν είναι και άσχημη ιδέα.
Κάποιοι περίμεναν το Film Noir, κάποιος... προσφέρθηκε να "τραγουδήσει" το... Tabula Rasa. Οι SR κατέβηκαν με το ζόρι από τη σκηνή και όταν το βαρέλι αναποδογύρισε δόθηκε οριστικά το σήμα τέλους και για αυτή τη φορά. Αποχωρώ σκεπτόμενος ότι είναι τουλάχιστον μικρόψυχο να αποτρέπεις κάποιον από το να πάει να ακούσει ένα συγκρότημα με τέτοιο ψυχισμό όπως αυτός των Savage Republic, έστω και αν τελικά ξεγελάστηκε και νόμιζε πώς ό,τι είδε ήταν οι Savage Republic, ενώ δεν ήταν.
Σκεπτόμενος πάντως ότι κι εγώ στο παρά πέντε αποφάσισα να πάω στη συναυλία έχοντας στο μυαλό μου όσα κατά καιρούς έχω διαβάσει ενάντια στους "νέους Savage Republic", καταλήγω στο συμπέρασμα ότι σε αντίθεση με όσα υποστηρίζει ο Πολύζος το Rollin Under και έκλεισε και θα ξεχαστεί. Κι αν δεν ξεχαστεί θα είναι γιατί μετατράπηκε εύκολα σε υποκριτική νοσταλγία, η λιγοψυχία όσων αποφάσισαν να το θυμηθούν.
_____
Φωτογραφίες - Άκης Καλλόπουλος
