Savage Republic

Προεπιλογή: Πριν μερικές μέρες, σε κάποιο δισκοπωλείο, ένας φίλος μού πρότεινε ένα νέο γκρουπ. Το ακούσαμε και η πρώτη μου αντίδραση ήταν "σαν ηλεκτρονικοί Savage Republic είναι". Συμφώνησε. Για κάποιους ανθρώπους αυτό σημαίνει "πολύ καλό". Για κάποιους ανθρώπους, που 25 χρόνια πριν, οι Savage Republic τους άλλαξαν τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τη μουσική.

Λίγο πάνω από πενήντα λοιπόν, από αυτούς τους ανθρώπους, βρέθηκαν το Σάββατο στην Υδρόγειο για να δουν τους Savage Republic live, μερικοί δε, αν όχι οι περισσότεροι, τους είχαν δει και τις τρεις προηγούμενες φορές που ήρθαν στην Ελλάδα.

Γιατί τόσοι, απογοητευτικά, λίγοι; Για μένα είναι μυστήριο. Το εισιτήριο λογικό, η μπάντα αποδεδειγμένα πολύ καλή στα live, ο χώρος με προβλήματα μεν αλλά μέσα στα όρια των χαμηλών προσδοκιών που έχουμε για τους συναυλιακούς χώρους της Θεσσαλονίκης.

Τα δύο κυριότερα που άκουσα είναι ότι η μπάντα δεν είναι η αυθεντική, πράγμα που δεν είναι και πολύ αλήθεια, από τη στιγμή που τα τρία από τα πέντε μέλη είναι στην μπάντα από την αρχή και τα δύο από αυτά έχουν έρθει και τις τέσσερις φορές στην Ελλάδα. Λες και οι Echo & The Bunnymen ή οι Buzzcocks ή ακόμα οι Clash παλιότερα ήρθαν με τα αρχικά τους σχήματα.

Το δεύτερο, και πιο σοβαρό βέβαια, που άκουσα, είναι ότι οι Savage Republic δεν έχουν πλέον λόγο ύπαρξης. (Έχουν ας πούμε οι Α-ha που τράβηξαν 3.000 κόσμο). Για να μην μπω στη διαδικασία να θυμίσω τις επανενώσεις των τελευταίων ετών ή τους δεινόσαυρους που συνεχίζουν να βγάζουν δίσκους, θα δώσω το λόγο σε αυτούς.

"Μας αρέσει η μουσική, την αγαπάμε και μας αρέσει που είμαστε εδώ" μου λέει ο Ethan Port πριν τη συναυλία. "Δεν το κάνουμε για τα λεφτά. Εγώ είμαι ex-punk. Το χρήμα και οι επενδύσεις δε με ενδιαφέρουν" μου απαντά όταν τον ρωτώ για το αν κάνει κάτι για την πορεία της Mobilization. "H Mobilization υπάρχει για να μπορούμε να υποστηρίζουμε τους δίσκους μας και τα side projects μας". "Πραγματικά μας αρέσει να παίζουμε live, χώρια που μπορούμε και παίζουμε μαζί με τους παιδικούς μας θρύλους, όπως οι Buzzcocks και οι Gang of Four" συμπληρώνουν οι άλλοι λίγο πριν να ανέβουν στη σκηνή.

Στη σκηνή που μετά την πρώτη παγωμάρα από τη θέα της άδειας πλατείας και τα πρώτα κρύα σχετικά κομμάτια, έδωσαν ένα show αντάξιο της πρώτης θρυλικής εμφάνισής τους στο Acropol 20 χρόνια πριν. Year Of Exile, Jamahiriya, Ivory Coast ακόμα και το Machinery, τραγούδια από όλους τους παλιούς τους δίσκους και 4-5 από τον τελευταίο, παιγμένα με ένταση, πάθος, σεβασμό και αγάπη για αυτούς που είχαν απέναντί τους. Εναλλαγές οργάνων, βασισμένοι πιο πολύ στα δύο μπάσο παρά στα κρουστά στα οποία ήταν εμφανής η κούραση του Port (πρώτη φορά είδα το βαρέλι σε τόσο καλή κατάσταση μετά από συναυλία τους), έναν απίστευτο ντράμερ, και σαν έκπληξη την Τατιάνα (Common Sense) που τραγούδησε μια καταπληκτική εκτέλεση του Film Noir στο πρώτο από τα δύο encore.

"Ξέρουμε ότι είμαστε κάθε μέρα όλο και λιγότερο δημοφιλείς" μου λέει μετά το live ο Thom Fuhrmann, "κάνουμε όμως αυτό που αγαπάμε και πραγματικά σας ευχαριστούμε που ήσασταν εδώ σήμερα".

Αυτό που αγαπάνε το κάνουν πολύ καλά και μας έκαναν να τους αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο.