Οι αετοί της Στέπας

Ήταν 1998 όταν μετά από μια συναυλία των Motorhead σ' ένα μισοάδειο Brixton Academy είχα δίπλα μου στο τρένο δύο τύπους 35+ να συζητάνε περί του event. Ο ένας φόραγε κλασικό τζιν μπουφάν με ραφτό Saxon πίσω αλλά και στο μανίκι και επέμενε ότι καλοί οι Motorhead αλλά σαν τους Saxon δεν είναι. Στην συγκεκριμένη φάση το όνομα μού έλεγε κάτι αλλά ήταν από αυτά τα σχήματα που είχαν χαθεί στην λήθη του χρόνου και κανείς δεν έδινε σημασία ποια. Flashback 11 χρόνια μετά τους πετυχαίνω στο Rockwave του 2009 σε ένα σύντομο σχετικά set και παρά το φως του ήλιου ο Biff έστεκε γερά στα πόδια του. Και να 'μαι πάλι τώρα να παρακολουθώ την ζωντανή ιστορία του New wave of British Heavy Metal εν έτι 2014 σε ένα Gagarin όσο πιο τίγκα γίνεται.

Δεν είναι τυχαίο που η περιοδεία τους ξεκίνησε από εδώ - το μαγαζί είχε άτομα από 12 έως 72 ετών. Μπορούσες να κάτσεις σε μια γωνία και σε 3 λεπτά είχε περάσει από μπροστά σου όλη η ιστορία του Έλληνα χεβυμεταλλά. Αυτός που ακούει ακόμη τα ίδια και φοράει τα ίδια (κολλητό τζιν σε πενηντάρη με μπάκα= μαγεία [πολύ απλά δεν μπορείς να καταλάβεις πως μπαίνει μέσα, μήπως όντως δεν το βγάζει ποτέ;), αυτός που ξέφυγε και έγινε υπάλληλός τράπεζας ακούει Διονυσίου αλλά την αγάπη του για τους Saxon δεν την ξέχασε ποτέ, ο νέος οπαδός για τον οποίο είναι η πρώτη συναυλία της ζωής του και έχει έρθει με τα παιδιά από το σχολείο να κάνουν headbanging και εμείς ως σνομπ κομπλεξικοί παρατηρητές που τώρα ακούμε μόνο mathcore κατεβαίνουμε καμιά φορά στο επίπεδο του απλού heavy για να γουστάρουμε με πιο απλά πράγματα (λίγο κρασί, λίγη θάλασσα και οι Saxon μου...).

Κύριος πάντως ο Biff, με το ίδιο jacket που φόραγε και την προηγούμενη φορά, βγήκε τα 'πε και μας έκανε να σκάσουμε αλλά λίγο πριν είχαμε προλάβει και το κλείσιμο των Innerwish. Οι οποίοι α)ακουγόντουσαν μια χαρά αρκεί να σ' αρέσει η φάση τους β) έβγαλαν και μια photo με τον κόσμο στο τίγκα Gagarin να την δείχνουν στους ξένους promoters να λένε ότι γεμίζουν στάδια (κακία). Ο κόσμος πάντως γούσταρε παρά την υπερβολική πίεση της κατάστασης. Δεν θα μπούμε στα γιατί βάλανε τόσο πολλούς, δεν υπάρχει κανείς να βάλει όριο κλπ. Από την στιγμή που δεν υπάρχει άτομο στην είσοδο να μετράει ακριβώς πόσοι είναι μέσα σε κάθε συναυλιακό χώρο, club κλπ δεν υπάρχει σωτηρία, μια ζωή σαν τα ποντίκια θα ήμαστε στα sold out, εκτός αν πρόκειται για ροκιμαντέρ στο μέγαρο.

Ξέρεις πάντως ότι πρόκειται για μέταλ συναυλία ακόμη και αν είσαι από τον Άρη όταν ο μπασίστας εμφανίζεται τόπλες από την αρχή (που να πλένεις μπλούζες τώρα). Motorcycle Man λοιπόν και ξεκινάει ο καλπασμός, σε αντίθεση με τους κονομημένους φίλους τους Scorpions δεν το έψαξαν για unplugged και Καρυάτιδες, εδώ το συναίσθημα βγήκε ατόφιο. Τι θέλετε παιδιά hits; Οκ όλα μέσα! Εντάξει ο drummer που και που ήθελε το διάλειμμα του και χαλαρώναμε λίγο με κάνα "Rock n Roll Gypsy" αλλά και "The Eagle Has Landed" και "Heavy Metal Thunder" και διασκευή στο "Ride Like the Wind". Για να καταλάβετε το μεγαλείο της ψυχής του μεταλλά ο διπλανός μας περιέγραφε πως έχει πετύχει διαφήμιση για τρακτέρ σε παρακμιακό κανάλι στην TV. Με τον αγρότη πάνω στο άρμα του και από κάτω "χαλί" η διασκευάρα των Saxon. Όλα αυτά ενώ το γηπεδικό "Saxon ολε, ολε, ολέ αντηχούσε στην αίθουσα". Δώσ' του λοιπόν και το πιο στάνταρ κομμάτι σε μέταλ μαγαζί (ότι βραδιά και να' χουν πάντα το παίζει ο dj) "Crusader" στο λίγο πιο χαλαρό του όμως, αλλά χαλάλι. Διαλειμματάκι και κλείσιμο με "Never Surrender", "Denim and Leather", υποκλίσεις, υπόσχεση επανεμφάνισης (τουλάχιστον αυτοί την κρατάνε θυμούνται τα πέτρινα 90s που παίζανε μόνο Γερμανία και δω και θα ξανάρθουν).

Τίμιο live των 100κάτι λεπτών για τον απλό οπαδό/φίλο της μπάντας. Εσείς οι κομπλεξικοί που σας μυρίζει ο ιδρώτας, σας ενοχλεί η πολυκοσμία και σας βαραίνουν τα χρόνια του σχήματος, ξαναγράψτε μια ανάλυση για την 18 κυκλοφορία των Fall και για ποιο λόγο πραγματικά θα έπρεπε να μην υπάρχουν πλέον. Και αν στους Scorpions είδαμε τον Τέρενς Κουίκ απόψε είχαμε την τιμή να θαυμάσουμε την χαίτη του άνθρωπου που έβαλε την λέξη "μέταλ" στο ελληνικό λεξιλόγιο μία από τις πιο cult φιγούρες των 80s, του Γιάννη Κουτουβού. Να μην έχω πάρει αζί ένα τεύχος "Αγόρι" να μου το υπογράψει...